Ἅγιος Πορφύριος: Μέ τή σιωπή, τήν ἀνοχή καί τήν προσευχή, ὠφελοῦμε τόν ἄλλον μυστικά

 

Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε. Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Ούτε και με τις υποδείξεις.

Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό· αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσομε.

Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την χάρη, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει, να τους διεγείρει προς το θείο έρωτα.

Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους. Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του. Με τις προσευχές μας θα κάνομε όλους άξιους της αγάπης του Θεού.

Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε. Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέγει: «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις».

Ἅγιος Πορφύριος: Ἀποφθέγματα ἀπό τήν Ἀσκητική καί Ἠσυχαστική Ἁγιορείτικη Παράδοση

Όταν ὁ Γέ­ρον­τας Πορ­φύ­ριος, ὁ προ­ο­ρα­τι­κός, βρι­σκό­ταν ἀ­κό­μα στά Καλ­λί­σια, τόν ἐ­πι­σκέ­φθη­κε ἕ­νας φι­λο­μό­να­χος νέ­ος, ἔ­χον­τας ἀ­κού­σει πολ­λά γιά τό προ­ο­ρα­τι­κό καί δι­ο­ρα­τι­κό του χά­ρι­σμα. Βρῆ­κε τήν πόρ­τα ἀ­νοι­χτή, μπῆ­κε στό Ἐκ­κλη­σά­κι, ἄ­να­ψε κε­ρί, προ­σκύ­νη­σε καί κά­θη­σε σέ ἕ­να στα­σί­δι. Σέ λί­γο ἀ­κού­στη­καν ἀρ­γά βή­μα­τα. Εἶ­δε ἕ­ναν Γέ­ρον­τα νά κρα­τᾶ ἕ­να βι­βλι­α­ρά­κι στό χέ­ρι του καί νά βγα­ί­νη ἔ­ξω ἀ­πό τό Μο­νύ­δριο. Ἀ­κο­λού­θη­σε μέ λα­χτά­ρα. Ὅ­ταν ὁ Γέ­ρον­τας τόν ἀν­τι­λή­φθη­κε, γύ­ρι­σε νά δῆ ποι­ός εἶ­ναι, καί γιά μία στιγ­μή τόν ἐ­ξέ­τα­σε σι­ω­πη­λός. Ἔ­πει­τα ἔ­σκυ­ψε τό κε­φά­λι του καί κά­τι ψι­θύ­ρι­ζε. Ὁ νέ­ος τοῦ ἔ­βα­λε με­τά­νοι­α. Τοῦ λέ­γει ὁ Γέ­ρον­τας:

–Ἐ­σύ μοιά­ζεις πο­λύ μέ τόν πα­τέ­ρα σου.

–Γέ­ρον­τα, ποῦ τόν ξέ­ρε­τε τόν πα­τέ­ρα μου;

Άγιος Πορφύριος: «Όποιος θέλει να γίνει Χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής»

Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες τ’ άπειρο, μες τ’ άστρα, μες τα μεγαλεία του Θεού, μες τη σιωπή.

Όποιος θέλει να γίνει Χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι. Πρέπει να πονάεις. Ν΄ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι΄ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δεν λογαριάζει τίποτε, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.

Αγωγή γονέων και παιδιών από τον άγιο Πορφύριο

Κάποτε – διηγείται ο κ. Κωνσταντίνος Γανωτής – πήγαν κάποιοι γνωστοί μας γονείς στον γέροντα Πορφύριο το αγοράκι τους πέντε ετών aπου δεν είχε μιλήσει ακόμα. Ούτε “μαμά” δεν είχε πει. Ήταν απελπισμένοι από γιατρούς και κάποιος τους μίλησε για τον Γέροντα και την πιθανότητα να τους βοηθούσε. Ο Γέροντας έπιασε το κεφάλι του παιδιού, το χάιδεψε, γύρισε και τους λέει: «Θα το βαράτε να σωπάση. Να μην τρέχετε σε γιατρούς, δεν έχει τίποτε το παιδί».

Οι γονείς δεν πίστεψαν στα παράξενα λόγια του και κατεβαίνοντας στην Αθήνα πήγαν το παιδί σε ιατρεία του ΠΙΚΠΑ σε γιατρό της λογοπαιδείας. Μόλις γύρισαν στο σπίτι χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γέροντας: «Καλά, δεν σας είπα να μην το πάτε το παιδί σε γιατρούς; Αφού σας είπα ότι το παιδί θα μιλήση!».

Άγιος Πορφύριος: «Ένας Μοναχός στον αέρα…!»

 

Γνώριζα προσωπικά τον Άγιο και δύο χρόνια μετά την κοίμησή του πήγα στα Καυσοκαλύβια για να προσκυνήσω τον τάφο του. Εκείνη την περίοδο και για πολλούς μήνες με βασάνιζε ένα σοβαρό δίλημμα. 

 

Γνώριζα μία κοπέλα και αναρωτιόμουνα εάν έπρεπε να την παντρευτώ ή όχι. Πήγα και συγκινημένος γονάτισα στον τάφο του και τον παρακάλεσα να με βοηθήσει, να πάψω να βασανίζομαι. Στο τέλος πήρα για ευλογία λίγο από το αθωνικό χώμα που τον σκεπάζει και συγκινημένος ξεκίνησα να φύγω.

Ήταν αργά το απόγευμα και πήγαινα να τακτοποιηθώ στην Καλύβη που θα με φιλοξενούσε για εκείνο το βράδυ. Μπροστά στα μάτια μου απλωνότανε το καταγάλανο Αιγαίο Πέλαγος. Και ξαφνικά, για λίγα δευτερόλεπτα, παρουσιάστηκε στον αέρα ένας μοναχός! Δεν κατάλαβα ποιος ήτανε. Τον έβλεπα καθαρά με τα σαρκικά μου μάτια και τότε μέσα μου άκουσα τη φωνή του Αγίου να μου λέει:

Συζήτηση με τον γέροντα Πορφύριο περί συνεχούς Θείας Μεταλήψεως

 

 

 Ήταν και εκείνος στενοχωρημένος, γιατί οι πιστοί έχουν απαιτήσεις -και δικαίως- από τον ιερέα, να είναι προσευχόμενος στο Άγιο Βήμα. Αλλά οι ίδιοι πολλές φορές με τη στάση τους δεν τον βοηθούν.

Εγώ, έλεγε, τους θυμιάζω και εκείνοι δεν υποκλίνονται. Λέω «στώμεν καλώς» και αυτοί κάθονται. Τους ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.

Άγιος Πορφύριος: «Θα περάσετε δύσκολα αλλά κοντά στην Εκκλησία κανένας δε θα χαθεί..»

 

«–Αυτό που πρέπει περισσότερο εσείς οι Αγιορείτες να δείτε, είναι το θέμα της πίστεως. Να διατηρήσετε ορθή την πίστη και αλώβητη, διότι έρχονται δύσκολα χρόνια.

Προσέξτε την πίστη, εσείς ειδικά που είστε στο Άγιον Όρος. Ο κόσμος προσβλέπει σε εσάς.».

*Μαρτυρία ιερομονάχου Προδρόμου, Άγιον Όρος.

Απόσπασμα οπό τη συνέντευξη του γιατρού του Αγίου Πορφυρίου, ομότιμου καθηγητή μικροβιολογίας κ. Γεωργίου Πιπεράκι.

«Όταν κάναμε κουβέντα για την κατάπτωση του κόσμου και ότι πηγαίνει προς το κακό έλεγε ότι ‘‘όλα χαλάνε, θα πηγαίνουμε προς το χειρότερο, προς το κακό’’, ενώ τόνιζε ότι θα φτάσουμε ακόμα και στην αποστασία του κλήρου. Τον ρώτησα με αγωνία, εμείς τι θα κάνουμε; Μου είπε ότι θα πιαστείτε από την κολώνα της Εκκλησίας και θα κρατιέστε εκεί. Καλά του είπα, ποια θα είναι η Εκκλησία, τι σημαίνει να κρατηθούμε από την κολώνα της Εκκλησίας; 

Άγιος Πορφύριος: Η μελαγχολία, η ταπείνωση και ο εξομολόγος.

 

Κάποια βραδιά  είχαμε συγκεντρωθεί μια ομάδα μαζί με έναν Αγιορείτη.

Νύχτωσε. Ο καιρός ήταν ανταριασμένος και απειλητικός. Όμως, κοντά στο Γέροντα Πορφύριο   και για όσους ακόμη δεν ήταν μαθημένοι στη σκοτεινή νύχτα της φύσης, δεν ταραζότανε η γαλήνη.

Ο Γέροντας μιλούσε για τη διαφορά της ταπεινοφροσύνης από το πλέγμα της κατωτερότητας.

Ἅγιος Πορφύριος: Πως εξαφανίζονται ο διάβολος, το κακό και η αμαρτία.

«Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν.

Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να μπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι’ αυτόν» (όσιος Πορφύριος καυσοκαλυβίτης).

 Ο άγιος Πορφύριος εκφράζει με τον δικό του τρόπο τη βασική μέθοδο της πνευματικής ζωής, την οποία έχει υποδείξει ο ίδιος ο Θεός μας ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, πολύ περισσότερο στην Καινή Διαθήκη. Τι δηλαδή; Ότι η πορεία του ανθρώπου στον κόσμο τούτο δεν πάει… ανάποδα! Ο άνθρωπος κλήθηκε και καλείται πάντοτε να πορεύεται προς τα εμπρός, δηλαδή προς εκεί που είναι Εκείνος, ο Θεός του. «Να αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου με όλη την ψυχή σου, με όλη την καρδιά σου, με όλη τη διάνοιά σου, με όλη τη δύναμή σου και τον συνάνθρωπό σου σαν τον εαυτό σου». 

Άγιος Πορφύριος: Όταν αναπαύουμε τον αδελφό μας, αναπαύουμε τον ίδιο τον Θεό μας

 

Μια φορά το 1988 – διηγείται ο π. Παύλος Τσουκνίδας – όταν ακόμη ήμουν λαϊκός, πήγα στον γέροντα Πορφύριο μαζί με έναν Ιερομόναχο.

Αφού φθάσαμε, περιμέναμε υπομονετικά στην σειρά μας για να δούμε τον Γέροντα, επειδή είχε πολύ κόσμο.

Ο ιερομόναχος ήθελε να του μιλήση για ένα σημαντικό θέμα που τον απασχολούσε. Συγκεκριμένα είχε έρθει σε προστριβές με τον Επίσκοπό του στο Μοναστήρι που διακονούσε ως Ηγούμενος και εκείνος, όπως έλεγε, τον απομάκρυνε απ’ αυτό χωρίς σοβαρό λόγο, τον έστειλε δε σε μία ενορία μικρή κοντά στην Ιερά Μονή της μετανοίας του για να ιερουργή εκεί.

Εκείνος πίστευε ότι θα ήταν θέμα χρόνου να τον επαναφέρη ξανά στην Ιερά Μονή, παρ’ όλο που είχε εγκαταστήσει εκεί άλλη αδελφότητα.

Η γνωριμία μου με τους αγίους Παΐσιο και Πορφύριο

 

Υπηρετούσα στην Θεσσαλονίκη – διηγείται ο κ. Γεώργιος Αρβανίτης – όπου ζούσε την εποχή εκείνη μία κυρία, που έλεγε ότι είναι φωτισμένη και μιλάει με την Αγία Τριάδα, και πολύς κόσμος πήγαινε και την άκουγε. Η ίδια ανήκε στην Σχολή Ζολώτα. Η κόρη της ήταν επιμελήτρια στο Δικαστήριο ανηλίκων και εγώ ήμουν δικαστής ανηλίκων και έτσι ήρθα σε επαφή με αυτά τα πρόσωπα. Μία κυρία γνωστή μου σύχναζε με αυτήν και σχεδόν την είχε πιστέψει. Θέλησα να εξακριβώσω περί τίνος πρόκειται. Σκέφτηκα «τι να κάνω» και είπα ότι η καλύτερη πηγή είναι η Μητρόπολις. Πήγα στην μητρόπολη Θεσσαλονίκης στα γραφεία και βρήκα έναν κληρικό και τον ρώτησα «τι συμβαίνει μ’ αυτήν την κυρία». Μου λέει, «ο κύριος απέναντι ξέρει καλύτερα». Απέναντι στον καναπέ καθόταν ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης με πολιτικά, όχι με ράσα. Πήγα, κάθησα δίπλα του και του έθεσα το ερώτημα. Μου λέει:

– Εμείς τα ξέρουμε απ’ τα βιβλία, υπάρχουν άνθρωποι που τα ξέρουν με την εμπειρία.

Του λέω:

– Ποιοι είναι αυτοί;

Άγιος Πορφύριος: «Το βλέπω το Κελλί σας»

 

Όταν ήμασταν στο Κελλί του Μαρουδά – διηγείται ο Γέρων Ευφρόσυνος Αγιορείτης – είχαμε πρόβλημα με το νερό το καλοκαίρι. Είχε μια μικρή πηγή που πατούσε το Κελλί, όχι όμως δυνατή. 

 

Όταν τον χειμώνα είχαμε λίγες βροχές, από τις αρχές Αυγούστου σταματούσε να βγάζη νερό και, επειδή το πανηγυράκι μας ήταν 8 Σεπτεμβρίου, είχαμε μεγάλη δυσκολία με το νερό. 

 

Το Κελλί ήταν χτισμένο σε ένα οροπέδιο, Ανατολικά και Βορειοδυτικά υπήρχαν δύο μικρές χαράδρες και Νότια ένας μεγάλος λόφος. Η Βορειοδυτική χαράδρα είχε πηγή με πολύ νερό, αλλά δεν πατούσε το Κελλί μας, γιατί ήταν πολύ χαμηλά η πηγή. 

 

Είχαμε επιθυμία να βρούμε νερό (αν υπήρχε) πιο ψηλά από το Κελλί στον λόφο, να το φέρωμε με φυσική ροή για να αποφύγουμε τις φασαρίες με την χαμηλή πηγή του Κελλιού μας.

Άγιος Πορφύριος: «Ο Θεός προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας»

 

“Ο Θεός είναι αγάπη, δεν είναι απλός θεατής της ζωής μας. Προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας που είναι, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει.

Εμείς να έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύουμε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχουμε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπουμε διαρκώς κοντά μας. Δεν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσουμε. Το σώμα του ανθρώπου, τόσο τέλειο! Μεγάλο εργοστάσιο, πίνει νερό, πηγαίνει στο στομάχι, στα νεφρά, καθαρίζει το αίμα. Η λειτουργία της καρδιάς, ολόκληρη αντλία, οι πνεύμονες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα, οι αισθήσεις, η όραση, η ακοή…

Ο Άγιος Πορφύριος για την θεραπεία της κατάθλιψης

 

“Συμβαίνει πολλές φορές σήμερα ο άνθρωπος να αισθάνεται θλίψη, απελπισία, νωθρότητα, τεμπελιά, ακηδία κι όλα τα σατανικά. Να είναι θλιμμένος, να κλαίει, να μελαγχολεί, να μη δίνει σημασία στην οικογένειά του, να ξοδεύει ένα σωρό χρήματα στους ψυχαναλυτές, για να πάρει φάρμακα. Αυτά οι άνθρωποι τα λένε «ανασφάλεια».

Η θρησκεία μας πιστεύει ότι αυτά είναι πειρασμικά πράγματα.

Ο πόνος είναι μια ψυχική δύναμη που ο Θεός την έβαλε μέσα μας, με προορισμό να κάνει το καλό, την αγάπη, τη χαρά, την προσευχή. Αντʼ αυτού ο διάβολος καταφέρνει και παίρνει την ψυχική αυτή δύναμη από την μπαταρία της ψυχής μας και τη μεταχειρίζεται για το κακό, την κάνει κατάθλιψη και φέρνει την ψυχή στη νωθρότητα και στην ακηδία. Βασανίζει τον άνθρωπο, τον κάνει αιχμάλωτό του, τον αρρωσταίνει ψυχικά.

Άγιος Πορφύριος: Ένα συγκλονιστικό μυστικό του Ουρανού

 

Η κ.Αθηνά Σιδέρη ήταν προσκεκλημένη στην εκπομπή της Σοφίας Χατζή «Καινά και Παλαιά» με θέμα της πνευματικές εμπειρίες που έζησε κοντά στον νέο Άγιο της Εκκλησίας μας Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη.

«Ο γέροντας Πορφύριος», τόνισε η κ. Σιδέρη, «μιλούσε πάντα με δέος για την αγάπη του Θεού. Μου έλεγε το εξής: ότι θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία.

Δεν θα μπορέσει ανθρώπινος νους, όλα τα μυαλά του κόσμου, να αποδώσουν το εύρος της αγάπης του Θεού. Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη Του, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε οι άνθρωποι την αξία αυτής της αγάπης. Και κάνουμε ένα τεράστιο λάθος. Ότι ζητούμε πάντα να γίνεται το θέλημά μας.

Ενώ ο ίδιος ο Κύριος στην Κυριακή προσευχή μάς λέει να ζητάμε να γίνει το θέλημά Του. Αυτό κρύβει το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Κυρίου μας. Ενώ εμείς βιώνουμε το κατά παραχώρησιν θέλημά Του. Για αυτό και πονάμε.

Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης: Ἔγγαμος βίος. Οἰκογένεια καὶ παιδιὰ

 

Κ. Ι.: Ὑπάρχει ἕνα τεράστιο κεφάλαιο, ποὺ ἀφορᾶ τὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων· τὸ κεφάλαιο τοῦ ἔγγαμου βίου, μὲ τὰ πάμπολλα προβλήματά του καὶ τὶς δυσκολίες του. Ἀπὸ προσωπικὴ ἐμπειρία γνωρίζω ὅτι ὁ Γέρων Πορφύριος ἐνδιαφερόταν τὰ μέγιστα γιὰ τὴ διατήρηση τῶν σωστῶν συζυγικῶν σχέσεων καὶ τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Μόνιμη δὲ ἔγνοια του ἦταν ἡ σωστὴ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν μέσα σὲ μία ὑγιῆ, εἰρηνικὴ κι ἀγαπημένη οἰκογένεια.

 

Χ.Μ.Π.: Ἔχετε ἀπόλυτο δίκαιο. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἀσχολεῖτο κατὰ κύριο λόγο μὲ τὶς σχέσεις συζύγων καὶ τὶς σχέσεις γονέων καὶ παιδιῶν.
Ὅταν πήγαινε κάποιος παντρεμένος, ποὺ δὲν εἶχε καλὴ σύζυγο ἢ μία παντρεμένη, τῆς ὁποίας ὁ σύζυγος δὲν ἦταν καλὸς καὶ σήκωνε τὸ σταυρό του ἢ τὸ σταυρό της μὲ ὑπομονή, τὸν ἀποκαλοῦσε ἅγιο· κι ἂν ἦταν γυναίκα, τὴν ἀποκαλοῦσε ἁγία.

Άγιος Πορφύριος: Αν έρθει η χάρη του Θεού, όλοι και όλα αλλάζουν

 

1. Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δεν βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.

2. Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.

3. Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ’ όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους.

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Πώς φεύγει η ανασφάλεια, η απελπισία, η κατάθλιψη

 

Όλα τά κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απογοήτευση, πού πάνε νά κυριεύσουν τήν ψυχή, φεύγουν μέ τήν ταπείνωση.

Αυτός πού δέν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δέν θέλει νά τού κόψεις τό θέλημα, νά τόν θίξεις, νά τού κάνεις υποδείξεις. Στενοχωρείται, νευριάζει, επαναστατεί, αντιδρά, τόν κυριεύει η κατάθλιψη.

Η κατάσταση αυτή θεραπεύεται μέ τή χάρη. Πρέπει η ψυχή νά στραφεί στήν αγάπη τού Θεού. Η θεραπεία θά γίνει μέ τό ν’ αγαπήσει τόν Θεό μέ λαχτάρα. Πολλοί άγιοί μας μετέτρεψαν τήν κατάθλιψη σέ χαρά μέ τήν αγάπη πρός τόν Χριστό.

Άγιος Πορφύριος: Σε αυτή τη ζωή ό,τι κάνεις λαμβάνεις

 

Ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης διηγείται σε πιστό μία ιστορία, που αποδεικνύει τη δύναμη της προσφοράς και της ελεημοσύνης.

Ένας μεγάλος έμπορος εδέχθη μια μέρα έναν πελάτη του, που τον παρακάλεσε πολύ να του δώσει διακόσιες χιλιάδες δραχμές για να πληρώσει την εφορία του, διότι κινδύνευε να τον κλείσουν στη φυλακή. Αυτός όμως του είπε ότι δεν είχε να του δώσει.

Το βράδυ που πήγε στο σπίτι του όμως ήταν σκεφτικός και η γυναίκα του τον ρώτησε τι του συνέβαινε. Εκείνος της ανέφερε το περιστατικό και η γυναίκα του τού είπε να πάει να τα δώσει τα χρήματα.

Ήταν έντεκα το βράδυ, σηκώνεται από το κρεβάτι του και πηγαίνει στο σπίτι του πελάτη του, αλλά βρίσκει μόνο τη γυναίκα του, που του είπε ότι τον άνδρα της τον πιάσανε εκείνη τη μέρα και τον βάλανε στη φυλακή.

Ὁ Ὅσιος Πορφύριος μᾶς μαθαίνει νὰ λέμε τὴν εὐχή

 

Ἕνα ἀπόγευμα ξεκινήσαμε μιὰ παρέα γιὰ τὰ Καλλίσια. Ἔξω ἀπὸ τὸ κελλὶ τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου, στὴν αὐλή, συναντήσαμε πλῆθος προσκυνητῶν ποὺ περιμέναν. Ἤμασταν τελευταῖοι. Ὅταν ἦλθε ἡ σειρά μας, εἶχε νυχτώσει. 

 

Τὸν εἴδαμε ἕνας-ἕνας καὶ ὅταν τελειώσαμε, ὁ Γέροντας μᾶς ξεπροβόδισε ὣς ἔξω ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Ἂν καὶ κατάκοπος, ἔδειχνε εὐδιάθετος. Ἦταν μιὰ ὄμορφη καλοκαιρινὴ νύχτα. Τὸ ἀεράκι φυσοῦσε ἀνάλαφρα καὶ ἡ πανσέληνος εἶχε ἀνατείλει ἀπ’ τοὺς ἀντικρινοὺς πευκόφυτους λόφους.

Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ εἰδυλλιακὸ τοπίο, ποὺ τὸ ἀσήμωνε τὸ ὠχρὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ καὶ μεταμόρφωνε ἀπόκοσμα ὅλα τὰ γύρω, ἔμψυχα καὶ ἄψυχα, ὁ Γέροντας θεώρησε κατάλληλη τὴ στιγμὴ νὰ μᾶς μιλήσει γιὰ τὴν προσευχή. Δὲν μᾶς μίλησε θεωρητικά, ἀλλὰ πρακτικά.