Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ [Ὑπομνηματισμὸς τῶν ἐδαφίων Ματθ. 25,14-30]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ
[Ὑπομνηματισμὸς τῶν ἐδαφίων Ματθ. 25,14-30]

Ἐὰν στὸν εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ ἐκτίθεται μὲ ἄλλον τρόπο ἡ παραβολὴ τῶν ταλάντων[Λουκ. 19,12-21], πρέπει νὰ λεχθεῖ ὡς ἀπάντηση τὸ ἑξῆς, ὅτι ἄλλη εἶναι ἡ παραβολὴ αὐτὴ καὶ ἄλλη ἐκείνη· διότι σὲ ἐκείνη μὲν ἀπὸ τὸ ἴδιο κεφάλαιο προῆλθαν διάφορα ἔσοδα· διότι ἀπὸ ἕνα χρυσὸ νόμισμα τῶν ἑκατὸ δραχμῶν(μία «μνᾶ») ὁ μὲν ἕνας παρουσίασε πέντε, ἐνῶ ὁ ἄλλος δέκα, καὶ γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ἀμείφτηκαν κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο. Ἐδῶ ὅμως συνέβῃ τὸ ἀντίθετο,  γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ βράβευση ἦταν ἴση· διότι ἐκεῖνος ποὺ ἔλαβε δύο τάλαντα, ἔδωσε δύο, καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔλαβε τὰ πέντε τάλαντα πάλι τὸ ἴδιο. Ἐνῶ ἐκεῖ, ἐπειδὴ ὑπὸ τίς ἴδιες προϋποθέσεις ὁ μὲν ἕνας παρουσίασε περισσότερα, ἐνῶ ὁ ἄλλος λιγότερα ἔσοδα, ὀρθῶς καὶ στὰ ἔπαθλα δὲν τιμῶνται καὶ οἱ δύο ἐξίσου.

Πρόσεξε ἐπίσης ὅτι παντοῦ δὲν ἀπαιτεῖ ἀμέσως αὐτὰ ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε. Διότι στὴν παραβολὴ τοῦ ἀμπελῶνα[βλ. Ματθ.21,33: «Ἄλλην παραβολὴν ἀκούσατε. ἄνθρωπὸς τίς ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησεν(:ἄλλη παραβολὴ ἀκοῦστε: Ἦταν κάποιος νοικοκύρης (:ὁ Θεὸς δηλαδή), ὁ ὁποῖος φύτεψε ἀμπέλι(:δηλαδὴ τὸ ἰουδαϊκὸ ἔθνος). Κι ἔδειξε ἰδιαίτερη φροντίδα γι᾿ αὐτό. Ἔβαλε δηλαδὴ τριγύρω τοῦ φράκτη κι ἔσκαψε μέσα σὲ αὐτὸ πατητήρι, ἔκτισε πύργο γιὰ νὰ μένουν οἱ φύλακες καὶ ἐργάτες, καὶ τὸ ἐμπιστεύθηκε σὲ γεωργούς (:στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς ἄρχοντες τοῦ λαοῦ), καὶ ἀναχώρησε σὲ ἄλλη χώρα)»], ἀφοῦ τὸν παρέδωσε στοὺς γεωργούς, ἀποδήμησε· καὶ στὴ σημερινὴ παραβολὴ τῶν ταλάντων ἐμπιστεύθηκε τὰ τάλαντα καὶ ἀποδήμησε, γιὰ νὰ μάθεις τὴ μακροθυμία Του.
 

Ἐγὼ πάλι νομίζω ὅτι λέγοντας αὐτὰ ὑπαινίσσεται καὶ τὴν Ἀνάσταση. Μόνο ποὺ ἐδῶ δὲν ἀναφέρονται πλέον γεωργοὶ καὶ ἀμπελῶνας, ἀλλὰ ὅλοι εἶναι ἐργάτες· διότι δὲν ἀναφέρεται μόνο στοὺς ἄρχοντες, οὔτε στοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ σὲ ὅλους. Καὶ ἐκεῖνοι μὲν ποὺ προσφέρουν, ὁμολογοῦν μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ τὰ δικά τους ἀλλὰ καὶ ὅσα τοὺς ἔδωσε ὁ δεσπότης. Ἔτσι ὁ μὲν ἕνας λέγει: «Κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας(:Κύριε, πέντε τάλαντα μοῦ παρέδωσες)», ὁ δὲ ἄλλος λέγει:«Κύριε, δύο τάλαντά μοι παρέδωκας(:''Κύριε, δύο τάλαντα μοῦ παρέδωσες)», δείχνοντας ὅτι ἀπὸ Ἐκεῖνον ἔλαβαν τὸ κεφάλαιο τῆς ἐργασίας τους καὶ Τοῦ ἀναγνωρίζουν μεγάλη χάρη καὶ ἀποδίδουν τὸ πᾶν σὲ Αὐτόν. Τί λέγει λοιπὸν ὁ δεσπότης; «Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ!(:Πολὺ καλά, δοῦλε καλὲ καὶ πιστέ!)»-διότι αὐτὸ εἶναι γνώρισμα τοῦ ἀγαθοῦ, τὸ νὰ βλέπει στὸν πλησίον- «ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου (:σὲ λίγα ἤσουν πιστός, σὲ πολλὰ θὰ σὲ ἐγκαταστήσω. Μπὲς μέσα γιὰ νὰ ἀπολαύσεις τὴν ἴδια χαρὰ μὲ τὸν κύριό σου. Ἀφοῦ φάνηκες πιστὸς στὰ πέντε τάλαντα, ἔλα νὰ γίνεις συγκυρίαρχος στὴ μεγάλη περιουσία μου. Ἔλα νὰ ἀπολαύσεις τὴν ἀπεριόριστη μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ)»[Ματθ.25,23], δηλώνοντας μὲ τὴν ἀπάντηση αὐτὴν ὅλη τὴ μακαριότητα.
 

Δὲν ὁμιλεῖ ὅμως καὶ ὁ ἄλλος ἔτσι, ἀλλὰ πῶς; «Κύριε, ἔγνων σὲ ὅτι σκληρὸς εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐκ ἔσπειρας καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισας· καὶ φοβηθεὶς ἀπελθὼν ἔκρυψα τὸ τάλαντόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴδε ἔχεις τὸ σόν(:Κύριε, σὲ κατάλαβα ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος σκληρός· διότι θερίζεις ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔσπειρες καὶ μαζεύεις στὴν ἀποθήκη σου ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν σκόρπισες καὶ δὲν λίχνισες τὸν ἁλωνισμένο καρπό. Καὶ ἐπειδὴ φοβήθηκα, πῆγα καὶ ἔκρυψα τὸ τάλαντό σου μέσα στὴ γῆ. Ὁρίστε, ἔχεις τὸ χρῆμα σου)»[Ματθ.25,24-25]. Τί τοῦ ἀπαντᾷ λοιπὸν ὁ δεσπότης; «Ἒδει οὖν σὲ βαλεῖν τὸ ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις (:ἔπρεπε  λοιπὸν ἐσὺ νὰ καταθέσεις τὸ χρῆμα μου στοὺς τραπεζῖτες)», δηλαδή, ἔπρεπε νὰ ὁμιλήσει, νὰ παραινέσει, νὰ συμβουλεύσει. Ἀλλὰ δὲν πείθονται ὅσοι ἀκοῦνε αὐτὰ ποὺ τοὺς συμβουλεύεις; Αὐτὸ δὲν ἀφορᾷ ἐσένα. Τί θὰ μποροῦσε νὰ γίνει περισσότερο λογικὸ ἀπὸ αὐτό;
 

Οἱ ἄνθρωποι ὅμως δὲν κάνουν ἔτσι, ἀλλὰ καθιστοῦν ὑπεύθυνο τοῦ ἀπαιτούμενου εἰσοδήματος τὸν ἴδιο τὸν δανειστή τους. Αὐτὸς ὅμως δὲν ἐνεργεῖ ἔτσι, ἀλλὰ λέγει ὅτι «ἐσὺ ἔπρεπε νὰ πληρώσεις καὶ νὰ μοῦ ἐπιστρέψεις τὸ ἀπαιτούμενο κέρδος». «Καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν τὸ ἐμὸν σὺν τόκῳ(:κι ὅταν θὰ ἐρχόμουν ἐγώ, θὰ ἔπαιρνα μὲ τόκο αὐτὸ ποὺ μοῦ ἀνήκει)»· ὡς «τόκο» ἐννοεῖ τὴν ἐπίδειξη τῶν ἔργων. «Ἐσὺ ἔπρεπε νὰ κάνεις τὸ εὐκολότερο καὶ νὰ ἀφήσεις τὸ δυσκολότερο σὲ ἐμένα». Ἐπειδὴ λοιπὸν δὲν ἔκανε αὐτό, λέγει: «ἄρατε οὖν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότὲ τῷ ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα. τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ(:Πᾶρτε λοιπὸν ἀπ᾿ αὐτὸν τὸ τάλαντο καὶ δῶστε το σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει τὰ δέκα τάλαντα· διότι σὲ καθέναν ποὺ ἔχει καὶ αὔξησε μὲ ἐπιμέλεια καὶ ζῆλο ἐκεῖνο ποὺ τοῦ δόθηκε, θὰ τοῦ δοθοῦν κι ἄλλα καὶ θὰ ἔχει καὶ περίσσευμα. Ἀπὸ ἐκεῖνον ὅμως ποὺ τοῦ δόθηκαν χαρίσματα ἀλλὰ τὰ παραμέλησε καὶ δὲν τὰ ἐργάστηκε ὥστε νὰ ἔχει κι αὐτὸς κάτι μὲ τὴ δική του ἐργασία, θὰ τοῦ πάρουν κι αὐτὸ τὸ λίγο ποὺ τοῦ δόθηκε καὶ τὸ ἄφησε ἀκαλλιέργητο)»[Ματθ.25,28-29].
 

Τί σημαίνει λοιπὸν αὐτό; Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὸ χάρισμα τοῦ λόγου καὶ τῆς διδασκαλίας γιὰ νὰ ὠφελεῖ καὶ δὲν χρησιμοποιεῖ τὸ χάρισμά του, θὰ χάσει καὶ τὸ χάρισμα· ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ καταβάλλει προσπάθεια, θὰ δεχθεῖ περισσότερη δωρεά· ὅπως ἐκεῖνος ποὺ χάνει καὶ αὐτὸ ποὺ ἔχει λάβει. Δὲν περιορίζεται ὅμως μόνο μέχρι ἐδῶ ἡ ζημία γιὰ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος δὲν ἐργάζεται, ἀλλὰ τὸν ἀναμένει καὶ ἀνυπόφορη τιμωρία καὶ μαζὶ μὲ τὴν τιμωρία καὶ ἡ ἀπόφαση ἡ ὁποία εἶναι γεμάτη μὲ βαριὰ κατηγορία. Διότι λέγει: «καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων(:καὶ τὸν ἄχρηστο δοῦλο βγάλτε τον ἀπὸ ἐδῶ καὶ ρῖξτε τὸν στὸ πιὸ ἀπομακρυσμένο ἀπὸ τὴ βασιλεία μου καὶ ἀπομονωμένο σκοτάδι. Ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι θὰ κλαῖνε καὶ θὰ τρίζουν τὰ δόντια τους)»[Ματθ.25,30]. Εἶδες ὅτι δὲν τιμωρεῖται μόνο ἐκεῖνος ποὺ ἁρπάζει καὶ εἶναι πλεονέκτης, οὔτε ἐκεῖνος ποὺ προκαλεῖ κακά, ἀλλὰ τιμωρεῖται μὲ τὴν ἐσχάτη τιμωρία καὶ ἐκεῖνος ποὺ δὲν κάνει ἀγαθὲς πράξεις.
 

Ἄς ἀκούσουμε λοιπὸν τὰ λόγια αὐτά. Ὅσο εἶναι καιρὸς ἂς ἐπιληφθοῦμε τὴ σωτηρία μας, ἂς πάρουμε λάδι στὶς λαμπάδες, ἂς καλλιεργήσουμε τὸ τάλαντο· διότι ἐὰν ὀλιγωρήσουμε καὶ ἐὰν διερχόμαστε τὸν χρόνο μας ἐδῶ χωρὶς νὰ ἐργαζόμαστε, δὲν θὰ μᾶς ἐλεήσει κανεὶς ἐκεῖ, ἔστω καὶ ἂν χύσουμε μύρια δάκρυα. Κατηγόρησε τὸν ἑαυτό του καὶ ἐκεῖνος ποὺ εἶχε βρωμερὰ ἐνδύματα, ἀλλὰ δὲν ὠφέλησε τίποτε. Ἐπέστρεψε καὶ ὅ,τι τοῦ ἐμπιστεύθηκε καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔλαβε τὸ ἕνα τάλαντο, καὶ ὅμως καταδικάστηκε. Παρακάλεσαν καὶ οἱ πέντε μωρὲς παρθένοι καὶ προσῆλθαν καὶ ἔκρουσαν τὴ θύρα ἀλλὰ ὅμως ὅλα ἀπέβησαν μάταια .
 

Γνωρίζοντας λοιπὸν αὐτά, ἂς προσφέρουμε καὶ χρήματα καὶ προθυμία καὶ προστασία καὶ ὅλα γιὰ τὴν ὠφέλεια τοῦ πλησίον· διότι ὡς «τάλαντα» ἐδῶ ἐννοεῖται ἡ δύναμη τοῦ καθενός, εἴτε σὲ προστασία, εἴτε σὲ χρήματα, εἴτε σὲ διδασκαλία, εἴτε σὲ ὁποιοδήποτε παρόμοιο πρᾶγμα. Ἄς μὴν προφασίζεται κανεὶς ὅτι «ἕνα μόνο τάλαντο ἔχω καὶ δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε»· διότι μπορεῖς καὶ μὲ ἕνα νὰ προκόψεις. Διότι δὲν εἶσαι πτωχότερος ἀπὸ ἐκείνη τὴ χήρα[Μᾶρκ.12,42: «καὶ πολλοὶ πλούσιοι ἔβαλλον πολλά· καὶ ἐλθοῦσα μία χήρα πτωχὴ ἔβαλε λεπτὰ δύο, ὅ ἐστι κοδράντης καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἡ χήρα ἡ πτωχὴ αὕτη πλεῖον πάντων ἔβαλε τῶν βαλλόντων εἰς τὸ γαζοφυλάκιον· πάντες γὰρ ἐκ τοῦ περισσεύοντος αὐτοῖς ἔβαλον· αὕτη δὲ ἐκ τῆς ὑστερήσεως αὐτῆς πάντα ὅσα εἶχεν ἔβαλεν, ὅλον τὸν βίον αὐτῆς (:καὶ πολλοὶ πλούσιοι ἔριχναν πολλὰ χρήματα στὸ εἰδικὸ κουτὶ γιὰ τοὺς φτωχούς. Ἦλθε καὶ μιὰ φτωχὴ χήρα καὶ ἔριξε δύο λεπτά, δηλαδὴ ἕναν κοδράντη. Κάλεσε τότε ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητές Του καὶ τοὺς εἶπε: ''Ἀληθινὰ σᾶς λέω ὅτι ἡ φτωχὴ αὐτὴ χήρα ἔριξε περισσότερα ἀπ᾿ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ρίχνουν χρήματα στὸ θησαυροφυλάκιο· διότι ὅλοι αὐτοὶ ἔριξαν ἀπ᾿ τὸ περίσσευμά τους. Αὐτὴ ὅμως ἔριξε ἀπὸ τὸ ὑστέρημά της καὶ ἀπὸ τὴν τέλεια φτώχειά της ὅλα ὅσα εἶχε, ὅλη τὴν περιουσία της'')»].
 

Οὔτε εἶσαι περισσότερο φτωχὸς καὶ ἀκαλλιέργητος ἀπὸ τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη[βλ. Πράξ.3,6: «εἶπε δὲ Πέτρος· ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι· ὃ δὲ ἔχω τοῦτο σοι δίδωμι· ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καὶ περιπάτει(:ἀλλὰ ὁ Πέτρος τοῦ εἶπε: ''Οὔτε ἀσημένια οὔτε χρυσᾶ νομίσματα ἔχω. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἔχω, αὐτὸ καὶ σοῦ δίνω. Μὲ τὴ δύναμη ποὺ δίνει ἡ ἐπίκληση μὲ πίστη τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, σήκω ὄρθιος καὶ περπάτα'')»], οἱ ὁποῖοι καὶ ἄπειροι ἦσαν καὶ ἀγράμματοι, ἀλλὰ ὅμως ἐπειδὴ ἔδειξαν προθυμία καὶ ἔκαναν τὰ πάντα γιὰ τὸ κοινὸ συμφέρον, κέρδισαν τοὺς οὐρανούς· διότι τίποτε δὲν ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς τόσο, ὅσο τὸ νὰ ζοῦμε ἐξυπηρετῶντας τοὺς πάντες.
 

Γι᾿ αὐτὸ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς τὸν λόγο καὶ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια καὶ τὴ σωματικὴ δύναμη καί τὸν νοῦ καὶ τὴ φρόνηση, γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουμε ὅλα αὐτὰ καὶ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὠφέλεια τοῦ πλησίον· διότι ὁ λόγος δὲν εἶναι χρήσιμος μόνο γιὰ νὰ ὑμνοῦμε καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε, ἀλλὰ εἶναι χρήσιμος καὶ στὸ νὰ διδάσκουμε καὶ νὰ παραινοῦμε. Καὶ ἐὰν μὲν τὸν χρησιμοποιήσουμε γιὰ αὐτὸν τὸν σκοπό, μιμούμαστε τὸν Δεσπότη· ἐὰν ὅμως γιὰ τὰ ἀντίθετα, τότε μιμούμαστε τὸν διάβολο.
 

Διότι καὶ ὁ Πέτρος, ὅταν μὲν ὁμολόγησε τὸν Χριστό, μακαρίστηκε ἐπειδὴ ὁμολόγησε τὰ λόγια τοῦ Πατρός[Ματθ.16,16-18: «Ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατὴρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. κἀγὼ δὲ σοὶ λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς(:Ὁ Σίμων Πέτρος τότε τοῦ ἀποκρίθηκε: ''Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ φυσικὸς καὶ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν εἶναι νεκρὸς ὅπως τὰ εἴδωλα, ἀλλὰ ζεῖ παντοτινά". Τότε τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Ἰησοῦς: "Μακάριος καὶ εὐτυχισμένος εἶσαι, Σίμων, γιὲ τοῦ Ἰωνᾶ, διότι τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τῆς ὀρθῆς πίστεως δέν σοῦ τὴ φανέρωσε κανεὶς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Πατέρας μου ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς. Κι ἐγὼ λοιπόν σοῦ λέω ὅτι ἐσὺ εἶσαι Πέτρος, καὶ ἐπάνω στὸ βράχο τῆς ἀληθινῆς πίστεως ποὺ ὁμολόγησες, κι ἔγινες μὲ τὴν ὁμολογία σου αὐτὴ ὁ πρῶτος λίθος τῆς πνευματικῆς μου οἰκοδομῆς, θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου. Καὶ ὁ θάνατος καὶ οἱ ὀργανωμένες δυνάμεις τοῦ κακοῦ δὲν θὰ ὑπερισχύσουν καὶ δὲν θὰ νικήσουν τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία θὰ εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη")»].
 

Ἀντίθετα, ὅταν παρακαλοῦσε τὸν Κύριο νὰ ἀποφύγει τὴ σταύρωση, ἐπιτιμήθηκε πολύ, διότι φρονοῦσε ἐκεῖνα ποὺ ἀρέσουν στὸν διάβολο[Ματθ.16,22-23:«καὶ προσλαβόμενος αὐτὸν ὁ Πέτρος ἤρξατο ἐπιτιμᾶν αὐτῷ λέγων· ἵλεὼς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο. ὁ δὲ στραφεὶς εἶπε τῷ Πέτρῳ· ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων(:Τότε ὁ Πέτρος, ἀφοῦ Τὸν πῆρε ἰδιαιτέρως, ἄρχισε ζωηρὰ νὰ Τὸν προτρέπει καὶ νὰ Τοῦ λέει: ''Ὁ Θεὸς νά σε φυλάξει ἀπ᾿ αὐτό, Κύριε. Δὲν πρέπει νὰ συμβεῖ αὐτὸ ποὺ εἶπες σὲ σένα τὸν Μεσσία". Ὁ Κύριος ὅμως στράφηκε στὸν Πέτρο καὶ τοῦ εἶπε: ''Πήγαινε πίσω μου καὶ φύγε ἀπὸ μπροστά μου, σατανᾶ˙ μοῦ εἶσαι ἐμπόδιο στὸ δρόμο τοῦ καθήκοντός μου καὶ πειρασμός. Διότι δὲν φρονεῖς ἐκεῖνα ποὺ ἀρέσουν στὸν Θεό, ἀλλὰ ἐκεῖνα ποὺ ἀρέσουν στοὺς ἀνθρώπους'')»]. Καὶ ἐὰν στὴν περίπτωση ἐκείνη, ποὺ αὐτὸ ποὺ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Πέτρο ἦταν συνέπεια ἄγνοιας, τόση ἦταν ἡ κατηγορία, ποιά συγνώμη θὰ ἔχουμε, ὅταν ἁμαρτάνουμε τόσο πολὺ μὲ τὴ θέλησή μας;
 

Ἄς ὁμιλοῦμε λοιπὸν ἔτσι, ὥστε ἀπὸ τὴν ὁμιλία μας νὰ γίνονται φανερὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Διότι δὲν λέγω τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ἐὰν πῶ μονάχα: «Ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι· ὃ δὲ ἔχω τοῦτο σοι δίδωμι· ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καὶ περιπάτει(:οὔτε ἀσημένια οὔτε χρυσᾶ νομίσματα ἔχω. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἔχω, αὐτὸ καὶ σοῦ δίνω. Μὲ τὴ δύναμη ποὺ δίνει ἡ ἐπίκληση μὲ πίστη τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, σήκω ὄρθιος καὶ περπάτα'')»[Πράξ.3,6], οὔτε ἂν πῶ «Ταβιθά, ἀνάστηθι(:Ταβιθά, σήκω)»[Πράξ.9,40]. Ἀλλὰ πολὺ περισσότερο, ὅταν ἐνῶ ὑβρίζομαι, εὐλογῶ, ἐνῶ ἀπειλοῦμαι, προσεύχομαι ὑπὲρ ἐκείνου ποὺ μὲ ἀπειλεῖ[Ματθ.5,44: «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς(:Ἐγὼ ὅμως σᾶς λέω νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ εὔχεσθε στὸ Θεὸ τὸ καλὸ γι᾿ αὐτοὺς ποὺ σᾶς καταριοῦνται, νὰ εὐεργετεῖτε ἐκείνους ποὺ σᾶς μισοῦν καὶ νὰ προσεύχεσθε γιὰ χάρη ἐκείνων ποὺ σᾶς μεταχειρίζονται ὑβριστικὰ καὶ περιφρονητικὰ καὶ σᾶς καταδιώκουν ἄδικα, ἀκόμη κι ὅταν ὁ διωγμός τους αὐτὸς σᾶς γίνεται γιὰ τίς θρησκευτικές σας πεποιθήσεις)»].
 

Ἄλλοτε μὲν λοιπὸν ἔλεγα ὅτι ἡ γλῶσσα μας εἶναι χέρι τὸ ὁποῖο ψαύει τὰ πόδια τοῦ Θεοῦ· τώρα ὅμως μὲ πολλὴ ἐπίταση λέγω ὅτι ἡ γλῶσσα μας εἶναι γλῶσσα, ἡ ὁποία μιμεῖται τὴ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἐπιδεικνύει τὴν πρέπουσα προσοχή, ὅταν ὁμιλοῦμε ὅσα Ἐκεῖνος θέλει. Ποιά λοιπὸν εἶναι αὐτὰ ποὺ Ἐκεῖνος θέλει νὰ ὁμιλοῦμε; Εἶναι τὰ γεμᾶτα ἐπιείκεια καὶ πραότητα λόγια. Ὅπως λοιπὸν ὁμιλοῦσε καὶ Ἐκεῖνος, λέγοντας πρὸς ὅσους Τὸν ὕβριζαν: «ἦλθε γὰρ Ἰωάννης μήτε ἐσθίων μήτε πίνων, καὶ λέγουσι· δαιμόνιον ἔχει  ἦλθεν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγουσιν· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος καὶ ἁμαρτωλῶν. καὶ ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπὸ τῶν τέκνων αὐτῆς! (: Οἱ ἄνθρωποι τῆς γενιᾶς αὐτῆς εἶναι δύστροποι καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τοὺς βρεῖ πουθενά. Διότι ἦλθε ὁ Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος οὔτε ἔτρωγε οὔτε ἔπινε ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἀλλὰ ζοῦσε ἀσκητικά, καὶ εἶπαν γι᾿ αὐτόν: ''Εἶναι ἀκοινώνητος καὶ μελαγχολικὸς καὶ ἔχει μέσα του δαιμόνιο''. Ἦλθε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τρώει καὶ πίνει ὡς ἐγκρατὴς ἀλλὰ κοινωνικὸς ἄνθρωπος, καὶ λένε: ''Νὰ ἕνας ἄνθρωπος φαγὰς καὶ οἰνοπότης, φίλος τῶν τελωνῶν καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν''. Κι ἔτσι θαυμάσθηκε ἡ θεία σοφία ἐπειδὴ εἶναι δίκαιη καὶ ἐργάσθηκε σοφᾶ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ὄχι ἀπὸ ὅλους, ὅπως θὰ ἔπρεπε, ἀλλὰ μόνο ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι πραγματικὰ συνετοὶ κι ἔχουν πνεῦμα σοφίας)»[Ματθ.11,18-19], καὶ ἀλλοῦ: ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί μὲ δέρεις;(:Τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Ἰησοῦς: ''Ἐὰν εἶπα κάτι κακό, ἀπόδειξε ἐνώπιον τοῦ δικαστηρίου μὲ κανονικὴ μαρτυρία ποιό ἦταν αὐτὸ τὸ κακό. Ἐὰν ὅμως μίλησα καλά, γιατί μὲ χτυπᾷς;'')» [Ἰω.18,23], ἐὰν ἔτσι ὁμιλεῖς καὶ ἐσύ, ἐὰν ὁμιλεῖς ἀποβλέποντας στὴ διόρθωση τοῦ πλησίον, ἔχεις γλῶσσα ἡ ὁποία ὁμοιάζει πρὸς Ἐκείνη.
 

Καὶ αὐτὰ τὰ λέγει ὁ ἴδιος ὁ Θεός· διότι λέγει: «διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος· ἐὰν ἐπιστρέψῃς, καὶ ἀποκαταστήσω σε, καὶ πρὸ προσώπου μου στήσῃ· καὶ ἐὰν ἐξαγάγῃς τίμιον ἀπὸ ἀναξίου, ὡς τὸ στόμα μου ἔσῃ· καὶ ἀναστρέψουσιν αὐτοὶ πρὸς σέ, καὶ σὺ οὐκ ἀναστρέψεις πρὸς αὐτούς(:γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν αὐτὰ λέει ὁ Κύριος πρὸς τὸν προφήτη: ''Ἐὰν ἐπιστρέψεις πρὸς ἐμένα μὲ πίστη καὶ εἰλικρίνεια, θὰ σὲ ἀποκαταστήσω στὴν πρότερη θέση σου καὶ θὰ σοῦ δώσω τὸ δικαίωμα μὲ θάρρος νὰ στέκεις ἐνώπιόν μου. Ἐὰν ξεχωρίσεις τὸν ἀληθινὸ καὶ τίμιο λόγο μου ἀπὸ τὸν ἀνάξιο καὶ ψευδῆ, θὰ εἶσαι ἐσὺ σὰν τὸ δικό μου στόμα, καὶ τότε θὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἄλλοι πρὸς ἐσένα, ἐσὺ ὅμως δὲ θὰ ἐπιστρέψεις πρὸς αὐτούς'')»[Ἰερ.15,19].
 

Ὅταν λοιπὸν ἡ γλῶσσα σου εἶναι ὅπως ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὸ στόμα σου γίνει στόμα τοῦ Πατρός, καὶ εἶσαι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποιά τιμὴ θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἰσάξια πρὸς αὐτήν; Διότι οὔτε ἐὰν τὸ στόμα σου ἦταν κατασκευασμένο ἀπὸ χρυσάφι, οὔτε ἂν ἦταν ἀπὸ πολύτιμους λίθους, θὰ ἔλαμπε τόσο, ὅπως τώρα, φωτιζόμενο ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἐπιείκειας. Διότι, τί εἶναι πιὸ ποθητὸ ἀπὸ ἕνα στόμα ποὺ δὲν ξέρει νὰ ὑβρίζει, ἀλλὰ ἔχει μάθει νὰ εὐλογεῖ καὶ ὁμιλεῖ χρηστά; Ἐὰν ὅμως δὲν ἀνέχεσαι νὰ εὐλογεῖς ἐκεῖνον ποὺ σὲ καταριέται, σώπα, καὶ αὐτὸ κάνε το στὴν ἀρχή. Ἔπειτα βαδίζοντας στὴν ὁδὸ καὶ προσέχοντας ὅπως πρέπει, θὰ φτάσεις καὶ σὲ ἐκεῖνο καὶ θὰ ἀποκτήσεις στόμα τέτοιο ποὺ εἴπαμε.
 

