Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Ἀναμφίβολα, οἱ Ψαλμοὶ εἶναι ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας – κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο: «τὰς ἐρημίας οἰκίζει, τὰς ἀγορᾶς σωφρονίζει· εἰσαγομένοις στοιχείωσις, προκοπτόντων αὔξησις, τελειουμένων στήριγμα, ἐκκλησίας φωνὴ».
Ἑρμηνεία: «Κατοικίζει τὰς ἐρήμους, σωφρονίζει τὰς συγκεντρώσεις· εἶναι ἡ βάσις διὰ τοὺς ἀρχαρίους, αὔξησις αὐτῶν ποὺ προκόπτουν, στήριγμα τῶν τελείων, φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας» (Ε.Π.Ε., 5 , σελ. 16 – 17).
Εἶναι λατρευτικὰ κείμενα ποὺ ἐμπερικλείουν διδαχὴ καὶ φωτισμό, μάθηση καὶ ἀποκάλυψη, ὀρθοδοξία καὶ ὀρθοπραξία.
«Ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων, ἐπίστρεψον δή, καὶ ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε καὶ ἐπίσκεψαι τὴν ἄμπελον ταύτην καὶ κατάρτισαι αὐτήν, ἥν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά σου».
Ἑρμηνεία: «Ὦ Θεὲ τῶν ἄνω δυνάμεων (Ἀγγέλων), γύρισε τώρα Σὲ παρακαλῶ καὶ ἐπίβλεψε (προνοητικά, διορθωτικά, δημιουργικὰ) ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἴδε καὶ κυβέρνησε τὸ ἀμπέλι τοῦτο· καὶ διόρθωσέ το, τὸ ὁποῖο ἐφύτευσε ἡ δεξιὰ Σου».
Ἀρχικὰ (Π. Διαθήκη - Ψαλμοὶ) «ἄμπελος» ὀνομάσθηκε ὁ ἰουδαϊκὸς λαός, τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς (θαυματουργικὰ) ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν τυραννία τῆς Αἰγύπτου καὶ τὸν φύτεψε στὴν Παλαιστίνη.
Στὸ κείμενο τοῦ Ψαλμοῦ διαβάζουμε (σχετικά):
«ἄμπελον ἐξ Αἰγύπτου μετήρας, ἐξέβαλες ἔθνη καὶ καταφύτευσας αὐτὴν» (στίχ. 9) δηλ. «ἔφερες τὸ ἀμπέλι ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, δηλ. τοὺς πιστοὺς ἰουδαίους, καὶ ἔβγαλες τὰ ἔθνη καὶ τὸ ἐφύτευσες στὴν γῆ τῆς Παλαιστίνης».
Σχόλιο π. Αὐγουστίνου Καντιώτη (εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν – Σελ. 265)
«Ὁ ἰουδαϊκὸς λαὸς ἦταν τὸ διαλεχτὸ ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν ἀρχαῖο κόσμο. Ἀλλὰ δυστυχῶς τὸ διαλεχτὸ αὐτὸ ἀμπέλι, ποὺ τὸ θαύμαζαν ὅλοι, γιὰ τίς ἁμαρτίες αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καταστράφηκε... Σὰν νὰ ᾿πεσε χαλάζι ἢ ἀκρίδα, ἢ σὰν νὰ μπῆκαν σ᾿ αὐτὸ ἄγρια γουρούνια, ποὺ ὄχι μόνο τρῶνε τὰ φύλλα καὶ τὰ σταφύλια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ρύγχος τους σκάβουν καὶ τινάζουν στὸν ἀέρα τίς ρίζες τῶν κλημάτων καὶ δὲν μένει τίποτε».
Στὸ κείμενο διαβάζουμε:
«Ἐλυμήνατο αὐτὴν σῦς ἐκ δρυμοῦ, καὶ μονιὸς ἄγριος κατενεμήσαντο αὐτὴν» δηλ. «τὴν κατέστρεψε καὶ τὴν ἐρήμωσε (τὴν ἄμπελο) ὁ ἐπιδραμὼν ἐκ τοῦ πυκνοῦ δάσους ὡς ἄλλος κάπρος (ὁ Ναβουχοδονόσορας ἢ ὁ Σαλμανάσαρ ὁ Ἀσσύριος) καὶ ὡς ἄγριος χοῖρος τὴν κατέφαγε καὶ τὴν ἐξεγύμνωσε» (στίχ. 14).
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος Γραικός, γνωστὸς ἀπὸ τοὺς λόγους του γιὰ τὴν δογματικὴ ἀκριβολογία του, τὴν βιβλικὴ καὶ πατερικὴ θεμελίωσή τους καὶ τὸ ἀντι-λατινικὸ φρόνημά του, παρατηρεῖ (περὶ αἱρέσεων):
«"ἐκ δρυμοῦ" δηλ. ἀπὸ τὸ δάσος τῶν ἀναριθμήτων ψευδοδιδασκαλιῶν καὶ «μονιὸς» ἄγριος (παρατηρεῖ) αὐτὸς ποὺ πηγαίνει καὶ τρώει τὴν ἐκλεκτὴ ἄμπελο, ποὺ φύτεψε ἡ δεξιὰ τοῦ Ὑψίστου... Εἶναι ὁ νοῆμον λύκος (Ἰωάν. 10, 12), ποὺ ἁρπάζει ἀπὸ τὸ εὐσεβὲς ποίμνιο τὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ Σωτῆρος καὶ τὰ διασκορπίζει – ἀλίμονο! Ἐξ αἰτίας τῆς ἀμελείας τῶν ποιμένων (Ἰωάν. 10, 13)» (Λόγος 6ος).
Σχετικά, ὑπάρχει μεγάλη θεολογία – ἐκκλησιολογία στὴ θεώρηση τοῦ Μ. Βασιλείου, ἀναφερόμενος στὸ χωρίο (Ἠσ. 5,1):
«Ἀμπελῶνα ἐφύτευσα καὶ περιέθηκα φραγμόν».
Ὁ Ἱ. Πατήρ, τονίζει:
«Εἶναι φανερὸν ὅτι ἀμπελῶνα λέγει τὰς ἀνθρωπίνας ψυχάς, εἰς τὰς ὁποίας ἔβαλε φραγμὸν τὴν ἀσφάλειαν τῶν ἐντολῶν καὶ τὴν φρουρὰν τῶν ἀγγέλων∙ Διότι «παρεμβαλεῖ ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβουμένων αὐτῶν» (Ψαλμ. 33, 8). Ἔπειτα σὰν στηρικτικοὺς πασάλους ἔπηξε δίπλα μας ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας «πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους» (Α' Κορ. 12, 28).
Καὶ σηκώνοντας ὑψηλὰ τὰ φρονήματά μας μὲ τὰ ὑποδείγματα τῶν παλαιῶν μακαρίων ἀνδρῶν, δὲν τὰ ἀφῆκε νὰ εἶναι πεσμένα κάτω καὶ νὰ πατοῦνται» (Λόγος Ε', εἰς τὴν Ἑξαήμερον – Ε.Π.Ε., 4).
Ὅταν στὴ Θεία Λειτουργία παρίσταται Ἀρχιερέας, τότε στὸ τελευταῖο «Ἅγιος ὁ Θεὸς» ὁ Ἀρχιερέας, κρατῶντας τα δικηροτρίκηρα, εὔχεται (τρὶς) ὑπὲρ τοῦ λαοῦ:
«Κύριε Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ ουρανοῦ καὶ ἴδε καὶ ἐπίσκεψαι τὴν ἄμπελον ταύτην καὶ κατάρτισαι αὐτήν, ἥν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά σου».
Ἀναγνωρίζει ὁ Ἀρχιερέας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τὸ αἴτιο καὶ ἡ κινητήρια δύναμη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Σύμπαντος κόσμου.
Νὰ προσέξουμε, ἰδιαίτερα, καὶ τὸν ἑξῆς μυστικὸ συμβολισμό:
στὰ δικηροτρίκηρα τὰ μὲν τρία κεριὰ (μιὰ δέσμη – τρεῖς θῆκες, μιὰ γιὰ κάθε κερὶ) συμβολίζουν τὴν Ἁγία Τριάδα, ἐνῶ στὸ δεύτερο κηροπήγιο, τὰ δύο κεριὰ συμβολίζουν τίς δύο φύσεις τοῦ χριστοῦ. Ὁ Ἀρχιερέας καὶ ὁ πιστὸς ὀφείλουν ν᾿ ἀπαντοῦν ὀρθὰ – θετικὰ στὸ κάλεσμα τῆς εὐχῆς. Τί βλέπουμε, ὅμως;
1ο) Οἱ σημερινοὶ ἐπίσκοποι ἐπιτρέπουν νὰ εἰσέρχονται στὸ Ἀμπέλι ἄγριοι μονιοὶ ἐκ τοῦ «δρυμοῦ», ποὺ εἶναι (οἱ ἀγριόχοιροι) οἱ ἑτεροδιδασκαλίες τοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Ἐπικαλοῦνται τὴ Θεία προστασία, ὅταν οἱ ἴδιοι – φεύ! ξεριζώνουν τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας φυτεύοντας τίς ἀγριάδες τῆς οἰκουμενικῆς αἵρεσης. Σημεῖο μέγα «ἐν τοῖς ὑστέροις καιροῖς»!
2ο) Τὴν ὑπερέχουσα τῆς ἀνθρώπινης νοήσεως Βασιλεία καὶ Θεία διδασκαλία, οἱ σημερινοὶ ἐπίσκοποι – Πατριάρχες δὲν τὴν τηροῦν ἀναλλοίωτη, ὅπως ὅρισαν (κατὰ Θεία βούληση) οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Θεοφόροι Πατέρες. Ὁ Μ. Βασίλειος εἶναι σαφὴς στὸ λόγο του (ποὺ ἀναφέραμε ἀνωτέρω) (Λόγος Ε', εἰς τὴν Ἑξαήμερον, Ε.Π.Ε., 4). Συντελοῦν, ὡς οἰκουμενιστές, στὴν ἀποστασία, δηλ. στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν ὀρθὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ στροφή τους πρὸς τίς αἱρέσεις (ψευδοσύνοδος Κρήτης).
3ο) Ἀναγνωρίζοντας τὸ Κοράνιο ὡς «δρόμο σωτηρίας», ἀκολουθοῦν τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν μία καὶ μόνη ὑπόσταση στὸ Θεὸ καὶ ὄχι καὶ τίς τρεῖς, ὅπως διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, σὲ τί σύγχυση βρίσκονται οἱ σημερινοὶ (ἐπίσκοποι) «ποιμένες», ποὺ ἐπικαλοῦνται τὴ Θεία βροχὴ πρὸς αὔξηση τῆς Ἀμπέλου τῆς Ἐκκλησίας!
4ο) Δὲν εἴδαμε ποιμαντικὴ παρέμβασή τους (δημοσίως) μὲ Ἁγιογραφικὴ ἀνάλυση γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῶν παρὰ φύσει σχέσεων (ομοφυλοφιλία, κ.λ.π.) ποὺ καταδικάζει ἡ Γραφὴ πρὸς καταρτισμὸ τοῦ ποιμνίου.
5ο) Οἱ Ψαλμοὶ (γενικὰ) ἐλέγχουν τοὺς οἰκουμενιστὲς ποιμένες – ἐπισκόπους:
«παρά σου ὁ ἔπαινός μου, ἐν Ἐκκλησίᾳ μεγάλη ἐξομολογήσομαί σοι, τὰς εὐχάς μου ἀποδώσω ἐνώπιον τῶν φοβουμένων σου» (Ψαλμὸς 21, 26).
«παρά σου ὁ ἔπαινός μου, ἐν Ἐκκλησίᾳ μεγάλη ἐξομολογήσομαί σοι, τὰς εὐχάς μου ἀποδώσω ἐνώπιον τῶν φοβουμένων σου» (Ψαλμὸς 21, 26).
Ἑρμηνεία: «Ἐσὺ θὰ μοῦ δώσεις τὴ δύναμη νὰ ἐγκωμιάσω τὸ μεγαλεῖο σου. Μέσα σὲ μεγάλη σύναξη λαοῦ θὰ σὲ δοξολογήσω. Τὰ τάματα ποὺ σοῦ ἔκανα, θὰ τὰ ἐκπληρώσω ὡς ἱερὴ ὀφειλὴ ἐνώπιον αὐτῶν ποὺ σέβονται τὸ ὄνομά σου».
Σχόλιο:
Μετὰ τὴν ἀποσύνδεσή τους οἱ σημερινοὶ ἐπίσκοποι ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη, μποροῦν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴ λογικὴ καὶ τὸ ἦθος τοῦ Ψαλμοῦ (21, 26) στὴ διάσταση τῶν ὑποσχέσεών τους κατὰ τὴν ὥρα τῆς χειροτονίας τους; Μποροῦν, ἐν καθαρὰ καρδία, νὰ ὁμολογήσουν «τὰ τάματα ποὺ σοῦ ἔκανα θὰ τὰ ἐκπληρώσω»; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀρνητική, ἀντίθετα:
α) Στὴ «σύνοδο» τῆς Κρήτης, «ἐν ἐκκλησίᾳ μεγάλη» δὲν δοξολόγησαν τὴν Ὀρθοδοξία, δὲν ἴσχυσε τὸ «παρά σου ὁ ἔπαινός μου».
β) Ἐκεῖ (Κρήτη) ἔθεσαν τίς «βάσεις» γιὰ μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀποφανθεῖ, ἐδῶ καὶ αἰῶνες: «ἐπικατάρατοι οἱ ἐκκλίνοντες ἀπὸ τῶν ἐντολῶν σου» (Ψαλμ. 118, 21).
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου