Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη
«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩΤί μυστήρια ἔχει ἡ ζωή!
Ναί, κακὴ εἶναι ἡ πτώχεια, ἀλλὰ ἡ πτώχεια ὁδηγεῖ στὸ Θεό. Κακὴ ἡ ἀρρώστια, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὸ Θεό. Κακὴ ἡ συκοφαντία καὶ ἡ διαβολή, ἀλλὰ μέσα ἀπ᾿ αὐτὴν βγαίνει τὸ καλό. Μὰ παντοῦ, ἀπ᾿ ὅλα τὰ κακά;
Τί μυστήρια ἔχει ἡ ζωή! Ἀπὸ κάτι ποὺ θεωροῦμε δυστύχημα, μεγάλο δυστύχημα, βγαίνει κάποιο μεγάλο καλό.
Γράφανε οἱ ἐφημερίδες ὅτι κάτω στὸ Κάϊρο ἔτρεχε αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἕνας Χριστιανὸς σὰν τρελλὸς καὶ ζητοῦσε, τὴν τελευταία στιγμή, νὰ πάρη εἰσιτήριο ἀπὸ τὸ ἀεροδρόμιο, γιὰ νὰ πάη σὲ κάποια ἄλλη πόλι μακριά, γιατὶ ἦταν ἔμπορος καὶ εἶχε νὰ τακτοποιήση ἐπειγόντως κάποιες ὑποθέσεις. Τὰ χαρτιά του δὲν ἦταν ἐν τάξει καὶ τὸ εἰσιτήριό του δὲν ἦταν θεωρημένο. Παρακαλοῦσε, πίεζε. Ἔτρεχε ὅλη τὴν ἡμέρα δεξιὰ κι ἀριστερά, ἀλλὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ ἐπιτύχη τὸ σκοπό του. Τὸ ἀεροπλάνο ἔφυγε καὶ ἦταν στενοχωρημένος πάρα πολύ.
Σὲ λίγο, μετὰ ἀπὸ μία ὥρα, αὐτὸς ποὺ ἦτο πάρα πολὺ στενοχωρημένος καὶ κόντευε νὰ ἐκραγῆ ἀπὸ τὸ κακό του καὶ ἦταν ἕτοιμος νὰ βλαστημήση τὸ Θεό, νὰ μουντζώση τὸ Νάσερ, νὰ μουντζώση τοὺς πάντες, γιατὶ τοῦ φέρανε ἐμπόδια στὸ ταξίδι του καὶ δὲν μπόρεσε νὰ κάνη τὴ δουλειά του, αὐτὸς ὁ ἴδιος ποὺ ἦταν καταστενοχωρημένος καὶ ἦταν ἐναντίον ὅλων, αὐτὸς ὁ ἴδιος τί κάνει; Πάει μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ μὲ δάκρυα χαρᾶς καὶ εὐγνωμοσύνης εὐχαριστεῖ τὸ Χριστό!
–Γιατί αὐτὴ ἡ ἀλλαγή;
Αὐτό, ποὺ τὸ θεωροῦσε δυστύχημα καὶ τὸν ἔβγαλε ἐκτὸς ἑαυτοῦ, αὐτὸ ποὺ τὸ θεωροῦσε κακὸ - κάκιστο, τοῦ βγῆκε σὲ καλό.
Τὸ ἀεροπλάνο ποὺ θὰ ταξίδευε, μετὰ ἀπὸ μία ὥρα καὶ ἐνῶ βρισκόταν στὰ ὕψη, ἔπαθε κάποια βλάβη καὶ ἔπεσε κάτω στὴ γῆ καὶ ἔγινε συντρίμμια καὶ οἱ 120 ἐπιβάτες σκοτώθηκαν. Γλύτωσε ἀπὸ βέβαιο θάνατο, αὐτὸς ποὺ τόσο πολὺ πίεζε τὴν κατάστασι γιὰ νὰ ταξιδεύση.
Mὴ βιάζεις τὰ πράγματα
Πολλὲς φορὲς ἡ βία κάνει κακό. Πολλὲς φορὲς τὰ ἐμπόδια, τὰ ὁποῖα παρουσιάζονται στὴ ζωή μας, εἶναι γιὰ τὸ καλό μας. Δὲν προέρχονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ποὺ θέλει νὰ σὲ προστατεύση ἀπὸ κάποιο κακό.
Βέβαια αὐτὰ οἱ ἄπιστοι τ᾿ ἀκοῦνε βερεσέ. Καὶ μάλιστα, αὐτὴ τὴν ὥρα ποὺ τ᾿ ἀκοῦνε, κάπως στενοχωριοῦνται, γιατὶ κατὰ λάθος μπῆκαν στὴν ἐκκλησία καὶ μπορεῖ νὰ κοιτάζουν τὸ ταβάνι, νὰ κοιτάζουν τὸν πολυέλεο, κ.τ.λ.. Ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ λέμε εἶναι βγαλμένα μέσα ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ μέσα ἀπὸ τὴν πεῖρα καὶ μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου.
Ἔχω νὰ σᾶς ἀναφέρω καὶ ἕνα ἄλλο παράδειγμα· τὸ γνωρίζω ὡς στρατιωτικὸς ἱερεύς, ποὺ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεός νὰ ὑπηρετήσω τὴν πατρίδα.
Ἐκεῖ, ἐπάνω στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ πυρός, ἐπάνω σ᾿ ἕνα λόφο ποὺ φυλάγανε τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ μὴν πέση ἡ πατρίδα μας καὶ γίνη θῦμα τοῦ κόσμου τούτου· ἐπάνω ἐκεῖ στὰ ψηλὰ βουνά, μιὰ νύχτα, φυλάγανε τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος. Ἦταν ἐκεῖ κοντὰ σ᾿ ἕνα ἀντίσκηνο, πρωὶ - πρωὶ προτοῦ ὁ ἥλιος βγῆ, ὁ λοχαγός. Προχώρησε ἐκεῖ ἐπάνω στὸ λόφο, ἔφτασε στὴ σκηνή, καὶ φώναξε μὲ τὸ ὄνομα ἕνα στρατιώτη·
–Γιῶργο, τοῦ λέει, ἔβγα ἔξω, σὲ χρειάζομαι. Στενοχωρήθηκε ὁ στρατιώτης. Εἶχε ὕπνο γλυκὸ καὶ στενοχωρημένος εἶπε·
–Ἐμένα πάλι φωνάζει γιὰ ἀγγαρίες; Τὸν βγάζει ἀπὸ τὴ σκηνὴ στενοχωρημένο καὶ βιαστικὰ - βιαστικὰ τὸν παίρνει ὁ λοχαγός, γιὰ νὰ τὸν πάη κάπου ἀλλοῦ ποὺ ἦταν ἀνάγκη. Δὲν πέρασαν λίγα λεπτὰ καί, στὸ μέρος ἀκριβῶς ποὺ κοιμόταν ὁ στρατιώτης, πέφτει μιὰ βόμβα καὶ ἀνοίγει ἕνα τεράστιο λάκκο. Ὁ στρατιώτης γλύτωσε ἀπὸ βέβαιο θάνατο. Γι᾿ αὐτό, αὐτὸ τὸ γεγονός, τὸ θεώρησε ὡς εὔνοια Θεοῦ. Αὐτό, ποὺ μερικοὶ θὰ τὸ θεωροῦσαν τυχαῖο γεγονός, ἦταν πράγματι μιὰ εὔνοια τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τὸν σώσῃ.
Δυστυχήματα πολλὰ συμβαίνουν στὸν κόσμο αὐτόν, καὶ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἔχῃ μάτια γιὰ νὰ βλέπῃ τὰ μηνύματα ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὶς θλίψεις. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἔχῃ μέσα στὴν καρδιά του τὸ φρόνημα, ὅτι πολλὲς φορὲς στὴ ζωή του οἱ θλίψεις ὁδηγοῦν σὲ καλὰ καὶ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα.
Μόνο μὲ τὴν πίστι στὸ Θεὸ μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς θλίψεις
Γι᾿ αὐτὸ σήμερα ἀπὸ τὸν ἀπόστολο διδασκόμεθα, ὅτι οἱ θλίψεις, ποὺ εἶναι πανανθρώπινος κλῆρος, δὲν πρέπει νὰ στενοχωροῦν ὑπερβολικὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ νὰ ἔχη πάντα τὴν πίστι του στὸ Θεό, γιὰ νὰ μπορῆ νὰ τὶς ἀντιμετωπίση.
Γιατὶ εἶναι γεγονός, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τὸ πικρὸ βγάζει γλυκύ, καὶ μέσα ἀπὸ τὴν κοπριὰ βγαίνει τριαντάφυλλο, καὶ μέσα ἀπὸ τὰ θλιβερὰ γεγονότα τῆς ζωῆς μας βγαίνουν διάφορα εὐφρόσυνα καὶ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα.
Ὅσοι ἀπὸ σᾶς εἶστε πονεμένοι, ὅσοι ἀπὸ σᾶς ἔχετε στενοχώρια καὶ θλῖψι, σᾶς συνιστῶ νὰ διαβάσετε τὴν ἁγία Γραφή.
Βάλτε φωτιὰ σ᾿ αὐτὲς τὶς ἐφημερίδες ποὺ κρατᾶτε καὶ ξεκοκκαλίζετε.
Σὰν τὸ λαίμαργο ποὺ παίρνει τὸ ψάρι καὶ τὸ ξεκοκκαλίζει, ἔτσι διαβάζουν καὶ τὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικὰ, ποὺ δὲν γράφουν τίποτε τὸ ἀξιόλογο καὶ εἶναι γεμᾶτα ἄχυρα, γεμᾶτα ἀπὸ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα πράγματα. Χάνουν τὸν καιρό τους οἱ ἄνθρωποι, χάνουν καὶ μία καὶ δύο ὧρες γι᾿ αὐτὰ. Τεντώνουν τ᾿ αὐτάκι τους στὰ ραδιόφωνα γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὰ ψέματα καὶ τὶς ἀνοησίες τοῦ κόσμου.
Ἄνθρωπε, σχίσ᾽ τα αὐτὰ ὅλα. Ἔβγα ἔξω σήμερα, ποὺ εἶναι Κυριακή, καὶ πήγαινε στὴν ἐκκλησία. Πάρε στὸ χέρι σου τὸ Εὐαγγέλιο. Ἄνοιξε τὴν ἁγία Γραφή, γιὰ νὰ διαβάσῃς ἕνα διήγημα. Ἅμα τὸ διαβάσης μία, δύο, τρεῖς φορές, ὅσο λυπημένος καὶ νά ᾽σαι, ὅσο στενοχωρημένος καὶ νά ᾽σαι θὰ αἰσθανθῆς μέσα σου μιὰ δροσιά, σὰν τὴ δροσιὰ ποὺ πνέει τὸν Ἰούλιο μῆνα καὶ σὲ δροσίζει. Θὰ αἰσθανθῆς ἕνα βάλσαμο στὴν καρδιά.
Δὲν μπορεῖ τίποτε ἄλλο νὰ σὲ παρηγορήση παρὰ μόνο ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
Ποιό εἶναι τὸ διήγημα αὐτό; Εἶνε ὁ Ἰώβ. Γιά διαβάστε τον. Τί συνέβη στὸν Ἰώβ; Σὲ μιὰ μέρα ὅλη ἡ περιουσία του καταστράφηκε. Τὸ σπίτι του ἔγινε σεισμὸς καὶ γκρεμίστηκε.Ὅλα τὰ παιδιά του σκοτωθήκανε κάτω ἀπὸ τὰ ἐρείπια τοῦ σπιτιοῦ του. Αὐτὸς ὁ ἴδιος ἐλέπρωσε, γέμισε σπυριά. Πῆρε ἕνα κεραμίδι καὶ ἔξυνε τὶς πληγές του. Ὅλη νύχτα δὲν μποροῦσε νὰ κοιμηθῆ, ἦταν ἄγρυπνος. Στὶς κοπριὲς ἐπάνω κοιμόταν. Οἱ τρεῖς φίλοι, ποὺ ἦρθαν ἀπὸ μακριὰ γιὰ νὰ τὸν παρηγορήσουν, δὲν τὸν παρηγόρησαν, ἀλλὰ περισσότερο τὸν πίκραναν. Καὶ ἡ γυναίκα του ποὺ ἦταν κοντά του τόσα χρόνια, ἡ γυναίκα του ποὺ ἦταν σύντροφός του, ἡ γυναίκα του ποὺ τὴν εἶχε ἀνάγκη γιὰ νὰ τὸν παρηγορήση, ὅταν τὸν εἶδε σ᾿ αὐτὰ τὰ χάλια, τοῦ εἶπε· Τί κάθεσαι καὶ ζῆς, αὐτοκτόνησε γιὰ νὰ γλυτώσῃς.
Καὶ αὐτός, σ᾿ αὐτὴ τὴ μεγάλη θλῖψι, ποὺ οὔτε παιδιὰ εἶχε, οὔτε περιουσία εἶχε, οὔτε φίλους εἶχε, μόνο καθόταν δυὸ χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὴν πόλι, ἐπάνω στὴν κοπριὰ καὶ μ᾽ ἕνα κεραμίδι ἔξυνε τὶς πληγές του, αὐτὸς σ᾿ αὐτὴ τὴν κορύφωσι τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης, ἔρημος κ᾽ ἐγκαταλελειμμένος, εἶπε· Γυναίκα, ἐμίλησες σὰν μιὰ ἄμυαλη γυναίκα. Ὅλα τὰ καλὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ τὰ δεχθήκαμε, τὸ κακὸ δὲν θὰ τὸ δεχθοῦμε; Ἐγονάτισε καὶ εἶπε ἕνα λόγο, καὶ ὁ λόγος του ἀκούγεται κάθε φορὰ ποὺ γίνεται θεία λειτουργία, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἱερεὺς τελεῖ τὸ θεῖο μυστήριο.
Περάσανε 3.000 χρόνια, ἀδελφοί μου, καὶ τὰ λόγια αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ Ἰὼβ ἐπάνω στὴν κοπριά, ἐγκαταλελειμμένος καὶ ἔρημος καὶ δυστυχισμένος, τὰ λόγια ποὺ εἶπε, μείνανε μέσα στὴν θεία Λειτουργία καὶ θὰ τ᾽ ἀκούσετε σὲ λίγο. Ἀλλὰ ποιός ἔχει αὐτιὰ γιὰ νὰ τ᾿ ἀκούση; Ἄλλος χασμουριέται, ἄλλος βγάζει τὸ ρολόι του, ἄλλος λέει πότε νὰ τελειώση ἡ λειτουργία. Ἀλλὰ τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι χρυσᾶ. Θὰ τ᾿ ἀκούσετε σὲ λίγο στὴ θεία λειτουργία. Δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ γιὰ νὰ ζυγίσουμε τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Ἰώβ, ποὺ εἶναι μιὰ παρηγοριά, ποὺ εἶναι τὸ φάρμακο κάθε δυστυχισμένου ἀνθρώπου.
Εἶπε ὁ Ἰώβ· «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ἰὼβ 1,21)· ἂς εἶναι εὐλογημένο, ἂς εἶναι δοξασμένο τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ἰὼβ νὰ λέμε κ᾽ ἐμεῖς στὴ χαρά μας καὶ στὴ λύπη μας, στὴν ἀσθένεια καὶ στὴν ὑγεία μας, στὸ θάνατο, στὴν πτώχεια μας, καὶ σὲ ὁποιαδήποτε δυσκολία μας, σὲ ὁποιαδήποτε στιγμή, ὁπουδήποτε καὶ νὰ βρεθοῦμε. Καὶ ὅταν ἀκόμα τὸ μαῦρο πουλί, ὁ χάρος, φτερουγίζει ἐπάνω στὸ σπίτι μας γιὰ νὰ μᾶς πάρῃ ἀγαπητούς μας ἀνθρώπους· καὶ ὅταν ἀκόμα χτυποῦνε τὰ μαῦρα σήμαντρα, καὶ ὅταν πλησιάζη τὸ τέλος τοῦ κόσμου, καὶ ὅταν σείεται ἡ γῆ καὶ τὰ πάντα σείωνται στὸν κόσμο τοῦτο, μὴ φοβᾶσαι. Δὲν εἶσαι μόνος. Ὑπάρχει Θεός, ὑπάρχει Πατέρας, ὑπάρχει ἡ ἁγία Τριάδα. Ὑπάρχει Θεὸς ποὺ φροντίζει. Ἂς τὸν εὐλογοῦμεν λοιπόν. Ἂς εἶναι τὸ ὄνομά του εὐλογημένο, τρισευλογημένο, αἰωνίως εὐλογημένο, εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.
Συνεχίζεται
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου