Νεκτάριος Δαπέργολας: «Τό λαμπρό πνευματικό παρελθόν μας δέν ἀρκεῖ»...

Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας

 

Ἀπό τίς πλέον συγκινητικές ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς περασμένης Κυριακῆς μέ τόν Ρωμαῖο ἑκατόνταρχο τῆς Καπερναούμ καί τήν ἐκπληκτική του πίστη. Συνάμα ὅμως καί ἀπό τίς πλέον ἀποκαλυπτικές, γιά ὅσους βαυκαλίζονται ὅτι (συνεχίζουν νά) ἀποτελοῦν περιούσιο λαό καί δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ πνευματική παρακαταθήκη τοῦ παρελθόντος δέν ἀρκεῖ ἀπό μόνη της γιά νά τούς σώσει σέ καιρούς τέτοιας ζοφερῆς παρακμῆς καί τόσο πρωτοφανοῦς πνευματικῆς ξηρασίας.

 
     Γιατί τί λέει ο Χριστός, ἐγκωμιάζοντας τήν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου; «Ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (Ματθ. η΄ 10-12).

 
     Κάτι παρόμοιο ἄλλωστε τονίζει ο Χριστός καί σέ ἄλλο σημεῖο τοῦ Κατά Ματθαῖον (κα΄ 40-43): «ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις (σ.σ. πού ἀρνοῦνταν ἐπίμονα νά μετανοήσουν καί δολοφόνησαν ὅλους τούς ἀπεσταλμένους Του καί ἐν τέλει καί τόν ἴδιο τόν Υἱό Του); Λέγουσιν αὐτῷ· κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν». Καί τούς ἀπάντησε καί πάλι ὁ Χριστός πώς «διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς».

 
     Καί ἀνάλογη φυσικά ἦταν καί ἡ προτροπή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου πρός τούς Φαρισαίους: «ποιήσατε καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας, καὶ μὴ δόξητε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ» (Ματθ. γ΄ 8-9). Ὅπερ θά μποροῦσε καί νά ἀποδοθεῖ σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση γιά ἐμᾶς σήμερα ὡς ἑξῆς: μήν ἐπαναπαύεστε λέγοντας ὅτι εἶστε Ἕλληνες, κάτοικοι δηλαδή ἁγιοτόκου καί λαμπερῆς πατρίδας, ἀπόγονοι ἡρώων καί ἁγίων, γιατί ὁ Θεός μπορεῖ καί ἀπό τίς πέτρες νά βγάλει Ἕλληνες. Ἕλληνες στήν οὐσία καί ὄχι στό ὄνομα. Καί νά πάρει ἀπό ἐσᾶς τή χάρη Του καί νά τή δώσει σέ ἄλλους «Ἕλληνες», πού θά ποιοῦν τό θέλημά Του, ὅπως τήν πῆρε τότε ἀπό τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ.

 
     Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐπί πολλούς αἰῶνες ὁ Ἑλληνισμός εἶχε γίνει τό ὄχημα τῆς Θείας Χάριτος καί τό ὄργανο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ κόσμου. Τώρα πού βουλιάξαμε στή διαφθορά καί τήν ἀποστασία, τώρα πού Τόν προδώσαμε καί Τόν σταυρώνουμε καθημερινά, μέσα σέ αὐτό τό ἄγονο πλέον καί κατάξερο τοπίο, μέχρι πότε θά μᾶς κρατᾶ τό λαμπρό πνευματικό παρελθόν μας, ὁ ποτισμένος μέ αἷμα καί σπαρμένος μέ ἅγια λείψανα τόπος μας, ἡ μεσιτεία καί οἱ πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων μας; Καί μέχρι πότε ἐπίσης θά μᾶς κρατοῦν καί κάποιες σύγχρονες εὐλογημένες και ἀγωνιζόμενες μορφές, πού ἀναμφίβολα ὑπάρχουν, ἀλλά δείχνουν τόσο λίγες μέσα στό βρωμερό σκοτάδι τῆς διαστροφῆς γύρω μας;

 
     Δαιμονικοί καιροί λυσσομανοῦν καί ἡ μόνη μας ἐλπίδα εἶναι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ μετάνοια εἶναι ὁ μόνος δρόμος μπροστά μας. Καί τό νά ποιήσουμε «καρπόν ἄξιον τῆς μετανοίας» ἡ συνέχεια τοῦ μονόδρομου. Γιατί (καί πάλι θά θυμηθῶ τό Κατά Ματθαῖον) «ἤδη καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται».

 
     Ἐμεῖς ὡς πότε θά ἐπιμένουμε νά τό ξεχνᾶμε αὐτό;