Ο γερω-Φιλάρετος ο Καρουλιώτης γεννήθηκε το 1889 στο Ρύσιον Κωνσταντινουπόλεως από τον Απόστολο Μπασματσίδη και την Μαρία. Στην βάπτιση του δόθηκε το όνομα Φώτιος. Φαίνεται ότι έλαβε καλές αρχές από τους γονείς του και έμαθε αρκετά γράμματα.
Αισθάνθηκε πόθο για την μοναχική ζωή και άφησε σε ηλικία 19 ετών γονείς και πατρίδα και ήρθε στο Άγιον Όρος στην Μονή Σταυρονικήτα στις 17 Αυγούστου 1908. Το επόμενο έτος έγινε μοναχός ονομασθείς Φιλήμων από τον ιεροδιάκονο Ιερεμία. Στις 10 Αυγούστου 1918 εκάρη μεγαλόσχημος από τον γέροντα Κύριλλον (αόμματον) μετονομασθείς Φιλάρετος.
Στις 8 Μαρτίου 1919 έγινε προϊστάμενος. Στην αρχή είχε το διακόνημα του Εκκλησιαστικού και στο κελλί του έκανε μεγάλους αγώνες. Επιθυμούσε να ζήση στην έρημο ως ερημίτης ασκητής και βρήκε το ιδιόρρυθμο ως κατάλληλο περιβάλλον για να προετοιμασθή.
✶✶✶
Ο παπα-Χρυσόστομος, παλαιός Σταυρονικητιανός, διηγείτο ότι, όταν πήγε να κοινοβιάση στην Σταυρονικήτα, ο γερω-Φιλάρετος τον περιέβαλλε με την αγάπη του. Τον δεχόταν και στο κελλί του και του έκανε τράπεζα. Μαγείρευε φασόλια σ’ ένα μπρίκι που έψηνε καφέ, για δύο άτομα. Αλλά στην ασκητική τράπεζά του ο γερω-Φιλάρετος παρέθετε στο νέο μοναχό και την διδασκαλία του για την μοναχική ζωή που έβγαινε από την πολύτιμη πείρα του.
Όταν ο π. Χρυσόστομος ανέλαβε το διακόνημα του παρεκκλησιαστικού κάποιος προϊστάμενος του έδωσε ένα πεντοκάρικο (πέντε οκάδες) λάδι και του είπε να κανονίση να του φθάση, διότι μετά από ένα χρόνο θα του ξαναδώσει λάδι. Φυσικά αυτό ήταν αδύνατο.
Ο π. Χρυσόστομος ήταν σε απορία και ρώτησε τον γερω-Φιλάρετο. Εκείνος του απάντησε με βεβαιότητα ότι είναι δυνατόν να φθάση το λάδι. «Όταν γεμίζης το λαδικό, να πηγαίνης μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, να το σταυρώνης και να την παρακαλάς να το ευλογήση», του είπε. Έτσι έκανε πάντα ο π. Χρυσόστομος όταν έπαιρνε λάδι, και ω του θαύματος! Το πεντοκάρικο έφθασε και περίσσεψε.
Του είχε πει ακόμη αν δη φουρτούνα στην θάλασσα και κινδυνεύη κάποιο πλοίο, να πάρη το καντήλι του αγίου Νικολάου και να το χύση στην θάλασσα για να γαληνέψη.
Κάποια χρονιά την Μεγάλη Εβδομάδα ο π. Χρυσόστομος πήγε στην θάλασσα να δη αν τα δίχτυα είχαν πιάσει ψάρια. Η Σταυρονικήτα ήταν το φτωχότερο Μοναστήρι και γι’ αυτό για το Πάσχα δεν είχαν παραγγείλει αυγά, τυριά και ψάρια. Ο κάθε μοναχός φρόντιζε μόνος του.
Είχε όμως θάλασσα και ένα καραβάκι πάλευε με τα κύματα. Ο π. Χρυσόστομος θυμήθηκε τον γερω-Φιλάρετο, τι του είχε πει να κάνη σε παρόμοια περίπτωση. Πήρε τότε την καντήλα του αγίου Νικολάου και πήγε στον Αρσανά, αλλά είχε δυνατό αέρα. Έρριξε το λάδι στην θάλασσα. Λίγες σταγόνες έπεσαν μέσα.
Σε λίγο σταμάτησε ο αέρας και ηρέμησε η θάλασσα. Το πλοίο πήγε ως το Βατοπέδι, ξεφόρτωσε ψάρια, αυγά, τυριά και έπειτα επέστρεψε στον Αρσανά της Σταυρονικήτα. Κάλεσαν τους πατέρες και τους ρώτησαν σε ποιον Άγιο τιμάται το Μοναστήρι.
Όταν άκουσαν ότι έχουν τον άγιο Νικόλαο, ξεφόρτωσαν πολλές ευλογίες για το Πάσχα από ευγνωμοσύνη για τον άγιο Νικόλαο που τους έσωσε.
Ο γερω-Φιλάρετος ήταν επιμελής στο διακόνημά του, φιλακόλουθος και έκανε στο κελλί του νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές, χωρίς να το ξέρουν οι άλλοι πατέρες. Επειδή γνώριζε ότι η βάση της πνευματικής ζωής είναι η ταπείνωση, έκανε κατά καιρούς τον δια Χριστόν σαλόν, αφ’ ενός μεν για να τον περιφρονούν και να τον ταπεινώνουν, αφ’ ετέρου δε για να απαλλαγή από τα καθήκοντα του προϊσταμένου και να αναχωρήση από το ιδιόρρυθμο για να ζήση ησυχαστικά στην έρημο.
Οι σαλότητες του γερω-Φιλαρέτου ήταν ότι έφευγε χωρίς ευλογία και έκανε αντιμοναχικά και ακατάστατα κινήματα θεατρίζοντας την Ιερά Μονή και το Μοναχικό Σχήμα.
Όταν ρωτήθηκε είπε στην Σύναξη: «Ανεχώρησα εκ της Μονής κρυφίως και σκοπίμως και μετέβην εις Θάσον ίνα δια την τοιαύτην μου πράξιν κατηγορηθώ ως παρήκοος και παράλογος, και αποχωρισθώ της Προϊσταμενίας, και μένω εις την Μονήν ως απλούς αδελφός. Δηλώ δε ήδη ότι παραιτούμαι εκ της Προϊσταμενίας οικειοθελώς και απαραβιάστως ένεκα αδυναμίας μου και ανικανότητος, και δύναται η Μονή να με μεταχειρισθή από σήμερον ως απλούν αδελφόν και με διορίση εις οιονδήποτε ήθελεν εγκρίνει εύλογον διακόνημα» (Συνεδρία 1ης Οκτωβρίου 1920).
Υπέβαλε έγγραφη παραίτηση και στις 12 Ιανουαρίου 1921 ανέλαβε το διακόνημα του Δοχειάρη.
Ο γερω-Φιλάρετος έλεγε στον π. Χρυσόστομο: «Εσένα περίμενα για να φύγω». Τον άφησε αντικαταστάτη στο διακόνημά του και αυτός έφυγε για την έρημο στις 12 Μαρτίου 1921.
Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση, Άγιον Όρος 2011, σελ. 54.
Πηγή:https://www.koinoniaorthodoxias.org/
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου