Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
Δὲν γνωρίζουμε πὼς θὰ κρίνει ὁ Κύριος... οὔτε νὰ Τὸν συμβουλεύσουμε εἴμαστε ἱκανοί, ἐμεῖς τὰ περιψήματα τούτου τοῦ κόσμου! Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!
-Κοίτα τα δικά σου κορδόνια ἀδελφέ μου καὶ ἄσε τους ἄλλους ποὺ στραβοπατάνε... συμβούλευε ἕνας ταπεινὸς διαλεχτὸς μὲ ἀδίσταχτη πίστη... σκέφτομαι πολλὲς φορές, ὅλους ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ γνωρίσουν τὸν Χριστό μας, ἐπειδὴ στὸ διάβα τους βρέθηκαν μόνο σβησμένοι λύχνοι τῆς ἀγνωσίας καὶ τῆς ἀδιαφορίας, ποὺ καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴ σειρά τους δὲν συναντήθηκαν μὲ ψυχὲς ἀναμμένες νὰ τοὺς μεταλαμπαδεύσουν τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φωτίζει ὅσους τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς τους ὅλο τρεμοπαίζουν καὶ σφαλίζουν... καὶ ἔτσι πορεύτηκαν σὲ αὐτὸ τὸ πρόσκαιρο ὡς μὴ γνόντες, συντροφιὰ μὲ μιὰ θλιβερὴ ἄγνοια, χωρὶς κανέναν γραμμένο οὐράνιο νόμο νὰ τοὺς καθορίζει καὶ τὴ δύναμη τῆς συνήθειας, ποὺ τίς περισσότερες φορὲς ὁδηγεῖ σὲ εὐρύχωρους δρόμους, μακριὰ ἀπὸ τὸ σταυρικὸ πνεῦμα, ποὺ συνεχῶς Γολγοθᾶ ἀνεβαίνει... φέρνω μπροστά μου τὸν ἀδελφό μας τὸν Β., μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ εὐγενικὲς μορφὲς ποὺ ἔχω ποτέ μου συναντήσει.
Ἤσυχος καὶ γαλήνιος οἰκογενειάρχης! Κοινωνικὸς καὶ πρόσχαρος, ἔζησε γιὰ χρόνια πολλὰ στὴν ὄμορφη πόλη, ἀφήνοντας πίσω του συνεχῶς καὶ σὲ κάθε του συναναστροφή, ἕνα ἄρωμα καλοσυνάδας καὶ ἀπειροκάκου! Τί κρίμα, τέτοιοι ἄνθρωποι νὰ μὴν ἔχουν πολλά-πολλὰ μὲ Τὸν ἀγαθὸ Θεάνθρωπο!
Νὰ κυλήσει μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ καὶ ἐκεῖνοι νὰ μὴν ἔχουν βιώσει στὸ ἐλάχιστο, μιὰ στιγμὴ μυστηριακῆς ἕνωσης, μὲ Ἐκεῖνον ποὺ τοὺς ἔπλασε καὶ σὲ κάθε τους βῆμα ἦταν παρΩΝ, στέκοντας πάντοτε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς τους, κρούοντας καὶ περιμένοντας ἕως τὴν ἑνδεκάτη ὥρα, μέχρι τὴν τελευταία ἀναπνοή τους, τὸ θαῦμα του... ἀνοίγματος καὶ τῆς ἐπιστροφῆς... ἕνα ὁλότελα ξεχωριστὸ σχέδιο σωτηρίας ἔχει γραφτεῖ γιὰ τὸν καθένα μας ἀπὸ τὴν Οὐράνια διαιώνια γραφίδα!
Καὶ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς εἶναι ὁμοίως συμπληρωμένο! Καὶ τὰ κρυφὰ τοῦ καθενὸς θὰ ἔρθει κάποτε ἡ ὥρα νὰ δημοσιευθοῦν... ὅμως καὶ νὰ τὸ θυμόμαστε ἀδελφοί, ὅτι ὁ Κύριος γνωρίζει μὰ δὲν προορίζει! Τὸ σήμερα καὶ τὸ στερνὸ τοῦ καθενός, αὐτὸν τὸν προορισμὸ ἐλέγχουν ἀπολύτως καὶ παντοδυνάμως! Ὅσο πιὸ μαλακὴ καὶ εὔφορη εἶναι ὅμως ἡ γῆ τῆς καρδιᾶς σου, τόσο πιὸ δυνατὸ θὰ εἶναι γιὰ σένα, ἀκόμα καὶ τὴν τελευταία στιγμή, νὰ κάνεις τὸν προορισμό σου αἰώνια περιβαλλόμενο ἀπὸ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ μας!
Ἄν σκλήρυνε τόσο, ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ παρεισδύσει στὸ βραχῶδες της ἕνα δάκρυ, οὔτε μιὰ ρανίδα ἔστω μετανοίας, τότε ὁ προορισμὸς εἶναι πάλι μὲν τὸ ἴδιο Φῶς ἀλλὰ ὡς ἀτελεύτητο πύρινο σκοτάδι... καὶ εἶναι αὐτὴ ἡ ἐθελούσια πώρωση τόσο ἀμετάλλαχτη, ποὺ ἔχει συμβεῖ σὲ πολυσεβάστους Ἱερεῖς νὰ ὑβρίζονται καὶ νὰ διώχνονται ἀπὸ ἑτοιμοθανάτους, ὅταν τοὺς ἐπισκέπτονταν κρατῶντας τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, πάνω ἀπὸ τὴν ἐπιθανάτια κλίνη τους... ἔξω ὁ Ναζωραῖος! ἔσκουζε ἕνας Ἕλληνας πρώην κυβερνήτης, λίγο μόλις πρὶν τὸν θάνατό του, ὅταν ἕνας πολιὸς Λευίτης μὲ σπλάχνα οἰκτιρμῶν, ἄνοιξε τὴν πόρτα του κρατῶντας τὸ ἱερὸ δισκοπότηρο...
Φυσικὰ καὶ ὅλα τοῦτα, ποτὲ δὲν τὰ εἶπε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο στὸν πατέρα της τὸν Β. ἡ θυγατέρα του ἡ Λ. Θεωροῦσε πὼς ὁ λατρεμένος της δὲν θὰ κατανοοῦσε, μιᾶς καὶ ποτέ του δὲν κατηχήθηκε... ἦταν ἡ ἀδιαφορία του, ἦταν ὅτι περιστοιχιζόταν πάντοτε ἀπὸ ἀμέριμνους γιὰ τὰ πνευματικὰ οἰκείους ἀνθρώπους, ἦταν... σὰν νὰ εἶχε δίπλα της ἕνα μικρὸ παιδί, προσπαθοῦσε μόνο νὰ τὸν πείσει, κάποια στιγμὴ νὰ ἔρθει μαζί της στὸν πνευματικό της!
-Πατερούλη μου γλυκέ, σὲ παρακαλῶ, ἔλα κάποια φορὰ ποὺ θὰ μπορεῖς νὰ ἐξομολογηθεῖς καὶ ἐσὺ καὶ νὰ μεταλάβεις! Θὰ δεῖς πόσο ὑπέροχα θὰ νιώσεις! Ἔλα σὲ παρακαλῶ μπαμπάκα μου! Ἐσὺ ποὺ εἶσαι τόσο καλὸς ἄνθρωπος! Εἶναι κρίμα νὰ ἔχεις μιὰ τέτοια ἐκκρεμότητα!
Ἔτσι ἁπαλά τοῦ μιλοῦσε καὶ ἐκεῖνος ποτὲ δὲν τῆς θύμωνε, μήτε τὸν ἐνοχλοῦσε διόλου τοῦτο της τὸ νοιάξιμο...
-Κάποια στιγμή... θὰ γίνει καὶ αὐτό! Τῆς ἀπαντοῦσε χαμογελῶντας της διάπλατα!
Καὶ κύλησαν πολλοὶ καιροί! Καὶ ὁ πιὸ πάνω διάλογος γινόταν ξανὰ καὶ ξανά! Ἀκόμα καὶ ὅταν ἀσθένησε ὁ Β. καὶ παρὰ λίγο νὰ φύγει... μὰ τὰ κατάφερε τότε μὲ τρόπο θαυμαστὸ καὶ ἔζησε γιὰ ἀρκετὰ ἀκόμα χρόνια.
