Ἅγιος Παΐσιος: Οἱ κοσμικές χαρές εἶναι ὑλικές χαρές

– Γέροντα, συχνά κοσμικοί ἄνθρωποι λένε ὅτι αἰσθάνονται ἕνα κενό, ἐνῶ ἔχουν ὅλα τὰ καλά.

– Ἡ πραγματική, ἡ γνήσια χαρὰ βρίσκεται κοντά στὸν Χριστό. Ἄν συνδεθῆς μαζί Του μὲ τὴν προσευχή, θὰ δής πληρωμένη τὴν ψυχή σου. Οἱ κοσμικοί τὴν χαρὰ τὴν ζητοῦν στὶς ἀπολαύσεις. Μερικοί πάλι πνευματικοί ἄνθρωποι τὴν ζητοῦν σὲ θεολογικές συζητήσεις, ὁμιλίες κ.λπ. 

Καὶ ὅταν τελειώσουν αὐτά, μένουν μὲ ἕνα κενό καὶ ἀναρωτιοῦνται τί θὰ κάνουν στὴν συνέχεια. Εἴτε ἁμαρτωλά εἴτε ἀδιάφορα εἶναι αὐτὰ μὲ τὰ ὁποία ἀσχολοῦνται, τὸ ἴδιο εἶναι. Δὲν πηγαίνουν τουλάχιστον νὰ κοιμηθοῦν, νὰ εἶναι ξεζαλισμένοι τὸ πρωί στὴν δουλειά τους;

Ἐκπληρώνοντας τὶς κοσμικές ἐπιθυμίες τῆς καρδιᾶς, δὲν ἔρχεται ἡ πνευματική χαρά, ἄγχος ἔρχεται. Ἡ κοσμική χαρὰ φέρνει καὶ τὸ ἄγχος στούς πνευματικούς ἀνθρώπους. Ἡ κοσμική χαρὰ δὲν εἶναι μόνιμη, ἀληθινή χαρά, εἶναι μία χαρὰ πρόσκαιρη, ἐκείνης τῆς στιγμῆς. 

Αὐτή εἶναι ὑλική χαρά, δὲν εἶναι πνευματική, ἀπὸ ὑλικές χαρές ὅμως δὲν «γεμίζει» ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἴσα-ἴσα γεμίζει σαβούρα μέσα. Ὅταν νιώσουμε τὴν πνευματική χαρά, δὲν θὰ θέλουμε τὴν ὑλική χαρά. «Χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναι μοί τὴν δόξαν σου!»[1]. 

Ἡ κοσμική χαρὰ δὲν ξεκουράζει τὸν πνευματικό ἄνθρωπο, τὸν κουράζει. Βάλε ἕναν πνευματικό ἄνθρωπο σ' ἕνα κοσμικό σπίτι. Δὲν ξεκουράζεται. Καὶ ὁ κοσμικός ἄνθρωπος νομίζει ὅτι ξεκουράζεται, ἀλλὰ βασανίζεται. Τὸ αἴρεται ἐξωτερικά, ἀλλὰ μέσα του δὲν εὐχαριστιέται, βασανισμένος εἶναι.

– Μὲ τὴν κοσμική τάξη, Γέροντα, σὲ πιάνει ἀσφυξία.

– Καὶ ἀσφυξία τούς πιάνει καὶ τὰ θέλουν κιόλας, ὅπως ὁ βάτραχος τρέχει στὸ στόμα τοῦ φιδιοῦ. Τὸ φίδι κάθεται ἀπέναντι ἀπὸ τὴν στέρνα καὶ κοιτάζει συνέχεια τὸν βάτραχο. Ἄν ξεγελασθῆ ὁ βάτραχος καὶ κοιτάξη τὸ φίδι, ἠλεκτρίζεται, ζαλίζεται καὶ τρέχει φωνάζοντας στὸ στόμα τοῦ φιδιοῦ. Μετά τὸ φίδι τὸν δαγκάνει καὶ τὸν δηλητηριάζει, γιὰ νὰ μή χτυπιέται. Τότε φωνάζει ὁ βάτραχος, ἀλλά, καὶ νὰ τὸν γλυτώσης, ἔχει δηλητηριασθῆ καὶ θὰ ψοφήση.

– Γέροντα, γιατί οἱ ἄνθρωποι χαίρονται μὲ τὰ κοσμικά πράγματα;

– Δὲν σκέφτονται τὴν αἰωνιότητα οἱ σημερινοί ἄνθρωποι. Ἡ φιλαυτία τούς κάνει νὰ ξεχνοῦν ὅτι θὰ χαθοῦν τὰ πάντα. Δὲν ἔχουν συλλάβει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς. Δὲν νιώσανε ἄλλες, οὐράνιες χαρές. 

Δὲν σκιρτᾶ ἡ καρδιά τους γιὰ κάτι ἀνώτερο. Δίνεις λ.χ. σὲ κάποιον ἕνα κολοκύθι. «Τι ὡραῖο κολοκύθι!». λέει. Τοῦ δίνεις ἀνανά, «Ὁ ἀνανάς ἔχει λέπια», σοῦ λέει καὶ τὸν πετάει, γιατί δὲν ἔφαγε ποτέ. 

Ἤ πές σὲ ἕναν τυφλο­πόντι­κα: «Τί ὡραῖος εἶναι ὁ ἥλιος!», αὐτός πάλι θὰ χωθῆ μέσα στὸ χῶμα. Ὅσοι ἀναπαύονται μέσα στὸν ὑλικό κόσμο, μοιάζουν μὲ τὰ ἀνόητα πουλάκια ποὺ δὲν θορυβοῦν μέσα στὸ αὐγό, γιὰ νὰ σπάσουν τὸ τσόφλι καὶ νὰ βγοῦν ἔξω, νὰ χαροῦν τὸν ἥλιο – τὸ οὐράνιο πέταγμα στὴν παραδεισένια ζωή –, ἀλλὰ παραμένουν ἀκίνητα καὶ πεθαίνουν μέσα στὸ τσόφλι τοῦ αὐγοῦ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Α' «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο»

________________________

[1]. Ψαλμ. 16, 15

«Πᾶνος»