Δημήτρης Νατσιός: Οἱ ἀετοί καί οἱ σαῦρες

 

Πανεκπαιδευτικὸ συλλαλητήριο. Μάλιστα. Τὸ ὁποῖο, ὡς συνήθως, μετατρέπεται σέ... συλλ-ἀλιτήριο. Καὶ τί σημαίνει πανεκπαιδευτικό; Ὅτι ὅλη (πᾶσα) ἡ ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα, δηλαδὴ οἱ χαραμοφάηδες συνδικαλιστές, πλαισιωμένοι καὶ ἀπὸ τὰ γνωστὰ πεζοπόρα τμήματα τῶν εὐφημιστικὼς λεγομένων ἀναρχικῶν, πού, ὡσὰν τὰ σαλιγκάρια κατόπιν ὄμβρου πολλοῦ, ξετρυπώνουν ἀπὸ τὰ κρησφύγετά τους καὶ ἐπιδίδονται σὲ λιθοτριψίες πεζοδρομίων καὶ πετροπόλεμο. Καὶ γιατί ἀντιδρᾷ ἡ πανεκπαίδευση; Διότι προβλέπει τὸ νομοσχέδιο σύσταση Ὁμάδας Προστασίας τῶν Πανεπιστημιακῶν Ἱδρυμάτων. (ΟΠΠΙ). 

 

Καὶ ὠρύονται καὶ ἀνεμίζουν (ζουρλο)παντιέρες πάλαι ποτὲ «κοινωνικῶν ἀγώνων». «Ἡ ἀστυνομία στὸ πανεπιστήμιο», λὲς εἴμαστε ἐν ὄψει μιᾶς ἐπερχόμενης χούντας. Καὶ ἐλλείψει σοβαρῶν ἐπιχειρημάτων καταφεύγουν στὴν ...πατραγαθία. Οἱ λαμπράκηδες, ἡ γενιὰ τοῦ Πολυτεχνείου, ἐνίοτε καὶ τὸ ΕΑΜ. Ἕνας ὁλόκληρος πολιτικὸς καὶ παραπολιτικὸς κόσμος ποὺ συντηρεῖται καὶ ἐπιβιώνει μὲ ἰδεοληψίες, μνῆμες πικρὲς ποὺ ὁδήγησαν τελικὰ σὲ ἐθνικὲς ταπεινώσεις καὶ σὲ ἀποστράγγιση τῶν ὅποιων ἀξιῶν.

Γιὰ «μετρημένα στὰ δάκτυλα τοῦ ἑνὸς χεριοῦ - περιστατικὰ βίας καὶ παρανομίας στὰ πανεπιστήμια», μίλησαν οἱ βουλευτὲς καὶ οἱ... βουλεύτριες τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ψεῦδος ἀσύστολο. Ὅποιος ἔτυχε νὰ περπατήσει, ὄχι βράδυ, «ὄρθρου βαθέος», ἀλλὰ τὸ σούρουπο, «περὶ λύχνων ἁφάς», ποὺ ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι, στὸ Ἀριστοτέλειο, γιὰ παράδειγμα, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τί συνάντησε; Περιθωριακοὺς τύπους, διακίνηση ναρκωτικῶν-ἀπανωτὲς οἱ καταγγελίες γιὰ τὸ φαινόμενο-ἐγκληματικότητα. 

 

Μήπως δὲν διάβασαν γιὰ τὸν ὁμαδικὸ βιασμὸ ποὺ ὑπέστῃ φοιτήτρια στὸ ἐν λόγῳ πανεπιστήμιο, ἀπὸ τρεῖς κτηνώδεις ἀλλοδαπούς, μπροστὰ στὸν φίλο της, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2016, γεγονὸς ποὺ φιλοξενήθηκε σὲ ὅλα τὰ ΜΜΕ; Μήπως δὲν διάβασαν γιὰ τὴν ἀπόπειρα βιασμοῦ ποὺ κατήγγειλε φοιτήτρια, τοῦ τμήματος Ἰατρικῆς, στὶς τουαλέτες, ἀπὸ «ἄγνωστο πανεπιστημιακὸ ἄνδρα», ὅπως καταγράφει ἡ ἐφ. «ΕΘΝΟΣ», στὶς 11-5-2019; (Ὅσοι ἔχουν παιδιὰ καὶ κυρίως κορίτσια στὸ πανεπιστήμιο θὰ μὲ καταλάβουν καλύτερα καὶ θὰ διασταυρώσουν πληροφορίες). 

 

Εἶναι ψέματα καὶ μεμονωμένα ἐπεισόδια ὅτι τὰ ἴδια συνέβαιναν καὶ σὲ τουαλέτες ἄλλων τμημάτων, ὅπως τῆς Νομικῆς; Ἄς ρωτήσουν φοιτήτριες κάποιας σχολῆς, ἂν τολμοῦσαν νὰ ἀποχωρήσουν τὸ βράδυ, μετὰ τὸ τέλος τῶν μαθημάτων, ἀπὸ τὴν σχολὴ μόνες τους ἢ νὰ διασχίσουν τὸν πανεπιστημιακὸ χῶρο; Νὰ βαδίζει μέρα μεσημέρι φοιτήτρια τὴν πανεπιστημιούπολη καὶ νὰ ἀκούει προστυχιὲς καὶ χυδαιότητες καὶ νὰ ὑφίσταται ἄσεμνες χειρονομίες, ἀπὸ ὁμάδες λαθρομεταναστῶν ποὺ «λιάζονταν», καταπῶς ἔλεγε ἡ χαριτόβρυτος κυρὰ Τασία, ξεφρόντιστοι καὶ ξαπλωτοὶ στὸ χλωρὸ χορτάρι; Φόβος καὶ τρόμος κυριαρχεῖ στὶς ψυχὲς τῶν φοιτητῶν καὶ πολὺ περισσότερο ἡμῶν τῶν γονέων τους.

Γιὰ τὸ διαβόητο πιὰ ἄσυλο, νὰ μεταφέρω τὴν ἄποψη τοῦ καθ. Ν. Αλιβιζάτου, ποὺ ἔγραφε στὶς 1-6-2008, στὴν ἐφ. Καθημερινὴ σὲ ἄρθρο του μὲ τίτλο: «Ἄσυλο, ἡ ντροπὴ τοῦ ἑλληνικοῦ πανεπιστημίου». «Ἡ ἔννοια τοῦ πανεπιστημιακοῦ ἀσύλου λειτούργησε τὰ τελευταῖα χρόνια ὡς ἄλλοθι γιὰ τὰ πιὸ ἀκραῖα περιστατικὰ ὠμῆς βίας». Καὶ τί θὰ πεῖ ἄσυλο; Μιὰ δημοκρατία εἶναι ἕνα ἄσυλο καὶ δὲν ὑπάρχουν ...... ὑποάσυλα. Δηλαδὴ στὴν πλατεῖα Ἀριστοτέλους δὲν λειτουργεῖ τὸ ἄσυλο καὶ 500 μέτρα πιὸ μακριά, στὴν φιλοσοφικὴ σχολή, λειτουργεῖ; ἀστεῖα πράγματα.

Ἀλλὰ τὸ πρόβλημα εἶναι πολὺ μεγαλύτερο καὶ συνθετότερο. Καμμιὰ κυβέρνηση δὲν κατανοεῖ ἢ φοβᾷται νὰ θέσει τὸν δάκτυλόν της ἐπὶ τῶν τύπων τῶν ἥλων. Ἡ Παιδεία καὶ τὰ σχολεῖα της, θεωρεῖται χῶρος προνομιακὸς γιὰ τὴν λεγόμενη Ἀριστερά. Εἶναι τὸ φυτώριό της, τὸ θερμοκήπιο παραγωγῆς αὐριανῶν στελεχῶν της, ἀφισοκολλητῶν της, διαδηλωτῶν της, ψηφοφόρων της. Μέσῳ τῆς Παιδείας ἐλέγχει καὶ κρατᾷ αἰχμάλωτο ἕνα ὁλόκληρο λαό. Προωθεῖ - εἶναι τὸ ἀπαραίτητο διαπιστευτήριο, πολὺ πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ διδακτορικὰ καὶ λοιπὲς περγαμηνές - στὶς πανεπιστημιακὲς θέσεις, μόνο ἀνθρώπους ποὺ ἀσπάζονται καὶ ὑπηρετοῦν δουλοπρεπῶς τὰ ἐντάλματa καὶ τὶς ἐθνομηδενιστικὲς θέσεις της. 

 

Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ἀκαλλιέργητοι, τυχοδιῶκτες, οἱ ὁποῖοι διὰ βίου εἶναι ἀφοσιωμένοι στὴν κυρίαρχη ἰδεολογία, φιλοῦν, «λείχουν» καὶ προσκυνοῦν τὸ χέρι ποὺ τοὺς ἀνέβασε σὲ τέτοια θέση. (Ὅπως πάντα ὑπάρχουν καὶ οἱ λαμπρὲς ἐξαιρέσεις καὶ τὰ φωτεινὰ παραδείγματα).  Οὐδεὶς μπορεῖ βεβαίως νὰ παρεισφρήσει στὸ «κλειστὸ σύστημα», ἂν δὲν προπαγανδίζει τὶς νεοταξικὲς μαγαρισιές, ἀφιλοπατρία, ἐκκλησιομαχία καὶ λοιπὰ ἠχηρὰ ἱζήματα. 

 

Διαβάζω στὸ βιβλίο τοῦ Θ. Λαζαρίδη «Ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ πανεπιστημίου», στὸν πρόλογο τοῦ καθ. Χαρ. Τσούκα. «Ἡ ἐνδογαμία ἀφθονεῖ στὰ ἑλληνικὰ πανεπιστήμια. Γι᾿ αὐτὸ οἱ μέτριοι διορίζουν μέτριους, οἱ κολλητοὶ τοὺς κολλητούς τους καὶ οἱ συγγενεῖς τοὺς συγγενεῖς τους... (Ὁ Ἀθ. Σμοκοβίτης στὸ βιβλίο του «οἱ φυλὲς τῶν πανεπιστημιακῶν θὰ γράψει: «Ἄν στοὺς πανεπιστημιακοὺς ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δεσμοὺς αἵματος συνυπολογιστοῦν καὶ οἱ δεσμοὶ ἐξ ἀγχιστείας- σύζυγοι, παιδιά, ἐγγόνια, ἀδέλφια, ἀνίψια, ξαδέλφια, γαμπροὶ νύφες, κουμπάροι- τὸ μισὸ πανεπιστήμιο συγγενεύει μὲ τὸ ἄλλο μισό. 

 

Τὰ βολέματα εἶναι συνήθως ἀμοιβαῖα ἢ διασταυρωμένα, δηλαδή, ὁ ἕνας πανεπιστημιακὸς βολεύει -μὲ τὶς διασυνδέσεις του- τὸν γιό, τὴν κόρη, τὸν γαμπρό, τὴν νύφη, τὸν «προστατευόμενο» τοῦ ἄλλου πανεπιστημιακοῦ, μὲ τὴν ὑποχρέωση, βέβαια, τοῦ δευτέρου νὰ προβεῖ σὲ ἀνάλογες ἐξυπηρετήσεις καὶ βολέματα σὲ συγγενεῖς ἢ σὲ «προσφιλῆ» πρόσωπα τοῦ πρώτου... ὄμορφος κόσμος, ἀγγελικὸς......). «Καθηγητὲς γιὰ τοὺς ὁποίους πολλὲς φορὲς τὸ πανεπιστήμιο εἶναι πάρεργο, ἀφοῦ τὸ κύριο ἐπάγγελμά τους βρίσκεται καὶ ἀσκεῖται ἐκτὸς πανεπιστημίου. Φοιτητὲς γιὰ τοὺς ὁποίους τὸ πανεπιστήμιο δὲν εἶναι κοινότητα μάθησης, ἀλλὰ μηχανισμὸς ἔκδοσης πτυχίων, προθάλαμος γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῶν φοιτητοπατέρων στὴν πολιτική, χῶρος ἰδεοληπτικῆς γυμναστικῆς κατὰ τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, τοῦ καπιταλισμοῦ, τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ πάντων τῶν σεσημασμένων ἐχθρῶν τῆς ἀνθρωπότητας. 

 

Ἕνα πρᾶγμα δὲν εἶναι: χῶρος μαθησιακῆς  ἐρευνητικῆς ἀριστείας.».. (σελ. 22. εκδ «Κριτική»). Ἐνῶ ὁ ἀκαδημαϊκὸς Χ. Μουτσόπουλος θὰ γράψει στὸν ἐπίλογο τοῦ ἰδίου βιβλίου: « Οἱ συνδικαλιστὲς (τῶν πανεπιστημίων), παλεύουν λυσσαλέα γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὰ κεκτημένα τους, ἐνῶ εὐαγγελίζονται τὴν πρόοδο. Οἱ πράξεις τους ποὺ ὑπηρετοῦν μόνο τὴν προώθηση τῶν δικῶν μας παιδιῶν, τὴν μετριότητα, τὴν ἀναξιοκρατία καὶ συγκαλύπτονται ἀπὸ μεγαλόστομες κραυγὲς τῆς σωτηρίας τοῦ Δημόσιου πανεπιστημίου. Αὐτὸ καθημερινὰ ὁδηγεῖται σὲ μαρασμὸ καὶ ἀπαξίωση. 

 

Δροῦν «ἐπαναστατικὰ» καταλαμβάνοντας χώρους ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκουν, σταματῶντας τὴν λειτουργία τοῦ πανεπιστημίου, διαδηλώνοντας κατὰ τῆς ἀξιολόγησης. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιὰ τὸ κοντόφθαλμο συμφέρον τους, τὴν διατήρηση τῶν κεκτημένων». (σελ. 258). Νὰ κλείσω  παραφράζοντας κάτι ποὺ διάβασα στὸ βιβλίο τοῦ Σμοκοβίτη καὶ ἰσχύει γιὰ ὅλους τοὺς ἐπωνυματοφόρους τῆς σήμερον, πολιτικούς, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες, ἠθοποιούς...

Ὑπάρχουν, λοιπόν, ἐπώνυμοι ποὺ μπῆκαν στὸν χῶρο τους ἀετοὶ καὶ βγῆκαν μὲ τὸν χρόνο πάλι ἀετοί, ἔστω καὶ κάποιοι μὲ σπασμένα τὰ φτερά. Ὑπάρχουν καὶ ἐπώνυμοι ποὺ μπῆκαν ἀετοὶ καὶ βγῆκαν σαῦρες. Ἄλλοι ποὺ μπῆκαν σαῦρες καὶ βγῆκαν σαῦρες. Ὅ,τι καὶ νὰ κάνουν οἱ σαῦρες δὲν μποροῦν βγάλουν φτερὰ καὶ νὰ γίνουν ἀετοί....

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

«Πᾶνος»