(Θεολογικὸ σχόλιο στὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων)
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Ἡ τρίτη Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Μυροφόρους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, οἱ ὁποῖοι φρόντισαν γιὰ τὴν ταφὴ τοῦ ἀκηράτου σώματος τοῦ Κυρίου μας. Θέλοντας ἔτσι νὰ τιμήσουν τὴν ἐξαιρετικὴ ἀφοσίωσή τους στὸ Χριστό, ὅπως καὶ τὸν ἡρωισμό τους, καθ᾿ ὅτι δὲν ἦταν εὔκολο ἐγχείρημα νὰ ζητήσουν γιὰ ταφὴ τὸ σῶμα ἑνὸς καταδικασμένου γιὰ τὸ κακούργημα τῆς ἐσχάτης προδοσίας. Ἡ ὅποια ἐκδήλωση συμπάθειας πρὸς τὸν καταδικασμένο γιὰ τέτοιο ἔγκλημα, ἔθετε σὲ κίνδυνο στιγματώσεως αὐτὸν ποὺ θὰ τὴν ἐκδήλωνε. Δὲν ἦταν δύσκολο νὰ θεωρηθεῖ συνεργάτης του καὶ νὰ ἔχει τὴν ἴδια τύχη μὲ τὸν νεκρὸ ἐγκληματία!
Ἡ ἐπίσημη κατηγορία κατὰ τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὅτι ἀνακήρυξε τὸν ἑαυτό του βασιλέα, «λέγοντα ἑαυτὸν Χριστὸν βασιλέα εἶναι» (Λουκ. 23,2). Γιὰ τοῦτο καὶ οἱ δήμιοι στρατιῶτες ἔγραψαν σὲ ἐπιγραφὴ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ «τῆς αἰτίας αὐτοῦ ἐπιγεγραμμένη, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων» (Μᾶρκ. 15,26). Κάθε μορφὴ ἀντιποίησης τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας τιμωροῦνταν μὲ βαρύτατες ποινὲς καὶ συχνά το θάνατο. Ἰδιαίτερα τιμωροῦνταν τέτοιες περιπτώσεις στὴν Ἰουδαία, σὲ μιὰ ἀπὸ τίς πλέον ταραγμένες περιοχὲς τῆς αὐτοκρατορίας, ὅπου οἱ ἐπαναστάσεις κατὰ τῆς ρωμαϊκῆς κατοχῆς ἦταν συχνὲς καὶ αἱματηρές. Ὁ Χριστὸς παραδόθηκε στοὺς Ρωμαίους ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους «κατηγορεῖσθαι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν πρεσβυτέρων» (Ματθ. 27,13) ὅτι «βασιλέα ἑαυτὸν» ἐποίησε (Ἰωάν. 19,13) καὶ πὼς «πᾶς ὁ βασιλέα ἑαυτὸν ποιεῖ ἀντιλέγει τῷ Καίσαρι» (Ἰωάν. 19,13). Μὲ αὐτὰ τὰ ἐκβιαστικὰ ἀπαιτοῦσαν ἀπὸ τὸν Πιλάτο νὰ Τὸν θανατώσει, γεγονὸς τὸ ὁποῖο θορύβησε τὸν ρωμαῖο ἡγεμόνα καὶ ὑπέγραψε τὴν θανατική Του καταδίκη.
Ἐπικίνδυνο ἦταν καὶ ἀπὸ μέρους τῶν Ἰουδαίων, νὰ φροντίσουν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὸ θάψουν μὲ τιμές. Διότι οἱ Ἰουδαῖοι συνέλαβαν τὸν Ἰησοῦ ὡς «βλάσφημο» (Ματθ. 26,65), ὅτι «ἑαυτὸν Θεοῦ υἱὸν ἐποίησεν» (Ἰωάν. 19,7). Ὁ μωσαϊκὸς νόμος σὲ περιπτώσεις ἀσέβειας καὶ βλασφημίας πρός τὸν Θεὸ ἦταν αὐστηρὸς καὶ προέβλεπε μεγάλες ποινές. Ὁ βλάσφημος στιγματίζονταν ἀπὸ τὴν ἰουδαϊκὴ κοινωνία, ὅπως καὶ ὅσοι τὸν συναναστρέφονταν.
Αὐτοὶ ποὺ ζήτησαν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ δὲν ἦταν ἄσημοι ἄνθρωποι, ἀλλὰ σημαίνοντα πρόσωπα τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας, γνωστὰ πρόσωπα, μέλη τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, κυβερνητικοὶ ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι, μὲ τὴν πράξη τους αὐτὴ ἔθεταν σὲ κίνδυνο, ὄχι ἁπλὰ τὴ θέση τους καὶ τὴν ὑπόληψή τους, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τὴ ζωή τους! Ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας «βουλευτὴς ὑπάρχων καὶ ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ δίκαιος» (Λουκ. 23,50), «τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλάτον καὶ ἠτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μᾶρκ. 15,44), γιὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσει μὲ τιμὲς καὶ ὄχι, ὅπως συνηθίζονταν νὰ πετοῦν τὰ σώματα τῶν κακούργων στὰ σκουπίδια. Ἡ λέξη «τολμήσας» φανερώνει τὸ ἡρωικὸ τόλμημα τοῦ ἁγίου καὶ ἀφοσιωμένου στὸ Χριστὸ ἀνθρώπου! Μαζί του καὶ ὁ ἕτερος ἀγαθὸς ἄρχοντας τῶν Ἰουδαίων, ὁ βουλευτὴς Νικόδημος «ὁ ἐλθὼν πρὸς τὸν Ἰησοῦν νυκτός» (Ἰωάν. 19,39), παλιότερα, γιὰ νὰ γίνει κρυφὸς μαθητής Του. Αὐτοὶ οἱ δύο σεβάσμιοι καὶ ἡρωικοὶ ἄνδρες, ἀψηφῶντας τὸν κίνδυνο νὰ κατηγορηθοῦν ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς Ἰουδαίους ὡς συνεργάτες τοῦ «ἐπικίνδυνου ἐπαναστάτη καὶ βλάσφημου τοῦ Θεοῦ», σύμφωνα μὲ τὸ κατηγορητήριο τῆς καταδίκης Του, ἀπέδωσαν τίς νεκρικὲς τιμὲς στὸν Μεγάλο Νεκρό. Οἱ δύο κρυφοὶ μαθητὲς τοῦ Κυρίου, φανερώθηκαν καὶ ἐπιτέλεσαν τὴν ὑψηλὴ ἀποστολή τους.
Παροῦσες καὶ πρωταγωνίστριες στὴν θεόσωμη ταφὴ τοῦ Κυρίου καὶ οἱ ἅγιες γυναῖκες Μυροφόρες, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Θεοτόκο, «ἐν αἷς ἦν Μαρία ἡ Μαγδαληνή, καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ μήτηρ, καὶ ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου» (Ματθ. 27,56). Ὁ εὐλογημένος αὐτὸς σύλλογος τῶν ἁγίων μαθητριῶν Του, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἄντρες ἕνδεκα μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι Τὸν ἐγκατέλειψαν καί κρύφτηκαν, «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» (Ἰωάν. 19,38), στάθηκαν ἄφοβα κοντά Του, Τὸν θρήνησαν καὶ Τὸν κήδευσαν μὲ τίς τιμές, ποὺ Τοῦ ἄξιζε!
Ἀλλὰ εἶχαν τὴν πεποίθηση ὅτι, ὅσα ἔκαναν γιὰ Ἐκεῖνον ἦταν λίγα. Ἡ βιαστικὴ ταφή Του, λόγῳ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, δὲν τοὺς ἐπέτρεψε νὰ περιποιηθοῦν τὸ ἄχραντο Σῶμα Του ὅσο ἔπρεπε. Δὲν ἀρκέστηκαν στὴν μύρωση τοῦ ἁγίου σώματος πρὶν τὴν ταφή, ἀλλὰ θέλησαν νὰ τὸ μυρώσουν καὶ μετά. Ἔτσι, μὴ λογαριάζοντας τοὺς κινδύνους καὶ τίς ἀνυπέρβλητε δυσκολίες, «λίαν πρωὶ τὴ μιὰ τῶν σαββάτων», «τὴ ἐπιφωσκούση» (Ματθ. 28,1), «ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσι αὐτόν» (Μᾶρκ. 16,1). Ἐνῶ βάδισαν πρὸς τὸ μνημεῖο, ὅπου ἐκεῖτο ὁ Διδάσκαλος, σκυθρωπὲς καὶ λυπημένες, γιὰ τὸν ἄδικο θάνατό Του, «ὀδυρόμεναι μετὰ σπουδῆς», τίς βασάνιζε ἡ σκέψη: «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;» (Μᾶρκ, 16,3). Ὁ λίθος, ποὺ κύλισαν στὴ θύρα τοῦ μνημείου ἦταν «μέγας σφόδρα», ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο γιὰ τὴν εἴσοδό τους στὸ μνημεῖο, γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὴν εὐγενῆ ἐπιθυμία τους.
Ὅταν ἔφτασαν στὸ μνημεῖο τίς περίμενε ἡ μεγάλη ἔκπληξη: εἶδαν τὸν ὀγκόλιθο ἀποκυλισμένο ἀπὸ τὴ θύρα καὶ πάνω του νὰ κάθεται ὁ ἄγγελος τῆς Ἀναστάσεως (Ματθ. 28,1), ὁ ὁποῖος τοὺς ἀνήγγελλε τὸ χαρμόσυνο νέο, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος «ἠγέρθῃ, οὐκ ἐστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μᾶρκ. 16,6). Πήγαιναν νὰ συναντήσουν νεκρὸ καὶ διαπίστωσαν τὴν ἀνάστασή του!
Γιὰ τὴν ἄδολη ἀφοσίωσή τους στὸν Κύριο καὶ τὸν ἡρωισμό τους, ἔλαβαν τὴν ὑπέρτατη ἐπιβράβευση, νὰ ἀξιωθοῦν νὰ γίνουν οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ ὑπέροχες ἐκεῖνες, ταπεινὲς καὶ καταφρονεμένες γυναῖκες, ἀπὸ τὴν ἀνδροκρατούμενη κοινωνία, ἀξιώθηκαν ἐπίσης νὰ ἀναγγείλουν τὴν Ἀνάσταση!
Ἡ ἀπ᾿ αἰώνων καταφρονεμένη γυναικεία φύση γίνεται καὶ πάλι ἀξία. Ἔχουμε τὴν ἔμπρακτη ἀναγνώριση, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία, τῆς γυναίκας, ὡς ἰσότιμο ἀνθρώπινο πρόσωπο μὲ τὸν ἄνδρα. Γιὰ πρώτη φορὰ ἔγινε ἡ μαρτυρία της ἀξιόπιστη, διότι ὡς τότε, οὔτε στὰ δικαστήρια γινόταν δεκτή. Καὶ τί μαρτυρία, ἡ μέγιστη ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἡ σωτήρια γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ ὁλόκληρο τὸν κόσμο! Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὴν συνανάσταση τοῦ ἀνθρώπου!
Στὰ τιμημένα πρόσωπα αὐτῶν τῶν ἁγίων καὶ ἀφοσιωμένων στὸν Κύριο γυναικῶν τιμᾷται ἡ γυναικεία φύση, τὴν ὁποία ἡ προμήτορα Εὔα, μὲ τὴν παρακοή της, τὴν εἶχε ἀπαξιώσει καὶ οἱ ἄνδρες τὴν εἶχαν θέσει στὸ ἀπόλυτο περιθώριο. Ὅμως ἦρθε ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος γκρέμισε κάθε στεγανό, ποὺ διαχώριζε τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα καὶ μαζὶ ἦρε τὴν ἀπαξίωση τῆς γυναίκας, ἀνάγοντάς την σὲ πραγματικὸ ἀνθρώπινο ὅν. Ἡ γυναῖκα ἀπέκτησε τὴ χαμένη τιμή της ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ καταξιώνεται πραγματικὰ στὴν Ἐκκλησία μας καὶ ὄχι στοὺς ψευδοφεμινισμοὺς τοῦ κόσμου! Οἱ ἅγιες Μυροφόρες εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ βιώσουν τὸν πρῶτο καὶ ἀληθινὸ φεμινισμό, τὴν πραγματικὴ ἀποκατάσταση τῆς γυναίκας στὴν θέσῃ ποὺ τῆς ἀξίζει. Ἕναν φεμινισμὸ ἀπόλυτα διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν σημερινό, ὁ ὁποῖος, ἀντὶ νὰ ἀπελευθερώνει τὴ γυναῖκα τὴν κάνει ἕρμαιο τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν.
Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἀργότερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος διατύπωσε στὴ διδασκαλία του: «οὔκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ» (Γαλ. 3,28). Οἱ πάντες, «ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθημεν», εἴμαστε ἕνα σῶμα, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἄν σήμερα οἱ γυναῖκες ἀπολαμβάνουν δικαιώματα, αὐτὰ τὰ χρωστοῦν στὸ σωτήριο μήνυμα τοῦ Χριστοῦ! Οἱ Ἅγιες καὶ ἡρωικὲς Μυροφόρες Γυναῖκες ἔκαμαν τὴν ἀρχή! Ἀναμφίβολα οἱ σύγχρονες γυναῖκες ὀφείλουν εὐγνωμοσύνη σὲ ἐκεῖνες! Ἡ Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ κατ᾿ ἐξοχὴν ἑορτὴ τῶν γυναικῶν! Γιατί λοιπὸν νὰ μὴν ἀντικαταστήσει τὴν σύγχρονη ἀνούσια νεοποχίτικη «ἑορτὴ τῆς γυναίκας»;
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου