ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄ (Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στήν Κοζάνη) - (Βιβλίο Α΄ - Μέρος 63ο)

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ

ΕΧΕΙΣ ΜΕΤΡΟΝ;

Ὑποθέσατε ὅτι ἔχομεν μιάν ποσότητα ὑφάσματος. Θέλομεν νά μετρηθεῖ. Καί ἰδού παρουσιάζονται οἱ μετρηταί. Ἀλλά περίεργον! Ὁ καθένας κρατεῖ ἰδικόν του μέτρο καί μέ αὐτό ζητεῖ νά μετρήσει. Ἔτσι πολλοί μετρηταί, ἀλλά καί πολλά διάφορα μέτρα. Μετροῦν, ἀλλά δέ συμφωνοῦν, δέν καταλήγουν εἰς τό ἴδιο ἀποτέλεσμα μετρήσεως. Τέλος, διά νά ἐξέλθουν ἀπό τό ἀδιέξοδον τῶν διαφόρων μετρήσεων, οἱ μετρηταί ἀναγκάζονται νά καθιερώσουν ὑποχρεωτικήν δι’ ὅλους μιάν μονάδα μετρήσεως, τόν πύχην π.χ., καί μέ τό κοινόν αὐτό μέτρον, τό ὁποῖον παραδέχονται ὅλοι, ἀγορασταί καί πωληταί, γίνονται μετρήσεις, παύουν αἱ διαφωνίαι καί κινεῖται τό ἐμπόριον.  

 

Διά τά ὑλικά ἀγαθά, διά τό ζύγισμα καί τό μέτρημά των ὑπάρχουν μονάδες μετρήσεως, περί τῶν ὁποίων ἀσχολεῖται ἡ Μαθηματική Ἐπιστήμη. Μέ αὐτάς ζυγίζουν, μετροῦν ὄχι μόνον τά μικρά ἀλλά καί τά ἐλάχιστα, ἀλλά καί τά μέγιστα. Μετροῦν τήν περιφέρειαν, τήν ἔκτασην τῆς γῆς, ζυγίζουν τόν ὄγκο της, ὑπολογίζουν μέ ἀκρίβεια τάς ἀποστάσεις τῶν ἄστρων. Καί οἱ ἄνθρωποι συμφωνοῦν.

Συμφωνοῦν γύρω ἀπό τήν μέτρησιν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, διότι ἔχουν παραδεχθεῖ ἕνα κοινόν μέτρον ἀλλά δέ συμφωνοῦν γύρω ἀπό τίς ἰδέες. Ἐδῶ πλέον δημιουργεῖται σύγχισις, Βαβέλ, Λαβύρινθος. Οἱ ἄνθρωποι αἰωνίως διαφωνοῦν ἤ συμφωνοῦν σήμερον, διά νά διαφωνήσουν αὔριον ἐπάνω εἰς φλέγοντα κοινωνικά, πολιτικά, οἰκονομικά ζητήματα. Καί δέν πρόκειται περί δυό μόνον γνωμῶν, ἀλλά περί ἀναριθμήτων γνωμῶν καί ἀντιλήψεων. Ὅποιος ἀμφιβάλλει, ἄς ἠπάγει εἰς τήν Βιβλιοθήκην τοῦ Δήμου, ἄς ἀνοίξει ἕναν πρόχειρον ὁδηγόν, ἕνα ἐγχειρίδιον Κοινωνιολογίας, Φιλοσοφίας, Ἱστορίας τῶν οἰκονομικῶν θεωριῶν, διά νά τόν καταλάβει ἴλιγγος ἐμπρός εἰς τήν ἀτελεύτητον σορείαν τῶν ποικίλων ἀντιλήψεων. 

Καθένας ἀπό ἐκείνους πού φιλοδοξοῦν νά δημιουργήσουν νέαν κατεύθυνσιν εἰς τόν κόσμον, περιγράφει μέ τά μελανότερα χρώματα τό παρόν, περιφρονεῖ τό παρελθόν, ὑποτιμᾶ τούς ἄλλους, ἐξυψώνει τό σύστημά του, καί πρός αὐτό τό ἰδικόν του σύστημα ζητεῖ νά ριμουλκήση τούς πάντες καί τά πάντα. Μέτρον, μέ τό ὁποῖον θέλει νά μετρήσει τόν κόσμον ὅλων, εἶναι ἡ θεωρία του. Αὐτό κάμνουν ὅλοι ἀπό τῆς ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς. Ἀλλ’ ὁ χρόνος, πού εἶνε διϋλιστήριον τῶν ἰδεῶν, ἔρχεται νά ἀποδείξει, ὅτι καμία θεωρία δέν παρουσιάζει τό τέλειον. Ὅλαι αἱ θεωρίαι ἔχουν τάς σκοτεινάς τούς ὄψεις, ἀλλά καί τά τρωτά των σημεῖα, περί τῶν ὁποίων διεξοδικῶς ὁμιλεῖ ἡ ἐπιστήμη τῆς Πολιτικῆς Οἰκονομίας.

Ἄνθρωπε! Εἶσαι ἐλεύθερος νά ἀποσπασθεῖς ὅποιαν θέλεις ἀπό τάς θεωρίας, ἀλλά γνωρίζωμεν ὅτι δέν κατέχεις τί τό τέλειον, μή προσκολλᾶσαι μέ φανατισμόν εἰς τήν ἰδεολογίαν σου, μή περιφρονεῖς τάς γνώμας τῶν ἄλλων. Μελέτα, ἄκουγε ὅλα τά τέκνα τῆς γῆς, καί κατόπιν μέτρα καί ζύγιζε. Μέ τί; Μέ τό μυαλό σου; Μέ τό μυαλό τῶν ἄλλων; Μέ τήν θεωρίαν τή ἰδικήν σου; Ἤ μέ τάς θεωρίας τῶν ἄλλων; Ὄχι! Οὔτε ὁ δικός σου νοῦς, οὔτε ὁ νοῦς των ἄλλων δύναται νά γίνει τό ὕψιστον κριτήριον τῆς ἀληθείας. Διότι καί ὁ δικός σου νοῦς σφάλλεται, ἔστω καί ἐάν εἶνε νοῦς Σωκράτους και Ἀϊνστάϊν, καί οἱ ἄλλοι σφάλλονται, καί ὅλα εἶνε ἀσταθῆ καί ἀβέβαια.

Ὅλα εἶνε ἀσταθῆ καί ἀβέβαια. Καί ὅμως ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ μιάν σταθερότητα, μιάν μονιμότητα. Ζητεῖ ἕνα μέτρον, μέ τό ὁποῖο νά δύναται νά μετρᾶ ὅλα τά ἐγκόσμια. Καί ὡς τοιοῦτον μέτρον ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί ὑποδεικνύομεν εἰς τόν Κόσμον τό ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.  

Εαν ὅλες οἱ δικαιολογίες ἀπό τῆς ἄκρας δεξιᾶς μέχρι τῆς ἄκρας ἀριστερᾶς συνεφωνοῦσαν καί ἔλεγαν: «Θά κρίνομεν ὅλοι τά συστήματά μας, χρησιμοποιοῦντες ὅλοι ἀνεξαιρέτως ὡς κοινόν μέτρον τό Εὐαγγέλιον. Ὅσα συμφωνοῦν μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου θά τά κρατήσωμεν, ὅσα δέν συμφωνοῦν θά τά ἀπορρίψωμεν, θά θέσομεν δέ ὡς βᾶσιν τῶν μελλοντικῶν σχέσεών μας πρός ἀλλήλους τό Εὐαγγέλιον» ἐάν ὑπογράφετο ὑφ’ ὅλων ἕνα τοιοῦτον συμβόλαιον, τότε ἡ δυσπιστία θά ἐξαλείφετο, ἡ ὄξυνσις τῶν παθῶν θά ἀμβλύνετο καί θά ἐπήρχετο βαθμιαίως ἡ ἀμοιβαία κατανόησις καί ἡ σχετική γαλήνη.

Δέν εἶνε οὐτοπία αὐτό πού γράφομεν. Ὁ Γκάντι, ὁ ἀρχηγός τοῦ Ἰνδικοῦ λαοῦ, μέσα ἀπό τήν φυλακήν, πρό ἐτῶν ἐφώναζε εἰς ὅλον τόν Κόσμον: «Ἐάν ὅλοι οἱ πολιτικοί θέσουν τό Εὐαγγέλιον ὡς βᾶσιν πάσης συζητήσεώς των, τότε τά ἔθνη θά εἰρηνεύσουν καί θά εὐτυχίσουν».

Διότι τό Εὐαγγέλιον, χωρίς νά ὑποδεικνύει ὁρισμένον πολιτικο-οἰκονομικό σύστημα ἀφήνει ἐλευθέραν τήν πολιτικήν ἐπιστήμην νά ἀνακαλύψει τό τελειότερον σύστημα, δίδει ὅμως τάς γενικάς κατευθύνσεις τῆς ζωῆς, ἀπό τάς ὁποίας δέν δύναται νά ἀπομακρυνθεῖ ἀτιμωρητί ὁ ἄνθρωπος. «ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΟΥ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ». Νά μιά θεμελειώδης εὐαγγελική ἀρχή, ἕνα γενικόν μέτρον, πού πρέπει νά τό παραδεχθῶμεν ὅλοι. Τοιαύτας γενικάς ἀρχάς ἔχει τό Εὐαγγέλιον, καί δι’ αὐτό ἀξίζει νά γίνει τό κριτήριον ὅλων.

Καί ἐάν ἄλλοι δέν θέλουν, δικαίωμά των. Ἄτομα, οἰκογένειαι, κοινωνίαι καί ἔθνη, πού δέν θέλουν νά ὑποταχθοῦν εἰς τό Εὐαγγέλιον, θά γίνουν θύματα τῆς πλέον φρικτῆς δυστυχίας καί θά μέθουν ἀπό τά παθήματά των ὅτι «σκληρόν πρός κέντρα (ὀξέα) λακτίζειν». Ἀλλά σύ, Χριστιανέ, πού ζεῖς μέσα εἰς τήν καθημερινήν ἀβεβαιότητα καί ἀστάθειαν, κράτει καλῶς το Εὐαγγέλιον. Αὐτό εἶνε ὁ χρυσοῦς κανών τῆς ζωῆς. Μέ αὐτό νά ζεῖς. Μέ αὐτό νά κρίνεις ὅ,τι λέγεται καί γίνεται γύρω σου. Μέ αὐτό νά ἀποθάνεις. Διότι, ὡς λέγει ὁ Νεύτων, ἕνας ἐκ τῶν κορυφαίων ἀστρονόμων τοῦ κόσμου, τό ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ εἶνε ἡ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, τό Ἄ καί τό Ω. Μακάριος ὅποιος τό ἐννοήσει καί τό ζήσει. Δέν θά χάσει τόν σκοπόν τῆς ζωῆς.

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Αὔριον Κυρικήν (11 Μαρτίου 1945) κατά τήν θείαν Λειτουργίαν (ὥραν 9π.μ.) εἰς τόν Ι. Ναόν τοῦ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ θά ὁμιλήσει ὁ ἱεροκῆρυξ ἀρχιμανδρίτης Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης.
«ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗ 10/3/1945, αρ. φυλ. 10

Συνεχίζεται

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π.  Καπλάνογλου 

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄»
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)

 

Πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

«Πᾶνος»