Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 21 Απριλίου 2019: των Βαΐων

Μύρα καί βάγια 

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Ἀπριλίου 2019, τῶν Βαΐων (Ἰωάν. ιβ΄ 1-18)

Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ᾿Ιούδας Σίμωνος ᾿Ισκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. εἶπεν οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ᾿ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε.
῎Εγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν ᾿Ιουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν ᾿Ιησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι᾿ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν ᾿Ιουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν. Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ. εὑρὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ᾿ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ᾿ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ ᾿Ιησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. ᾿Εμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ᾿ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.

1. Τὸ δικό μας μύρο;

Δύο ἱερὰ γεγονότα ἐκθέτει τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: τὸ δεῖπνο τῆς Βηθανίας καὶ τὴ θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Κυρίου στὴν Ἱερουσαλήμ, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔχει λάβει τὸ ὄνομά της ἡ σημερινὴ Κυριακὴ καὶ στὴν ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη ἡ ὑμνολογία τῆς ἡμέρας.

Οἱ ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου ἔκαναν τραπέζι στὸν Κύριο· τραπέζι εὐγνωμοσύνης, διότι ἀνέστησε τὸν ἀδελφό τους – ἦταν παρὼν καὶ ἐκεῖνος. Ἡ Μάρθα διακονοῦσε, ὥστε νὰ εἶναι ὅλα φροντισμένα καὶ περιποιημένα. Ἡ Μαρία ἀντίθετα, ἔχοντας ἀγοράσει ἕνα ἀγγεῖο μὲ ἀνόθευτη νάρδο, πανάκριβο μύρο, ἄλειψε μὲ αὐτὸ τὰ ἄχραντα πόδια τοῦ Κυρίου. Κατόπιν τὰ σφούγγισε μὲ τὰ μαλλιά της, δείχνον­τας τὴ βαθιὰ ταπείνωσή της· κι ὅλο τὸ σπίτι γέμισε ἀπὸ τὴν εὐωδία τοῦ μύρου. Στὴν ὑποκριτικὴ ἀντίδραση τοῦ Ἰούδα γιὰ τὴ σπατάλη ὁ Κύριος ἀπάν­τησε: «Ἀφῆστε την. Τὸ ἔκανε γιὰ τὸν ἐ­πικείμενο ἐνταφιασμό μου, στὸν ὁποῖο δὲν θὰ μπορεῖ νὰ συμμετάσχει».

Εὐλογημένη καὶ ἀξιομίμητη ἡ πράξη τῆς Μαρίας. Ἀλλὰ πῶς μποροῦμε νὰ τὴ μιμηθοῦμε; Ποιὸ μύρο νὰ προσφέρουμε στὸν Κύριο γιὰ τὶς ἄπειρες εὐεργεσίες Του καὶ μάλιστα γιὰ τὸ Πάθος Του, ποὺ σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ἑορτάσουμε; Κάτι νὰ Τοῦ προσφέρουμε, κάτι ποὺ νὰ μᾶς κοστίζει. Δὲν τὸ ἔχει ἀνάγκη, ἀλλὰ τὸ περιμένει. Προσφορὰ στὸν ἐνταφια­σμό Του. Μύρο εἰλικρινοῦς εὐγνωμοσύ­νης, μύρο καρδιακῆς λατρείας, μύρο βαθιᾶς ταπεινώσεως ἀπέναντί Του.

2. Λείπει ἡ διάθεση

Εἶχε διαδοθεῖ τὸ καταπληκτικὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ποὺ συν­έβη τέσσερις ἡμέρες μετὰ τὸν θάνατό του, τὸ ὁποῖο προκάλεσε πολὺ μεγάλη ἐντύπωση στὸν λαό. Ἔτρεχαν στὴ Βηθανία, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν Ἱερουσαλήμ, πολλοὶ Ἰουδαῖοι γιὰ νὰ δοῦν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια καὶ τὸν Κύριο καὶ τὸν Λάζαρο. Οἱ ἀρχιερεῖς ὅμως, ὅταν τὸ διαπίστωσαν αὐτό, ἀποφάσισαν «ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσι»· νὰ θανατώσουν καὶ τὸν Λάζαρο!

Πόσο σκοτισμένες ψυχές! Τί πωρωμένες καρδιές! Οἱ ἀρχιερεῖς εἶχαν μπροστά τους ὁλοφάνερο θαῦμα – ἀπόδειξη τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου, γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπῆρχαν πολλοὶ αὐτόπτες μάρτυρες καὶ κανεὶς δὲν τὸ ἀμφισβητοῦσε, ἀλλὰ ὅλοι τὸ συζητοῦσαν μὲ ἔκπληξη. Καὶ ὅμως δὲν διερωτήθηκαν: «Μήπως τελικὰ ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας; Μήπως κάναμε λάθος;». Ὄχι, ἐπέμεναν. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι πλάνος. Καὶ ὁ Λάζαρος αὐξάνει τὴ δημοτικότητα τοῦ Ἰησοῦ· καὶ γι᾿ αὐτὸ κι ἐκεῖνος πρέπει νὰ ἐξοντωθεῖ.

Μὰ Αὐτὸς ποὺ ἀνέστησε πεθαμένο μὲ φυσιολογικὸ θάνατο, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀναστήσει φονευμένο; Τί λύσσα, τί μανία! Αὐτὸ ἦταν ἐπανάσταση κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ποὺ θαυματουργοῦσε ἐνώπιόν τους!

Σὲ κάθε ἐποχὴ δὲν λείπουν τὰ θαύματα καὶ τὰ γεγονότα ποὺ μαρτυροῦν τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως. Αὐτὸ ποὺ λείπει ἀπὸ ὅσους ἐπιμένουν στὴν ἀπιστία, εἶναι ἡ διάθεση νὰ παραδεχθοῦν τὴν πλάνη τους, νὰ ταπεινώσουν τὸν ἐγωι­σμό τους, γιὰ νὰ ἀνταποκριθοῦν στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάξει ἀπὸ τέτοιο κατάντημα.

3. Μὲ «βαΐα ἀρετῶν»

Ὁ Κύριος ἀπὸ τὴ Βηθανία πορεύεται πρὸς τὴν ἁγία Πόλη. Τὰ πλήθη τῶν προσκυνητῶν συγκλονισμένα ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου σπεύδουν γιὰ τὴν ὑποδοχή Του. Τὸν ἀναμένουν ὡς τὸν Μεσσία ποὺ ἔρχεται νὰ ἐγκαθιδρύσει ἐπίγεια βασιλεία, νὰ ἀναστήσει τὸ δοξασμένο κράτος τοῦ Δαβίδ. Ἔκοψαν λοιπὸν κλαδιὰ ἀπὸ τοὺς φοίνικες, τὶς χουρμαδιὲς ποὺ ἦταν φυτευμένες κατὰ μῆκος τοῦ δρόμου, καὶ βγῆκαν νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν μὲ ἀσυγκράτητο ἐνθουσιασμό, φωνάζοντας: «ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ»· δόξα καὶ τιμὴ σ᾿ Αὐτὸν ποὺ ὑποδεχόμαστε. Εὐλογημένος καὶ δοξασμένος νὰ εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Κύριο. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἔνδοξος Βασιλιὰς τοῦ Ἰσ­ραήλ, ποὺ τόσο καιρὸ περιμέναμε.

Ὁ Κύριος δὲν συγκινεῖται ἀπὸ τὴ με­γαλειώδη ὑποδοχή. Ὡς καρδιογνώστης βλέπει ὅτι ὁ ἐνθουσιασμός τους δὲν ἔχει βάθος. Γνωρίζει ὅτι σὲ ἐλάχιστες ἡμέρες τὰ ἴδια στόματα θὰ φωνάζουν· «σταύρωσον αὐτόν». Γνωρίζει ὅτι πορεύεται πρὸς τὸ Πάθος. Εἰσέρχεται στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ νὰ ἐνθρονισθεῖ ὄντως· ὄχι ὅμως σὲ χρυσὸ θρόνο, ἀλλὰ στὸν Σταυρό. Στὴ Θυσία Του θὰ θεμελιώσει τὴν πνευματικὴ Βασιλεία Του. Μὲ τὴν Ἄκρα Ταπείνωσή Του θὰ καταδείξει τὴ βασιλικὴ κηδεμονία Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ θὰ καταγάγει τὴ βασιλικὴ νίκη Του ἐναντίον τοῦ κράτους τοῦ θανάτου.

Γι᾿ αὐτὸ κι ἐμεῖς, ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ δικοί Του, ἔτσι νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦμε: ὄχι ὡς ἐπίγειο Βασιλιά, ποὺ δῆθεν ἔρχεται νὰ ἱκανοποιήσει ἀνθρώπινες ἐπιθυμίες, ἀλλὰ ὡς τὸν Βασιλέα τῶν καρδιῶν, τὸν «ἐρχόμενον ἐπὶ τὸ ἑκούσιον Πάθος» γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ τύραννο, τὸν διάβολο, καὶ νὰ μᾶς ἀναδείξει θεοὺς κατὰ χάριν. Νὰ Τοῦ προσφέρουμε «βαΐα ἀρετῶν», «κεκαθαρμένοι τὰς ψυχάς»1. Νὰ Τὸν ὑ­ποδεχθοῦμε «αἴροντες τὸν σταυρόν» Του2, μὲ ἀπόφαση νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε στὸν Γολγοθᾶ. Γιατὶ μόνο ἔτσι θὰ ἔχουμε μετοχὴ στὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως.

1. Τριῴδιον, Κυριακὴ Βαΐων, Στιχηρὸν τοῦ Μικροῦ Ἑσπερινοῦ καὶ Κάθισμα τοῦ Ὄρθρου ἀντίστοιχα.

2. Τριῴδιον, ὅ.π., Στιχηρὸν τοῦ Μεγάλου Ἑ­σπερινοῦ.

Κυριακή τῶν Βαΐων

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Ἀπριλίου 2019, τῶν Βαΐων (Φιλιπ. δ΄ 4-9)

Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς. μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν. καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ. 

Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν.

1. ΕΝ ΚΥΡΙῼ ΧΑΡΑ

Ἡ Κυριακὴ τῶν Βαΐων εἶναι μία μέρα μοναδικὴ μέσα στὴν περίοδο τοῦ ἱεροῦ Τριωδίου. Εἶναι ἕνας σταθμὸς χαρᾶς καὶ πανηγύρεως ἀνάμεσα στὴν κατανυκτικὴ περίοδο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ στὴν πένθιμη Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν ἁγίων Παθῶν τοῦ Κυρίου μας. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ κυριαρχεῖ ὁ τόνος τῆς νίκης. 

Διότι ἡ θριαμβευτικὴ εἴσοδος τοῦ Κυρίου μας στὰ Ἱεροσόλυμα προμηνύει τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου καὶ τὴν μεγαλειώδη εἴσοδό του μὲ τὴν Ἀνάληψί του στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Γι’ αὐτὸ καὶ σ’ ὅλο τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τὸ ὁποῖο ἔχει ἐπιλεγῆ γιὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ κυριαρχεῖ ἡ χαρά. Μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε». Ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ χαίρεσθε πάντοτε, κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα, εὐχάριστη ἢ δυσάρεστη, χαρούμενη ἢ θλιβερή. 

Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν οἱ πιστοὶ νὰ χαιρώμαστε πάντοτε, ἀκόμη καὶ σὲ στιγμὲς πειρασμῶν καὶ παθῶν, θλίψεων καὶ δοκιμασιῶν; Ἡ ἀπάντησι βρίσκεται στὸ ἴδιο τὸ ἱερὸ κείμενο. Ἡ χαρὰ αὐτὴ δὲν εἶναι κοσμικὴ χαρά, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξωτερικῶν συνθηκῶν, ἀλλὰ πηγάζει ἀπὸ τὸν Χορηγὸ τῆς χαρᾶς, τὸν Κύριο Ἰησοῦ, καὶ σ’ Αὐτὸν καταλήγει.

Διότι ἡ κυρία αἰτία ποὺ στερεῖ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη ἀπὸ τὴν ψυχή μας, δὲν εἶναι οἱ θλίψεις καὶ τὰ βάσανα, οἱ ἀρρώστιες καὶ τὰ προβλήματα, ἀλλὰ οἱ ἐνοχὲς τῆς ἁμαρτίας· τὸ ἀβάστακτο αὐτὸ βάρος ποὺ καταπιέζει τὴν συνείδησί μας καὶ μᾶς στερεῖ κάθε χαρὰ καὶ εὐτυχία, μᾶς κάνει μελαγχολικούς, ἄρρωστους, δυστυχισμένους. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν φοβερὴ κατάστασι μόνον ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώσῃ. 

Διότι μὲ τὴν σταυρική του θυσία «ὁ ὑπὲρ ἡμῶν παθὼν καὶ σταυρωθεὶς» Κύριος ἐσήκωσε ἐπάνω του τὶς δικές μας ἁμαρτίες. Τώρα πλέον ὅταν προσερχώ-μαστε μὲ μετάνοια στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἐξαφανίζει ἀπὸ ἐπάνω μας κάθε ἐνοχή, κάθε τύψι, κάθε θλῖψι καὶ ταραχή. Μποροῦμε νὰ περιγράψουμε τὴν χαρὰ ποὺ νιώθουμε μετὰ ἀπὸ μιὰ εἰλικρινῆ ἐξομολόγησι; Αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς προσφέρει ἐκείνη τὴν ὥρα τὴν δική του ἀληθινὴ χαρὰ «ἐν ἡμῖν πεπληρωμένην» (Ἰω. ις΄ 24). Μιὰ χαρὰ ποὺ ἔχει διάρκεια, ἔχει βάθος.

Γι’ αὐτό, ἀκόμη κι ἂν ἔλθουν στὴ ζωή μας στενοχώριες, πίκρες, ἀρρώστιες, πειρασμοί, δὲν χάνουμε τὴν χαρά μας, δὲν χάνουμε τὴν εἰρήνη μας, δὲν ταρασσόμαστε, διότι ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα τὰ σηκώνουμε μὲ εἰρηνικὴ συνείδησι, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὸ πλέον οὐσιαστικὸ πρόβλημα, τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας.

2. ΧΩΡΙΣ ΜΕΡΙΜΝΕΣ

Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στὴ συνέχεια μᾶς καλεῖ νὰ προσέξουμε πολὺ μία βασικὴ αἰτία ποὺ περιορίζει τὴν χαρά μας αὐτή. Τὶς μέριμνες τῆς ζωῆς. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ καθημερινά μας προβλήματα χωρὶς ἀρρωστημένη φροντίδα, ἄγχος καὶ ἀναστάτωσι. Ἀλλὰ νὰ ἐμπιστευώμαστε τὴν ζωή μας στὴν ἀγάπη καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ σκέψι μας καὶ ἡ καρδιά μας νὰ εἶναι ἐλεύθερες ἀπὸ κάθε ἀγωνία καὶ ἀνησυχία γιὰ τὸ αὔριο καὶ τὶς ἀνάγκες ποὺ θὰ μᾶς παρουσιάσῃ. Ἔτσι θὰ ἔχουμε ἀδιατάρακτη τὴν γαλήνη τῶν καρδιῶν μας.

Πιὸ πρακτικὰ ὁ μέγας Ἀπόστολος μᾶς δείχνει καὶ τὸν τρόπο γιὰ νὰ διώξουμε τὸ ἄγχος ἀπὸ τὴν ζωή μας. Μᾶς λέγει ὅτι τὸ καλύτερο ἀγχολυτικὸ φάρμακο εἶναι ἡ προσευχή. Καὶ μᾶς καλεῖ νὰ καταφεύγουμε στὴν προσευχὴ μὲ πίστι καὶ ἐλπίδα. Ἐκεῖ νὰ λέμε στὸν Κύριό μας ὅλα ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν, καὶ τὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα, καὶ τὰ καθημερινὰ καὶ τὰ αἰώνια. Κάθε τι ποὺ ἀφορᾷ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μας: τὶς συνθῆκες τῆς ζωῆς μας, τὴν οἰκογένειά μας, τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους μας, τοὺς φόβους μας καὶ τὶς προσδοκίες μας, τὶς θλίψεις καὶ τὶς χαρές μας. 

Ὁ Θεὸς βέβαια γνωρίζει τὰ αἰτήματά μας καλύτερα ἀπ’ ὅσο τὰ γνωρίζουμε ἐμεῖς. Ὅμως ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ τὰ ἀναφέρουμε ὅλα στὸν Θεό, σὰν νὰ μὴ τὰ γνωρίζῃ. Ὄχι μόνο γιὰ νὰ αἰσθανώμαστε τὴν ἄμεση ἐξάρτησί μας ἀπὸ Αὐτὸν καὶ νὰ τρέχουμε σὰν μικρὰ παιδιὰ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ξεκουράζεται ἡ ψυχή μας καὶ νὰ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸ ἄγχος τῶν δοκιμασιῶν μας. Διότι μέσα στὴν ἱερὴ ὥρα τῆς προσευχῆς θὰ αἰσθανθοῦμε ἀνεξάντλητη παρηγορία. 

Κάθε φορὰ ποὺ θὰ ὑψώνουμε τὴν σκέψι μας στὸν Θεὸ καὶ θὰ γονατίζουμε σὲ προσευχὴ καὶ θὰ λέμε στὸν Θεὸ Πατέρα μας τὸν πόνο καὶ τὶς δυσκολίες μας, θὰ αἰσθανώμαστε ἀφάνταστη γαλήνη καὶ εἰρήνη ψυχῆς. Αὐτὴ ἡ προσευχή μας στὸν Χορηγὸ τῆς χαρᾶς θὰ μᾶς ἠρεμῇ καὶ θὰ μᾶς γαληνεύῃ ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ θλιβερὲς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας. Καὶ θὰ ὁμολογοῦμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδό: «Μέσα στὶς πολλές μου θλίψεις, παρηγόρησες, Θεέ μου, τὴν καρδιά μου καὶ γέμισες χαρὰ τὴν ψυχή μου».

Ἰδιαιτέρως δὲ τὶς ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἂς γονατίσουμε μπροστὰ στὸν ἐσταυρωμένο Κύριο κι ἂς Τὸν παρακαλέσουμε νὰ ἁπαλύνῃ τοὺς πόνους καὶ τὶς θλίψεις μας, νὰ διώχνῃ τὶς ἀγωνίες μας, νὰ μᾶς δίνῃ ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες μας καὶ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως μόνιμη στὶς ψυχές μας.

ο Σωτήρ

Πηγή: https://antexoume.wordpress.com/

«Πᾶνος»