Του Χαράλαμπου Βασιλειάδη
Κάτι σαν παραμύθι του Αγίου Βασιλείου, του αληθινού … από τη Νεοκαισάρεια του Πόντου… στην Καισάρεια της Καππαδοκίας.
“Παιδί μου να θυμάσαι…”, έτσι ξεκινούσε το ταξίδι της η γιαγιά μου (η ‘καλομάνα’, στην διάλεκτο της ψυχής μας), με τα ρυτιδιασμένα χέρια της να αγκαλιάζουν με στοργή τα δικά μου. Στο βάθος των μεγάλων ματιών της -με εκείνο το αξέχαστο ανατολίτικο -επιβλητικό μα και γεμάτο καρτερικότητα και καλοσύνη βλέμμα της- διέκρινα αλησμόνητες πατρίδες, δραματικά γεγονότα μα και την χαρά της επιβίωσης και της συνέχειας, τον θρίαμβο της ελπίδας και της προοπτικής.
Και συνέχιζε… “Κάθε χρονιά να κάνεις τη δική σου βασιλόπιτα -ξέρεις, δεν ξέρειw, προλαβαίνεις, δεν προλαβαίνεις- και να την απολαμβάνεις από την πρώτη στιγμή της νέας χρονιάς. Να θυμάσαι ότι πρέπει να την κάνεις το πρωί της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, σαν χθες. Μόνο τότε. Ποτέ όμως Κυριακή … ο εκκλησιασμός της Κυριακής δεν αναβάλλεται!
Για την βασιλόπιτα χρειάζεσαι αγνά υλικά, πολύ αγνά υλικά. Φρέσκα, όχι αλλοιωμένα, όχι μεταλλαγμένα.
Αυτά τα υλικά θα τα βρεις μόνο στο πιο καλοποτισμένο κηπάριο της ψυχής σου. Πουθενά αλλού. Σε κανένα μπακάλικο, σε καμία υπεραγορά. Και θα τα μαζεύεις με περίσσια φροντίδα, με απαλές κινήσεις, με σεβασμό. Είναι ευαίσθητα αυτά τα υλικά (και ‘ψυχικά αγαθά’, λέγονται), μα και ανθεκτικά … είναι σπάνια αν και βρίσκονται παντού … είναι αναγκαία αν και παραμερισμένα…
Θα χρειαστείς 2-3 κούπες γεμάτες με αγάπη, συμπόνια, συγχώρεση, σεβασμό, αλληλεγγύη, καλοσύνη. Την αγάπη να την στύψεις καλά, με τα δύο σου τα χέρια. Για τη συμπόνια να σειστείς σύσσωμος … και για τη συγχώρεση να πονέσεις συθέμελα. Τα υπόλοιπα υλικά να τα προσθέσεις με το αριστερό, αγγίζοντας το στήθος σου με το δεξί και κλίνοντας ελαφρά το κεφάλι προς τα εμπρός.
Για όνομα του Θεού! μην προσθέσεις καθόλου λύπη. Η λύπη είναι η συμπόνια για κατώτερα όντα … όχι για τον άνθρωπο. Μήτε θυμό ή φόβο να προσθέσεις. Καθόλου. Κάποιοι το κάνουν για να προσδώσουν μια εντονότερη οσμή στο προϊόν τους. Τι κρίμα! Μόνο αηδία και φρίκη προκαλούν. Τίποτα άλλο.
Θα αναμίξεις όλα τα υλικά μαζί – χαϊδεύοντας τα, με σεβασμό- στον πιο απάνεμο κόλπο της καρδιάς σου. Μην προσθέσεις καθόλου νερό, κανένα διαλύτη. Αυτά τα υλικά δεν θέλουν αραίωση, καμία έκπτωση, καμία απαξίωση. Πρέπει το μείγμα να γίνει ομοιογενές, πηχτό, χωρίς όμως να αλλοιώσεις κανένα υλικό. Πρόσεξε το! Σε κάθε κίνηση του χεριού σου θα λες και μια προσευχή, αρχίζοντας με ένα ‘Ευχαριστώ!’ και τελειώνοντας με ένα ‘Δόξα σοι ο Θεός!’
Αυτή η βασιλόπιτα δεν θέλει συντηρητικά. Αντίθετα, για να διατηρείται πάντα φρέσκια, θα τη ραντίσεις με περίσσια υπομονή, με κατανόηση, με καρτερικότητα, με αισιοδοξία. Θα διαρκέσει για ένα χρόνο μέχρι τη νέα πρωτοχρονιά … αλλά και για πάντα.
Δεν χρειάζεται φούρνο ή ψυγείο. Δεν είναι καμωμένη για τα στάνταρ του Τσελεμεντέ. Είναι για αλλά στάνταρ, πιο ψηλά … για θεία. Αυτή η βασιλόπιτα δεν θέλει φλουρί. Κάθε ψίχουλο της είναι και ένα φλουρί. Αυτή είναι η μαγεία της, η θεία νοστιμιά της.
Για ‘συντήρηση’ την τοποθετείς στο πιο απόκρυφο δώμα της ψυχής σου, σε θερμοκρασία καρδιάς και σιγά-σιγά, καθημερινά θα μοιράζεις ψίχουλα της σε κάθε συγγενή σου, σε κάθε φίλο, σε κάθε συνεργάτη, σε κάθε γείτονα, σε κάθε άνθρωπο, ακόμη και σε αυτούς που σε φθονούν, που σε μισούν. Και να μοιράζεις τα ψίχουλα απλόχερα … με ανοιχτή την παλάμη στο ύψος της καρδιάς, ώστε να φωτίζεται από τον ουρανό, να αγκαλιάζει τον ήλιο.
Μην αμφιβάλλεις για την ποσότητα. Κάθε ψίχουλο της γεμίζει μια ζωή. Και αν την παρασκευάσεις, την διαφυλάξεις και την συντηρήσεις όπως σου είπα δεν θα σου σωθεί … θα κρατήσει όλο τον χρόνο μέχρι να την αναπληρώσεις με την νέα…
Πηγή: https://www.helleniscope.com/
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου