Σοφία Μπεκρῆ: Ἀληθινοὶ ὁδοδεῖκτες οἱ Ἅγιοι Πάντες

 

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος

Βλαστοὺς εὐαγγελίου καὶ καρποὺς ἀμαράντους, καλεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης τοὺς Ἅγιους Πάντες, ὁ δὲ Κύριλλος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, τοὺς παρομοιάζει μὲ οὐρανό, ποὺ στὸ μέσο του λάμπει ὡς Ἥλιος ὁ Χριστός, ὡς σελήνη ἡ Παναγία, καὶ «κύκλῳ» ὡς ὁλόφωτα ἄστρα οἱ χοροὶ πάντων τῶν Ἁγίων. Ὁ κυκλωτικὸς αὐτὸς χορός παραμένει μάλιστα ἀνοικτός, ὥστε, ὅποιος θελήσῃ, «εἰς τοὺς πάντας εἰσέρχεσθαι» (Συναξάρι τῆς ἑορτῆς).

Γιὰ νὰ τὸ καταφέρῃ αὐτό, χρειάζεται νὰ ἀκολουθήσῃ, ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ Ἅγιοι Πάντες, τὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α’ Πέτρ., α’ 16). Πράγματι, οἱ Ἅγιοι Πάντες «διὰ τῆς πίστεως» «κατηγωνίσαντο βασιλείας» (=ἀνέτρεψαν βασίλεια), «ἔφραξαν στόματα λεόντων», «ἔσβεσαν δύναμιν πυρός», «ἔφυγον στόματα μαχαίρας», «ἐτυμπανίσθησαν» (=κακοποιήθηκαν διὰ τοῦ βασανιστικοῦ ὀργάνου, τοῦ τυμπάνου), «ἐλιθάσθησαν», «ἐπρίσθησαν» (=πριονίστηκαν), «ἐπειράσθησαν» (Ἑβρ., ια’ 33-37), ὑπέμειναν ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς κακουχίες, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν «ἐπαγγελία» τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν αἰώνιο ζωή.

Πῶς τὰ κατάφεραν, ὅμως, ὅλα αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ καὶ μεγάλα οἱ Ἅγιοι Πάντες; Πολὺ ἁπλᾶ, ἐνδυναμούμενοι «διὰ τῆς πίστεως». «Πίστει εἰργάσαντο δικαιοσύνην», «ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας» (ὅ. π.), ὥστε νὰ νικήσουν στοὺς πολέμους καὶ νὰ τρέψουν αὐτοί, οἱ πρώην ἀδύναμοι καὶ ἔπειτα δυνατοὶ ἐν Κυρίῳ, τοὺς ἐχθρούς σὲ φυγή.

Ἀλλὰ καὶ γιὰ ἕναν ἄλλον λόγο τὰ κατάφεραν, ἐπειδὴ γι’ αὐτούς «οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος». Δὲν δέχθηκαν δηλαδὴ νὰ ἀνταλλάξουν τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐπαγγελία τῆς αἰωνίου ζωῆς μὲ ὅλες τὶς τιμὲς καὶ τὰ ἀξιώματα τοῦ κόσμου τούτου. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος, στὴν μέλλουσα κρίση, τοὺς ἐπιφυλάσσει τὸν ἀμάραντο στέφανο γιὰ τὴν μαρτυρία τῆς πίστεώς των.

Ἐκεῖνος καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ ἐνεργεῖ δι’ Αὐτοῦ δὲν παύουν νὰ ἀναδεικνύουν διαρκῶς Ἁγίους, ἀκόμη καὶ στὶς ἡμέρες μας, γιὰ νὰ μᾶς φωτίζουν καὶ νὰ μᾶς ἐνδυναμώνουν καὶ ἐμᾶς, ὥστε «ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι» νὰ ἀντέχωμε στὰ σύγχρονα μαρτύρια, ἀρκεῖ νὰ ὁμολογοῦμε μὲ θάρρος τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό.

Ἐκεῖνος καὶ μόνος Ἐκεῖνος, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, μᾶς ἐνισχύει νὰ μὴν παύωμε νὰ ἀγωνιζώμεθα «τὸν καλὸν ἀγῶνα» τῆς πίστεως μὲ σταθερότητα καὶ «δι’ ὑπομονῆς», ἔχοντες τοὺς ὀφθαλμούς μας προσηλωμένους στὸν τελειωτὴ Κύριο καὶ δι’ Αὐτοῦ στοὺς τελειωθέντες ἐν Κυρίῳ ἀξίους μάρτυρές Του καὶ φωτεινούς μας ὁδοδεῖκτες, τοὺς Ἁγίους Πάντες.

Ἀπὸ τὴν χάρη των εἴθε νὰ καταυγαζώμεθα καὶ ἐμεῖς «πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς» μας, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε, μὲ τὶς πρεσβεῖες των, νὰ κοινωνήσωμε μαζί των καὶ στὴν αἰώνια Βασιλεία Του. Γένοιτο!

«Πᾶνος»