Ο Άγιος Θεόφιλος είχε έναν ταύρο για να πηγαίνει στο Μοναστήρι και στην πόλη, επειδή το ερημητήριό του απείχε αρκετά από εκεί. Το πως τον είχε αποκτήσει, έχει την σημασία του.
Ο κρεοπώλης της πόλεως πήγε μια ημέρα στον π. Θεόφιλο για να εξομολογηθεί και του ανέφερε, ότι είχε αγοράσει έναν πολύ ατίθασο ταύρο.
« Ήθελα να τον κρατήσω, παππούλη μου, αλλά αυτό το ζώο μου έχει κάνει την ζωή δύσκολη, του είπε. Επιτίθεται σ' όποιον βρεθεί στον δρόμο του με τα κέρατά του και με βάζει σε μπελάδες. Τόσο που σκέφτομαι να τον σφάξω κι ας μη το θέλω».
«Δώσε τον σε μένα», είπε ο Άγιος. «Μα πρώτα θα του διδάξουμε ταπείνωση. Μόλις πας στο σπίτι σου, πλησίασέ τον και πες του:
“ Άκου, ταυρούλη μου. Από 'δω και πέρα δεν ανήκεις σε μένα, αλλά στον π.Θεόφιλο. Ετοιμάσου να τον συναντήσεις”».
Ο κρεοπώλης έκανε ό,τι ακριβώς του είπε ο Γέροντας. Από εκείνη την στιγμή ο ανυπότακτος ταύρος έγινε πιο ήσυχος και από πρόβατο. Την άλλη ημέρα, ο κρεοπώλης του πέρασε μια θηλιά γύρω από τον λαιμό και τον παρέδωσε στον Γέροντα.
Ο Άγιος έφτιαξε ένα ξύλινο κάρο, τύλιξε κι ένα καραβόπανο γύρω-γύρω και έτσι απέκτησε μεταφορικό μέσο.
Όπου κι αν πήγαινε, καθόταν πάντα με την πλάτη γυρισμένη στον ταύρο, στο πίσω μέρος του κάρου, όπου είχε τοποθετήσει ένα μικρό αναλόγιο, και, πεσμένος στα γόνατα, μελετούσε το αγαπημένο του Ψαλτήρι, καθώς ταξίδευε.
Ο ταύρος δεν είχε ούτε γκέμια, ούτε χάμουρα, παρά μόνο τον ζυγό και πήγαινε πάντα εκεί ακριβώς που ήθελε το αφεντικό του, χωρίς να τον οδηγήσει κανείς.
Λένε μάλιστα, ότι κατά την διαδρομή απέφευγε τις λακκούβες και τις αιχμηρές πέτρες, για να μην αναταράσσεται το κάρο και αποσπάται ο π. Θεόφιλος από την μελέτη του.
Ο Μητροπολίτης της περιοχής Φιλάρετος, χωρίς λόγο, έτρεφε μια αντιπάθεια για τον Γέροντα Θεόφιλο και κάποια ημέρα, για ασήμαντη αφορμή, διέταξε να του πάρουν τον ταύρο και να του δώσουν στην αδελφότητα της Λαύρας.
Όμως, από την ημέρα που μπήκε στο κοπάδι των αδελφών εκείνων ο ταύρος, κατά ανεξήγητο τρόπο το κοπάδι άρχισε να αποδεκατίζεται σε τέτοιο βαθμό, που οι μοναχοί δεν ήξεραν πλέον τι να κάνουν.
Κάλεσαν κτηνιάτρους να εξετάσουν τα ζώα, μήπως είχε πέσει κάποια επιδημία, αλλά δεν βρήκαν τίποτα. Ύστερα το ανέφεραν στον Μητροπολίτη Φιλάρετο κι εκείνος ζήτησε να μάθει, από πότε άρχισε το κακό.
«Από τότε πού ήρθε ό ταύρος του Θεόφιλου», του απάντησαν. «Ώστε, έτσι!» αναφώνησε ό Μητροπολίτης καί έδωσε εντολή να μεταφέρουν αλλού τον ταύρο.
Αμέσως τα υπόλοιπα ζώα βρήκαν την υγεία τους. Τότε ό Μητροπολίτης είπε να επιστρέψουν τον ταύρο στον π. Θεόφιλο.
Μόλις είδε το ζώο του ο Άγιος, του χάϊδεψε στοργικά το κεφάλι, τον έζεψε ξανά στο κάρο και ξανάρχισε τις εξορμήσεις του.
Έτσι απεδείχθη ότι:
«ἒyνω βοῦς τόν κτησάμενον, καί ὂνος τήν φάτνην τοῦ κνρίου αὐτοῦ» (ᾙσαΐας 1:3).
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Εκδόσεις "Ο Αγιος Στέφανος"
Πηγή:https://www.dromokirix.gr/2019/04/blog-post_4.html
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου