...ενός προτεσταντικού κοινωνιστικού θρήνου, ο οποίος λαμβάνει τη μορφή ακτιβιστικών σχημάτων που θυμίζουν ΜΚΟ και παθητικούς «ζεσουίδες».
Έβλεπα τις προάλλες κάποιους συμπολίτες μας, που είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα ευαισθησίας ενός καλαθοσφαιριστή, προκειμένου να ζητήσουν «συγνώμη» από τα θύματα της πυρκαγιάς στο Μάτι, ανάβοντας κεριά.
Που;
Έξω από την Βουλή.
Ευγενική πρόθεση θα μου πείτε!
Γι’ αυτό κι εγώ δεν ήξερα τι να πρωτοθαυμάσω.
Την ανυπόκριτη ευαισθησία των παρευρισκομένων, ή την αφέλεια τους;
Κατά αρχήν μου βγαίνει μια αυθόρμητη απαρέσκεια για τέτοιου είδους «αμερικανιές»και μιμήσεις ενός τύπου προτεσταντικού κοινωνιστικού θρήνου, ο οποίος λαμβάνει τη μορφή ακτιβιστικών σχημάτων που θυμίζουν ΜΚΟ και παθητικούς «ζεσουίδες».
Στην Ελλάδα, όσοι σεβόμαστε αληθινά τους νεκρούς, ακόμα και συλλογικά, πάμε και ανάβουμε ένα κεράκι στην εκκλησία για τις ψυχές τους.
Ακόμα καλύτερα και σε συνδυασμό των δύο, αντί για κεράκια στη Βουλή, ας πηγαίναμε με δάδες στο Μαξίμου.
Πέρα όμως από αυτό, είναι και ο λόγος της προσέλευσης.
Για να ζητήσουν λέει «συγνώμη» από τους νεκρούς, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί!
Αν αυτοί αισθάνονται πραγματικά υπεύθυνοι για τους θανάτους, τότε καλά έκαναν.
Όμως αυτό δεν υποχρεώνει 10.000.000 Έλληνες σε μια συλλογική ευθύνη, ως δήθεν «συνένοχους», γενικά και αόριστα «υπεύθυνους», που τελικά πρέπει αυτοί να ζητήσουν συγνώμη και όχι η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι.
Γι’ αυτό και ο λόγος που αυτό έγινε έξω από την Βουλή.
Η διάχυση της ευθύνης ακόμα και στον λαό, απενεχοποιεί την διαχρονική τεράστια πολιτική αστοχία.
Έπειτα από το «μαζί τα φάγαμε», τώρα προτείνεται το «Όλοι μαζί τους κάψαμε»!
Κάποιοι τσιμπήσανε...
Είδαν μόνο το συμβολισμό της σκηνής και όχι το σκοπό της..
Όμως εγώ δεν έκαψα κανέναν!
Παρότι θλίβομαι δεν αισθάνομαι ένοχος για τον θάνατο κανενός.
Αν ήταν στο χέρι μου θα ήθελα να ζουν όλοι.
Δεν έχω κανένα αυθαίρετο και πουθενά.
Δεν πήγα ποτέ να πετάξω σκουπίδια στο Μάτι, ή οπουδήποτε αλλού.
Δεν κάνω μπάρμπεκιου μέσα σε δάσος, αλλά αντίθετα προσέχω πάντα και παντού, όπως και πολλοί άλλοι.
Για ποιον λόγο λοιπόν να ζητήσω συγνώμη;
Δεν αρκεί η δίχως ενοχή θλίψη μου;
Όσοι θέλουν να ζητούν «συγνώμη» από τους νεκρούς, εφόσον νιώθουν ένοχοι, ας το κάνουν.
Αυτοί κάτι θα ξέρουν.
Προσωπικά τώρα και πρακτικά με ενδιαφέρει μόνο η δικαίωση τους και η τιμωρία των υπευθύνων.
Και αυτό είναι το μόνο που έχει πλέον σημασία για αυτούς και τους οικείους τους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου