Ἰωάννης Ἀσλανίδης: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

-Ἀπὸ τοὺς ἀρχαιοτάτους ἐκείνους χρόνους, οἱ Ἕλληνες διηρημένοι σὲ διάφορες πολιτεῖες, διαμορφώνουν πρῶτα τὴν γλῶσσα των. 

Ἡ θαυμασία αὐτὴ καὶ πλουσιότατη γλῶσσα, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν Ὅμηρο: «εἶχε πλείστους τρόπους νὰ θωπεύει τὴν ἀκοὴν καὶ νὰ γοητεύει τὰ πνεύματα», τὶς ἐκφράζει κατὰ τὶς ὡραῖες παρομοιώσεις του ὅπως: «ἔρρεε γλυκυτέρα καὶ ἀπὸ τὸ μέλι» ἀπὸ τῶν χειλέων τοῦ Νέστορος καὶ «ἐξήρχετο πυκνοτέρα ἀπὸ τῆς νιφάδας τῆς χειμερινῆς χιόνος» ἀπὸ τῶν χειλέων τοῦ Ὀδυσσέως.

-Ἀπὸ τὶς διαλέκτους τῶν διαφόρων Ἑλληνικῶν φύλων, ἐγεννήθη ἡ Ἐθνικὴ γλῶσσα τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ κοινότης θρησκείας καὶ γλώσσας ἐδημιούργησαν τὸ Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων μὲ τὸν λαμπρὸν πολιτισμό.

-Κατὰ τὸν Κικέρωνα, ἡ θαυμαστὴ αὐτὴ γλῶσσα τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἡ γλῶσσα τῶν θεῶν «Εἶ θεοὶ διαλέγονται τὴν τῶν Ἑλλήνων γλώττῃ χρῶνται».

-Καὶ ὅπως ἐπίσης ἔλεγε ὁ Μέγας Ναπολέων: «Ἡ ὡραιότερη γλῶσσα τοῦ κόσμου εἶναι ἡ ἑλληνική. Ἔπρεπε νὰ τὴν μιλοῦσαν οἱ θεοί».

-Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ὁμιλεῖτο κατὰ τὰ μέσα της 2ας π. Χ. χιλιετίας, εὑρίσκετο δὲ σὲ ὑψηλὸ ἐπίπεδο τελειότητας. Σήμερα εἶναι ἱστορικὰ ἐξακριβωμένο καὶ ἡ κοσμοκράτειρα τότε Ρώμη, ὑφίσταται τὴν ἐπίδραση τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.

-Ὁ Ἀκαδημαϊκὸς Ι. Θεοδωρακόπουλος λέγει: Ἡ Γλῶσσα τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου εἶναι μία καὶ ἀδιαίρετη.

-Καί, τὰ κύματα τοῦ Αἰγαίου μιλοῦν Ἑλληνικά», τόνιζε ὁ νομπελίστας Ὀδυσσέας Ἐλύτης.

-Ὁ Μεγάλος Ν. Καζαντζάκης ἔλεγε: Ἡ γλῶσσα μας εἶναι ἡ πατρίδα μας εἶναι ὁ πολιτισμό μας, εἶναι ἡ ἱστορία μας.

-Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει ὀνομασθεῖ Βασίλισσα τῶν Γλωσσῶν. Εἶναι ἡ γλῶσσα τῶν ἀγγέλων τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης. Εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τοῦ κηρύγματος τῶν Εὐαγγελιστῶν ποὺ ἀναδιαμόρφωσαν καὶ ἀνάπλασαν τὸν κόσμο.

-Ὁ Κορυφαῖος σύγχρονος Ἱσπανὸς Ἑλληνιστὴς Φραγκίσκος Ρ. Ἀντράδος ἐπισημαίνει: «Ἡ Ἑλληνικὴ μαζὶ μὲ τὴν κινεζικὴ εἶναι οἱ μόνες γλῶσσες μὲ συνεχῆ ζῶσα παρουσία καὶ πορεία στὸν ἴδιο περίπου γεωγραφικὸ χῶρο, ἀπὸ τοὺς ἴδιους λαοὺς ἐπὶ 4.000 ἔτη καὶ γραπτὴ 3.500 ἐτῶν» (ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπὸ τὶς ἀπαρχὲς ὡς τὶς μέρες μας).

-Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ἀποτελεῖ τὸ πανάρχαιο καὶ αἰώνιο σύμβολο τῆς Ἐθνικῆς μας ταυτότητας καὶ κληρονομιᾶς.

-Γράφουν γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα:

.Ἡ Ζακελίν ντε Ρομιγύ, Γαλλίδα Ἀκαδημαϊκός μᾶς λέγει: «Ἡ καλύτερη ἄσκηση γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς εὐφυϊας εἶναι ἡ μελέτη τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, διότι κάθε λέξη κρύβει καὶ μία ἰδέα.

.Ἡ Μαριάννα Μακντόναλντ, Ἀμερικανίδα καθηγήτρια, μᾶς ἐπισημαίνει καὶ μᾶς τονίζει ἰδιαίτερα, ὅτι: «Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα εἶναι τὸ μοντέλο ὅλων τῶν Εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν.

.Οἱ Χεριγκούτια καὶ Ἴμαθ, Ἱσπανοὶ Εὐρωβουλευτές, ἔκαμαν πρόταση στὴν Εὐρωβουλή, τὴν ἑξῆς: «Ἡ Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα, νὰ γίνει διεθνὴς Γλῶσσα ὡς μητέρα ὅλων τῶν γλωσσῶν καὶ ἡ μόνη συμβατὴ στοὺς κομπιοῦτερ προηγμένης τεχνολογίας.

-Λέει ὁ Γλωσσολόγος Francisko Andrados: « Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει λέξεις γιὰ ἔννοιες οἱ ὁποῖες παραμένουν χωρὶς ἀπόδοση στὶς ὑπόλοιπες γλῶσσες, ὅπως ἅμιλλα, θαλπωρὴ καὶ φιλότιμο. Μόνο ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ξεχωρίζει τὴν ζωὴ ἀπὸ τὸν βίο, τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὸν ἔρωτα. Μόνο αὐτὴ διαχωρίζει, διατηρῶντας τὸ ἴδιο ριζικὸ θέμα, τὸ ἀτύχημα ἀπὸ τὸ δυστύχημα, τὸ συμφέρον ἀπὸ τὸ ἐνδιαφέρον.

Λέει ὁ Καναδὸς Καθηγητὴς Zak Mousar, σὲ πρόσφατη συνέντευξη του στὸ Μόντρεαλ, ὅτι:» Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι τὸ ἀγκωνάρι τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ ἡ μητρικὴ γλῶσσα τοῦ Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ.

2019 Στὴ προμετωπίδα τῆς εἰσόδου τοῦ ἀεροδρομίου τοῦ Πεκίνου, οἱ Κινέζοι καλοσωρίζουν τοὺς ἐπισκέπτες σὲ τρεῖς γλῶσσες, Πρῶτα Ἑλληνικά, «ΚΑΛΟΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ». Μετὰ Ἀγγλικὰ «WELCOME TO CHINA» καὶ μετὰ τρίτη σειρὰ στὴν Κινεζικὴ γλῶσσα. Αὐτὸ ὡς ἕνα μικρὸ δεῖγμα ἀναγνώρισης τῆς δύναμης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς Ἱστορίας μας.

-Αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ ἀκούγονται καὶ συμβαίνουν, γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα ἰδίως στὸ ἐξωτερικό, τεκμηριώνουν καὶ καταδεικνύουν τὴν ἀξία, τὴν ποιότητα καὶ τὴν διαχρονικότητα αὐτῆς.

-Ἐμεῖς ὅμως στὶς μέρες μας παριστάμεθα μάρτυρες ἐνεργειῶν, ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν πνευματικὴ αὐτοκτονία τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὴν οὐσιαστικὴ ἔξωση τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσας, ἐδῶ καὶ χρόνια. Αὐτῆς ποὺ ἀποτέλεσε τὴν βάση καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἐξελεγκτικής πορείας καὶ ὄχι μόνο τῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνθρωπότητος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.

