Γεώργιος Δημητράκης: Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

- ἡ ἀπαισιοδοξία, ὁ φόβος, τὸ σκότος, τὸ βαθὺ πηγάδι καὶ ἡ ἐλπίδα-

Τὰ ἐπὶ δεκαετίες ὀλέθρια δρώμενα εἰς τὴν Πατρίδα μας, τὰ ὁποῖα βιώνουμε εἰς τὸ πετσί μας, καὶ οἱ ὀδυνηρὲς συνέπειες γιὰ τὸν Λαό μας, οἱ αἰτίες τῶν ὁποίων βγαίνουν τώρα εἰς τὴν δημοσιότητα, ἀσφαλῶς καὶ εὔλογα δημιουργοῦνε τρόμο, φόβο, ἀπαισιοδοξία σὲ ὅλους γιὰ τὸ μέλλον μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν τύχη τῆς Πατρίδας μας. 

Παράλληλα ὅτι τώρα καὶ δυστυχῶς ὑπὸ τὶς παροῦσες δυσμενεῖς συνθῆκες, ὅπως τὴν παντελῆ ἔλλειψη ἀληθινῶν καὶ ἄξιων ἡγετῶν μὲ ἐθνικὴ εὐθύνη καὶ συνείδηση, μὲ πυξίδα, ὁράματα καὶ στόχους, ἡ ἔλλειψη ἐλπιδοφόρων μηνυμάτων, ἀλλὰ παράλληλα καὶ ἡ ἀπραξία καὶ λιποθυμία τοῦ Λαοῦ μας, ὅλα αὐτὰ σημαίνουν ὅτι ἡ Πατρίδα μας δὲν ἔχει μέλλον!

Θέλω ὅμως καὶ πάλιν νὰ ὑπογραμμίσω, ὅτι δυστυχῶς εὑρισκόμαστε ἀκόμη εἰς τὴν ἀρχὴ τοῦ δράματός μας, ὅτι δὲν συνειδητοποιοῦμε ἀκόμη καὶ σήμερα ὄχι μόνον τὶς πραγματικὲς αἰτίες, τί σημαίνουν καὶ γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἐν συνεχείᾳ καὶ πόσα χειρότερα μᾶς περιμένουν. 

Οἱ Πολιτικοί μας καὶ τὰ μεγάλα συστημικὰ ΜΜΕ ὅμως ὅλα αὐτὰ τὰ γνωρίζουν, διότι αὐτοὶ πρωτίστως καὶ ἐπὶ δεκαετίες εὐθύνονται γιὰ αὐτά. 

Ὁ Λαὸς ὅμως, ὅπως ἐπανειλημμένως ἔχω τονίσει, δὲν τὰ αἰσθάνεται ἀκόμη βαθιά, δὲν τὰ συνειδητοποιεῖ, ἐξαιτίας τῆς ἀστείρευτης πλύσης ἐγκεφάλου ποὺ ὑφίσταται ἐπὶ δεκαετίες, τῆς συστηματικῆς δηλητηριώδους προπαγάνδας ἀποπροσανατολισμοῦ ἀπὸ τὶς τεράστιες καὶ ὀλέθριες εὐθύνες τοῦ Πολιτικοῦ Συστήματος, ὁ Ἐφιάλτης τῆς Ἑλλάδος.

Σκύβαλα, ἀνάξιοι, ἀναξιόπιστοι, ἀχρεῖοι, ἀπεχθεῖς, ἀπάνθρωποι ἀνδρείκελα, ἀσυνείδητοι, ἐμετικοί, καιροσκόποι, μισαλλόδοξοι, θρασύδειλοι, σφετεριστές, πατριδοκάπηλοι ἅλωσαν, μόλυναν καὶ διέφθειραν ὅλο τὸν δημόσιο βίο τῆς χώρας μας, καὶ ὑπέταξαν τοὺς πολῖτες σὲ μία ἐπικίνδυνη καὶ θανατηφόρο παραίσθηση ποὺ ἑδράζεται εἰς τὴν ὁλικὴ ἀποποίηση καὶ κατάλυση ὅλων τῶν Ἀρχῶν καὶ Ἀξιῶν, τῶν παραδόσεων καὶ συμβόλων τοῦ Ἔθνους, τῆς Ἱστορίας καὶ Πίστης τῶν Ἑλλήνων, καὶ ὁδήγησαν τὴν Πατρίδα μας εἰς τὸν κατήφορο, τὴν καταστροφὴ καὶ ἐθνικὴ ταπείνωση τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Λαοῦ της. 

Ἐκ τοῦ λόγων αὐτῶν ὁ Λαὸς δὲν διαισθάνεται, δὲν συνειδητοποιεῖ οὔτε τοὺς κινδύνους, ἀλλὰ οὔτε καὶ τί ἀκόμη καὶ χειρότερα τὸν περιμένει. Καὶ ἐνῶ ἐπιδεινώνεται ἡ ὅλη κατάσταση ἐντὸς τῆς χώρας μας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν περίγυρό της καὶ διεθνῶς, ὁ Λαὸς συνεχίζει νὰ τυρβάζει ἀδιάφορος σὲ ὅλα, ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἀπραξία του, ἡ ἀδιαφορία του, ἀλλὰ καὶ ἡ λιποθυμία του.

Ὅμως ὅταν ὁ ἐξαπατημένος καὶ προδομένος Λαός μας φθάσει ἀναπόφευκτα καὶ εἰς τὸν πάτο ἑνὸς πολὺ βαθιοῦ πηγαδιοῦ, τότε μόνο μέσα ἀπὸ τὸ σκοτάδι θὰ κοιτάζει πρὸς τὰ ἐπάνω καὶ θὰ βλέπει τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, τότε ἐκ τῆς θέσεως τοῦ βαθιοῦ πηγαδιοῦ καὶ μόνον θὰ ἀναλογίζεται ὄχι τὶς εὐθύνες τῶν Πολιτικῶν, ἀλλὰ κυρίως τὶς δικές του, τὰ δικά του λάθη, τὶς δικές του λανθασμένες ἐπιλογὲς καὶ εὐθύνες. 

Ὅτι μὲ τὴν ἀμάθειά του ὁ Λαὸς ὑπέκυπτε ἐπὶ δεκαετίες σὲ ἕνα πολιτικο-κομματικὸ σύστημα τὸ ὁποῖο παράγει μόνο μιὰ ἄκρως ἀποπνικτικὴ δυσωδία ποὺ καταστρέφει καὶ αὐτὸν ἀλλὰ καὶ τὴν Πατρίδα μας.

Δυστυχῶς, ὅλες αὐτὲς οἱ τραγικὲς καὶ ἀντίξοες συνθῆκες ὁδηγοῦνε ἀναπόφευκτα καὶ εἰς τὴν ἀπώλεια τῆς ἐλπίδας, ἡ ὁποία δημιουργεῖ ἕνα μεγάλο κενὸ εἰς τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως δὲν πρέπει ποτὲ νὰ διαγράφουμε τὴν ἐλπίδα ἀπὸ τὴν σκέψη μας. Διότι ἡ ἐλπίδα ξέρει νὰ ξαναγεννιέται.

Τότε μόνον νοσταλγῶντας τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, ὁ Λαὸς θὰ κάνει τὶς δικές του καὶ μόνον προσπάθειες, τὸν δικό του ἀγῶνα, γιὰ νὰ ἀναρριχηθεῖ ἀπὸ τὸν πάτο καὶ τὸ σκοτάδι τοῦ βαθιοῦ πηγαδιοῦ, μὲ δικές του καὶ μόνον δυνάμεις πρὸς τὴν δύσκολη, ἐπίπονη καὶ ἀνηφορικὴ ἔξοδο τοῦ πηγαδιοῦ, ὅμως γιὰ ἕνα νέο ἐλπιδοφόρο καὶ δημιουργικὸ ξεκίνημα ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου τὸ ὁποῖο ἐφεξῆς θὰ ἀσπάζεται καὶ θὰ σέβεται ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ μετὰ τὴν μεγάλη καὶ τόσο ἐπώδυνη τραγωδία του.

Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ὁ Λαὸς μας μετὰ τὴν μεγάλη δοκιμασία καὶ ταπείνωση ποὺ ὑπέστη, διδασκόμενος θὰ ἐνστερνίζεται εἰς τὸ μέλλον ἁπλές, ἀλλὰ πολὺ μεγάλες, διαχρονικὲς καὶ ἀναλλοίωτες ἀλήθειες, ὅπως τὰ τοῦ Ρήγα Φεραίου: «τοὺς δούλους δὲν τοὺς παρασκευάζει μόνο τὸ δόρυ τοῦ κατακτητῆ, ἀλλὰ καὶ τῶν καταδυναστευομένων ἡ ἀμάθεια».

Καὶ τουτέστιν, κάτι τὸ ὁποῖο τὶς τελευταῖες δεκαετίες κατέστη ἄγνωστο εἰς ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι, ὅτι ἡ γνώση εἶναι χρυσός, ἡ δὲ ἐθνικὴ συνείδηση εἶναι ἡ ὑπέρτατη καὶ θεμελιώδης ἀρχὴ ὅλων τῶν ἐννοιῶν, Ἀξιῶν καὶ Ἀρχῶν, ἡ πρωτοπόρος δύναμης καὶ ὁδηγὸς γιὰ τὴν δημιουργία, τὸ ἔργο, τὸ θαῦμα, ἀλλὰ καὶ ὅλως ἀπαραίτητη καὶ ἀνεκτίμητη ἡ εὐθύνη, ἡ ἀγάπη καὶ ἀλληλεγγύη κάθε ἀνθρώπου, νὰ βοηθάει καὶ νὰ ἀνεβάζει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, καὶ νὰ συνεισφέρει ἀνιδιοτελῶς εἰς τὸ κοινωνικὸ σύνολο, τὴν Πατρίδα καὶ τὴν ἀνθρωπότητα. 


Γεώργιος Ἐμ.Δημητράκης
Ὁ ἀρθρογράφος κρητικῆς (Μαριοῦ Νομοῦ Ρεθύμνης) καὶ θρακικῆς καταγωγῆς γεννήθηκε καὶ διαμένει εἰς τὴν Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οἰκονομικὲς Ἐπιστῆμες καὶ Κοινωνιολογία εἰς τὴν Βόννη καὶ Ἱστορία καὶ Πολιτιστικὴ κληρονομιὰ εἰς τὴν Ἀθήνα.

«Πᾶνος»