Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
"...Ἦρθε ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ὅλα ἦταν φωτεινά. Ἡ ἄνοιξη στὸ ἀποκορύφωμά της. Κι ὁ Μάριος ἕτοιμος. Ἕτοιμος γιὰ νὰ καταθέσῃ τὸν ἐπιτάφιο ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε. Τρία χρόνια καὶ ἡ ζωή του εἶχε γίνει τάφος. Γιὰ τὸ Χριστὸ δούλευε..." (ἀπόσπασμα μέσα ἀπὸ τὸ βιβλίο του π. Κων/νου Στρατηγόπουλου «Τὸ σταυροδρόμι τῆς καρδιᾶς μου», ἐκδ. «Φιλοκαλία»)
Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρὸς τὸ ἑκούσιον πάθος... Κυριακή τῶν Βαΐων Ἑσπέρας! Στὸν ὄρθρο τῆς Μεγάλης Δευτέρας! Ὦ αὐτὸ τὸ ψάλμα! Πῶς κινεῖ τὴν ψυχή! Πῶς μαλακώνει τὶς καρδιές! Ἀριστούργημα τοῦτος ὁ ὕμνος! Ἐνθουσιασμὸς καὶ νά.. δὲν πέρασαν λίγα λεπτὰ καὶ τὸν ἐνθουσιασμὸ διαδέχεται ἡ γλυκιὰ μελαγχολία των ψαλτάδων καὶ τοῦ λαοῦ...
-Τοῦ χρόνου πάλι! Ἂν μᾶς ἀξιώσει νὰ τὸ ξαναψάλουμε... νὰ τὸ ξανακούσουμε, νὰ τὸ ξαναχαροῦμε...
Γιατί μόνο λίγα λεπτὰ νὰ κρατᾶ; Ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἑαυτέ μου, αὐτὴν τὴν πορεία πρὸς τοῦ Ἑκούσιον Πάθος, τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη, τὸ Σταυρικὸ φρόνημα, τὴν στενὴ ὁδό, τὴν χαρμολυπημένη βιοτή, γιατί τὴν ἐγκλωβίζεις στὰ στενὰ χρονικὰ ὅρια ἑνὸς βυζαντινοῦ ψαλμοῦ, ἑνὸς ἐθίμου, μιᾶς παράδοσης, μιᾶς γλυκειὰς συνήθειας, μὲ ἀρχὴ καὶ τέλος;
Γιατί δὲν βιώνεις τὸν Ἑκούσιο προορισμὸ τῆς Οὐράνιας Βασιλείας, τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ; Συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως...
ΣΤΡΩΝΕ Βάγια καὶ τὰ ἱμάτιά σου, πάντοτε, κάθε στιγμή!
ΓΙΝΕ δοχεῖο Χάριτος καὶ Ἀγάπης!
Ὅλο νὰ ὑποδέχεσαι τὸν Ἐρχόμενο Λυτρωτὴ καὶ ὄχι ἕναν διερχόμενο διασώστη Χριστό... Ἑτοίμαζε τούτη τὴν ὑποδοχὴ συνεχῶς! Ὅλο νὰ κεντᾶς τὸν Χριστὸ μέσα σου, σὰν τόν... Μυροφόρο Μάριο, τὸν ἥρωα ἀπ᾿ τὶς σελίδες τῆς καρδιᾶς τοῦ μακαριστοῦ π. Κωνσταντίνου...
Ὀλημερίς, ὁλονυχτίς, ἐν τῷ μέσῳ τῆς ἡμέρας, ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός!
Πάντα Χριστoύγεννα καὶ Θεία Ἐπιφάνεια καὶ Πάθος Ἑκούσιο καὶ Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψη...
Πάντα Χριστός! Πάντα καὶ παντοῦ!
-Τοῦ χρόνου πάλι! Ἂν μᾶς ἀξιώσει νὰ τὸ ξαναψάλουμε... νὰ τὸ ξανακούσουμε, νὰ τὸ ξαναχαροῦμε...
Γιατί μόνο λίγα λεπτὰ νὰ κρατᾶ; Ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἑαυτέ μου, αὐτὴν τὴν πορεία πρὸς τοῦ Ἑκούσιον Πάθος, τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη, τὸ Σταυρικὸ φρόνημα, τὴν στενὴ ὁδό, τὴν χαρμολυπημένη βιοτή, γιατί τὴν ἐγκλωβίζεις στὰ στενὰ χρονικὰ ὅρια ἑνὸς βυζαντινοῦ ψαλμοῦ, ἑνὸς ἐθίμου, μιᾶς παράδοσης, μιᾶς γλυκειὰς συνήθειας, μὲ ἀρχὴ καὶ τέλος;
Γιατί δὲν βιώνεις τὸν Ἑκούσιο προορισμὸ τῆς Οὐράνιας Βασιλείας, τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ; Συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως...
ΣΤΡΩΝΕ Βάγια καὶ τὰ ἱμάτιά σου, πάντοτε, κάθε στιγμή!
ΓΙΝΕ δοχεῖο Χάριτος καὶ Ἀγάπης!
Ὅλο νὰ ὑποδέχεσαι τὸν Ἐρχόμενο Λυτρωτὴ καὶ ὄχι ἕναν διερχόμενο διασώστη Χριστό... Ἑτοίμαζε τούτη τὴν ὑποδοχὴ συνεχῶς! Ὅλο νὰ κεντᾶς τὸν Χριστὸ μέσα σου, σὰν τόν... Μυροφόρο Μάριο, τὸν ἥρωα ἀπ᾿ τὶς σελίδες τῆς καρδιᾶς τοῦ μακαριστοῦ π. Κωνσταντίνου...
Ὀλημερίς, ὁλονυχτίς, ἐν τῷ μέσῳ τῆς ἡμέρας, ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός!
Πάντα Χριστoύγεννα καὶ Θεία Ἐπιφάνεια καὶ Πάθος Ἑκούσιο καὶ Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψη...
Πάντα Χριστός! Πάντα καὶ παντοῦ!
Νώντας Σκοπετέας
Κυριακὴ Βαΐων 2025
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
Κυριακὴ Βαΐων 2025
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
Μας λέει ο αγαπητός Νώντας:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤοῦ χρόνου πάλι! Ἂν μᾶς ἀξιώσει νὰ τὸ ξαναψάλουμε... νὰ τὸ ξανακούσουμε, νὰ τὸ ξαναχαροῦμε...
Γιατί μόνο λίγα λεπτὰ νὰ κρατᾶ;
Γιατί Αδερφέ μου Νώντα
Οι κοσμικοί συνάνθρωποί μας μια φορά το χρόνο έχουν Πάσχα.
Και ούτε αυτό αντιλαμβάνονται. Δεν το απολαμβάνουν.
Νομίζουν, πως Πάσχα είναι το σουβλιστό αρνί, τα κόκκινα αυγά, το γλέντι και το ξεφάντωμα!
Χορταίνουν το σώμα τους και αφήνουν την ψυχή τους να λιμοκτονεί.
Τη γλυκύτητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γεγονός, την αισθανόμαστε στην ψυχή μας τη γιορτή του Πάσχα.
Γιορτή ευφροσύνης. «Πανήγυρις έστι πανηγύρεων».
Ποτέ άλλοτε δεν σκιρτά η ψυχή τόσο πολύ, όσο τη νύχτα της Αναστάσεως. Χαιρόμαστε για το θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου.
Η Ανάσταση συνεχίζεται. Κάθε φορά, που τελούμε τη Θεία Λειτουργία.
Η Θεία Λειτουργία ξαναζωντανεύει μπροστά μας όλα τα στάδια της ζωής του Χριστού. «Οδεύωμεν διά πασών των ηλικιών του Χριστού», όπως λέει ο Άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος.
Ο Χριστός γεννάται, στην «πρόθεση», που τελείται στην αριστερή κόγχη του Ιερού που μοιάζει με φάτνη.
Ο Χριστός βγαίνει στο κόσμο για να κηρύξει το Ευαγγέλιό Του, κατά τη μικρή είσοδο, που ο Ιερέας βγαίνει με υψωμένο το Ευαγγέλιο.
Ο Χριστός ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα για να θυσιαστεί, κατά τη μεγάλη είσοδο.
Ο Χριστός υψώνεται πάνω στο Σταυρό και θυσιάζεται, κατά την προσφορά και τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, που γίνεται με την προσφώνηση: «Τα Σα εκ των Σων…».
Ο Χριστός Ανασταίνεται, κατά τη μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων, που πλημμυρίζει τη καρδιά από Αναστάσιμη χαρά.
Και όπως λέει ο αγαπητός Νώντας:
Πάντα Χριστός! Πάντα καὶ παντοῦ!
Να πλημμυρίζει η καρδιά μας από Χριστό και τότε το στόμα μας θα στάζει μέλι.