Δὲν πῆγε τελικὰ ποτέ του νὰ ἐξομολογηθεῖ... αὐτή ἡ αἴσθηση ὅτι ὑπῆρχε πάντα χρόνος γιὰ αὐτὰ καὶ ὅτι οὔτε ἕνα μυρμήγκι δὲν θὰ βρεῖ κάτι κακὸ νὰ τοῦ καταλογίσει, τὸν εἶχε ἀποπροσανατολίσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο προορισμό... ἔτσι σὰν ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ βρέθηκε σὲ ἕνα δωμάτιο Νοσοκομείου μετρῶντας λίγες πλέον στιγμὲς ὡς τὸ τέλος, ἡ Λ. θλιμμένη στεκόταν δίπλα του, διαβάζοντας τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας μας καὶ θυμούμενη τίς τόσες φορὲς ποὺ δὲν τὰ κατάφερε νὰ τὸν πείσει... τὰ ᾿βαζε μὲ τὸν ἑαυτό της, ποὺ δὲν μηχανεύτηκε κάποιον ἄλλον τρόπο, γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ λυτρωτικὸ πετραχήλι...σκέφτηκε λοιπὸν ἀκόμα καὶ τώρα νὰ τηλεφωνήσει στὸν πνευματικό της, νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ ἔρθει στὸ νοσοκομεῖο... κάτι νὰ γίνει... νὰ μὴ φύγει αὐτὴ ἡ μαλαματένια χρυσὴ ψυχὴ χωρὶς γεύση Χριστοῦ... ὅμως ὁ πατέρας της εἶχε πέσει σὲ λήθαργο ἐδῶ καὶ πολλὲς ὧρες!
-Πατερούλη μου γλυκέ, σὲ παρακαλῶ, ἔλα κάποια φορὰ ποὺ θὰ μπορεῖς νὰ ἐξομολογηθεῖς καὶ ἐσὺ καὶ νὰ μεταλάβεις! Θὰ δεῖς πόσο ὑπέροχα θὰ νιώσεις! Ἔλα σὲ παρακαλῶ μπαμπάκα μου! Ἐσὺ ποὺ εἶσαι τόσο καλὸς ἄνθρωπος! Εἶναι κρίμα νὰ ἔχεις μιὰ τέτοια ἐκκρεμότητα!
Ἔτσι ἁπαλά τοῦ μιλοῦσε καὶ ἐκεῖνος ποτὲ δὲν τῆς θύμωνε, μήτε τὸν ἐνοχλοῦσε διόλου τοῦτο της τὸ νοιάξιμο...
-Κάποια στιγμή... θὰ γίνει καὶ αὐτό! Τῆς ἀπαντοῦσε χαμογελῶντας της διάπλατα!
Καὶ κύλησαν πολλοὶ καιροί! Καὶ ὁ πιὸ πάνω διάλογος γινόταν ξανὰ καὶ ξανά! Ἀκόμα καὶ ὅταν ἀσθένησε ὁ Β. καὶ παρὰ λίγο νὰ φύγει... μὰ τὰ κατάφερε τότε μὲ τρόπο θαυμαστὸ καὶ ἔζησε γιὰ ἀρκετὰ ἀκόμα χρόνια.
Δὲν πῆγε τελικὰ ποτέ του νὰ ἐξομολογηθεῖ... αὐτή ἡ αἴσθηση ὅτι ὑπῆρχε πάντα χρόνος γιὰ αὐτὰ καὶ ὅτι οὔτε ἕνα μυρμήγκι δὲν θὰ βρεῖ κάτι κακὸ νὰ τοῦ καταλογίσει, τὸν εἶχε ἀποπροσανατολίσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο προορισμό... ἔτσι σὰν ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ βρέθηκε σὲ ἕνα δωμάτιο Νοσοκομείου μετρῶντας λίγες πλέον στιγμὲς ὡς τὸ τέλος, ἡ Λ. θλιμμένη στεκόταν δίπλα του, διαβάζοντας τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας μας καὶ θυμούμενη τίς τόσες φορὲς ποὺ δὲν τὰ κατάφερε νὰ τὸν πείσει... τὰ ᾿βαζε μὲ τὸν ἑαυτό της, ποὺ δὲν μηχανεύτηκε κάποιον ἄλλον τρόπο, γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ λυτρωτικὸ πετραχήλι...σκέφτηκε λοιπὸν ἀκόμα καὶ τώρα νὰ τηλεφωνήσει στὸν πνευματικό της, νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ ἔρθει στὸ νοσοκομεῖο... κάτι νὰ γίνει... νὰ μὴ φύγει αὐτὴ ἡ μαλαματένια χρυσὴ ψυχὴ χωρὶς γεύση Χριστοῦ... ὅμως ὁ πατέρας της εἶχε πέσει σὲ λήθαργο ἐδῶ καὶ πολλὲς ὧρες!
Οἱ γιατροὶ ἐξάλλου διαβεβαίωναν ὅτι ἦταν πιὰ θέμα ἐλαχίστων στιγμῶν... καὶ ὁ παππούλης της βρισκόταν ἤδη σὲ ἐξομολόγηση μὲ τὸ κινητό του κλειστό... συνέχισε νὰ λέει προσευχὲς καὶ τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Κυρίας Θεοτόκου! Ἔξαφνα στὴν πόρτα τοῦ δωματίου φάνηκε ὁ πατὴρ Κ., ὁ ἐφημέριος καὶ τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου στὸ προαύλειο του Νοσοκομείου. Εἶχε ἔρθει νὰ ἐπισκεφθεῖ κάποιους ἀσθενεῖς σὲ διπλανὰ δωμάτια!
.jpg)
-Πάτερ εὐλογεῖτε! Ὁ Χριστός μας σᾶς ἔστειλε! Σᾶς παρακαλῶ! Μήπως ἔχετε μαζί σας Θεία Κοινωνία; Ὁ πατέρας μου τελειώνει ἀπὸ λεπτὸ σὲ λεπτό!
-Εἶναι ἐξομολογημένος;
-Δυστυχῶς ὄχι πάτερ μου! Ἄν καὶ ποτὲ δὲν ἀρνήθηκε... μὰ δὲν πρόλαβε... ἴσως καὶ ἐγὼ φταίω ποὺ δὲν ἐπέμεινα...
-Μὴν τὰ σκέφτεσαι ὅλα αὐτὰ παιδί μου! Νὰ φέρω τὴν Θεία Κοινωνία, μὰ ἔχει τίς αἰσθήσεις του; Μπορεῖ νὰ καταπιεῖ;
Ἔμεινε βουβὴ ἡ Λ. καὶ βουρκωμένη νὰ τὸν κοιτᾷ...
-Καλὰ κοπέλα μου! Νὰ κάνουμε μιὰ προσπάθεια! Νὰ βοηθήσει ὁ Κύριος! Πάω νὰ φέρω τὸν Χριστό!
Ἔπειτα ἀπὸ λίγο ξαναμπῆκε στὸ δωμάτιο ὁ πατὴρ Κ. κρατῶντας τὸ μικρὸ δισκοπότηρο. Στάθηκε γιὰ λίγο σιωπηλὸς πάνω ἀπό τον καρκινοπαθῆ Β. Φοροῦσε ἐκεῖνος μάσκα ὀξυγόνου, γιὰ νὰ μπορεῖ ἀκόμα νὰ ἀναπνέει! Σουρούπωνε ἔξω! Ἀρχὲς Δεκεμβρίου! Νύχτωνε νωρίς! Σχεδὸν 5 καὶ κάτι τὸ ἀπόγευμα! Ἀκριβῶς ἡ ἑνδεκάτη ὥρα καὶ κάτι... Ἦταν μᾶλλον ἡ ὥρα νὰ ἀλλάξει ὁ προορισμὸς τοῦ Β. Ἀπρόσμενα, μὰ ὄχι ἀπροσδόκητα, ἄνοιξε τὰ μάτια του! Ἀντίκρυσε τὸν ἱερέα ποὺ στεκόταν δίπλα του!
-Μπαμπούλη μου! Ἦρθε ὁ Χριστός! Θὲς νὰ μεταλάβεις καλέ μου;
Κατέβασε μόνος του τὴ μάσκα ὀξυγόνου! Χαμογέλασε ὅπως ποτὲ δὲν τὸν εἶχαν ξαναδεῖ! Τὸ πρόσωπό του ξαφνικὰ ἔγινε φωτεινὸ καὶ ὑγιές! Καὶ ἔπειτα ἀργά, δυνατὰ καὶ μὲ καθαρῇ φωνὴ εἶπε: - Κ Α Λ Η Σ Π Ε Ρ Α !!!
Ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ ὁ παπᾶς τὸν μετέλαβε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον! Ἔπειτα ξαναέκλεισε τὰ μάτια του καὶ ὕστερα ἀπὸ 2 μέρες κοιμήθηκε!
Συγκλονιστήκαμε σὰν ἡ θυγατέρα του μᾶς τὰ μετέφερε ὅλα τοῦτα! Δὲν εἶναι ὅλα τὰ παραπάνω ἕνα στρογγύλεμα καὶ μιὰ ἀμνήστευση τῆς δεινῆς ραθυμίας! Μακάρι ἐκείνη ἡ ὑποδοχὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας τοῦ Β., ἐκεῖνο τὸ δυνατὸ του καλησπέρα νὰ χώρεσε μέσα του ὅλη τὴ χρηστότητα καὶ εὐσπλαχνία τοῦ Ἀγαθοῦ Πατρός, ἀλλάζοντας τὸν προορισμὸ κυριολεκτικὰ τὴν τελευταία στιγμή... κάποτε θὰ μάθουμε καὶ ἐμεῖς! Ὡς τότε ἂς μνημονεύουμε κάθε ψυχὴ Χριστιανοῦ Ὀρθοδόξου κεκοιμημένου ἀδελφοῦ μας! Ἀπὸ ἐμᾶς περιμένουν! Ἄς σπεύσουμε ὅσο ἀκόμα ἡ καρδιὰ χτυπᾷ, νὰ ἐξομολογηθοῦμε καὶ νὰ μεταλάβουμε στὸ ζωοποιητικὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων! Νὰ θυμόμαστε πὼς ὁ Κύριος μακροθυμεῖ ἀλλὰ κάποτε στὶς ἀποφάσεις του ἔχει καὶ ἀποτομιά...
Ἄς ἐλπίζουμε τέλος ὁλόψυχα πὼς ὁ Β. ποὺ τὸν Χριστὸ καλωσόρισε, τὸ αἰώνιο τὸ Φῶς προόρισε...δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε πόσα κατόρθωσε νὰ ἐπανορθώσει μὲ τὴν ὀλόκαρδη ὑποδοχὴ του... τὸ μόνο γιὰ τὸ ὁποῖο εἴμαστε βέβαιοι εἶναι ὅτι ἡ Θεία Χάρις τὰ ἐλλείποντα ἀναπληρώνει... καὶ ἦταν τόσο χαριτωμένο ἐκεῖνο τὸ καλησπέρα στὸ Χριστό...
-Εἶναι ἐξομολογημένος;
-Δυστυχῶς ὄχι πάτερ μου! Ἄν καὶ ποτὲ δὲν ἀρνήθηκε... μὰ δὲν πρόλαβε... ἴσως καὶ ἐγὼ φταίω ποὺ δὲν ἐπέμεινα...
-Μὴν τὰ σκέφτεσαι ὅλα αὐτὰ παιδί μου! Νὰ φέρω τὴν Θεία Κοινωνία, μὰ ἔχει τίς αἰσθήσεις του; Μπορεῖ νὰ καταπιεῖ;
Ἔμεινε βουβὴ ἡ Λ. καὶ βουρκωμένη νὰ τὸν κοιτᾷ...
-Καλὰ κοπέλα μου! Νὰ κάνουμε μιὰ προσπάθεια! Νὰ βοηθήσει ὁ Κύριος! Πάω νὰ φέρω τὸν Χριστό!
Ἔπειτα ἀπὸ λίγο ξαναμπῆκε στὸ δωμάτιο ὁ πατὴρ Κ. κρατῶντας τὸ μικρὸ δισκοπότηρο. Στάθηκε γιὰ λίγο σιωπηλὸς πάνω ἀπό τον καρκινοπαθῆ Β. Φοροῦσε ἐκεῖνος μάσκα ὀξυγόνου, γιὰ νὰ μπορεῖ ἀκόμα νὰ ἀναπνέει! Σουρούπωνε ἔξω! Ἀρχὲς Δεκεμβρίου! Νύχτωνε νωρίς! Σχεδὸν 5 καὶ κάτι τὸ ἀπόγευμα! Ἀκριβῶς ἡ ἑνδεκάτη ὥρα καὶ κάτι... Ἦταν μᾶλλον ἡ ὥρα νὰ ἀλλάξει ὁ προορισμὸς τοῦ Β. Ἀπρόσμενα, μὰ ὄχι ἀπροσδόκητα, ἄνοιξε τὰ μάτια του! Ἀντίκρυσε τὸν ἱερέα ποὺ στεκόταν δίπλα του!
-Μπαμπούλη μου! Ἦρθε ὁ Χριστός! Θὲς νὰ μεταλάβεις καλέ μου;
Κατέβασε μόνος του τὴ μάσκα ὀξυγόνου! Χαμογέλασε ὅπως ποτὲ δὲν τὸν εἶχαν ξαναδεῖ! Τὸ πρόσωπό του ξαφνικὰ ἔγινε φωτεινὸ καὶ ὑγιές! Καὶ ἔπειτα ἀργά, δυνατὰ καὶ μὲ καθαρῇ φωνὴ εἶπε: - Κ Α Λ Η Σ Π Ε Ρ Α !!!
Ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ ὁ παπᾶς τὸν μετέλαβε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον! Ἔπειτα ξαναέκλεισε τὰ μάτια του καὶ ὕστερα ἀπὸ 2 μέρες κοιμήθηκε!
Συγκλονιστήκαμε σὰν ἡ θυγατέρα του μᾶς τὰ μετέφερε ὅλα τοῦτα! Δὲν εἶναι ὅλα τὰ παραπάνω ἕνα στρογγύλεμα καὶ μιὰ ἀμνήστευση τῆς δεινῆς ραθυμίας! Μακάρι ἐκείνη ἡ ὑποδοχὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας τοῦ Β., ἐκεῖνο τὸ δυνατὸ του καλησπέρα νὰ χώρεσε μέσα του ὅλη τὴ χρηστότητα καὶ εὐσπλαχνία τοῦ Ἀγαθοῦ Πατρός, ἀλλάζοντας τὸν προορισμὸ κυριολεκτικὰ τὴν τελευταία στιγμή... κάποτε θὰ μάθουμε καὶ ἐμεῖς! Ὡς τότε ἂς μνημονεύουμε κάθε ψυχὴ Χριστιανοῦ Ὀρθοδόξου κεκοιμημένου ἀδελφοῦ μας! Ἀπὸ ἐμᾶς περιμένουν! Ἄς σπεύσουμε ὅσο ἀκόμα ἡ καρδιὰ χτυπᾷ, νὰ ἐξομολογηθοῦμε καὶ νὰ μεταλάβουμε στὸ ζωοποιητικὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων! Νὰ θυμόμαστε πὼς ὁ Κύριος μακροθυμεῖ ἀλλὰ κάποτε στὶς ἀποφάσεις του ἔχει καὶ ἀποτομιά...
Ἄς ἐλπίζουμε τέλος ὁλόψυχα πὼς ὁ Β. ποὺ τὸν Χριστὸ καλωσόρισε, τὸ αἰώνιο τὸ Φῶς προόρισε...δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε πόσα κατόρθωσε νὰ ἐπανορθώσει μὲ τὴν ὀλόκαρδη ὑποδοχὴ του... τὸ μόνο γιὰ τὸ ὁποῖο εἴμαστε βέβαιοι εἶναι ὅτι ἡ Θεία Χάρις τὰ ἐλλείποντα ἀναπληρώνει... καὶ ἦταν τόσο χαριτωμένο ἐκεῖνο τὸ καλησπέρα στὸ Χριστό...
Νώντας Σκοπετέας
Τριώδιο 2023
Ἀληθινὴ Ἱστορία ὅπως διασκευάστηκε σὲ διήγημα!
Στὴ μνήμη τοῦ Β.Κ.
Τριώδιο 2023
Ἀληθινὴ Ἱστορία ὅπως διασκευάστηκε σὲ διήγημα!
Στὴ μνήμη τοῦ Β.Κ.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου