Νεκτάριος Δαπέργολας: Ποιό «ἱερό ἀντάρτικο»;

 

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας

Μὲ ἔκπληξη διάβασα στὸ διαδίκτυο κάποια σχόλια φίλων, ποὺ ἔκαναν λόγο γιὰ «ἱερὸ ἀντάρτικο» καὶ γιὰ «ἀνάνηψη τῆς ἱεραρχίας μας» μετὰ τὴν τελευταία ἀπόφαση καὶ ἀνακοίνωση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (4-1-2020). Ἄν καὶ ἴσως δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐκπλαγῶ τόσο, γιατί εἶναι γνωστὸ πόση ζημιὰ μπορεῖ νὰ κάνει μέσα στὴ σκέψη ὅλων μας ἡ συνήθεια. 

 

Ὑπενθυμίζω ἄλλωστε ὅτι ὅλοι μας ἀνεξαιρέτως, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια μεθοδικοῦ καὶ κατευθυνόμενου ἐθισμοῦ στὴ νεοταξικὴ καὶ νεοεποχίτικη ἀτζέντα, ἔχουμε ὑποστεῖ ξεκάθαρη μιθριδατικὴ ἄμβλυνση τῶν κριτηρίων καὶ τῶν αἰσθητηρίων μας, μὲ ἀποτέλεσμα πράγματα ποὺ κάποτε μᾶς σόκαραν, νὰ μὴ μᾶς κάνουν πολλὴ αἴσθηση πιά, καὶ ἄλλα πού μᾶς ἐνοχλοῦσαν, νὰ τὰ θεωροῦμε πλέον φυσιολογικὰ καὶ δεδομένα.

Κάτι ἀνάλογο παρατηρῶ δυστυχῶς τώρα καὶ ἐδῶ: τόσο μᾶλλον συνηθίσαμε στὸν κατήφορο, ποὺ ὅταν - μετὰ ἀπὸ δέκα καθοδικὰ σκαλοπάτια προδοσίας τοῦ ρόλου καὶ τοῦ ποιμνίου τους - κάποιοι ἀρχιερεῖς μας δίστασαν νὰ κατέβουν ἕνα ἀκόμη (λίγο τὸ ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντήρησης, λίγο ἡ ὀργὴ ποὺ καθημερινὰ ἐδῶ καὶ καιρὸ εἰσπράττουν ἀπὸ χιλιάδες πιστούς, καθὼς καὶ κληρικοὺς) ἀλλὰ ἀποφάσισαν νὰ ἐμμείνουν στὰ δέκα, κάποιοι αὐτὸ τὸ εἴπανε ἀντίσταση καὶ ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ βγάζουν μέχρι καὶ ἐπιφωνήματα ἀνακούφισης καὶ δοξολογίας. 

 

Ἐπηρεασμένοι σαφῶς βέβαια καὶ ἀπὸ τὶς προηγηθεῖσες κυριακάτικες δηλώσεις ἐπισκόπων σὰν τὸν Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμο ἤ τὸν Μεσογαίας Νικόλαο, σὲ σύγκριση μὲ τὶς ὁποῖες ἡ ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ. δείχνει ὄντως πιὸ... ἀντιστασιακή. Καὶ ἔχοντας προφανῶς στὸ μυαλό τους καὶ ὅλες τὶς προηγούμενες ἀνακοινώσεις τοῦ ἴδιου ἀρχιερατικοῦ σώματος ποὺ ἦταν τόσο ἐξόφθαλμα φιλοκαθεστωτικὲς καὶ γλοιωδῶς δουλικές, ποὺ τοὺς ἐξέπληξε θετικὰ αὐτὸ τὸ τελευταῖο μικρὸ δεῖγμα ἀντίδρασης.

Ἄς μὴν αὐταπατώμεθα ὅμως. Ἡ νέα ἀνακοίνωση, ὅσον κι ἂν φαινομενικὰ δείχνει κάπως πιὸ ἀγωνιστικὴ ἀπὸ τὶς προηγούμενες, θυμίζω ὅτι καὶ αὐτὴ μάχεται ἁπλῶς ὑπὲρ τοῦ ὀνείδους τῶν 25 ἀτόμων ἀνὰ ναὸ καὶ ἀποκλειστικὰ μάλιστα γιὰ τὴν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, ἄρα συνεχίζει νὰ ἀποδέχεται τὶς κλειστὲς οὐσιαστικὰ ἐκκλησίες, καὶ περιέχει ἐπίσης καὶ τὴν ἀνεκδιήγητη ἐκείνη ἐπείγουσα ἔκκληση πρὸς Ε.Ε. καὶ κυβέρνηση νὰ φροντίσει ἄμεσα γιὰ τὸν μαζικὸ ἐμβολιασμὸ τῶν πιστῶν. Ἄρα καὶ αὐτὴ ἕνα κατάπτυστο κουρελόχαρτο εἶναι. Γιὰ ποιὰ ἀνάνηψη συνεπῶς καὶ γιὰ ποιὸ ἀντάρτικο μποροῦμε νὰ μιλᾶμε; 

 

Ἀνάνηψη θὰ ἦταν ὄχι ἁπλῶς ἂν σταματοῦσε λίγο πρὶν τὸ ἑνδέκατο βῆμα τοῦ κατήφορου ἡ ἱεραρχία μας, ἀλλὰ ἂν ἐρχόταν εἰς ἑαυτὸν καὶ ἀναιροῦσε καὶ τὰ προηγούμενα δέκα. Καὶ ἀντάρτικο θὰ ἦταν ἂν ἔβγαινε ρητὰ καὶ ἔλεγε ὅτι ἐμεῖς στὰ θέματα τῆς πίστης  τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ ὑπακοῦμε στὸν Θεὸ καὶ ὄχι στὸν ἐκκλησιομάχο Καίσαρα καὶ γι᾿ αὐτὸ καλοῦμε τὸν κόσμο καὶ στὶς ἐκκλησίες καὶ ὀργανώνουμε καὶ λιτανεῖες καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο ὑπαγορεύει ἡ Ἐκκλησία μας πρὸς σωτηρίαν ψυχῶν καὶ σωμάτων. 

 

Δὲν εἴμαστε οὔτε κατὰ τῶν νόμων οὔτε κατὰ τῆς ἐπιστήμης, ἀλλὰ ἀκόμη κι ἂν εἴχαμε νὰ κάνουμε μὲ πραγματικοὺς νόμους καὶ γνήσια ἐπιστημονικὰ ἐπιτεύγματα (καὶ ὄχι γιὰ ἀλλοπρόσαλλα φασιστικὰ διατάγματα καὶ ἀμφιλεγόμενα «πορίσματα», ὅπως τώρα) καὶ πάλι ὅλα αὐτὰ θὰ εἶχαν ἕνα ὅριο, τὸ ὁποῖο δὲν θὰ ὑπερβοῦμε. Αὐτὰ θὰ ἦταν πραγματικὴ ἀντίσταση. Καὶ πραγματικὰ τεκμήρια ὅτι ἡ ἱεραρχία μας ἔχει συνέλθει καὶ ἀνανήψει.

Ἀντ᾿ αὐτοῦ ὅμως ἐμεῖς συνεχίζουμε νὰ βλέπουμε ἕνα χαρτοπόλεμο μίζερων προσθαφαιρέσεων σὲ αἰτήματα καὶ ὑποχωρήσεις τῆς κακιᾶς ὥρας, παίζοντας ἐν οὐ παικτοῖς. Καὶ ἕνα χαρτοπόλεμο μάλιστα ποὺ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ στημένος, γιὰ λόγους ἐπικοινωνιακούς. 

 

Ὅτι μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ σπέκουλα, γιὰ νὰ μπορέσει ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ νὰ ἀνασάνουν λίγο ἀπὸ τὴν πίεση καὶ τὶς καθημερινὲς ἐκδηλώσεις ὀργῆς καὶ ἀγανάκτησης ἐναντίον τους, δίνοντας αὐτὸ τὸ (ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀσήμαντο καὶ ἀνώδυνο) δῆθεν ἀντιστασιακὸ στίγμα, ἔχοντας ὅμως ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐπιβεβαιώσει γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὴν ἀθλιότητα τῶν κλειστῶν καὶ ἀπολυμασμένων ναῶν (κανένα οὐσιαστικὸ κέρδος δηλαδὴ) καὶ ἔχοντας δώσει καὶ τὸ ἐπιπλέον «ἀντάλλαγμα» τῆς...κατεπείγουσας ἔκκλησης γιὰ νὰ ἐπισπευστοῦν οἱ ἐμβολιασμοὶ τῶν πιστῶν, παίζοντας σαφῶς τὸ παιχνίδι τοῦ καθεστῶτος.

Ἄν πάντως δὲν εἶναι ἔτσι καὶ ὁ χαρτοπόλεμος δὲν ἦταν τελικὰ στημένος ἢ ὑπαγορευμένος μόνο ἀπὸ ὕποπτες ὑστεροβουλίες, αὐτὸ πολὺ ἁπλὰ μένει νὰ ἀποδειχθεῖ. Δὲν φταῖμε πάντως ὅσοι ἐξ ἡμῶν εἴμαστε ἐξαιρετικὰ δύσπιστοι μὲ τὰ πάντα πλέον. Καὶ ὁ μέχρι τώρα βίος καὶ πολιτεία τῶν πλείστων ἐπισκόπων μας δὲν μᾶς ἀφήνει δυστυχῶς νὰ πιστέψουμε οὔτε στὴν καλή τους προαίρεση, οὔτε καὶ στὴν ἀγωνιστική τους διάθεση.

Γιὰ νὰ τὸ ἀποδείξουν ἐκεῖνοι (καὶ κυρίως γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε κι ἐμεῖς), ὀφείλουν νὰ γνωρίζουν οἱ ἀρχιερεῖς μας ὅτι ἔχουν μπροστά τους νὰ διανύσουν πολὺ μεγάλο δρόμο ἀκόμη...

«Πᾶνος»