-Καί! ὅπως ὁ Εὐαγ. Μουτσόπουλος, Ἀκαδημαϊκός, παρατηρεῖ: «οἱ μαθητὲς τῶν σύγχρονων σχολείων διακρίνονται ἀπὸ χαρακτηριστικὴ καὶ ἀνησυχητικὴ ἄγνοια τῶν γλωσσικῶν ὅρων, ἀπὸ σαφῆ ποσοτικὸ καὶ ποιοτικὸ περιορισμὸ τῶν λέξεων ποὺ χρησιμοποιοῦν στὴν καθημερινότητά τους. Τὸ Λεξιλόγιο μας ἔχει συρρικνωθεῖ εἰς τὸ ἐλάχιστο καὶ ἡ συρρίκνωση αὐτὴ συνεπάγεται καὶ μία συρρίκνωση τῶν νοητικῶν κατηγοριῶν ἀπὸ τὶς ὁποῖες διέπεται ὁ λόγος μας».

-Ἐπισημαίνω μὲ ἀνησυχία πὼς πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι, ἡ ὑποδούλωση ἑνὸς λαοῦ ξεκινάει ἀπὸ τὴν ἀλλοτρίωση τῆς γλώσσας του.

-Στὸ παρὸν κείμενο μου, ἔκρινα σκόπιμο νὰ κάμω ἰδιαίτερη μνεία, γιὰ τὸ Δελφικὸ «ΕΙ» ποὺ καταδεικνύει ἀφ᾿ ἑνὸς τὴν χρησιμότητα καὶ τὴν διαχρονικότητα τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας μέσα ἀπὸ δύο γράμματα καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου τὴν δύναμη καὶ τὴν τελειότητα τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσας, ποὺ μπορεῖ μὲ τὴν λέξη «ΕΙ» νὰ διδάξει καὶ νὰ διατυπώσει ἐκπληκτικὲς ἔννοιες γιὰ τὴν ἀνθρώπινη πραγματικότητα.

-Ἡ Ἑλληνικὴ δίφθογγος «ΕΙ» θεωρεῖται, ἀκόμη καὶ σήμερα, τὸ Δελφικὸ μυστηριῶδες σύμβολο, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ἀπόφθεγμα καὶ εὑρίσκεται ἀναγεγραμμένο σὲ ἐρειπωμένο ἀρχαϊκὸ κτίσμα τῶν Δελφῶν. Περὶ αὐτοῦ διατυπώθηκαν κατὰ καιροὺς πολλὲς ἀπόψεις καὶ εἰκασίες, ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ὁ ὁποῖος ἔγραψε: «Περὶ τοῦ ΕΙ ἐν Δελφούς». 

Περὶ αὐτοῦ ἔγραψε, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, ὁ βαθύνους Ἰατρός-Μαθηματικὸς καὶ Φιλόσοφος Στέφανος Καραθεοδωρής «Περὶ τοῦ ἐν Δελφοὺς ΕΙ» (Κων/πολη 1847). Ὅλες οἱ ἀπόψεις συγκλίνουν στὴν Ἱστορικομυθολογικὴ ἄποψη ὅτι: Διὰ τοῦ εἰς Δελφοὺς «ΕΙ» (τὸ ὁποῖο ἀνήκει στὸν Ἐνεστώτα τοῦ ρήματος ΕΙΜΙ τὸ ὁποῖο σημαίνει ΕΙΣΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙΣ), ὁ θεὸς Ἀπόλλων ἐπιτάσσει καὶ ὑποδεικνύει σὲ κάθε Ἄνθρωπο, ὅτι: 

Ἐπιβάλλεται ἀφοῦ κατανοήσεις τὸ θεῖο δῶρο τῆς ὑπάρξεώς σου, νὰ ἀποδείξεις μὲ ἐκλεκτὸ ἔργο σου ὅσο ζεῖς, τὴν ἀξία τῆς ὑπάρξεως σου αὐτῆς, ἡ ὁποία ἀξία ἀποτελεῖ συνθετικὸ στοιχεῖο ἑνὸς Μεγαλειώδους πανανθρώπινου πολιτισμοῦ.

Ἰωάννης Μ. Ἀσλανίδης
Ἀντγος ἐ.ἀ.
Ἐπίτιμος Δκτηςτης Σ.Σ.Ε.

«Πᾶνος»