Ἅγιος Παΐσιος: Τσιμέντο νὰ γίνουν οἱ ἄλλοι!

– Γέροντα, σήμερα, ἐνῶ πολὺς κόσμος περίμενε νὰ σᾶς δῆ, κάποιος νεαρὸς δὲν περίμενε στὴν σειρά του· τοὺς προσπέρασε ὅλους.

– Ναί, ἦρθε καὶ μοῦ εἶπε: «Εἶναι ἀνάγκη νὰ σὲ δῶ. Πῆγα στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ δὲν σὲ βρῆκα καὶ ἦρθα ἐδῶ». «Καλά, τοῦ λέω, δὲν βλέπεις τί κόσμος περιμένει; νὰ σταματήσουν ὅλοι, γιὰ νὰ ἀσχοληθῶ τώρα μ᾿ ἐσένα;». 

«Ναί, Πάτερ», μοῦ λέει. Ἀκοῦς κουβέντα; Καὶ νὰ εἶναι οἱ ἄλλοι στὶς σκάλες ὄρθιοι, στρυμωγμένοι, μεγάλοι, ἄρρωστοι, γυναῖκες μὲ μικρὰ παιδιά..., κι ἐκεῖνος νὰ ἐπιμένη. 

Καὶ δὲν ἦταν ὅτι εἶχε κανένα σοβαρὸ θέμα· χαζομάρες ἦταν αὐτὰ ποὺ ἤθελε νὰ μοῦ πῆ. Κατάλαβες; Τσιμέντο νὰ γίνουν οἱ ἄλλοι!

Νὰ σκεφθῆτε, ἔρχονται μερικοὶ καὶ μοῦ λένε: «Πάτερ, σήμερα νὰ κάνης προσευχὴ μόνο γιὰ μένα, γιὰ κανέναν ἄλλον». Τέτοια ἀπαίτηση! Εἶναι σὰν νὰ λένε: «Μ᾿ αὐτὴν τὴν ἁμαξοστοιχία θὰ ταξιδέψω μόνον ἐγώ· νὰ μὴν μπῆ μέσα κανένας ἄλλος». Ἀφοῦ πάει καὶ πάει τὸ τραῖνο, γιατί νὰ μὴν μποῦν καὶ ἄλλοι μέσα;

– Γέροντα, ποιό νόημα ἔχει αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός: «Ὃς ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν»[1];

– Ἐννοεῖ νὰ «ἀπολέσῃ» ὁ ἄνθρωπος τὴν ζωή του, μὲ τὴν καλὴ ἔννοια. Νὰ μὴν ὑπολογίζη τὴν ζωή του, νὰ θυσιάζη τὴν ζωή του γιὰ τὸν ἄλλον. «Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος»[2], λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. 

Ὅλη ἡ βάση στὴν πνευματικὴ ζωὴ ἐδῶ εἶναι: νὰ ξεχνάω τὸν ἑαυτό μου μὲ τὴν καλὴ ἔννοια καὶ νὰ σκέφτωμαι τὸν ἄλλον, νὰ συμμετέχω στὸν πόνο, στὴν δυσκολία τοῦ ἄλλου. Νὰ μὴν κοιτάζω πῶς νὰ ξεφύγω τὴν δυσκολία, ἀλλὰ πῶς νὰ βοηθήσω τὸν ἄλλον, πῶς νὰ τὸν ἀναπαύσω.

– Πῶς θὰ καταλαβαίνω, Γέροντα, τί ἀναπαύει τὸν ἄλλον, γιὰ νὰ τὸ κάνω;

– Ἂν ἔρχεσαι στὴν θέση τοῦ ἄλλου, τότε θὰ καταλαβαίνης τί ἀναπαύει τὸν ἄλλον. Ἂν ὅμως μένης κλεισμένη στὸ καβούκι σου, πῶς θὰ καταλάβης τί ἀναπαύει τὸν ἄλλον;

Στὴν ἐποχή μας οἱ πιὸ πολλοὶ κοιτάζουν πῶς νὰ πάρουν τὴν θέση τοῦ ἄλλου καὶ ὄχι πῶς νὰ ἔρθουν στὴν θέση τοῦ ἄλλου, γιὰ νὰ τὸν καταλάβουν. 

Παρατηρῶ καμμιὰ φορὰ πὼς μερικοί, ἀκόμη καὶ ὅταν πᾶνε νὰ κοινωνήσουν, δὲν περιμένουν στὴν σειρά τους. Καθένας λέει: «ἐγὼ ἔχω δουλειὰ καὶ βιάζομαι» καὶ δὲν σκέφτεται: «ἄραγε εἶμαι ἄξιος νὰ κοινωνήσω;» ἢ «μήπως ὁ ἄλλος εἶναι πιὸ βιαστικὸς ἀπὸ μένα;». Τίποτε! κοινωνοῦν καὶ φεύγουν. 

Ἐδῶ, ἀκόμη καὶ νὰ στερηθῆς τὴν Θεία Κοινωνία γιὰ χάρη τοῦ ἄλλου, πρέπει νὰ χαίρεσαι. Κι ἂν ὁ ἱερεὺς ἔχη μία μόνο μερίδα, μόνον ἕναν μαργαρίτη, καὶ βρεθῆ κάποιος ἄρρωστος ποὺ εἶναι ἑτοιμοθάνατος καὶ χρειάζεται νὰ κοινωνήση, τότε πρέπει νὰ χαρῆς ποὺ δὲν θὰ κοινωνήσης ἐσύ, γιὰ νὰ κοινωνήση ὁ ἄρρωστος. 

Αὐτὸ θέλει ὁ Χριστός. Ἔτσι ἔρχεται ὁ Χριστὸς μέσα στὴν καρδιὰ καὶ πλημμυρίζει κανεὶς ἀπὸ χαρά.

______________________________

[1] Ματθ. 16, 25.
[2] Α’ Κορ. 10, 24.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Ε' «Πάθη καὶ άρετές» 

«Πᾶνος»