Δημήτρης Νατσιός: Ἡ μάνα τοῦ Ευαγόρα: «Χαλάλι τῆς πατρίδας μου, τό αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου».

Ἕν μέσῳ τῆς πάνδημης τρομοκρατίας δημοσιεύω, ὡς χρέος τιμῆς καὶ σεβασμοῦ, τὸ παρὸν κείμενο, ποὺ τὸ εἶχα συντάξει παλαιότερα. Οἱ ἥρωες τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα τῆς Κύπρου μας, ἦταν ὅλοι τους πλασμένοι ἀπὸ οἰκογένειες χριστιανικὲς καὶ γαλουχημένοι ἀπὸ τὰ κατηχητικὰ τῆς Ἐκκλησίας. Μιὰ παρένθεση.

Ἄκουγα τὶς προάλλες τὸν κυβερνητικὸ ἐκπρόσωπο, μὲ βλοσυρὸ ὕφος, νὰ λέει γιὰ τὰ ἀρνιὰ τοῦ Πάσχα -τὰ Χριστούγεννα δῶρα καὶ τὸ Πάσχα ἀρνί, τὰ πανηγύρια τῆς Ὀρθοδοξίας σ᾿ αὐτὸ περιορίζονται- τὸ ὁποῖο θὰ γιορτάσουμε στὸ σπίτι μας. 

Ἄν κατάλαβα καλὰ πλέον ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ὑποκαταστάθηκε ἀπὸ τὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο. Τὶς μέρες τοῦ Πάσχα σίγουρα θὰ τρίζουν τὰ δόντια τους τὰ τσιράκια τῆς Νέας Τάξης. Θὰ ὑπάρξει καθολικὴ ἀπαγόρευση κινήσεων, μὲ βαρύτατα πρόστιμα. 

Τὸ κλίμα καλλιεργεῖται ἀπὸ τὰ ξεπουλημένα, ἀντίχριστα κανάλια. Ἡ ἀρχὴ ἔγινε μὲ τὴν Θεία Κοινωνία. Ποῦ νὰ καταλάβουν οἱ ὑλοχαρεῖς ὅτι χωρὶς τὸν Ἄρτο τῆς Ζωῆς, ἡ ζωὴ τῶν χριστιανῶν εἶναι ἀπαρήγορη καὶ ματαία. 

Γιατί νὰ μὴν γίνουν λειτουργίες σὲ γήπεδα, 30 μέτρα ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο, ἂν τὸ θέλουν ἔτσι, ὅπως πολλοὶ ἱερεῖς, προτείνουν; Δίνουμε ἐξετάσεις ὅλοι μας αὐτὲς τὶς ἡμέρες καὶ κάποιοι ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀριστεύουν, βαθμολογοῦνται μὲ μηδέν. 

Kαὶ ἂς σταματήσουν ἐπιτέλους τὰ «ἱερὰ νανουρίσματα» ὅτι ὁ Χριστὸς ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας ἐπέτρεψε τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν. Εἶναι βλασφημία αὐτό. Ὁ Κύριος δὲν ἀκυρώνει τὸ ἔργο του. 

Ἄν σκέφτονταν ἔτσι οἱ πρόγονοί μας θὰ ἤμασταν ἀκόμη σκλάβοι τῶν Τούρκων, γιατί θὰ ἦταν θέλημα Θεοῦ καὶ ἀτέλειωτο ἐπιτίμιο ἡ Τουρκοκρατία. Μὲ τὴν ἀντίχριστη πολεμικὴ κατὰ τῆς Θείας Κοινωνίας, ποὺ πέρασε σχεδὸν ἀντουφέκιστη ἀπὸ τὴν ΔΙΣ, ἤδη πολλοὶ πτοήθηκαν καὶ ἀμφιβάλλω ἂν θὰ ἐπιστρέψουν σύντομα στὸ κοινὸν ποτήριον. 

Καὶ νὰ ἀκοῦς καὶ κάτι ἀερογεμεῖς, μεγαλόσχημες, προτάσεις προφεσόρων γιὰ κουταλάκια μιᾶς χρήσεως λὲς καὶ μιλᾶνε γιὰ γλυκὸ κουταλιοῦ ἢ ρυζόγαλο. «Οὐκ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως» κατὰ τὸν ἀπ. Παῦλο... Ἄς γυρίσουμε ὅμως στὰ λαμπρὰ καὶ ἀτρόμητα παλληκάρια τῆς Κύπρου.

Ἡ Ρωµιοσύνη ἐν᾿ φυλῇ συνότζιαιρη τοῦ κόσµου

Κανένας δὲν εὑρέθηκεν γιά νὰ τὴν ἠξηλείψει,

κανένας, γιατί σσέπει τὴν ποὺ τά 'ψη ὁ Θεὸς µου.

Ἡ Ρωµιοσύνη ἕν᾿ νὰ χαθεῖ, ὄντας ὁ κόσµος λείψει!

Βασίλης Μιχαηλίδης

Βασίλης Μιχαηλίδης

Ἀρχιεπίσκοπος Κυπριανός

Τοῦτοι οἱ στίχοι ποὺ θὰ τοὺς ζήλευε- ἂς Μοῦ συγχωρεθεῖ ἡ ὑπερβολή - κι ὁ Σολωµός, εἶναι ἀπὸ τὸ ἀριστούργηµα τοῦ ἐθνικοῦ ποιητῆ τῆς Κύπρου (καὶ τῆς Ἑλλάδας ὅλης), Βασίλη Μηχαηλίδη (1849-1917), ποὺ ἔχει τίτλο «Ἡ 9η Ἰουλίου 1821 ἐν Λευκωσίᾳ ἢ τὸ τραούδιν τοῦ Κυπριανοῦ». 

Αὐτὰ τὰ ἀθάνατα καὶ ἀνδρεῖα βάζει ὁ ποιητὴς στὸ στόµα τοῦ ἐθνοϊεροµάρτυρος ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανοῦ, νὰ λέει στοὺς Τούρκους, λίγο πρὶν τὸν ἀπαγχονίσουν στὴν Λευκωσία. 

Μητροπολίτης Κιτίου Μελέτιος

Μαζί του ἀποκεφαλίζονται τρεῖς µητροπολίτες, ὁ Πάφου Χρύσανθος, ὁ Κιτίου Μελέτιος, ὁ Κυρηνείας Λαυρέντιος καὶ ἑκατοντάδες ἄλλοι κληρικοί, ἠγούµενοι µονῶν, προύχοντες τῆς νήσου, ὡς ἀντίποινα γιὰ τὴν Ἐθνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ '21. (Κατὰ τὰ ἄλλα - σύµφωνα µὲ τούς γνωστοὺς διανοούµενους τοῦ συρµοῦ, ἐκκλησιοµάχους- ἡ ἐκκλησία στάθηκε ἀρνητικὴ στὸν ἀγῶνα. Ὅσοι ἀσχολοῦνται µὲ τὴν ἱστορία Μας, γνωρίζουν ὅτι ὅλοι οἱ κατακτητές, τοὺς πρώτους ποὺ κρεµούσαν ἦταν οἱ παπᾶδες. Ἐκεῖνοι γνώριζαν καὶ γνωρίζουν ὅτι τὰ λάβαρα τῆς ἀντίστασης καὶ τῆς ἐπανάστασης τὰ κρατάει, σὲ τούτη τὴν πατρίδα, τὸ τιµηµένο ράσο).

Πρὶν ἀπὸ 20 περίπου χρόνια, στὴν Κύπρο, σὲ κάποιο σηµεῖο τῆς «νεκρῆς ζώνης» (Ἐκεῖ ὅπου διχοτομεῖται τὸ νησὶ στὰ δύο ἐδῶ καὶ πενῆντα περίπου χρόνια), πέφτει νεκρὸς ἀπὸ σφαῖρες ἄνανδρων Τούρκων ἕνα 26χρονο παλληκάρι, ὁ Σολωµός Σπύρου Σολωµός. 

Σκαρφάλωνε ἄοπλος στὸν ἱστό, γιὰ νὰ κατεβάσει τὸ κατοχικὸ σύµβολο τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ αἵµατος: τὴν «τουρκοκυπριακή... σβάστικα». Ἐκεῖ τὸν βρῆκε τὸ βόλι... Καὶ τὸ ἡρωικὸ ἑλληνόπουλο - ποῡ εἶχε ἴδιο καὶ τὸ ὄνοµα καὶ τὸ ἐπίθετο µὲ τὸν ποιητὴ ποὺ ἔγραψε τὸν «Ὕµνο εἰς τὴν Ἐλευθερίαν»! - πέρασε ἐλεύθερα στὴν ἀθανασία!

Πῆγαν μετὰ ἀπὸ μέρες στὸν πατέρα τοῦ ἥρωα, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἐκ μέρους τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀρνιόταν πεισματικά, ὄντας φτωχὸς μὰ περήφανος. Πείστηκε, ὅταν τοῦ εἶπαν πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ προσβάλει τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί ἤθελαν μόνο νὰ τιμήσουν τὸν ἥρωα γυιό τους. Μόλις πῆρε τὴν ἐπιταγή, τὴν κατέθεσε ἀμέσως στὸ Ταμεῖο Ἄμυνας τῆς Κύπρου. Ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατί τὸ ἔκανε, ἀπάντησε ὁ λεβεντόγερος. «Τί νόμισαν, ὅτι θὰ ἔτρωγα ἐγὼ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου; Φαντάζεστε νὰ πήγαιναν στὸν Πιερὴ Αὐξεντίου μὲ μιὰ ἐπιταγὴ καὶ νὰ τοῦ λέγαν: «Αὐτὰ εἶναι γιὰ τὴ θυσία τοῦ γιοῦ σου»; Θὰ τοὺς σκότωνε!».

Τὸν Μάρτιο τοῦ 1957, οἱ Ἄγγλοι δολοφόνοι καὶ κατακτητές, καλοῦν τὸν Πιερὴ Αὐξεντίου - τὸν πατέρα τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου, τοῦ θρυλικοῦ ἀητοῦ τοῦ Μαχαιρᾶ - στὶς Κεντρικὲς Φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, γιὰ νὰ ἀναγνωρίσει δῆθεν τὸν νεκρὸ γιό του. Ἤθελαν νὰ τὸν δοῦν νὰ λυγίζει. (Στὶς 3 Μαρτίου μιὰ ὁλόκληρη ταξιαρχία πεζικοῦ τῶν Ἄγγλων - 5.000 στρατιῶτες - ἐπὶ 10 ὁλόκληρες ὧρες ἔδωσε μάχη μὲ τὸν 29χρονο ὑπαρχηγὸ τῆς ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αὐξεντίου. 

Μπροστὰ στὸ ἀλύγιστο θάρρος του, ὅταν οἱ Ἄγγλοι κατάλαβαν ὅτι δὲν μποροῦσαν μὲ ἄλλο τρόπο νὰ τὸν ἐξαναγκάσουν νὰ παραδοθεῖ, τὸν περιέλουσαν μὲ βενζίνη καὶ τὸν ἔκαψαν μέσα στὸ κρησφύγετό του!!). Ὁ τραγικὸς πατέρας δὲν λύγισε. Ἀντικρίζει ἀγέρωχα τὸ ἀπανθρακωμένο λείψανο τοῦ μοναχογιοῦ του, καὶ ἀπαγγέλει τους παρακάτω αὐτοσχέδιους στίχους, ποὺ μοσχοβολοῦν καὶ κρύβουν στὶς φυλλωσιὲς τους ὅλες τὶς ἡρωικὲς σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας:

Δὲν κλαίω ποὺ σὲ ἔχασα

ποὺ σ᾿ εἶχα γιὰ καμάρι

Κλαίω ποὺ δὲν ἔχω ἄλλο γιὸ

τὴ θέση σου νὰ πάρει!

Ἑξῆντα τρία χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος ἀπὸ τὸν ἐπικὸ ἐκεῖνον ἀγῶνα κατὰ τῆς Ἀγγλοκρατίας στὴν Κύπρο. 1η Ἀπριλίου τοῦ 1955. Δεκάδες ἐκρήξεις συγκλονίζουν τὴ Λευκωσία, σημαίνοντας τὴν ἔναρξη τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα τῆς ΕΟΚΑ (Ἐθνικὴ Ὀργάνωση Κυπρίων Ἀγωνιστῶν). 

Στὴν προκήρυξη, τὴν ὁποία ὑπογράφει ὁ ἀρχηγὸς της Διγενής (ψευδώνυμο τοῦ γενναίου στρατηγοῦ Γεωργίου Γρίβα, Κυπρίου στὴν καταγωγή), διαβάζουμε: Μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, μὲ πίστιν εἰς τὸν τίμιον ἀγῶνα μας, μὲ τὴν συμπαράσταση ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τῶν Κυπρίων ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΙΝΑΞΙΝ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΖΥΓΟΥ, μὲ σύνθημα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον μᾶς κατέλιπαν οἱ πρόγονοί μας ὡς ἱερὰν παρακαταθήκην. Ἢ ΤΑΝ Ἢ ΕΠΙ ΤΑΣ».

Μιὰ χούφτα ἀπόλεμα παιδιά, τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα τῆς Κύπρου, πιάνουν τὰ λιανοντούφεκα καὶ γονατίζουν καὶ ἐξευτελίζουν γιὰ τέσσερα χρόνια τὴν ὑπερφίαλη Βρετανικὴ Αὐτοκρατορία. Σαράντα χιλιάδες στρατὸ παρέταξαν οἱ Ἄγγλοι, φυλακίσεις, ἐξορίες, τρομοκρατία στὸ νησί.. καὶ ὅμως ἔτρεμαν καὶ τὴν σκιά τους!

«Νὰ ποῦμε ὅτι ὁ ἀγῶνας τῆς ΕΟΚΑ εἶναι ὁ ἡρωικότερος ἀγῶνας τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας; Μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε. Ὁ ἡρωισμὸς σ᾿ ὅλες τὶς δοξασμένες στιγμὲς τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας εἶναι ἕνας. Καὶ στοὺς ἄλλους λαοὺς ὁ ἡρωισμὸς εἶναι ἕνας. Ὅμως ὁ ἡρωισμὸς τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ ἔχει εἰδοποιὸ διαφορά, γιατί ἀποτελεῖ τὴ συνισταμένη ὅλων τῶν ἡρωισμῶν τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ὁ ἀγῶνας τῆς ΕΟΚΑ εἶναι ὁ ἑλληνικότερος ἀγῶνας τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Σὲ κανένα ἄλλο ἀγῶνα δὲν ἔγινε ἔμπρακτο βίωμα ὅλη ἡ ἱστορία τῆς Ἑλλάδος. Οἱ ἀγωνιστὲς κατακυρώνουν τὴν ταυτότητά τους, πραγματοποιῶντας τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία. Κάνουν ὅ,τι ἔκαναν οἱ Ἕλληνες. Δὲν θέλουν νὰ παρεκκλίνουν οὔτε κατὰ ἰῶτα ἕν. Εἶναι Ἕλληνες οἰκουμενικοί. Ὅλα εἶναι δικά τους: τὸ «μολών λαβέ», τὸ «ἢ ταν ἢ ἐπὶ τάς», ὁ Παρθενών, ἡ ὀρθόδοξη πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἁγία Σοφία, ὁ δικέφαλος ἀετός, ἡ ἑλληνικὴ σημαία, ἡ ἑλληνικὴ δάφνη, ὁ ἐθνικὸς ὕμνος, ὁ ἑλληνικὸς θάνατος». (Μενέλαος Χριστοδούλου, ΕΟΚΑ, ὁ ἑλληνικὸς ἀγῶνας ἐκδ. «Αἰγαῖον», Λευκωσία 2011, σελ. 23-24).

Γρηγόρης Αὐξεντίου, Κυριάκος Μάτσης, Μιχαὴλ Καραολής, Μᾶρκος Δράκος, Στέλιος Μαυρομάτης, Ἀνδρέας Ζᾶκος, Μιχαὴλ Κουτσόφτας, Ἀνδρέας Παναγίδης καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἥρωες, δικοί μας Ἕλληνες τῆς Κύπρου, ποὺ κοσμοῦν τὸ Συναξάρι τοῦ Γένους.

Ὁ Μάτσης, τοῦ ὁποίου προτομὴ βρίσκεται μπροστὰ ἀπὸ τὴν Γεωπονικὴ Σχολὴ τοῦ ΑΠΘ, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε φοιτητής, ὅταν ὁ περιβόητος ἐκεῖνος στρατάρχης τῶν Ἄγγλων καὶ κυβερνήτης τῆς Κύπρου, ὁ Χάρντιγκ, τοῦ πρόσφερε ἕνα ἀμύθητο ποσὸ γιὰ νὰ προδώσει τὸν Διεγενή, ἀπάντησε: «Οὗ περὶ χρημάτων τὸν ἀγῶνα ποιούμεθα, ἀλλὰ περὶ ἀρετῆς!». Ἔπεσε μαχόμενος στὶς 19 Νοεμβρίου 1958, στὸ κρησφύγετο του, στὸ Δίκωμο.

Ὁ 22χρονος Ἰάκωβος Πατάτσος, «ὁ Ἅγιος τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγῶνα», γράφει γράμμα στὶς 8-8-1956 στὴ μάνα του λίγο πρὶν ὁδηγηθεῖ στὴν ἀγχόνη ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους. Ἐπιστολὴ ποὺ μοσχοβολᾶ φιλοπατρία καὶ πίστη ἀκράδαντη στὸν Χριστό. Ὅπως οἱ ἥρωες του '21, ἔτσι καὶ τῆς ΕΟΚΑ ἀγωνίζονταν «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία».

«Ἀγαπημένη μου μητέρα,

Χαῖρε! Εὑρίσκομαι μεταξὺ ἀγγέλων. Τώρα ἀπολαμβάνω τοὺς κόπους μου. Τὸ πνεῦμα μου φτερουγίζει γύρω ἀπό τὸν θρόνον τοῦ Κυρίου.

Θέλω νὰ χαίρης ὅπως κι ἐγώ. Ἄν κλαίης θὰ λυποῦμαι.

Τ᾿ ὄνομα σου θὰ γραφῆ στὴν ἱστορία, γιατί ἐδέχθης νὰ θυσιασθῆ τὸ παιδί σου γιὰ τὴν Πατρίδα. Εἶναι καιρὸς τώρα νὰ καμαρώσης τὸ παιδί σου. Εὑρίσκεται ἐκεῖ ψηλὰ ὅπου ψάλλουν οἱ ἄγγελοι.

Χαῖρε, ἀγαπημένη μου μητέρα. Μὴ κλαίης, γιὰ ν᾿ ἀκούσης τὴν ἀγγελικὴ φωνή μου, ποὺ ψάλλει Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλε καὶ σὺ μαζί μου. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τὸν Θεὸν σ᾿ ὅλη σου τὴν ζωήν» (Σπύρου Παπαγεωργίου, Διὰ χειρὸς ἡρώων, ἐκδ. Κ. », Λευκωσία 1968, σελ. 213).

Τὸν Ἀνδρέα Παναγίδη, 23 χρονῶν, πατέρα τριῶν παιδιῶν, τὸν κρέμασαν οἱ Ἄγγλοι στὶς 21 Σεπτεμβρίου 1956. Γράφει στὸ τελευταῖο γράμμα του πρὸς τὰ παιδιά του: «Σᾶς εὔχομαι, ἀγαπημένα μου παιδιά, νὰ γίνετε καλοὶ Χριστιανοὶ καὶ καλοὶ Ἕλληνες Κύπριοι. Ἀκολουθῆστε πάντα τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς». Τὴν προηγούμενη τῆς ἐκτέλεσης τοῦ γράφει: «Τώρα ποὺ ξέρω ὅτι σὲ μιὰ μέρα θ᾿ ἀντικρίσω τὴν ἀγχόνη, ἔχω διπλάσιο θάρρος ἀπὸ πρίν. Ὁ Χριστὸς εἶναι πάντα συντροφιὰ στὰ κελιά μας. Ὁ Χριστός μᾶς γεμίζει τὴν καρδιὰ μὲ ἀληθινὴ χαρά. Παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς σώσει ὄχι τὸ σῶμα, ἀλλὰ τὴν ψυχή». (Διὰ χειρὸς ἡρώων, σελ. 220-221).

Ὅσοι θέλουν νὰ μάθουν τί εἶναι ἡρωισμός, ἀγάπη ἀληθινὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ πίστη «ἄχρι θανάτου» πρὸς τὸν Χριστό, ἂς διαβάσουν τὶς ἐπιστολές τῶν 13 ἡρωομαρτύρων ποὺ εἶναι θαμμένοι στὴν καρδιὰ τῆς Κύπρου, στὰ «Φυλακισμένα Μνήματα». Ἦταν κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀγῶνα ἕνα μικρὸ κοιμητήριο στὶς Κεντρικὲς Φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, ὅπου ἔθαβαν τὰ ἀπαγχονισμένα παλληκάρια καὶ τὶς ἡγετικὲς μορφὲς τῆς Ἐθνικῆς Ὀργάνωσης Κυπρίων Ἀγωνιστῶν ποὺ σκοτώνονταν σὲ μάχες. Ἐκεῖ οἱ Ἄγγλοι κατακτητὲς βασάνιζαν ἀπάνθρωπα, μὲ τὴν βοήθεια Τούρκων δημίων, τοὺς «τρομοκράτες τῆς ΕΟΚΑ» - ὅπως ἀκόμη μέχρι σήμερα τοὺς ἀποκαλοῦν, οἱ ἀμετανόητοι ἀποικιοκράτες.

Διαβάζω:

«Στὸ κελί ὁ κρατούμενος, ποὺ τὸν πηγαινοέφερναν στὸν θάλαμο βασανιστηρίων, παρακαλοῦσε τοὺς συντρόφους του νὰ τὸν σκοτώσουν.

«Δὲν θὰ ἀντέξω ἄλλο στὰ βασανιστήρια καὶ θὰ προδώσω», τοὺς ἔλεγε.

Ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν: «Θὰ σὲ πάρουν ἀκόμη μιὰ φορὰ καὶ τώρα θὰ εἶναι τὰ μεγάλα βασανιστήρια. Ἄν ἀντέξης, θὰ εἶσαι ἥρωας, ἂν λυγίσης, θὰ εἶσαι προδότης. Οἱ Ἕλληνες βασανίζονταν ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς καὶ ἄντεχαν. Πήγαινε καὶ θὰ προσευχόμαστε γιὰ σένα». Ὅταν ἔπειτα ἀπὸ ὥρα τον ἔφεραν πίσω καὶ τὸν πέταξαν στὸ κελί, ξεδοντιασμένο, ξενυχιασμένο, τσουρουφλισμένο, σήκωσε τὸ κεφάλι καὶ τραύλισε: «Εἶμαι ἥρωας, εἶμαι ἥρωας!» (ΕΟΚΑ ὁ ἑλληνικὸς ἀγῶνας, σελ 35).

Ἐκεῖ, στὰ «Φυλακισμένα Μνήματα», εἶναι θαμμένος ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ καὶ στὸ χωριὸ Ἀκρίτας τοῦ Κιλκὶς γύρω στὸ 1952. Προσπάθησε νὰ μπεῖ στὴ σχολὴ Εὐελπίδων, ἀλλὰ ἀπορρίφθηκε λόγῳ... ὀρθογραφίας! Δὲν γνώριζε τὴν καθαρεύουσα γλῶσσα. Ἤξερε ἄλλη γλῶσσα... Δὲν φωτίζει μὲ τὸν λόγο του, ἀλλὰ μὲ τὸ κορμί του. Δὲν λέει λόγια ἐμπρηστικά, γίνεται ὁ ἴδιος λαμπάδα. «Βγὲς ἔξω, παραδώσου νὰ σωθεῖς», τοῦ φώναζαν 5000 Ἄγγλοι ἔξω ἀπὸ τὸ κρησφύγετό του κοντὰ στὴ Μονὴ Μαχαιρά. «Μολών λαβέ» ἀποκρινόταν. Τὸν ἔκαψαν καὶ ἔγινε ὁλοκαύτωμα.

Καὶ πῆρε ὁ ἀντρειωμένος τὸ δρόμο πρὸς τὴ λευτεριά.

Θὰ πάω μιὰν ἀνηφοριὰ

θὰ πάρω σκαλοπάτια

νὰ βρῶ τὰ μονοπάτια

ποὺ πᾶν στὴ λευτεριὰ

Φώτης Βαρέλης

Εἶναι στίχοι τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, τοῦ 19χρονου μαθητῆ τοῦ Ἑλληνικοῦ Γυμνασίου τῆς Πάφου, τὸν ὁποῖο κρέμασαν οἱ Ἄγγλοι στὶς 14 Μαρτίου τοῦ 1957. Στὸ ἄκουσμα τοῦ θανάτου, τῆς δολοφονίας τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, ὁ σπουδαῖος Δωδεκανήσιος λογοτέχνης Φώτης Βαρέλης, ἔγραψε ἕνα ἐξαίσιο ποίημα, τὸ ὁποῖο ὁ ραδιοσταθμὸς τῆς Λευκωσίας τὸ μετέδωσε τότε ὡς δημοτικὸ κυπριακὸ τραγούδι. Τὸ παραθέτω, ἀλλὰ πρῶτα νὰ σημειώσω τὴν ἀπάντηση τῆς μάνας του, ὅταν πῆγαν οἱ Ἄγγλοι νὰ τὴ δελεάσουν μ᾿ ἕνα τεράστιο ποσό, γιὰ νὰ πιέσει τὸ γυιό της νὰ προδώσει. Ἀπάντησε ἀγέρωχα ἡ Ρωμιά, Ἑλληνίδα μάνα:

«Ἐγὼ δὲν ἐγέννησα παιδὶ

νὰ τὸ λαλοῦν προδότη

χαλάλι τῆς πατρίδας μου

τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου».

Ἐψές πουρνὸ μεσάνυχτα στῆς φυλακῆς τὴ μάντρα

Μὲς στῆς κρεμάλας τὴ θελιὰ σπαρτάραγε ὁ Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δὲν τ᾿ ἄκουσε κανένας.

Ἡ μάνα του ἦταν μακριά, ὁ κύρης του δεμένος,

Οἱ νιοὶ συμμαθητάδες του μαῦρο ὄνειρο δὲν εἶδαν,

Ἡ νιὰ ποὺ τὸν ὁρμήνευε δὲν εἶχε νυχτοπούλι.

Ἐψές πουρνὸ μεσάνυχτα θάψαν τὸν Εὐαγόρα

Σήμερα Σάββατο ταχιὰ ὅλη ἡ ζωὴ σὰν πρῶτα.

Ἐτοῦτος πάει στὸ μαγαζί, ἐκεῖνος πάει στὸν κάμπο,

Ψηλώνει ὁ χτίστης ἐκκλησία, πανὶ ἁπλώνει ὁ ναύτης,

καὶ στὸ σκολειὸν ὁ μαθητὴς συλλογισμένος πάει.

Χτυπᾶ κουδούνι, μπαίνουνε στὴν τάξη του ὁ καθένας.

Μπαίνει κι ἡ Πρώτη ἡ ἄταχτη καὶ ἡ Τρίτη ποὺ διαβάζει,

Μπαίνει κι ἡ Πέμπτη ἀμίλητη, ἡ τάξη τοῦ Εὐαγόρα.

- Παρόντες ὅλοι;

- Κύριε, ὁ Εὐαγόρας λείπει.

- Παρόντες, λέει ὁ δάσκαλος, καὶ μὲ φωνὴ ποὺ τρέμει:

- Σήκω, Εὐαγόρα, νὰ μᾶς πεῖς ἑλληνικὴ ἱστορία.

- Ὁ δίπλα, ὁ πίσω, ὁ μπροστά, βουβοὶ καὶ δακρυσμένοι,

ἀναρωτιοῦνται στὴν ἀρχή, ὥσπου ἡ σιωπή τοὺς κάμνει

νὰ πέσουν μ᾿ ἀναφιλητὰ ἐτοῦτοι κι ὅλη ἡ τάξη.

- Παλληκαρίδη, ἄριστα, Βαγόρα, πάντα πρῶτος,

στοὺς πρώτους πρῶτος, ἄγγελε πατρίδας δοξασμένης,

σὺ μέχρι χθὲς τῆς μάνας σου ἐλπίδα κι ἀποκούμπι,

καὶ τοῦ σχολειοῦ μας σήμερα, Δευτέρα Παρουσία.

Τά ᾿πε κι ἁπλώθηκε σιωπὴ πὰ στὰ κλαμμένα νιᾶτα,

Ποὺ μπρούμυτα γεμίζανε τῆς τάξης τὰ θρανία,

Ἔξω ἀπ` ἐκεῖνο τ᾿ ἀδειανό, παντοτινὰ γεμᾶτο.

Αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα περιεχόταν στὸ παλιό - πρὸ τοῦ 2006 - βιβλίο Γλώσσας τῆς Στ' Δημοτικοῦ, στὸ γ' τεῦχος. Δὲν ἄρεσε στὰ κνώδαλα τοῦ πολυπολιτισμοῦ, στοὺς προσκυνημένους νενέκους τοῦ τότε Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, τὸ ἔκριναν προφανῶς ὡς ἐθνικιστικό! Γιὰ ἥρωες θὰ μιλᾶμε τώρα; Αὐτὰ εἶναι παρωχημένα, στερεότυπα. Αἵματα, κόκκαλα καὶ θάνατοι γιὰ τὴν Πατρίδα, τρομάζουν τὰ Παιδιά - ἔτσι μοῦ εἶπε κάποιος ἀνεπρόκοπος κάποτε, ὅταν ἀντίκρισε τὰ καμιὰ 15αριὰ κάδρα ἡρώων ποὺ ἔχω ἀναρτημένα πάντοτε στὴν τάξη μου! Ἐνῶ οἱ «συνταγὲς μαγειρικῆς» τὰ γαληνεύουν. Καὶ καταντήσαμε νὰ διδάσκουμε στὴν Στ' Δημοτικοῦ τὸν ἡρωισμὸ μέσῳ ἑνὸς κειμένου μὲ τίτλο «ἡ ... Σόνια ἡ γάτα»! Ἄχ, δυστυχισμένη πατρίδα! «Τὴν Ἑλλάδα θέλομεν κι ἂς τρώγωμεν πέτρες», ἔγραφε κάποτε στοὺς τοίχους τῶν σπιτιῶν ἡ ἀδάμαστη ἐκείνη γενιὰ τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου. Σήμερα «τρώγωμεν» τὴν Ἑλλάδα... «δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα» (Κ. ), παρακολουθοῦμε τὸν ἐξισλαμισμό της!

Βλάσφημα βιβλία Θρησκευτικῶν, ὀρδὲς μωχαμετάνων παράνομων μεταναστῶν σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, γιατί ἔτσι ἀποφάσισε ὅλο αὐτὸ τὸ ἀντίχριστο συνονθύλευμα. Ἀκυρώνεται ἡ Ἐπανάσταση του '21!! Νὰ πᾶμε ὅλοι μας στοὺς τάφους τῶν ἡρώων μας, νὰ κλάψουμε πικρὰ καὶ νὰ βροντοφωνάξουμε: «Σήκω Εὐαγόρα, σήκω Γρηγόρη, σήκω Παῦλε, σήκω Μάρκο καὶ Κωνσταντῖνε καὶ Νικηφόρε καὶ Λεωνίδα νὰ μᾶς πεῖτε ἑλληνικὴ ἱστορία...».

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Πᾶνος»