Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ὁ ἐν Ἰωαννίνοις

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Οἱ χιλιάδες Νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τὴν ἡρωική τους μαρτυρία στὰ μαῦρα χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, εἶναι ἰσάξιοι μὲ τοὺς Μάρτυρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐν Ἰωαννίνοις.
 

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Τσούρχλι τῶν Γρεβενῶν, σημερινὸ «Ἅγιος Γεώργιος» στὰ 1808. Οἱ γονεῖς του, Κωνσταντῖνος καὶ Βασιλική, ἁπλοϊκοὶ καὶ φτωχοὶ γεωργοί, εἶχαν πίστη στὸ Θεὸ καὶ βίωναν τὴν Ὀρθοδοξία. Μεγάλωσαν καὶ ἀνάθρεψαν τὸ παιδί τους μὲ εὐσέβεια καὶ προσήλωση στὴν σώζουσα πίστη τῆς Ὀρθοδοξίας.
 

Σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν ἔχασε τοὺς ἀγαπημένους του γονεῖς καί, γιὰ νὰ ζήσει, κατέβηκε στὰ Ἰωάννινα νὰ ἐργαστεῖ. Προσλήφτηκε ὡς ἱπποκόμος σὲ κάποιον Χατζὴ Ἀβδουλά, ἀξιωματικὸ τοῦ Ἐμὶν Πασᾶ,  ἐργαζόμενος γιὰ περίπου ὀκτὼ χρόνια, δείχνοντας ἀσυνήθιστη τιμιότητα, εὐγένεια καὶ ἀφοσίωση, ὥστε νὰ τὸν ἐκτιμήσουν οἱ τοῦρκοι καὶ νὰ τὸν θεωροῦν «δικό» τους. Μάλιστα τὸν ἀποκαλοῦσαν «Χασὰν Ἀγᾶ», ἐλπίζοντας ὅτι θὰ ἐξισλαμίζονταν.
 

Στὰ 1836 ὁ Γεώργιος ἀρραβωνιάστηκε μὲ μιὰ εὐσεβῆ Γιαννιώτισσα νέα, τὴν Ἑλένη. Τότε ἕνας ραδιοῦργος χότζας τῆς περιοχῆς θύμωσε, διότι εἶδε τὸν Γεώργιο νὰ μὴν προτιμᾷ καὶ νὰ καταφρονεῖ τὴν θρησκεία του καὶ ἔτρεξε ἀμέσως στὶς ἀρχὲς καὶ τὸν συκοφάντησε, ὅτι δῆθεν εἶχε ἀσπασθεῖ τὸ Ἰσλὰμ καὶ κατόπιν ἐπέστρεψε στὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἄς σημειωθεῖ, πὼς γιὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Κορανίου, αὐτὸ ἦταν ἀσυγχώρητο ἁμάρτημα καὶ πώς, ἂν δὲν μεταστρέφονταν καὶ πάλι στὸ Ἰσλάμ, ἔπρεπε νὰ πεθάνει!
 

Τὸν ἔσυραν μὲ βία στὰ ἀνακριτικὰ γραφεῖα καὶ ὥσπου νὰ δικασθεῖ, τὸν ἔκλεισαν σὲ σκοτεινὲς καὶ ἀπάνθρωπες φυλακές. Ὁ Γεώργιος ἀπολογήθηκε στὸ δικαστήριο μὲ θάρρος, ὅτι κατάγεται ἀπὸ εὐσεβῆ χριστιανικὴ οἰκογένεια καὶ πὼς οὐδέποτε διανοήθηκε νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του στὸ Χριστό. Γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴν ἀθωότητά του καὶ ζήτησε νὰ ἐξετασθεῖ ὅτι δὲν εἶχε κάνει περιτομή. Ἡ ἐξέταση τὸν δικαίωσε καὶ ἀφέθηκε ἐλεύθερος. Ὁ Γεώργιος καὶ ἡ Ἑλένη παντρεύτηκαν τὸν Αὔγουστο ἢ τὸν Ὀκτώβριο τῆς ἴδιας χρονιᾶς.
 

Τὸ 1837 προσλήφθηκε στὴ δούλεψη ἑνὸς ἄλλου τούρκου ἀξιωματούχου, τοῦ Μουσελίμη τῶν Φιλιατῶν. Ἀλλά τὸν Δεκέμβριο τοῦ ἰδίου ἔτους γύρισε τὰ Ἰωάννινα, διότι γέννησε ἡ σύζυγός του ἕνα χαριτωμένο ἀγόρι καὶ διότι ἤθελε νὰ παραστεῖ στὴ βάπτισή του, ἡ ὁποία ἔγινε στὶς 12 Ἰανουαρίου. Ὁ ἴδιος χότζας, ὅταν ἔμαθε γιὰ τὴ βάπτιση τοῦ παιδιοῦ τοῦ Γεωργίου, σκέφτηκε νὰ ἐπανέλθει στὴν συκοφαντία του, ὑποστηρίζοντας, πὼς ὁ Γεώργιος εὐτελίζει τὴν ἰσλαμικὴ πίστη, διότι εἶχε ὄντως γίνει μουσουλμᾶνος καὶ ἀλλαξοπίστησε γιὰ χάρη τῆς χριστιανῆς Ἑλένης. Μάλιστα θεώρησε ἐπιπρόσθετη προσβολή, τὴ βάπτιση τοῦ παιδιοῦ του!
 

Οἱ τουρκικὲς δικαστικὲς ἀρχὲς ἔδωσαν διαταγὴ νὰ συλληφθεῖ καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ φυλακὴ καὶ νὰ βασανιστεῖ, ὥσπου νὰ ἀρνηθεῖ τὴν χριστιανική του πίστη καὶ νὰ τουρκέψει. Βασανιστὲς τὸν πίεζαν καὶ τὸν κακοποιοῦσαν νὰ ὑποκύψει, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἔμεινε ἀμετάπειστος. Ὁμολογοῦσε, μὲ ὅση δύναμη εἶχε, τὴν πίστη του στὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία.
 

Ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς τῶν Ἰωαννίνων, ὅταν ἔμαθαν γιὰ τὴ σύλληψή του, θορυβήθηκαν καὶ ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ τὸν ἀπελευθερώσουν. Μάταια ἐκλιπαροῦσαν καὶ προσπαθοῦσαν νὰ πείσουν τίς τουρκικὲς ἀρχὲς ὅτι ὁ Γεώργιος ἦταν ἀθῶος καὶ οὐδέποτε εἶχε ἐκφράσει τὴν παραμικρὴ ἐπιθυμία νὰ γίνει μουσουλμᾶνος.
 

Ὁ Μητροπολίτης Ἰωαννίνων Ἰωακεὶμ ὁ Χίος, ἀποφάσισε νὰ πάει στὸ δικαστήριο, νὰ καταθέσει ὑπὲρ τοῦ Γεωργίου, τὸ ὁποῖο ἔγινε τὴν ἑπόμενη ἡμέρα.
Ὅμως τὰ ἐπιχειρήματα καὶ τίς μαρτυρίες τοῦ Μητροπολίτη δὲν ἔγιναν δεκτὰ ἀπὸ τοὺς τούρκους δικαστές, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πάρει τὴν ἀπόφασή τους: ἢ νὰ κάμουν το Γεώργιο νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ἢ νὰ τὸν σκοτώσουν! Μὲ διάφορες κολακεῖες, προσπαθοῦσαν νὰ τὸν πείσουν, τάζοντάς του ἀξιώματα, τιμὲς καὶ πλούτη. Ἐκεῖνος ὅμως ἔμεινε ἑδραῖος στὴν πίστη του, ὁμολογῶντας: «Εἶμαι Χριστιανός!». Κατόπιν ἄρχισαν οἱ ἀπειλές, πὼς ἂν δὲν ἀσπάζονταν τὸ Ἰσλὰμ θὰ τὸν βασάνιζαν φρικτὰ καὶ θὰ τὸν θανάτωναν. Ὅμως ὁ Γεώργιος δὲν ὑπέκυπτε, καὶ φώναζε ὅσο δυνατότερα μποροῦσε: «Εἶμαι Χριστιανός!».
 

Ὅταν διαπίστωσαν τὸ μάταιο τῶν προσπαθειῶν τους, παρέδωσαν τὸν Μάρτυρα στοὺς δημίους νὰ τὸν βασανίσουν, ὅσο φρικτότερα μποροῦσαν. Τὸν μαστίγωσαν ἄγρια καὶ ἀνελέητα, γεμίζοντας τὸ σῶμα του μὲ βαθιὲς πληγές, στὶς ὁποῖες ἔριχναν καυτὸ λάδι καὶ κερί. Τοῦ ἔχωσαν στὰ νύχια ἀκίδες ἀπὸ καλάμια. Τὸν πέταξαν στὸ πιὸ ὑγρὸ καὶ σκοτεινὸ μέρος τῆς φυλακῆς, τοποθετῶντας μιὰ τεράστια πέτρα στὸ στῆθος του, τὴν ὁποία μόλις σήκωναν εἴκοσι ἄνδρες! Ὁ Γεώργιος, ὑπόμεινε μὲ ἡρωισμὸ καὶ καρτερία τὰ φρικτὰ βασανιστήρια, φωνάζοντας: «Εἶμαι Χριστιανὸς καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω»!
 

Τὸ ἑπόμενο Σάββατο τὸν ὁδήγησαν στὸν ἀνθύπατο Καχαγιάμπεη, ὁ ὁποῖος, γιὰ τελευταία φορὰ τὸν ρώτησε ἂν θέλει νὰ σώσει τὴ ζωή του, νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ὁ Μάρτυρας ὁμολόγησε καὶ πάλι τὴν ἀπόφασή του νὰ πεθάνει ὡς Χριστιανός. Τὴν Κυριακὴ ὁδηγήθηκε στὸν διοικητὴ Μουσταφὰ Πασᾶ, ὁ ὁποῖος ἔβγαλε διαταγή: θάνατος δι᾿ ἀπαγχονισμοῦ!
 

Στὶς 17 Ἰανουαρίου, ἡμέρα Δευτέρα, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, διάλεξαν οἱ ἀντίχριστοι γιὰ νὰ τὸν ἐκτελέσουν. Τὸ ἀπαγχόνισαν, στὴν ἀγορὰ τοῦ Χάνδακος, κάτω ἀπὸ τὸ μεγάλο φρούριο, ἐνώπιον μεγάλου πλήθους φωνασκούντων μουσουλμάνων, ἀφήνοντας κρεμασμένο τὸ ἱερὸ λείψανό του τρεῖς μέρες, ὡς τίς 19 Ἰανουαρίου. Τὸ διάστημα αὐτὸ συνέβηκαν θαυμαστὰ φαινόμενα. Τὸ βράδυ της 17η Ἰανουαρίου ἕνα λαμπρὸ φῶς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κατέβηκε καὶ στεφάνωσε τὸν Μάρτυρα. Τὸ φῶς αὐτὸ κατέβαινε κάθε βράδυ, ὅσο ἦταν τὸ τίμιο λείψανο κρεμασμένο. Κατόπιν προύχοντες τῶν Ἰωαννίνων τὸ ἀγόρασαν ἀντὶ 300 γροσιῶν καὶ τὸ παρέδωσαν στὸν Μητροπολίτη Ἰωακείμ, ὁ ὁποῖος μὲ τὸν Μητροπολίτη Ἄρτης, τὸ ἐνταφίασαν στὴ δυτικὴ πύλη τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου. Ἀκολούθησαν πάμπολλα θαύματα.
 

Ἡ ἀνακομιδή του ἔγινε στὶς 25 Ὀκτωβρίου 1971, ὅπου τοποθετήθηκε στὸν ὁμώνυμο ναό, στὴν πλατεῖα Πάργης. Ἡ μνήμη του τιμᾷται στὶς 17 Ἰανουαρίου καὶ εἶναι ὁ πολιοῦχος ἅγιος τῶν Ἰωαννίνων.

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»