Νώντας Σκοπετέας: Εἴμαστε ὅλοι μεγάλοι ἀδελφοί!

Ὁ μεγάλος ἀδερφὸς ἔκλαψε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα μόλις ἄκουσε τὰ σπαρακτικὰ ἐκεῖνα : νεκρὸς ἢν καὶ ἀνέζησε, ἀπολωλὼς ἦν Καὶ εὑρέθη...

Ἦρθε καὶ κεῖνος ὁ ταλαίπωρος εἰς ἑαυτὸν καὶ φώναξε δυνατὰ τὸ ἥμαρτον ...

Καὶ μπῆκε ὕστερα καὶ ἔλαμπε στὴ γιορτὴ... Στὸ πλάϊ τοῦ Ἀσώτου .

Μαζὶ μὲ Χερουβεὶμ τραγούδησε σὲ κεῖνο τὸ ἀξημέρωτο τὸ πανηγύρι ...

Κράτησε σφιχτὰ τὸν ἀδερφό του καὶ μεῖναν πάντα μαζὶ στὴν ἄκλειστη τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Οὐρανοῦ...

Καὶ ἔμειναν ἐκεῖ μαζὶ μὲ ἄλλους ἀμέτρητους, τάγμα ξεχωριστό...

Τῆς μετανοίας χορὸς ἀγγελικὸς... (ἀπόσπασμα ἀπὸ παλαιότερο κείμενο μὲ τίτλο : Ὡς τὸν ἄσωτον οἰκτῖρμον! ν.σκ.)

________________________________

Ναί, εἶν᾿ ἀλήθεια πὼς πολὺ θὰ τὸ θέλαμε ἔτσι νὰ τελείωνε ἡ γνωστὴ παραβολὴ.... Ἡ ἐτυμηγορία γιὰ τὸν πρεσβύτερο ἀδελφὸ νὰ εἶναι ἀθωωτικὴ ἢ ἔστω στὴ δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου μας νὰ μέτρησαν κάποιες ἐλαφρυντικὲς περιστάσεις, ὅπως λὲν οἱ Νομικοί. Ἡ εἰλικρινὴς δική του μετάνοια... 

Πρὶν τὴν ἐτυμηγορία ὅμως σὲ μιὰ δίκη, ὑπάρχουν κι οἱ ἀγορεύσεις. Ἄν τὸ ἔγκλημα εἶναι βαρύ, ὑπάρχουν καὶ ἔνορκοι ποὺ ἀκοῦν καὶ σχηματίζουν γνώμη. Νὰ λοιπὸν μιὰ εὐκαιρία νὰ ἀρθρώσουμε ἕναν λόγο, μιὰ ἄποψη, ὄχι γιὰ βοηθήσουμε στὴν καταδίκη ἢ στὴν ἀθώωση, μὰ γιὰ νὰ καταδείξουμε ὅτι στὴν «ἀξιόποινη» πράξη ἢ παράλειψη τοῦ μεγάλου ἀδελφοῦ τῆς παραβολῆς τοῦ σπλαχνικοῦ πατέρα, ὑπῆρξαν καὶ διαχρονικὰ θὰ ὑπάρχουν ἀμέτρητοι συναυτουργοί, ἄμεσοι καὶ ἠθικοὶ συνεργοὶ... Ἄς θυμηθοῦμε ἐκεῖνο τὸ ξέσπασμα πρὸς τὸν Πατέρα.

-Ὅταν ὅμως ἦρθε ὁ γιὸς Σου! ποὺ κατασπατάλησε τὴν περιουσία σου μὲ πόρνες, ἔσφαξες γιὰ χάρη του τὸ σιτευτὸ μοσχάρι!

Ἐκεῖνο τό: ὁ γιὸς Σου... πόσες φορὲς δὲν ἔχει ξεφύγει μέσα ἀπ᾿ τὰ δικά μας ἔμυσα καὶ ἀκαθαρτώτερα χείλη... Πόσες φορὲς δὲν ἔχουμε ὑπερτονίσει ἐκεῖνο τὸ Σου πληγώνοντας ἀνείπωτα τὸν Πατέρα... Δὲν λέμε ὁ ἀδελφός μου, ποὺ ἔπεσε, ποὺ παρασύρθηκε, ποὺ ἀμέλησε, ποὺ ἔσφαλε, ποὺ ἀστόχησε, ποὺ ἁμάρτησε... Ἁμάρτησε ὁ ἀδελφὸς Μου! Ὄχι ὁ γιὸς Σου!

Μὰ ἐμεῖς καμιὰ σχέση δὲν θέλουμε νὰ ἔχουμε μὲ τὸν γιὸ Σου!Μὴ μᾶς λερώσει τάχα, τὸν ἀκηλίδωτο -ὦ τοῦ φαρισαϊσμοῦ!- λευκὸ μας χιτῶνα... - Ὁ γιὸς Σου, ποὺ κατασπατάλησε τὴν περιουσία σου μὲ πόρνες! Πόρνος κι αὐτός, ἀλήτης, ἀνυπάκουος, Ἄσωτος! Βγῆκε ἡ ἐτυμηγορία... Τί νὰ μᾶς ποῦν τὰ δάκρυα καὶ τὰ πρησμένα μάτια τοῦ μικροῦ... Γιὰ πάντα τον καταδικάσαμε, αἰώνια! Χαμένο κορμί, χαμένη ὑπόθεση! Γιὰ πάντα παραβάτης, ἐγκληματίας, δίχως δικαιώματα πλέον! Ἰσόβια τὰ δεσμά του! Ὁ γιὸς Σου! Ἡ κόρη Σου!

Σκέφτομαι ὅλους ἐκείνους ποὺ κυλίστηκαν στὴ λάσπη τῆς πορνείας, στὰ λερά τῆς σαρκολατρίας, στὸν ρύπο τῆς φιληδονίας... Ὅλους ἐκείνους τοὺς ἀμέτρητους, ποὺ ἐπὶ τόσα χρόνια ἀγκάλιαζαν ἐφάμαρτα τὸ κορμὶ τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας... Ὅταν ἡ Ἁγία στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη, μὲ τὰ καυτά της δάκρυα καὶ τὴν ἀτελεύτητη στερεὴ μετάνοιά της, διέγραφε μιά- μιὰ ἀπὸ τὴν μνήμη τοῦ σπλαχνικοῦ Πατέρα, τὶς ἀνείπωτες καὶ θλιβερὲς μαγαρισιὲς τῆς ψυχῆς της, ἐκεῖνοι ποὺ κάποτε ἔστω παρέσυρε, συνέχιζαν νὰ σκέφτονται τὴν Μαρία, ὡς τὴν πιὸ μιαρὴ καὶ πρόστυχη γυναῖκα ποὺ εἶχαν συναντήσει στὸ διάβα τους... 

Ὅταν ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία συναντοῦσε τὸν Ὅσιο Ζωσιμά, πατῶντας πάνω στὰ Ἰορδάνεια νερά, ὅταν αὐτὸς ἐξομολογῶντας την ἀνακάλυπτε τὸ δυσθεώρατο μέγεθος τῆς Ἁγιότητάς της, ὅταν ἐκείνη ἡ τρισμακάρια γινόταν πρότυπο μετανοίας εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνες, ὑπῆρχαν οἱ ἀμέτρητοι κάποτε ἐραστές της, ποὺ ἀκόμη, δίχως τὸν παραμικρὸ δισταγμό, τὴν ἐλάχιστη ἐπιφύλαξη, τὴν λογάριαζαν γιὰ πόρνη! Καὶ τὴν καταδίκαζαν μὲ τεκμήρια ἀδιάσειστα, μὲ μαρτυρίες καὶ ἀποδείξεις ἀκλόνητες στὴν αἰώνια κόλαση!

Καὶ ἔτσι ἔφυγαν κάποτε καὶ ἐκεῖνοι οἱ ἀμέτρητοι ἀπὸ τούτη τὴν πρόσκαιρη ζωή!

Καὶ ἀνέβηκαν στὸν Οὐρανὸ νὰ πάρουν τὴν δική τους θέση. Τί ἔκπληξη δοκίμασαν! 

- Αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Μαρία ἡ πόρνη; Ἁγία ἡ Μαρία; Κορυφαία στὴν χορεία Τους; Τόσα στεφάνια, τόσες τιμές! Πόσοι ἄγγελοι γύρω της! Λάθος κάναμε ποὺ τὴν καταδικάσαμε! Μὰ δὲν ξέραμε! Ποὺ νὰ ξέρουμε... Κύριε πέμψον Λάζαρον...

Ὁ γιὸς Σου! Ἡ κόρη Σου! Στὰ δύσκολά τους, στοὺς σκοτεινούς τους καιροὺς τοὺς συννεφιασμένους, καμιὰ σχέση δὲν θὲς νὰ χεῖς μαζί τους.... Τί γυρεύεις ἐσὺ μὲ δαύτους; Τί μπορεῖ νὰ σᾶς ἑνώνει; Μὴν εἶναι ὁ Ἕνας, ὁ εὔσπλαχνος καὶ τόσο πληγωμένος Πατέρας; Πόσο τὸν πονάει ἐκεῖνο τὸ ὁ γιὸς Σου...

-Μὰ τὸν εἶδα ποὺ ἔκλεψε, ποὺ λήστεψε, ποὺ σκότωσε! Κτῆνος εἶναι, ὄχι ἄνθρωπος! Δίχως συναίσθημα! Χωρὶς ἐπιστροφή! Καταδικάστε τον! Καταδίκασέ τον, Πατέρα!

-Πόσα χρόνια ἔχεις νὰ τὸν δεῖς; Πόσον καιρὸ ἔχεις ν᾿ ἀντικρίσεις τὰ μάτια του;

-Οὔτε νὰ τὸν δῶ δὲν θέλω!

-Μὰ ἔχει ἀλλάξει ὁ ἀδελφὸς Σου! Γύρισε στον ἑαυτό του! Εἶναι ἄλλος ἄνθρωπος, καινός! Φορὰ τὴν πρώτη του χιονοφεγγαρόφωτη στολή! Ξανά! Δάκρυα διαμάντια κυλοῦν ἀπὸ τὰ μάτια του! Ἔλα καὶ σὺ παιδί μου νὰ τὸν δεῖς!

-Δὲν ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος σου λέω! Ὑποκρισίες ὅλα τοῦτα! Τεχνάσματα! Κάθε φορὰ τὰ ἴδια! Ὁ γιὸς Σου, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν! Δὲν μπορῶ νὰ ἔρθω, δὲν μπορῶ νὰ χαρῶ, γιατί εἶμαι δίκαιος καὶ πάντα ἤμουνα σωστός, δὲν ἀδίκησα, δὲν ἔβλαψα κανέναν! Σὲ τίμησα Πατέρα, σὲ σεβάστηκα! Ἐντολὴ δική σου δὲν παραβίασα ποτέ μου! Τώρα λοιπὸν μὲ πνίγει τὸ δίκιο! Αὐτὸς νὰ πληρώσει! Γιὰ τὴν ἔκλυτη ζωή του! Αὐτὸ εἶναι τὸ σωστό! Δὲν ἔρχομαι λοιπὸν μέσα στὸ σπίτι!

-Ναὶ παιδί μου! Πάντα φρόνιμος ἐσὺ καὶ ὑπάκουος, μὲ τίμησες καὶ μὲ σεβάστηκες! Τὸν νόμο ποὺ σοῦ ἔδωσα τὸν τήρησες! Τὴν καρδιά μου ὅμως δὲν τὴν γνώρισες ποτέ! Δὲν ἐννόησες ποτέ σου τὴν ἄμετρη ἀγάπη μου πρὸς ἐσένα, τὸν ἀδελφὸ Σου, ὅλα μου τὰ τεκνία! Τί κι ἂν ἄκουσες τόσους μου λόγους, τόσα αἰώνια ρήματά μου! Μίλησα γιὰ τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο καὶ τὴ χαμένη δραχμή! Ὦτα ἀκουόντων ζήτησα στὸ τέλος κάθε τέτοιας ἱστορίας! Νὰ μ᾿ ἀκούσετε ὅμως ἀπὸ καρδιᾶς! Νὰ τὴν σμιλέψουν αὐτὰ τὰ λόγια μου τὰ ἀθάνατα! Δὲν σὲ θέλω μεγάλε γιέ μου, νὰ ᾿σαι ὑπάκουος, φρόνιμος, πειθαρχημένος, εὐσεβιστής, θρησκευτικός, ἠθικός, τυπικὸς... Σέ θέλω παιδὶ μου ἀληθινὰ χαρούμενο, σπλαχνικό, οἰκτίρμονα, συγχωρετικό! -Ἔλα μέσα παιδί μου! Ἄν δὲν συγχωρέσεις, δὲ θὰ χωρέσεις καὶ σὺ στὴν ἀγκαλιά μου!

Ἄν τιμωρήθηκε στὴ δικαιοσύνη τοῦ Πατρός, ὁ μεγάλος υἱὸς τῆς παραβολῆς, πρέπει νὰ τιμωρηθοῦμε ὅλοι μας! Μὲ πρῶτο τὸν γράφοντα! Γιατί ψευδεπίγραφα πιστεύουμε, νοθευμένα ἀγαπᾶμε, προσχηματικὰ συγχωροῦμε! Φίλαυτα καὶ συμφεροντολογικὰ σεβόμαστε τὸν Πατέρα! Χαιρέκακοι εἴμαστε! Δὲν χαιρόμαστε μετὰ χαιρόντων καὶ δὲν κλαῖμε μετὰ κλαιόντων ἐλαχίστων ἀδελφῶν...

Ψάχνουμε τὸ κρίμα, στεροῦμε ἀπ᾿ τὸν ἀδελφό μας τὴν δικαιωματικὴ προσδοκία στὸ ἔλεος τοῦ Πατέρα! Διαστρεβλώνουμε, τσαλακώνουμε, περιφρονοῦμε στὴν πράξη ἢ στὴν παράλειψη τὸ μέγα καὶ φιλάνθρωπο μυστήριο τῆς μετανοίας!

Μέσα ἀπὸ μιὰ ἐξαγνιστικὴ διάθεση αὐτομεμψίας καὶ ὠφέλιμης γιὰ τὴν ψυχὴ αὐτοκριτικῆς, ὁμολογῶντας τὴν ἰδιότυπη αὐτὴ μορφὴ συναυτουργίας μας μὲ τὸν Πρεσβύτερο Υἱό, ἂς ἀναλογιστοῦμε πὼς εἴμαστε ὅλοι μεγάλοι ἀδελφοὶ τοῦ ἀσώτου!

Ὑπάρχουν βέβαια καὶ ἁγιασμένες περιπτώσεις σπλαχνικῶν, ἀμνησίκακων καὶ συγχωρετικῶν μεγάλων ἀδελφῶν. Ἄν κάποιοι ἀδικοῦνται μ᾿ αὐτὴν τὴν γενίκευση, ἂς δεχτοῦν τὴ συγγνώμη μου. Γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους ποὺ σὰν κι ἐμένα δὲν τὰ κατάφεραν ὅσο κι ἂν προσπάθησαν νὰ καθρεφτιστοῦν σ᾿ αὐτὲς τὶς φωτισμένες ἐξαιρέσεις, μιὰ εὐχή: Καλὴ καὶ εἰλικρινῆ μετάνοια νὰ ἔχουμε!

Νώντας Σκοπετέας

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπὴ τῆς σειρᾶς:

Ἕν τῷ φωτὶ Σου ὀψόμεθα Φῶς! 

«Πᾶνος»