Ἀπέναντι στά στίφη τῆς Ἀσίας

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Νά ᾿ναι ἄραγε τὰ στίφη τῶν Μήδων ποὺ κάνουν ἀπόβαση στὸν Μαραθῶνα ἢ ποὺ συνωθοῦνται μερικὰ χρόνια ἀργότερα στὰ στενὰ τῶν Θερμοπυλῶν;

Νά ᾿ναι κάποια ἀπὸ τὶς ἀναρίθμητες ὀρδὲς βαρβάρων ποὺ σκάζουν σὰν ἀφρισμένα κύματα πάνω στὰ τείχη τῆς Βασιλεύουσας ἐπὶ αἰῶνες;

Μήπως τὰ κραταιὰ φουσάτα τῶν Ἀγαρηνῶν, ποὺ ἡ μάνητα τοῦ «ἱεροῦ πολέμου» τους καὶ τὰ ὄνειρά τους γιὰ παγκόσμια παντοκρατορία, τόσες καὶ τόσες φορὲς μέχρι τὸν 10ο αἰῶνα θὰ πνιγοῦν μέσα στὸν Βόσπορο ἢ θὰ συντριβοῦν στὰ πεδία τῶν μαχῶν ἀπὸ τοὺς ἀμύντορες τῆς Ἀνατολίας;

Μήπως εἶναι οἱ ὀρδὲς τῶν Σελτζούκων ποὺ πλημμυρίζουν τὴ Μικρασία μετὰ τὸ καταραμένο Ματζικέρτ, μέχρι καὶ πάλι ἡ Ρωμανία νὰ κατορθώσει ν᾿ ἀνασυνταχθεῖ καὶ νὰ τοὺς κρατήσει μακριὰ ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ ἐδάφη της γιὰ σχεδὸν τρακόσια ἀκόμη χρόνια;

Μήπως τὰ ἀφιονισμένα στίφη τῶν Ὀσμανλήδων, ποὺ τελικὰ θὰ διαβοῦν πάνω ἀπὸ τὸ κουφάρι τῆς ὑπερχιλιόχρονης Αὐτοκρατορίας, βυθίζοντας τὴ φωτεινὴ κοιτίδα τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ στὸν ζόφο καὶ τὴ βαρβαρότητα;

Ἢ μήπως εἶναι ἡ ἀποκτηνωμένη ἐκείνη θάλασσα τοῦ Ἐμβέρ καὶ τοῦ Κεμάλ, ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ καταπιεῖ ἀλαλάζοντας τὸν Πόντο καὶ τὴν Ἰωνία;

Εἶναι καὶ πάλι κάτι ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ μαζί. Εἶναι ξανὰ τὰ στίφη τῆς Ἀσίας. Ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια συγκεντρώνονται πάλι ἀπειλητικά, ἕτοιμα γιὰ νὰ σαρώσουν μὲ τὸ δυσῶδες, βαρβαρικὸ σκοτάδι τους ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο. Ὅ,τι οἱ ἴδιοι ἀφήσαμε ἀκόμη ὄρθιο ἀπὸ τὸν Τόπο καὶ τὸν Τρόπο μας. Ἀπὸ τὰ ὅσια, τὰ χρηστά, τὰ θέσμια καὶ τὰ πατρώα μας. Ἀπὸ τὸ χλωμὸ φῶς ποὺ ἀκόμη σιγοκαίει.

Ὅμως, εἶναι ἀκόμη ἐδῶ - καὶ καίει. Ἐδῶ, στὴν πληγωμένη καὶ παρηκμασμένη πατρίδα, εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ὑπάρχουν ἀκόμη ἄμυνες. Μνῆμες, γονίδια ἀλλοτινῶν καιρῶν, ἀναρριπίσματα ἀπὸ τὴν πνοὴ τῆς Πίστης, ἴχνη στὰ χείλη ἀπὸ τὴ γεύση τῆς Λευτεριᾶς. Ὑπάρχουν ἀκόμη ἀντισώματα, μὲς στὰ μυαλὰ καὶ τὶς ψυχές, ποὺ ὑψώνουνε ξανὰ κυματοθραῦστες.

Tιμὴ λοιπὸν καὶ πάλι «σ᾿ ἐκείνους ὅπου στὴ ζωή των ὅρισαν καὶ φυλάγουν Θερμοπύλες». Τὸ πέρασμα εἶναι πάντοτε στενὸ καὶ δύσβατο, τὰ μαῦρα σύννεφα στὸν οὐρανὸ φορτωμένα καταιγίδα κι οἱ Μήδοι πληθύνανε κι αὐτοὶ ἐπικίνδυνα, ἐνῶ μαζί τους ἐπλεόνασαν κι οἱ Ἐφιάλτες.

Μὰ ἐκεῖνοι δὲν θὰ πτοηθοῦν. Γιατί ἀπόμειναν ἀκόμη ἀρκετοὶ σὲ τοῦτα τὰ βασανισμένα μέρη, ποὺ ἔχουνε «παπποῦ ἀπὸ δρῦ κι ἀπ᾿ ὀργισμένο ἄνεμο, θειό μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή».

Ἔχουνε προπάππο ποὺ πότισε μὲ τὸ αἷμα του βουνὰ καὶ λαγκαδιὲς καὶ «μάνα μάνας ποὺ μὲ τὸ βυζὶ γυμνὸ χορεύοντας εἶχε δοθεῖ στὴ λευτεριὰ τοῦ χάρου».

Ἔχουνε παπᾶ ποὺ τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς διάβασε, εἰκόνες ἱερὲς ποὺ ἀναβλύσαν μύρο καὶ δάκρυ, ἁγίους ποὺ τοὺς σκέπουνε ἀπὸ ψηλὰ καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλους μιὰ Μάνα - πρεσβεία θερμὴ καὶ τεῖχος ἀπροσμάχητον - ποὺ ἀρνεῖται ἐπίμονα νὰ τοὺς ἀφήσει ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά της.

Αὐτοὺς δὲν μποροῦν πραγματικὰ ποτὲ νὰ τοὺς ξεχάσουν, τοὺς ἔχουν κλεισμένους πάντα μέσα τους, ἐγκόλπιο καὶ φυλαχτάρι. Κι ἂν κινδυνέψαν πρόσκαιρα μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς θύμησης, αὐτοὶ ἀπὸ κεῖ ψηλὰ οὔτε γιὰ μιὰ στιγμὴ δὲν τοὺς ἀφήσαν.

Θὰ τὶς φυλάξουνε λοιπὸν ξανὰ τὶς Θερμοπύλες. Μὲ πάθος κι αὐταπάρνηση. Καὶ τή φορά αὐτή, οἱ Μήδοι δὲν θὰ διαβοῦνε...

«Πᾶνος»