Δείχνει πως οι ζώντες, οι Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, μνημονεύουν τους κεκοιμημένους, προσεύχονται για αυτούς και να προσβλέπουν σ΄αυτούς.
Το Σάββατο των Ψυχών αφορά «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου» και μνημονεύει όλους που υπέστησαν θάνατο σε ξένη γη, σε στεριά και σε θάλασσα, που πέθαναν από την πείνα, σε πολέμους, σε κακοκαιρίες, σε σεισμούς και θεομηνίες, όσους κάηκαν ή χάθηκαν, εκείνους που ήταν φτωχοί και χωρίς πόρους και δεν τους φρόντισε κάποιος με Ακολουθίες τα Μνημόσυνα, για αυτούς που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν.
Ειδικότερα, πάρα πολλές φορές έχουμε τονίσει κατά τη διάρκεια του ιερού αγώνα για τη διεθνοποίηση και την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας, της Γενοκτονίας που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες, ότι έχουμε μαζί μας το Θεό και τις ψυχές των δολοφονημένων προγόνων μας.
Έχουμε αναφέρει ότι σε κάθε δύσκολη προσπάθεια και δοκιμασία, σε κάθε εμπόδιο που βάζουν οι υπονομευτές και οι αρνητές, εντός και εκτός Ελλάδας, το προσπερνάμε με τη δύναμη που μας δίνει η πίστη μας, με τη δύναμη που λαμβάνουμε από τις ψυχές των δικών μας ανθρώπων.
Έχουμε επισημάνει σε κάθε δημόσια τοποθέτηση ότι ο αγώνας θα είναι νικηφόρος γιατί έχουμε δίπλα μας τις ψυχές των Ελλήνων και των Ελληνίδων, των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών, που εξολοθρεύτηκαν, απαγχονίστηκαν, βιάστηκαν, κατά τη διάρκεια του προμελετημένου μαζικού εγκλήματος εναντίον τους.
Ένα έγκλημα που εκτέλεσαν οι Νεότουρκοι και Κεμαλικοί, το οποίο επειδή δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε από τους μαθητές τους Ναζί και τον Χίτλερ και επαναλαμβάνεται από τους νεοσουλτάνους της Άγκυρας σήμερα.
Φέτος, κάθε χρόνο, κάθε Σάββατο, κάθε μέρα, τα μνημόσυνα, τα κόλλυβα, το σιτάρι, ας γίνουν και για τους δικούς μας ανθρώπους που δολοφονήθηκαν στη Θράκη, στον Πόντο, στην Ιωνία, στην Καππαδοκία.
Για να “σπείρετε εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία”, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος (Α’ Κορινθ, κεφ 15, εδ 42), για να μη μείνει η θυσία τους χωρίς δικαίωση, για να νιώσουμε όλοι, κεκοικημένοι και ζώντες Ανάσταση.
Υ. Γ. Και ένα περιστατικό για ένα ιδιαίτερο μνημόσυνο, που φανερώνει το μεγαλείο της πίστης, της Ελληνικότητας και της συγχώρεσης. Ο Πάνος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε το 1800 στη Ζάκυνθο και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Αικατερίνης Καρούτσου και ήταν νυμφευμένος με την κόρη της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, η οποία όπως και ο άνδρας της δολοφονήθηκε στη εμφύλια σύρραξη κατά τη διάρκεια της Εθνεγερσίας του 1821 .
Με την έναρξη της Επανάστασης πήγε στην Πελοπόννησο για να συμμετάσχει στον Απελευθερωτικό Αγώνα. Έλαβε μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς στο Βαλτέτσι και στις μάχες εναντίον του Δράμαλη (Δερβενάκια).
Συμμετείχε στη διοίκηση της Τρίπολης και αργότερα διορίστηκε φρούραρχος του Ναυπλίου. Δολοφονήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου κοντά στο χωριό Παλλάντιο της Αρκαδίας , δυστυχώς από Έλληνες, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
Όταν έπιασαν τα παλληκάρια του Κολοκοτρώνη τον δολοφόνο του γιου του Πάνου, τον παρέδωσαν στο Γέρο του Μοριά. Λέγεται πως όταν έστρωσε τραπέζι για να φάνε, κάλεσε τον δολοφόνο να καθίσει στο τραπέζι τους. «Γιατί λες να καθίσει στο τραπέζι το δολοφόνο του γιου μας;» αποκρίνεται η κυρία Αικατερίνη, η γυναίκα του. «Είναι το πιο καλό μνημόσυνο» της απαντά εκείνος…..
*Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου – Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Μελετητών των Γενοκτονιών .
Πηγή:http://malkidis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου