...Καὶ ἠγέρθῃ εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων...(Μᾶρκ. Β´,12)
Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
Κάποτε τὰ παλιὰ τὰ χρόνια σὲ ἕνα μαντρὶ ἀρκετὰ ἔξω ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα, μέσα στὸ κοπάδι μὲ τὰ πρόβατα, ὑπῆρχε καὶ ἕνα μικρὸ ἀρνάκι ποὺ βέλαζε μὲ παράπονο. Μιὰ Κυριακὴ πρωί, ξεκίνησε γιὰ ἐκεῖ μιὰ συντροφιὰ ἀπὸ πρωτευουσιάνους, μὲ κυρίους καὶ κυρίες, ποὺ μαγεύονταν ἀπὸ τέτοιες ἐξορμήσεις στὴν ἐξοχὴ καὶ στὸν καθαρὸ ἀέρα.
Μόλις ἔφτασαν στὴν καταπράσινη λιόφυτη πλαγιὰ μὲ τὸ μαντρί, ἄκουσαν τὸ παραπονεμένο κλάμα τοῦ μικροῦ ἀμνοῦ. Ἡ συντροφιὰ φιλόζωη καὶ πονετική, πλησίασε νὰ δεῖ ἀπὸ κοντὰ τί συνέβαινε...εἶδαν λοιπὸν τὸ μικρὸ μαζὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα κοντὰ στὴν μάνα του, νὰ σέρνεται σχεδὸν καὶ νὰ κουτσαίνει ...Τὸ ἕνα πόδι του δεμένο μὲ ἕνα σχοινὶ καὶ ἕνα μικρὸ μαδέρι, ἔμοιαζε σπασμένο.
Ἐκείνη τὴν ὥρα ἦταν μέσα καὶ ὁ τσομπάνης ποὺ φρόντιζε τὰ ζωντανά του. Μιὰ ἀπὸ τίς κυρίες λοιπὸν ἀφοῦ τὸν καλημέρισε εὐγενικά, τὸν ρώτησε: Αὐτὸ τὸ κακόμοιρο τί ἔπαθε; Πὼς ἔγινε καὶ ἔσπασε τὸ ποδαράκι του; Ὁ τσομπάνης, ἄνθρωπος...παλαιός, μὲ γένια μακριὰ καὶ μαλλιὰ ἀνάκατα, ἀτημέλητος μὰ λεβεντόκορμος καὶ γαλήνιος στὴν ὄψη, κοίταξε τὴν κυρία κατάματα καὶ μὲ τὸν πιὸ φυσικὸ τρόπο τῆς εἶπε:
-Ἐγώ τοῦ τό... ἔδεσα!
-Ἐσεῖς; Μὰ πὼς μπορέσατε;
-Ξέρεις κυρία, ἐγὼ τὰ ἀγαπῶ πολὺ τὰ ζωντανά μου! Εἶναι ἡ περιουσία μου καὶ τὰ φροντίζω ὅσο καλύτερα μπορῶ!
-Δὲν φαίνεται καὶ πολὺ αὐτὸ ποὺ λέτε...γιατί τὸ κακόμοιρο τὸ ταλαιπωρεῖτε ἔτσι; Νὰ μὴν μπορεῖ σὰν τὰ ὑπόλοιπα καὶ αὐτὸ νὰ χαρεῖ τὸ παιχνίδι...
-Αὐτὸ τὸ κούτσαβο, συνέχισε ὁ βοσκός, πολὺ τὸ ἀγαπῶ ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα ποὺ γεννήθηκε! Ἀλλὰ ἤτανε πολὺ ἀτίθασο καὶ ὅλο ξέφευγε ἀπὸ τὴν μάνα του καὶ τὰ ὑπόλοιπα καὶ μιά-δυὸ φορὲς τὸ ἔχασα γιὰ ὥρα...ἔτσι μέχρι ποὺ νὰ μεγαλώσει τοῦ ἔδεσα τὸ ποδάρι, γιατί ἐδῶ ποὺ εἴμαστε ἔχει λύκους ποὺ κατεβαίνουν τὸ βράδυ ἀπ᾿ τὸ βουνό...
-Κρίμα πάντως τὸ καημένο...εἶπε ἡ φιλόζωη κυρία καὶ ἀπομακρύνθηκε πρὸς τὴν παρέα της ποὺ περίμενε...
Τὰ παραπάνω, γιὰ κάποιους ἴσως φανοῦν ἀδιάφορα. Μὰ θέλουμε ὁλόψυχα, ἕνας εὐλογημένος συνειρμὸς νὰ ὑπάρξει μὲ τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς δεύτερης Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν. Ἐκεῖ ὁ Ποιμὴν ὁ καλός, ἐκεῖ ὁ παραλυτικὸς (ἀμνὸς) καὶ ὁ κράββατος... Κράββατος κάθε κλινάρι πόνου, κράββατος κάθε ἀσθένεια, κάθε Σταυρὸς καὶ ἀνήφορος, κάθε πόλεμος, κάθε προσφυγιά, κράββατος ἀκόμα κάθε κακὸς καὶ ἄστοργος ποιμένας, νυσταγμένος μισθωτὸς καὶ ἀδιάφορος ποὺ δὲν φροντίζει ὡς ἐκλήθῃ καὶ δὲν ὁδηγεῖ σὲ εὐώδεις λειμῶνες τὰ προβατάκια-δούλους τοῦ Ἀρχιποιμένος Χριστοῦ...κράββατος, κάθε κυβερνήτης χωρὶς Χριστό, ὑποταγμένος δουλικὰ στὸ ψέμα καὶ στὸ σκοτάδι...
Κράββατος λοιπὸν κάθε μήνῃ καὶ μήνυμα τοῦ Τριαδικοῦ μας Ζῶντος Θεοῦ, μαδέρι καὶ δέσιμο καὶ σπάσιμο γιὰ τὴν ἄλογη ἀποστασία μας. Τὸ κατὰ παραχώρησιν θέλημα τοῦ Κυρίου μας...παιδεύει ἐπειδὴ ἀγαπᾷ! Εἶναι τόσο εὔκολο γιὰ Ἐκεῖνον αὐτὸ τὸ ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει...μὰ τόσο ἀσύμφορο γιὰ τὴν αἰώνια ψυχὴ μας...καλὴ μετάνοια σὲ ὅλους ΜΑΣ !
-Ἐγώ τοῦ τό... ἔδεσα!
-Ἐσεῖς; Μὰ πὼς μπορέσατε;
-Ξέρεις κυρία, ἐγὼ τὰ ἀγαπῶ πολὺ τὰ ζωντανά μου! Εἶναι ἡ περιουσία μου καὶ τὰ φροντίζω ὅσο καλύτερα μπορῶ!
-Δὲν φαίνεται καὶ πολὺ αὐτὸ ποὺ λέτε...γιατί τὸ κακόμοιρο τὸ ταλαιπωρεῖτε ἔτσι; Νὰ μὴν μπορεῖ σὰν τὰ ὑπόλοιπα καὶ αὐτὸ νὰ χαρεῖ τὸ παιχνίδι...
-Αὐτὸ τὸ κούτσαβο, συνέχισε ὁ βοσκός, πολὺ τὸ ἀγαπῶ ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα ποὺ γεννήθηκε! Ἀλλὰ ἤτανε πολὺ ἀτίθασο καὶ ὅλο ξέφευγε ἀπὸ τὴν μάνα του καὶ τὰ ὑπόλοιπα καὶ μιά-δυὸ φορὲς τὸ ἔχασα γιὰ ὥρα...ἔτσι μέχρι ποὺ νὰ μεγαλώσει τοῦ ἔδεσα τὸ ποδάρι, γιατί ἐδῶ ποὺ εἴμαστε ἔχει λύκους ποὺ κατεβαίνουν τὸ βράδυ ἀπ᾿ τὸ βουνό...
-Κρίμα πάντως τὸ καημένο...εἶπε ἡ φιλόζωη κυρία καὶ ἀπομακρύνθηκε πρὸς τὴν παρέα της ποὺ περίμενε...
Τὰ παραπάνω, γιὰ κάποιους ἴσως φανοῦν ἀδιάφορα. Μὰ θέλουμε ὁλόψυχα, ἕνας εὐλογημένος συνειρμὸς νὰ ὑπάρξει μὲ τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς δεύτερης Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν. Ἐκεῖ ὁ Ποιμὴν ὁ καλός, ἐκεῖ ὁ παραλυτικὸς (ἀμνὸς) καὶ ὁ κράββατος... Κράββατος κάθε κλινάρι πόνου, κράββατος κάθε ἀσθένεια, κάθε Σταυρὸς καὶ ἀνήφορος, κάθε πόλεμος, κάθε προσφυγιά, κράββατος ἀκόμα κάθε κακὸς καὶ ἄστοργος ποιμένας, νυσταγμένος μισθωτὸς καὶ ἀδιάφορος ποὺ δὲν φροντίζει ὡς ἐκλήθῃ καὶ δὲν ὁδηγεῖ σὲ εὐώδεις λειμῶνες τὰ προβατάκια-δούλους τοῦ Ἀρχιποιμένος Χριστοῦ...κράββατος, κάθε κυβερνήτης χωρὶς Χριστό, ὑποταγμένος δουλικὰ στὸ ψέμα καὶ στὸ σκοτάδι...
Κράββατος λοιπὸν κάθε μήνῃ καὶ μήνυμα τοῦ Τριαδικοῦ μας Ζῶντος Θεοῦ, μαδέρι καὶ δέσιμο καὶ σπάσιμο γιὰ τὴν ἄλογη ἀποστασία μας. Τὸ κατὰ παραχώρησιν θέλημα τοῦ Κυρίου μας...παιδεύει ἐπειδὴ ἀγαπᾷ! Εἶναι τόσο εὔκολο γιὰ Ἐκεῖνον αὐτὸ τὸ ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει...μὰ τόσο ἀσύμφορο γιὰ τὴν αἰώνια ψυχὴ μας...καλὴ μετάνοια σὲ ὅλους ΜΑΣ !
Νώντας Σκοπετέας
(Τὸ περιστατικὸ στὸ ξεκίνημα, εἶναι διασκευὴ ἀπὸ προφορικὴ διήγηση τοῦ μακαριστοῦ Δ. Παναγόπουλου πρὸ περίπου 50 ἐτῶν, τόσο ἐπίκαιρη στὶς Θεοστυγεῖς μέρες μας ὅπου τὸ κατὰ παραχώρησιν θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει...νὰ εὐχόμαστε ἐκλιπαρῶντας τὸ ἔλεὸς Του, μὴ φτάσουμε στὸ ἀνείπωτα φρικῶδες... κατ᾿ ἐγκατάλειψιν...)
______________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου