Αξιοθαύμαστος
ήταν ο ζήλος του μικρού Αρσενίου –μετέπειτα Γέροντος Παϊσίου– για
νηστεία. Νήστευε αυστηρά από πολύ μικρός. Ζητούσε από την μητέρα του να
του μαγειρεύη αλάδωτα χόρτα.
Για να αναγκάζεται μετά την θεία Λειτουργία
να παραμένη νηστικός, το αντίδωρο το κρατούσε και το έτρωγε ύστερα από
ώρες. Για να περιορίζη την ποσότητα, έσφιγγε πολύ την ζώνη.
Κάποτε
νήστευσε τόσο που από την εξάντληση έπεσε στο κρεββάτι. Έλεγε αργότερα ο
Γέροντας: «Τα χέρια μου ήταν (λεπτά) σαν των μικρών παιδιών της
Αφρικής, διότι ο οργανισμός μου στερήθηκε βασικές τροφές, όταν ήμουν
μικρός.
Ο λαιμός μου είχε γίνει σαν το κοτσάνι του κερασιού. Τα παιδιά
μου έλεγαν: «Θα πέσει το κεφάλι σου»».