Νεκτάριος Δαπέργολας: Τέλος πιὰ οἱ δικαιολογίες γιὰ ὅλους - Ὁ καθεστωτικὸς διωγμὸς τῆς πίστης μας...

 

Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας

 

Συνεχίζονται τὰ ἀποκαλυπτήρια ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ πέρσι ἡ λεγόμενη πανδημία. Ποὺ δὲν εἶναι μάλιστα ἁπλῶς ἀποκαλυπτήρια, ἀλλὰ μία σαρωτική, ἁλυσιδωτὴ κατάρρευση ἀπὸ κάθε λογῆς μάσκες καὶ παραπετάσματα. Καὶ κατάρρευση βεβαίως κυρίως γιὰ τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, γιατί σὲ ἐκεῖνον τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας τὰ πράγματα ἦταν δεδομένα καὶ μόνο ἀσύγγνωστα ἀφελεῖς μποροῦσαν πιὰ νὰ περιμένουν κάτι ἄλλο πέρα ἀπὸ τὴν τόση συνειδητὴ (καὶ πολυκομματικὰ ὁμόφωνη) ἀθλιότητα καὶ συνεπῶς νὰ ἐκπλαγοῦν. 

 

 Στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο ὅμως, ἀκόμη καὶ οἱ γνῶστες τοῦ τί πραγματικὰ κρύβεται ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὰ διαβρωμένα ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευση, τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς ἄλλες παθογενεῖς αἰτίες νοσηρὰ του ὑπόγεια, θεωρῶ πὼς τέτοια συντριπτικὴ ἀποκαθήλωση προσώπων, τόσο συνεχῆ καὶ κυρίως ἀπροσχημάτιστο κατήφορο, ὅλα αὐτά - σὲ τέτοια τοὐλάχιστον ἔκταση καὶ σὲ τόσο μικρὸ χρονικὸ διάστημα - οὔτε καὶ οἱ ἴδιοι οἱ γνῶστες μποροῦσαν νὰ τὰ φανταστοῦν.

Γιατί φυσικὰ δὲν ἦταν μόνο τὸ ὄνειδος τῶν κλειδαμπαρωμένων ἐκκλησιῶν πέρσι, ποὺ μετὰ ἀπολυμάνθηκαν καὶ ὁσονούπω θὰ εἶναι προσιτὲς μόνο μὲ πιστοποιητικὰ ἐμβολιασμοῦ. Σὲ μία πτωτικὴ ἐξέλιξη, γιὰ τὴν ὁποία ἡ εὐθύνη τῆς λεγόμενης διοικούσας Ἐκκλησίας ἦταν καὶ παραμένει καθοριστική. Δὲν εἶναι τυχαῖο ἄλλωστε ὅτι παράλληλα πρὸς ὅλα αὐτά, ἐπινοήθηκε ἀπὸ εὐφάνταστους (μέσα στὴν πλάνη τους) ἀρχιερατικοὺς νόες μία ὁλόκληρη ψευδοθεολογία γιὰ νὰ δικαιολογηθοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα καὶ γιὰ νὰ καλυφθεῖ μὲ ἀστειότητες ὁ νεοσεργιανικός τους ἐναγκαλισμὸς μὲ τὸ ἀμφιφανῶς ἀντίχριστο καθεστώς.
 

Μιὰ ψευδοθεολογία τῆς μάσκας καὶ τοῦ...dettol, ποὺ μάλιστα σύντομα διευρύνθηκε καὶ μὲ ἄλλα καινὰ «δόγματα»,  ὅπως ἐκεῖνο τῆς...διημέρου Ἀναστάσεως τὸ περασμένο Πάσχα καὶ τόσες ἀκόμη ἐκτροπές. Σὲ μία ἐποχὴ μάλιστα ποὺ ἐπιβλήθηκαν ὑποχρεωτικὰ κορωνοτὲστ γιὰ τοὺς ἱερεῖς, προκειμένου νὰ ἐπιτελέσουν τὶς μεγαλοβδομαδιάτικες ἀκολουθίες, καὶ ἀκολούθησε διωγμὸς ὅσων ἀρνήθηκαν νὰ συμμετάσχουν στὴ συνολικὴ παρωδία. Γιὰ νὰ φτάσουμε ὡς τὸ σήμερα, ὅπου συνεχίζονται οἱ ἐκβιαστικὲς πιέσεις ἀρκετῶν ἐπισκόπων πρὸς ἱερεῖς, γιὰ νὰ ὑποταχτοῦν στὸ καθεστωτικὸ ἀφήγημα, νὰ μὴν ἀντιδράσουν στὴν ἐμβολιαστικὴ προπαγάνδα ποὺ κάνει πλέον θραύση μέσα στοὺς ναούς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐμβολιαστοῦν καὶ οἱ ἴδιοι.
 

Δὲν ἦταν λοιπὸν μόνο αὐτά. Πρόσφατα βιώσαμε τὸ τελευταῖο (ἀλλὰ φοβᾶμαι ὄχι καὶ στερνὸ) ἀποκαθηλωτικὸ συμβάν. Τότε ποὺ ζήσαμε καὶ πάλι τὸν καθεστωτικὸ διωγμὸ τῆς πίστης μας, τὴν ὥρα ποὺ κάποιοι ἄλλοι βρίσκονταν σὲ ἐπίσημη ἀσυλία. Τὴν ὥρα ποὺ τὰ ἰσλαμικὰ στίφη ὀργίαζαν στοὺς δρόμους τῆς πρωτεύουσας γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἡμέρα τοῦ Πακιστὰν ἢ τὴ σιιτικὴ ἀσούρα, ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι ἀνόητοι ἑλληνόφωνοι ξεκινοῦσαν τὴ «λιτανεία» ἀνὰ τὸ πανελλήνιον τῆς τερατώδους μαριονέττας τῶν δικαιωματάδων τοῦ Σόρος. 

 

Οἱ λιτανεῖες ὅμως γιὰ τὴ Μεγαλόχαρη ἦταν ἀπαγορευμένες, οἱ περιφορὲς ποινικοποιημένες, ἐνῶ μέχρι καὶ βαριὰ πρόστιμα εἴδαμε σὲ ἱερεῖς ποὺ ἀποτόλμησαν (οἱ θρασύτατοι) τὸ...μέγα παράπτωμα.
Ποῦ ἦταν καὶ πάλι οἱ ἱεράρχες μας, ποῦ ἦταν καὶ οἱ παρατρεχάμενοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοί τους κύκλοι; 

 

Ποῦ ἦταν γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν γιὰ τὸ νέο ἄγος, νὰ ἀντιδράσουν γιὰ τὴν καινούργια πρόκληση, νὰ φωνάξουν γιὰ τὸν διωγμό, ἐνῶ οἱ ἀλλόπιστοι κυριολεκτικὰ ξεσαλώνουν καὶ δὴ μὲ ἐπίσημη ἄδεια; Ἀπόντες καὶ πάλι βεβαίως (πλὴν ἀπειροελαχίστων ἐξαιρέσεων). 

 

Χαμένοι στὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ τῆς χιλιοδιαπιστωμένης ἀπουσίας τους, τοῦ ξεκάθαρου ρόλου τους ὡς παραμάγαζου τοῦ κοσμικοῦ καθεστῶτος, τῆς πασιφανοῦς ἀποστασίας τους. Ὅπως χαμένοι ἦταν ἀσφαλῶς καὶ ὅταν λίγες ἑβδομάδες πρὶν εἶχε καεῖ ἡ μισὴ Ἑλλάδα, καθὼς οὔτε καὶ τότε κατόρθωσαν νὰ ἀρθρώσουν ἕνα πραγματικὰ πνευματικὸ λόγο, πέρα ἀπὸ τὶς γνωστὲς δηλώσεις καὶ δράσεις ποὺ ὑποβιβάζουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σὲ βῆτα κατηγορίας φιλανθρωπικὸ σωματεῖο. Ἀνίδεοι καὶ ὀλίγιστοι πάντοτε. Ἀνήμποροι νὰ σταθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ τῶν κρίσιμων χρόνων. Ἀνένδοτοι καὶ ἀνεπίστροφοι.
 

Ἴσως ὅμως καὶ νὰ εἶναι χρήσιμα αὐτά, παρὰ τὴ θλίψη καὶ τὴν ὀδύνη ποὺ προκαλοῦν. Ἄς τὸ πιοῦμε μὲ ἄλλα λόγια ὅλο τὸ πικρὸ ποτήρι. Γιὰ νὰ πάψουμε ὁριστικὰ νὰ ἔχουμε αὐταπάτες καὶ νὰ προσδοκοῦμε ὁτιδήποτε πιὰ ἀπὸ αὐτούς. Τί νὰ περιμένεις δηλαδὴ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ οὔτε καὶ μέσα σὲ τόσο κραυγαλέες ἐξελίξεις δὲν μποροῦν (ἢ δὲν θέλουν) νὰ διακρίνουν τὰ «σημεῖα τῶν καιρῶν»; Στὴ συντριπτικὴ πλειονότητά τους ἔχουν δυστυχῶς καταντήσει ὁδηγοὶ μωροὶ καὶ τυφλοί, ποὺ «κλείουσι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Καὶ ἀντὶ γιὰ κήρυκες μετανοίας καὶ σωτηρίας, γίνονται ἔτι περαιτέρω διαφθορεῖς καὶ ὀλετῆρες ψυχῶν, ἐπάνω στὶς πιὸ κρίσιμες στιγμὲς μάλιστα τῆς Ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ τόπου. Καὶ αὐτὸν τὸν τραγικὸ ρόλο τους τὸν ἐπιβεβαιώνουν μέρα μὲ τὴ μέρα ὁλοένα καὶ πιὸ ἐκκωφαντικά.
 

Γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε ὅμως μονόπλευροι, ὀφείλουμε νὰ ἐπισημάνουμε τὶς τραγικὲς εὐθύνες καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ ποιμνίου. Καὶ οἱ δικές του μάσκες εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἔχουν πέσει μὲ πάταγο. Ἑνὸς ποιμνίου ποὺ τὰ ἀνέχεται ὅλα αὐτὰ καὶ ἐμμέσως λοιπὸν τὰ ἀποδέχεται. Καὶ ὄχι μόνο δὲν ἀντιδρᾶ, ἀλλὰ καὶ ἐν πολλοῖς τὰ βρίσκει καὶ φυσιολογικά, ὑπὸ τὸ κράτος τῆς τεχνητῆς τρομοϋστερίας τοῦ καθεστῶτος καὶ κυρίως ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν πνευματικῶν ναρκωτικῶν οὐσιῶν μὲ τὶς ὁποῖες τὸν διαποτίζουν ἐδῶ καὶ χρόνια οἱ νανουριστὲς ταγοί του. Καὶ ἔτσι, ἐνῶ συμβαίνουν γύρῳ μας ὅλα αὐτά τα ἀνεκδιήγητα, πάμπολλοι πιστοὶ συνεχίζουν κι αὐτοὶ τὸν δικό τους κατήφορο τῆς μακάριας ἀμεριμνησίας, τοῦ ἄκριτου ἐφησυχασμοῦ καὶ τῆς τυφλῆς ὑπακοῆς, ἀποδεχόμενοι τὴν κάθε κακοδοξία ὡς φυσιολογικὴ κατάσταση. Καὶ γίνονται συχνὰ καὶ «βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως», κατακεραυνώνοντας ὡς ἀκραίους καὶ φανατικοὺς ὅσους ἁπλῶς ἀποτολμοῦν νὰ διαπιστώσουν τὸ πασιφανές: ὅτι ὁ βασιλιᾶς εἶναι θεόγυμνος.
 

Καὶ ἀσφαλῶς δὲν ἔχουν κανένα ἄλλοθι οὔτε καὶ αὐτοί. Φυσικὰ ἡ εὐθύνη εἶναι πρωτίστως τῶν ποιμένων καὶ αὐτοὶ θὰ δώσουν τὸν κύριο λόγο γιὰ τὸ ὅτι ἄφησαν ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὸν λαὸ ἀκατήχητο καὶ ἐκτεθειμένο. Ὅπως ἐξάλλου καὶ γιὰ τὴν ἐθνικὴ κατάρρευση τῆς πατρίδας, ἡ εὐθύνη βαραίνει πρωτίστως τὸ πολιτικὸ προσωπικὸ ποὺ κυβερνᾶ. 

 

Ὅπως ὅμως καὶ ἐκεῖ εἶναι καθοριστικὴ ἡ εὐθύνη τῶν πολιτῶν (γιὰ ὅσα ψηφίζουν, γιὰ ὅσα πιστεύουν, γιὰ ὅσα παραβλέπουν, γιὰ ὅσα ἀνέχονται παθητικά), ἀκριβῶς κατ᾿ ἀνάλογο τρόπο ἡ καραμέλα τῆς «μειωμένης εὐθύνης» ἔχει τελειώσει πρὸ πολλοῦ καὶ γιὰ τοὺς ἁπλοῦς πιστούς. Γιατί ἐδῶ συμβαίνουν πλέον τόσο χοντροκομμένα καὶ πρωτοφανῆ πράγματα, ποὺ κανεὶς πιὰ δὲν δικαιοῦται νὰ ἐπικαλεῖται ἄγνοια ἢ ἐλλιπῆ θεολογικὴ κατάρτιση. Τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄβουλο καὶ ἀνοϊκὸ κοπάδι. Καὶ ὅσοι συμπεριφέρονται ὡς τέτοιοι ἔχουν τεράστια συνευθύνη γιὰ τὸν κατήφορο στὸν ὁποῖο κατρακυλᾶμε ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό.

Νὰ τὸ ξεκαθαρίσουμε συνεπῶς: «Qui tacet consentire videtur». Ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν. Καὶ γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸν Ἀριστοτέλη, «οἱ μὴ ὀργιζόμενοι ἐφ᾽ οἷς δεῖ, ἠλίθιοι δοκοῦσιν εἶναι». Δὲν ὑπάρχει πιὰ ἐδῶ καὶ καιρὸ κανένα ἀπολύτως ἄλλοθι. Οἱ δικαιολογίες τελείωσαν. Γιὰ ὅλους...