Κράτος οὐδετερόθρησκο ἢ Ἔθνος ἄθεο;

Τοῦ Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου

Εἶναι παγκοίνως ὁμολογούμενο ὅτι, κράτος ποὺ λησμονεῖ τὴν ἱστορία τοῦ εἶναι καταδικασμένο εἴτε νὰ τὴν ξαναζήσει εἴτε νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ ἐθνικὸ θάνατο.

Ἡ ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους εἶναι συνυφασμένη μὲ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων ἡρώων του, μὲ τὸν ἱερὸ ἀγώνα γιὰ τὴ λευτεριά, πολεμώντας –ὅπως εἶπε ὁ γενναῖος Στρατηγὸς Γεώργιος Καραϊσκάκης– «πρῶτα γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν Ἁγία κι ἔπειτα γιὰ τὴν πατρίδος τὴν ἐλευθερία».

Οἱ Ἕλληνες γνωρίζουν ἱστορία καὶ γνωρίζουν ὅτι, ἡ ἐλευθερία χαρίστηκε σὲ ἐμᾶς μέσα ἀπὸ ἕναν ἀγώνα ὁ ὁποῖος εἶναι γεμάτος ἀπὸ «αἵματα καὶ ράσα».

Τοῦτο, ὅμως, φαίνεται νὰ τὸ λησμονοῦν, ἐνίοτε δὲ καὶ καταφρονοῦν οἱ σύγχρονοι ἐπιλήσμονές της ἱστορίας τοῦ ματωμένου Ἔθνους μας, φέρνοντας πρὸς.... ψήφιση στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, νομοσχέδιο ὅπου τὸ Ἑλληνικὸ κράτος χαρακτηρίζεται «οὐδετερόθρησκο»!

Γιατί, ἄραγε, συνέβη τοῦτο;

Καί, ποῦ ἀποσκοπεῖ μία τέτοια διάταξη;

Ποιὸν εὐνοεῖ καὶ ποιοὺς ἐξυπηρετεῖ;

Ὁ Ὀρθόδοξος πιστὸς γνωρίζει νὰ σέβεται τὴν πίστη τοῦ ἄλλου, ὅπως ἔχει καὶ τὴν (εὔλογη καὶ δημοκρατικὴ) ἀπαίτηση νὰ σέβονται καὶ τὴ δική του ὅσοι ἔρχονται στὸν τόπο μας.

Οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουν δείξει δείγματα μισαλλοδοξίας, (τουλάχιστον τὶς τελευταῖες δεκαετίες, κυρίως ἀπὸ τὴ μεταπολίτευση καὶ ἐφεξῆς), οὔτε στὸ κράτος μᾶς ὑπάρχει πολίτευμα «Καισαροπαπισμοῦ» ὥστε νὰ κινδυνεύουν οἱ ἀλλόθρησκοι ἢ νὰ εἶναι ὑποτελεῖς στὴν πίστη ἄλλων καὶ οὐτοπῶς νὰ ἐπεμβαίνουν σὲ «ξένα ἀμπέλια».

Οἱ σύγχρονοι ψευτοαριστεροί, δῆθεν δημοκράτες, ἐπιχειροῦν νὰ καταστήσουν τὶς μειοψηφίες ὡς πλειοψηφίες στὸ πολιτικὸ σκηνικὸ καὶ τὸ ἀντίστροφο. Ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς κάνουν νὰ νιώθουμε μειονεκτικὰ –τὸ 90% τοῦ λαοὺ– ἔναντι τῶν ἄλλων, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα μειονεξία χαρακτηρίζει τὴ βιοτὴ καὶ τὶς πράξεις τῶν ἰδίων, κατὰ τὴν ἄσκηση τῶν καθηκόντων τους.

«Ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι…»!

Ὅμως, γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό, θὰ ἀφήσουμε νὰ μᾶς μιλήσει ὁ γνωστὸς λογοτέχνης τῆς γενιᾶς τοῦ μεσοπολέμου, Γιῶργος Θεοτοκᾶς (1905-1966), ἄνθρωπος βαθύτατα δημοκρατικός, ρεαλιστής, πατριώτης καὶ συνειδητὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὸ Πυργὶ τῆς Χίου, ὅπως ὁ ἴδιος ἔγραψε τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1960:

«Οἱ ξένοι συγγραφεῖς, διάσημοι καὶ μή, ποὺ δημοσιεύουν πολὺ συχνὰ βιβλία μὲ θέμα τὴ σημερινὴ Ἑλλάδα, ὅπως τὴ βλέπουν καὶ τὴν καταλαβαίνουν, λησμονοῦν ἢ ἀγνοοῦν, κατὰ γενικὸ κανόνα, ἕνα θεμελιακὸ γνώρισμα τοῦ χαρακτήρα της, ὅτι δηλαδὴ ἡ Ἑλλάδα εἶναι χώρα Χριστιανική, δεμένη μάλιστα μὲ τὴν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπὸ τὴν πρώτη ὥρα.

Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους λόγους, ἴσως ὁ κυριότερος, ποὺ τὰ βιβλία αὐτά, ὅσο κι ἂν εἶναι ἔξυπνα καὶ χαριτωμένα, ὅταν τὰ κοιτάζουμε ἀπὸ πιὸ κοντὰ μᾶς δίνουν πολλὲς φορὲς μίαν ἐντύπωση κουφότητας καὶ ἐπιπολαιότητας: τοὺς λείπει μία ὁρισμένη διάσταση, ποὺ χωρὶς αὐτὴν ἡ εἰκόνα τοῦ Νεότερου Ἑλληνισμοῦ δὲν εἶναι ἀληθινή».

Καὶ καταλήγει: «Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως παρουσιάζεται στὰ μάτια τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, εἶναι θρησκεία ἐθνική, συνυφασμένη ἀξεδιάλυτα μὲ τὰ ἤθη του καὶ τὸν ὁμαδικό του χαρακτήρα…

Αὐτὴ ἡ θαλπωρή, αὐτὰ τὰ ζεστὰ πνευματικὰ κύματα ποὺ μεταδίδονται ἀκατάπαυστα σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ τοὺς Ὀρθόδοξους Ναοὺς κι ἀπὸ τὶς Βυζαντινές τους Ἀκολουθίες, ἀποτελοῦν στοιχεῖο συστατικό, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, τῆς Ἑλληνικῆς ζωῆς.

Γιὰ τοῦτο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ στὴν Ἑλλάδα χωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας…».

Νομίζω ὅτι, ὁ Γ. Θεοτοκᾶς, τὰ εἶπε ὅλα.

Δὲν χρειάζεται κάποιος οὔτε νὰ προσθέσει, οὔτε νὰ ἀφαιρέσει κάτι στὰ λόγια του αὐτὰ !

Ὅσοι νομίζουν ὅτι, μὲ τὸν τρόπο τους θὰ πλήξουν τὴν Ὀρθοδοξία, "πλανῶνται πλάνην οἰκτρᾶν".

Διότι, ἡ πίστη εἶναι ἕνα καρφί, μία ρίζα στὴν ψυχοσωματικὴ σύνθεση καὶ ὀντότητα τοῦ ἀνθρώπου πού, ὅσο τὸ κτυπᾶς, ριζώνει ὁλοένα καὶ περισσότερο.

Καὶ τέλος, διότι, ἡ Ἐκκλησία <<πολεμουμένη νικᾶ, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται.

Κλυδωνίζεται ἀλλ' οὗ καταποντίζεται.

Χειμάζεται, ἀλλ' οὗ ναυάγιον ὑπομένει>> (Ἱερὸς Χρυσόστομος, ΕΠΕ 33, 110).-

συνδεσμος κληρικών

Πηγή: http://www.epilekta.com/2019/04/blog-post_17.html

«Πᾶνος»