Καὶ μὴ νομίσεις πὼς εἶναι τολμηρὸ αὐτὸ ποὺ εἶπα· διότι ὁ Δεσπότης εἶναι φιλάνθρωπος καὶ αὐτὸ θὰ σοῦ δοθεῖ σὰν δῶρο τῆς ἀγαθότητάς Του. Τολμηρὸ εἶναι νὰ ἔχει στόμα ποὺ νὰ ὁμοιάζει τὸν διάβολο, νὰ ἔχει γλῶσσα ὅμοια πρὸς πονηρὸ δαίμονα, ἰδιαίτερα μάλιστα ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συμμετέχει σὲ τόσο μεγάλα μυστήρια καὶ κοινωνεῖ τὴν ἴδια τὴ σάρκα τοῦ Δεσπότου. Ἀναλογιζόμενος λοιπὸν αὐτά, γίνε ὅπως ταιριάζει σὲ Ἐκεῖνον ὅσο μπορεῖς. Ὅταν λοιπὸν γίνεις τέτοιος, δὲ θὰ μπορέσει ὁ διάβολος πλέον νὰ σὲ δεῖ κατὰ πρόσωπο. Διότι διακρίνει τὸν χαρακτῆρα τὸν βασιλικό· γνωρίζει τὰ ὅπλα τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὰ ὁποῖα ἡττήθηκε. Καὶ ποιά εἶναι αὐτά; Ἡ ἐπιείκεια καὶ ἡ πραότητα· διότι ὅταν κατὰ τοὺς πειρασμοὺς τὸν ξέσχισε ὁ Κύριος στὸ ὄρος καὶ τὸν ἐξέπληξε[βλ.Ματθ.4,1-11], δὲν ἦταν γνωστὸ ὅτι ἦταν Χριστός, ἀλλὰ τὸν ἔδιωξε μὲ τὰ λόγια μόνο, τὸν νίκησε μὲ τὴν ἐπιείκεια, τὸν κατατρόπωσε μὲ τὴν πραότητα.
 

Αὐτὸ κάνε καὶ ἐσύ. Ὅταν δεῖς ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔγινε διάβολος καὶ σὲ πλησιάζει, ἔτσι νίκησέ τον καὶ ἐσύ. Σοῦ ἔδωσε ὁ Χριστὸς τὴ δύναμη νὰ τοῦ μοιάσεις ὅσο ἐξαρτᾷται ἀπὸ ἐσένα. Μὴ φοβηθεῖς ἀκούγοντας αὐτό. Φόβος εἶναι νὰ μὴ γίνεις ὅπως Ἐκεῖνος. Μίλα λοιπὸν ὅπως Ἐκεῖνος καὶ ἔγινες ὡς πρὸς αὐτὸ τέτοιος ποὺ εἶναι Ἐκεῖνος, ὅσο μπορεῖ κανένας ἄνθρωπος νὰ γίνει. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν εἶναι ἀνώτερος ἐκεῖνος ποὺ ὁμιλεῖ ἔτσι, δηλαδὴ μὲ ἐπιείκεια καὶ πραότητα ἀπέναντι σὲ ὅλους, παρὰ ἐκεῖνος ποὺ προφητεύει. Διότι ἡ μὲν προφητεία ὁλόκληρη εἶναι χάρισμα· ἐδῶ ὅμως χρειάζεται καὶ κόπος δικός σου καὶ ἱδρῶτας. Δίδαξε τὴν ψυχή σου νὰ σοῦ διαπλάσει τὸ στόμα ἔτσι ποὺ νὰ μοιάζει τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ. Διότι μπορεῖ νὰ δημιουργήσει τέτοια, ἐὰν θέλει. Γνωρίζει τὸν τρόπο, ἐὰν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν εἶναι ράθυμος. «Καὶ πῶς διαπλάθεται ἕνα τέτοιο στόμα;»,  ἴσως ρωτήσει κάποιος. «Μὲ ποιά χρώματα; Μὲ ποιό ὑλικό;». Μὲ κανένα ὑλικὸ βέβαια καὶ χρῶμα, παρὰ μόνο μὲ ἀρετὴ καὶ ἐπιείκεια καὶ ταπεινοφροσύνη.
 

Ἄς δοῦμε πῶς διαπλάθεται καὶ τὸ στόμα τοῦ διαβόλου, γιὰ νὰ μὴν κατασκευάσουμε ποτὲ ἐκεῖνο. Πῶς πλάσσεται λοιπόν; Μὲ κατάρες, μὲ ὕβρεις, μὲ βασκανίες, μὲ ἐπιορκίες· διότι ὅταν κάποιος χρησιμοποιεῖ τὰ δικὰ λόγια τοῦ ἀντικείμενου, λαμβάνει καὶ τὴ γλῶσσα του. Ποιά λοιπὸν συγχώρηση θὰ ἔχουμε, ἢ μᾶλλον ποιά τιμωρία δὲ θὰ ὑποστοῦμε, ὅταν ἐπιτρέπουμε στὴ γλῶσσα, μὲ τὴν ὁποία ἀξιωθήκαμε νὰ γευθοῦμε τὴ σάρκα τοῦ Δεσπότη, νὰ χρησιμοποιεῖ λόγια τοῦ διαβόλου; Ἄς μήν τῆς ἐπιτρέψουμε λοιπόν, ἀλλὰ ἂς καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια νὰ τὴν ἐκπαιδεύσουμε νὰ μιμεῖται τὸν Δεσπότη της· διότι ἂν τὴν διδάξουμε αὐτό, μὲ πολλὴ παρρησία θὰ μᾶς τοποθετήσει στὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν κανεὶς δὲν γνωρίζει νὰ ὁμιλεῖ ἔτσι, οὔτε ὁ δικαστὴς θὰ τὸν ἀκούσει· διότι ὅπως, ὅταν συμβεῖ νὰ εἶναι Ρωμαῖος ὁ δικαστής, δὲ θὰ ἀκούσει ἐκεῖνον ποὺ ἀπολογεῖται καὶ δὲν γνωρίζει νὰ ὁμιλεῖ ρωμαϊκά, ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ἂν δὲν ὁμιλεῖς μὲ τὸν δικό Του τρόπο, δὲν θὰ σὲ ἀκούσει, οὔτε θὰ σὲ προσέξει.
 

Ἄς μάθουμε λοιπὸν νὰ ὁμιλοῦμε ἔτσι, ὅπως συνήθισε νὰ ἀκούει ὁ βασιλιᾶς ὁ δικός μας· ἂς προσπαθήσουμε νὰ μιμούμαστε τὴ γλῶσσα ἐκείνη. Καὶ ἂν βρεθεῖς σὲ πένθος, πρόσεχε νὰ μὴ σοῦ διαστρεβλώσει τὸ στόμα ἡ μεγάλη λύπη, ἀλλὰ νὰ ὁμιλήσεις ὅπως ὁ Χριστός· διότι πένθησε καὶ Αὐτὸς τὸν Λάζαρο[Ἰω.11,33-35: «Ἰησοῦς οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας αὐτῇ Ἰουδαίους κλαίοντας, ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν, καὶ εἶπε· ποῦ τεθείκατε αὐτόν; λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε. ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς(:ὁ Ἰησοῦς λοιπόν, ὅταν τὴν εἶδε νὰ κλαίει, καὶ μαζί της νὰ κλαῖνε καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ποὺ εἶχαν ἔλθει πίσω της, συγκράτησε μὲ δριμύτητα τὸ συναίσθημα τῆς βαθιᾶς λύπης μέσα στὴν ψυχή Του καὶ ἀντέδρασε ἔντονα γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ σὲ αὐτό. Καὶ μὲ φωνὴ ἤρεμη, ποὺ δὲν διακοπτόταν ἀπὸ λυγμούς, εἶπε: ''Ποῦ τὸν ἔχετε βάλει;''. Ὅσοι ἦταν ἐκεῖ τοῦ εἶπαν: ''Κύριε, ἔλα νὰ δεῖς''. Καὶ καθὼς πήγαινε στὸν τάφο, δάκρυσε ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ συμπάθεια γιὰ τὴ θλίψη τῶν δύο ἀδελφῶν)»] καὶ τὸν Ἰούδα.
 

Ἄν βρεθεῖς σὲ φόβο, φρόντισε πάλι νὰ ὁμιλήσεις ὅπως Ἐκεῖνος· διότι βρέθηκε καὶ Αὐτὸς σὲ φόβο γιὰ ἐσένα κατ᾿ οἰκονομίαν. Πὲς καὶ ἐσύ: «πάτερ, εἰ βούλει παρενεγκεῖν τοῦτο τὸ ποτήριον ἀπ᾿ ἐμοῦ· πλὴν μὴ τὸ θέλημά μου, ἀλλὰ τὸ σὸν γινέσθω(:Πάτερ, ἐὰν εἶναι  θέλημά Σου νὰ ἀπομακρύνεις τὸ ποτήριο αὐτὸ τοῦ θανάτου ἀπὸ Ἐμένα, ἀπομάκρυνέ το. Ἄς μὴ γίνει ὅμως αὐτὸ ποὺ θέλει ἡ ἀνθρώπινη φύση μου λόγῳ τῆς φυσικῆς της ἀποστροφῆς πρός το θάνατο, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ θέλεις Ἐσύ)»[Λουκ.22,42]. Καὶ ὅταν κλαῖς, δάκρυσε ἤρεμα ὅπως Ἐκεῖνος. Καὶ ὅταν βρεθεῖς σὲ σκευωρίες καὶ λύπη, καὶ αὐτὰ ἀντιμετώπισέ τα ὅπως ὁ Χριστός· διότι καὶ μηχανορραφίες ἀντιμετώπισε καὶ λυπήθηκε, ἀλλὰ εἶπε: «Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχὴ μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ(:ἡ ψυχή μου εἶναι τόσο πολὺ λυπημένη, ὥστε νὰ κινδυνεύω νὰ πεθάνω ἀπ᾿ τὴ λύπη. Μείνετε ἐδῶ ἄγρυπνοι μαζί μου)»[Ματθ.26,38].
 

Καὶ σοῦ παρεῖχε ὅλα τὰ ὑποδείγματα, γιὰ νὰ τηρεῖς αὐτὰ ὡς μέτρο καὶ νὰ μὴν καταστρατηγεῖς τοὺς κανόνες ποὺ σοῦ ἔχουν δοθεῖ. Ἔτσι θὰ μπορέσεις νὰ ἔχεις στόμα, ὅμοιο μὲ τὸ στόμα Ἐκείνου.  Ἔτσι, ἐνῶ θὰ βαδίζεις ἐπάνω στὴ γῆ, θὰ ἐπιδεικνύεις σὲ μᾶς γλῶσσα ὅμοια πρὸς τὴ γλῶσσα Ἐκείνου ποὺ κάθεται στὸν οὐρανό, διατηρῶντας τὸ μέτρο στὴ λύπη, στὴν ὀργή, στὸ πένθος, στὴν ἀγωνία. Πόσοι ἀπὸ σᾶς εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ δοῦν τὴ μορφή Του;
 

Νὰ λοιπόν, ὅτι εἶναι δυνατὸ ὄχι μόνο νὰ Τὸν δοῦμε, ἀλλὰ καὶ νὰ γίνουμε σὰν Αὐτόν, ἐὰν προσπαθήσουμε. Ἄς μὴν ἀναβάλλουμε λοιπόν· διότι δὲν ἀγαπᾷ τόσο τὸ στόμα τῶν προφητῶν, ὅσο ἐκεῖνο τῶν ἐπιεικῶν καὶ πράων ἀνθρώπων. «Πολλοὶ(:Πολλοί)», λέγει, «ἐροῦσὶ μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; (:θὰ μοῦ ποῦν ἐκείνη τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως: "Κύριε, Κύριε, στὸ ὄνομά σου δὲν προφητεύσαμε, πιστεύοντας ὅτι εἶσαι ὁ Μεσσίας καὶ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ; καὶ πιστεύοντας σὲ σένα δὲν βγάλαμε δαιμόνια; Καὶ πιστεύοντας σὲ σένα δὲν κάναμε πολλὰ θαύματα; Καὶ τώρα λοιπὸν δὲν θὰ μποῦμε στὴ βασιλεία σου;")»[Ματθ.7,22].
 

Τὸ στόμα ἐπίσης τοῦ Μωυσῆ, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ἐπιεικὴς καὶ πρᾶος(διότι λέγει ἡ Γραφή: «καὶ ὁ ἄνθρωπος Μωυσῆς πραΰς σφόδρα παρὰ πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ὄντας ἐπὶ τῆς γῆς(:ὁ Μωυσῆς ὅμως ἦταν ἄνθρωπος πολὺ πρᾶος, πραότερος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονταν στὴ γῆ, καὶ δὲ θύμωσε γιὰ ὅσα ἔλεγαν ἐναντίον του οἱ ἀδελφοὶ του)» [Ἀριθμ.12,3], τόσο πολὺ τὸ ποθοῦσε καὶ τὸ ἀγαποῦσε, ὥστε νὰ πεῖ: «Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν ἐνώπιος ἐνωπίῳ, ὡς εἴ τις λαλήσει πρὸς τὸν ἑαυτοῦ φίλον. καὶ ἀπελύετο εἰς τὴν παρεμβολήν, ὁ δὲ θεράπων Ἰησοῦς υἱὸς Ναυῆ νέος οὐκ ἐξεπορεύετο ἐκ τῆς σκηνῆς(:ἐκεῖ μίλησε ὁ Κύριος πρὸς τὸν Μωυσῆ κατὰ τρόπο προσωπικὸ καὶ οἰκεῖο, ὅπως ὁμιλεῖ κανεὶς πρὸς τὸν φίλο του. Ὅταν ὁ Μωυσῆς, ἀναχωρῶντας ἀπὸ τὴ σκηνή του, ἐπισκεπτόταν τὸ στρατόπεδο, ὁ Ἰησοῦς, ὁ υἱὸς τοῦ Ναυή, νέος ποὺ τὸν ὑπηρετοῦσε, δὲν ἔβγαινε ἀπὸ τὴ σκηνή, ἀλλὰ ἔμενε μέσα σὲ αὐτήν)» [Ἐξ.33,11]· βλ. καὶ Ἀριθμ. 12,8: «Στόμα κατὰ στόμα λαλήσω αὐτῷ, ἐν εἴδει καὶ οὐ δι᾿ αἰνιγμάτων, καὶ τὴν δόξαν Κυρίου εἶδε· καὶ διατὶ οὐκ ἐφοβήθητε καταλαλῆσαι κατὰ τοῦ θεράποντός μου Μωυσῆ;(: στόμα μὲ στόμα μίλησα πρὸς αὐτόν, κατὰ πρόσωπο καὶ ὄχι μὲ παραβολὲς καὶ σύμβολα. Αὐτὸς εἶδε τὴ δόξα τοῦ Κυρίου. Ἐσεῖς γιατί δὲν φοβηθήκατε νὰ καταλαλήσετε ἕνα τέτοιον ὑπηρέτη μου, ὅπως εἶναι ὁ Μωυσῆς;'')»].
 

Δὲν θὰ διατάσσεις τοὺς δαίμονες τώρα, ἀλλὰ θὰ διατάσσεις τότε τὸ πῦρ τῆς γεένης, ἐὰν ἔχεις τὸ στόμα σου ὅμοιο πρὸς τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ. Θὰ διατάσσεις τὴν ἄβυσσο τοῦ πυρὸς καὶ θὰ λέγεις: «σιώπα, πεφίμωσο(:σώπα, φιμώσου)»[Μᾶρκ.4,39] καὶ μὲ πολλὴ παρρησία θὰ ἀνεβεῖς στοὺς οὐρανοὺς καὶ θὰ ἀπολαύσεις τὴ βασιλεία, τὴν ὁποία εἴθε νὰ ἐπιτύχουμε ὅλοι ἐμεῖς, μὲ τὴ χάρη καὶ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο ἀνήκει, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, ἡ δόξα, ἡ δύναμη, ἡ τιμή, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
ἐπιμέλεια κειμένου: Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

ΠΗΓΕΣ:

•    https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-matthaeum.pdf

•    Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ἅπαντα τὰ ἔργα, Πατερικὲς ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς»(ΕΠΕ),ἐκδ. οἶκος «Τὸ Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1990, τόμος 12, Ὑπόμνημα στὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο, ὁμιλία Ὀη΄, σελίδες 89-103.

•    Βιβλιοθήκη τῶν Ἑλλήνων, Ἅπαντα τῶν ἁγίων Πατέρων, Ἰωάννου Χρυσοστόμου ἔργα, τόμος 69, σελ. 18-27  (ἤ: 6 - 10 του PDF) .

[https:drive.google.com/file/d/0byzqkrkg4ykla01iyjnyzez3yuk/view]

•    http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient greek/tools/liddell-scott/index.html

•    Π. Τρεμπέλα, Ἡ Καινὴ Διαθήκη μὲ σύντομη ἑρμηνεία (ἀπόδοση στὴν κοινὴ νεοελληνική), ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», ἔκδοση τέταρτη, Ἀθήνα 2014.

•    Ἡ Καινὴ Διαθήκη, Κείμενον καὶ ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις ὑπὸ Ἰωάννου Κολιτσάρα, ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ἡ Ζωή», ἔκδοση τριακοστὴ τρίτη, Ἀθήνα 2009.

•    Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη κατὰ τοὺς ἑβδομήκοντα, Κείμενον καὶ σύντομος ἀπόδοσις τοῦ νοήματος ὑπὸ Ἰωάννου Κολιτσάρα, ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ἡ Ζωή», ἔκδοση τέταρτη, Ἀθήνα 2005.

•    Π. Τρεμπέλα, Τὸ Ψαλτήριον μὲ σύντομη ἑρμηνεία(ἀπόδοση στὴν κοινὴ νεοελληνική), ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», ἔκδοση τρίτη, Ἀθήνα 2016.

•    http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia Diathikh/Biblia/Palaia Diathikh.htm

•    http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh Diathikh/Biblia/Kainh Diathikh.htm

_______________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»