(Θεολογικό σχόλιο στο Σάββατο του Λαζάρου)
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Τὸ Σάββατο τῆς ΣΤ΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὅρισε νὰ ἑορτάζουμε τὴν θαυμαστὴ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο. Διότι, πρῶτον τὸ μεγάλο καὶ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς συμπίπτει χρονικὰ μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ Κυρίου μας στὴν ἁγία πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ. Καὶ δεύτερον, ὅτι τὸ γεγονὸς τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ φίλου τοῦ Κυρίου εἶναι μιὰ τρανὴ ἀπόδειξη ὅτι ὁ Χριστὸς μας εἶναι ὁ κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὅτι αὐτὸς ποὺ ἀνάστησε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς τὸ Λάζαρο θὰ ἀναστήσῃ καὶ τὸν Ἑαυτό του, ἀφοῦ θὰ σκυλέψῃ τὸν Ἅδη καὶ θὰ νικήσῃ τὸν θάνατο!
Σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Λάζαρος μὲ τὶς ἀδελφές του Μάρθα καὶ Μαρία, ποὺ κατοικοῦσαν στὴν κώμη Βηθανία, εἶχαν ἐγκάρδιες φιλικὲς σχέσεις μὲ τὸν Κύριο. Φαίνεται ὅτι πολλὲς φορὲς εἶχαν τὴν ὕψιστη τιμὴ καὶ χαρὰ νὰ δεχτοῦν καὶ νὰ φιλοξενήσουν τὸ Χριστὸ στὸν εὐλογημένο οἶκο τους (Λουκ. 10,38-42).
Ξαφνικὰ ὁ Λάζαρος ἀσθένησε βαριά. Οἱ δυὸ ἀδερφὲς ἔστειλαν μήνυμα στὸν Ἰησοῦ ὅτι ὁ ἀγαπημένος Του φίλος ὁ Λάζαρος ἀρρώστησε. Ὁ Χριστὸς διαβεβαίωσε τοὺς ἀπεσταλμένους πὼς «αὕτη ἡ ἀσθένεια οὔκ ἔστι πρὸς θάνατον, ἀλλ’ ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ δι᾿ αὐτῆς» (Ἰωάν.11,4). Ὅμως ὁ Λάζαρος πέθανε καὶ ἐτάφη σὲ σπηλῶδες μνημεῖο, σύμφωνα μὲ τὶς ἰουδαϊκὲς συνήθειες. Ὁ Χριστὸς ἀφοῦ ἔμεινε δύο ἡμέρες στὸν τόπο ποὺ βρισκόταν πῆρε τοὺς μαθητές του καὶ γύρισε στὴν Ἰουδαία κατευθύνθηκε στὴ Βηθανία, παρ᾿ ὅλο ὅτι οἱ μαθητές Του τὸν προειδοποιοῦσαν γιὰ τὸν κίνδυνο νὰ τὸν λιθοβολήσουν οἱ Ἰουδαῖοι. Καθ᾿ ὁδὸν τοὺς διαβεβαίωνε πὼς «Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται· ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνίσω αὐτόν. Εἶπον οὗν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Κύριε, εἰ κεκοίμηται, σωθήσεται. Εἰρήκει δὲ ὁ Ἰησοῦς περὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ἐκεῖνοι δὲ ἔδοξαν ὅτι περὶ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὕπνου λέγει. Τότε οὗν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς παρρησία· Λάζαρος ἀπέθανε, καὶ χαίρω δι’ ἡμᾶς, ἵνα πιστεύητε, ὅτι οὐκ ἤμην ἐκεῖ» (Ἰωάν. 11,12-15).
Ἡ ἐνθουσιώδης Μάρθα, ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴν βυθισμένη στὸ πένθος Βηθανία, ἔτρεξε νὰ Τὸν προϋπαντήσῃ καὶ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σὲ Αὐτόν τοῦ εἶπε: «Κύριε, εἰ ᾖς ὦδε, ὁ ἀδελφὸς μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει. Ἀλλὰ καὶ νῦν οἴδα ὅτι ὅσα ἂν αἰτήση τὸν Θεόν, δώσει σοι ὁ Θεός». Ὁ Ἰησοῦς τῆς λέει ξεκάθαρα: «ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου» (Ἰωάν. 11,24) καὶ διαβεβαιώνει πανηγυρικά: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνη, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν.11,26). Μετὰ ζήτησε νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸ μνημεῖο καὶ νὰ ἄρουν τὸν λίθο ἀπὸ τὴν θύρα τοῦ σπηλαίου. Τότε ἡ Μαρία τὸν προειδοποίησε: «Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γὰρ ἐστι». Ὁ Χριστὸς τῆς εἶπε πὼς «οὐκ εἶπον σοὶ ὅτι ἐὰν πιστεύσης ὄψει τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ;» (Ἰωάν.11,40). Ἀφοῦ κύλησαν τὸν λίθο ὁ Κύριος στάθηκε μπροστὰ στὸ μνημεῖο καὶ σήκωσε τὰ μάτια στὸν οὐρανὸ καὶ εἶπε: «Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. Ἐγὼ δὲ ἤδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις· ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν παρεστώτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σὺ μὲ ἀπέστειλας» (Ἰωάν.11,41). Κατόπιν φώναξε μὲ δυνατὴ φωνή: «Λάζαρε δεῦρο ἔξω». Τὸ θαῦμα ἔγινε, ὁ Λάζαρος ἔζησε καὶ ἐξῆλθε τοῦ μνημείου δεμένος μὲ τὰ νεκρικὰ ἐνδύματα. Ὁ Χριστὸς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν λύσουν καὶ νὰ περπατήσῃ.
Τὸ μεγάλο αὐτὸ γεγονὸς ἔκανε πολλοὺς νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό. Κάποιοι ἄλλοι ἔτρεξαν στοὺς Φαρισαίους καὶ ἀνήγγειλαν τὸ θαῦμα. Οἱ σκληρόκαρδοι καὶ ὑποκριτὲς ἐκεῖνοι ἄνθρωποι, μαζὶ μὲ τὸ ἰουδαϊκὸ ἱερατεῖο, ὄχι μόνο δέν συγκινήθηκαν καὶ δὲν πίστεψαν στὰ θαῦμα καὶ τὴ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ σκληρύνθηκαν ἔτι περισσότερο οἱ καρδιές τους. Ὁ ἀρχιερέας Καϊάφας εἶπε τὸ ἑξῆς καταπληκτικό: «Ὑμεῖς οὐκ οἴδατε οὐδέν, οὐδὲ διαλογογίζεσθε ὅτι συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἰς ἄνθρωπος ἀποθάνη ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται» καὶ σχολιάζει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστής: «Τοῦτο δὲ ἀφ’ ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὤν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου προεφήτευσεν ὅτι ἔμελλεν ὁ Ἰησοῦς ἀποθνήσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους, καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους μόνον, ἀλλ’ ἵνα τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγη εἰς ἕν» (Ἰωάν.11,49-52).
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἔσπευσε ἀμέσως μὲ τὴν εἴδηση τοῦ θανάτου τοῦ φίλου Του, ἀλλὰ πῆγε στὴ Βηθανία ὕστερα ἀπὸ τέσσερις ἡμέρες γιὰ νὰ φανῇ τὸ μέγεθος τοῦ μεγάλου θαύματος καὶ τῆς ὑπέρτατης δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει πὼς «Ἔμεινεν, ἵνα ἀποπνεύση (ὁ Λάζαρος) καὶ ταφῆ, ἵνα μηδεὶς ἔχη λέγειν οὔπω τελευτήσαντα αὐτὸν ἀνέστησεν· ὅτι κάρος ἤν, ὅτι ἔκλυσις ἥν, ὅτι καταγωγὴ ἥν καὶ οὐ θάνατος» (παρὰ Π. Τρεμπέλα Ὑπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, Ἀθῆναι 1969, σελ. 401). Ἂν καὶ ὁ νεκρὸς ἄρχισε νὰ ἀποσυντίθενται ὁ Χριστὸς τὸν ἀνάστησε, φανερώνοντας τὸ μεγαλεῖο τῆς θείας δυνάμεώς Του. Εἶναι ὁ κύριος τῆς ζωῆς, διότι εἶναι ὁ ἴδιος ἡ ζωή. Κανένας ποτὲ δὲν τόλμησε νὰ ἰσχυριστῇ αὐτὸ ποὺ φανέρωσε στὴ Μάρθα «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνη, ζήσεται» (Ἰωάν.11,25).
Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ ἡ μακάρια ἀνάστασή μας εἶναι ἡ μεγάλη μας παρηγοριὰ καὶ ἡ ἄρρητη δύναμη ποὺ μᾶς κάνει νὰ ὑπερνικᾶμε ὅλες τὶς ἀντιξοότητες τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας. Χάρη σ’ Αὐτὸν δὲν θὰ πεθάνουμε ποτέ, ἔστω καὶ ἂν τὸ φθαρτὸ σῶμα μας ἀποτεθεῖ στὴ γῆ καὶ ἀποσυντεθεῖ. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἁπλὸ βιολογικὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει οὐδεμία ὀντολογικὴ ἐπίπτωση γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ψυχή μας θὰ ἐξακολουθῇ νὰ ζεῖ καὶ χωρὶς τὸ σῶμα μας, μιὰ ζωὴ ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπὸ τὴν ἐπίγεια. Ἀλλὰ ὄχι γιὰ πάντα μόνη της, διότι «ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰωάν. 5,25). Τὰ σώματά μας θὰ ζήσουν καὶ θὰ ἑνωθοῦν καὶ πάλι μὲ τὰ πνεύματά μας γιὰ νὰ μὴν ξαναχωρίσουν ποτὲ πιά, ἀλλὰ νὰ ζοῦν αἰώνια τὴν ὄντως ζωὴ καὶ νὰ συνδοξάζονται μὲ τὸ Χριστό.
Τὸ μέγα θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου δείχνει ξεκάθαρα ὅτι ὅπως ὁ Χριστὸς ἀνάστησε μὲ γοερὴ τὴν φωνὴ Του ἐκεῖνον, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ ἀναστήσῃ καί μας. Μὲ τὴ δική Του ἀνάσταση νίκησε κατὰ κράτος τὸ θάνατο. Διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ «ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος» (Α΄ Κορ. 15,26), διακηρύττει πανηγυρικὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ἡ μεγάλη αὐτὴ ἑορτὴ λειτουργεῖ ὡς πνευματικὴ ἀνάταση στὶς ψυχὲς ἡμῶν τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι σύν-οδοιποροῦμε μὲ τὸν Κύριο πρὸς τὸ ἑκούσιο πάθος καὶ τὸ σταυρικὸ Του θάνατο. Αὐτὸ τὸ ἀποδίδει θαυμάσια τὸ ἱερὸ τροπάριο τῆς ἑορτῆς: «Τὴν κοινὴν ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεὸς· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ νίκης σύμβολα φέροντες σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου».
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου