– Ποια είναι η δύναμη της αγιορείτικης προσευχής; Μπορεί πραγματικά να σώσει τον κόσμο;
– (Χαμογελώντας.) Κάθε άνθρωπος μπορεί να σώζεται σε κάθε τόπο και με κάθε προσευχή. Δεν μπορούμε να πούμε ότι ισχύει μόνο για την αγιορείτικη ή την αγιοτοπική ή για κάποια άλλη προσευχή. Δεν εξαρτάται από τον τόπο και από τη μορφή. Οποιαδήποτε προσευχή μπορεί να σώσει τον κόσμο.
Εμείς προσευχόμαστε αδιαλείπτως στον ουράνιο Πατέρα λέγοντας: «και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» (Ματθ. 6:13). Ζητάμε δηλαδή από τον ουράνιο Πατέρα να μην μας αφήσει σε πειρασμούς πάνω από τις δυνάμεις μας, και να μας σώσει απ’ όλες τις γεμάτες δολιότητα παγίδες τού διαβόλου. Επομένως σε κάθε ώρα πειρασμού πρέπει να προσευχηθούμε επίμονα, με δάκρυα, με νηστεία και με συντριβή καρδιάς. Οι άγιοι Πατέρες μας συστήνουν να λέμε διαρκώς την ευχή του Ιησού, ιδιαίτερα κατά την ώρα του πειρασμού, διότι το όνομα του Κυρίου σαν ξίφος βγάζει και κόβει από τις καρδιές μας τους πειρασμούς του εχθρού.
Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Μᾶρκ.9,14-29]
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ
«Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι(: Καὶ ὅταν ἔφθασαν στὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, Τὸν πλησίασε κάποιος ἄνθρωπος ποὺ γονάτισε μπροστά Του κι ἔλεγε: ''Κύριε, λυπήσου καὶ σπλαγχνίσου τὸ παιδί μου, διότι σεληνιάζεται καὶ ὑποφέρει ἄσχημα, ἀλλὰ καὶ κινδυνεύει τὸν ἔσχατο κίνδυνο· διότι πολλὲς φορὲς πέφτει στὴ φωτιά, καὶ πολλὲς φορὲς στὸ νερό, καὶ κινδυνεύει ἔτσι νὰ καεῖ ἢ νὰ πνιγεῖ. Καὶ τὸν ἔφεραν στοὺς μαθητές Σου, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν)» [Ματθ. 17,14-16].
Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων,
Θεοτόκε Παρθένε,
καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων.
Ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς,
κατεσκεύασέ σε ποιητής, Ἄχραντε,
οἰκήσας ἐν τῇ μήτρα σου,
καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας·
Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας,
χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτήριας.
Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως,
χαῖρε, χορηγὲ θεϊκῆς ἀγαθότητος.
Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς,
χαῖρε, σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν.
Χαῖρε, ἡ τὸν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα,
χαῖρε, ἡ τὸν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.
Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυμφεύσεως,
χαῖρε, πιστοὺς Κυρίῳ ἁρμόζουσα.
Χαῖρε, καλὴ κουροτρόφε παρθένων,
χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε ἁγίων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Πήγα στο κελλί του Γέροντα Πορφυρίου για πρώτη φορά. Ο Γέροντας ήταν τυφλός και πάρα πολύ άρρωστος. Δεν μπορούσε ούτε να μιλήση. Έπρεπε να μπούμε βιαστικά, να πάρουμε την ευχή του και να φύγουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου, μόλις πήρα την ευχή του, γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε, αν και τυφλός και μου είπε: «Όταν έχουμε άγχος, τι κάνουμε; Σηκώνουμε τα χέρια μας και ζητάμε βοήθεια από τον Θεό. Το άγχος κάνει πολύ κακό, παθαίνεις καρκίνο, καρδιά…». Με σταύρωσε και έφυγα.
✶✶✶
Μία καθηγήτρια από την Αθήνα είχε πρόβλημα χρόνιο με το γόνατό της, το οποίο με την εργασία της επιδεινώθηκε. Επισκέφθηκε τους ιατρούς και τη βοήθησαν όσο μπορούσαν, αλλά είχε δυνατούς πόνους. Διαβάζοντας τον βίο του οσίου Γεωργίου τον ευλαβήθηκε. Επισκέφθηκε τη μονή του το 2007 και πήρε μαζί της λαδάκι από το καντήλι των αγίων λειψάνων του. Ύστερα από μία επέμβαση είδαν ότι το πρόβλημα ήταν δυσκολότερο από το αναμενόμενο και θα μπορούσε να μην εργασθεί πλέον. Ήταν καθηγήτρια σωματικής αγωγής και στενοχωριόταν πολύ. Σταυρώνοντας με το λαδάκι το γόνατό της έγινε τελείως καλά, προς μεγάλη έκπληξη των ιατρών και των φυσιοθεραπευτών. Το θαύμα της έδωσε χαρά, κουράγιο και δύναμη.
✶✶✶
Μία
κυρία από τη Ν. Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης επί μία εικοσιπενταετία είχε
σοβαρά εντερικά προβλήματα που την ταλαιπωρούσαν αφάνταστα. Δυσκολευόταν
πολύ και να φάει. Πήγε σε πολλούς ιατρούς, αλλά η βοήθειά τους ήταν
μηδαμινή και τα πολλά και διάφορα φάρμακα δεν ωφέλησαν τίποτε. Το 2007
επισκέφθηκε την ιερά μονή και με πολύ ενδιαφέρον μελέτησε τον βίο του
οσίου δύο φορές. Οι μοναχές της πρόσφεραν και μία φωτογραφία του οσίου.
Με πίστη καθημερινά σταύρωνε με τη φωτογραφία την κοιλιά της,
παρακαλώντας για την ίασή της. Ένα βράδυ είδε στον ύπνο της τον όσιο
Γεώργιο να διέρχεται σαν σκιά και να της λέει: «Την Πέμπτη θα γίνει το
θαύμα…». Πράγματι την επόμενη Πέμπτη ο όσιος, καθώς αναφέρει, τη
λυπήθηκε κι έβαλε τέλος στην πολύχρονη ταλαιπωρία της, ώστε να μπορεί να
τρώει άνετα και άφοβα και να ζει ανθρώπινα.
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 451.
Οι αγωνιστές έρχονται πάλι στο αρχικό αξίωμα με δυο εντολές, την υπακοή και τη νηστεία. Γιατί όλη η κακία μπήκε στο γένος των ανθρώπων από τα αντίθετα αυτών. Όσοι τηρούν τις εντολές με την υπακοή, επιστρέφουν στο Θεό συντομότερα, ενώ όσοι τις τηρούν με τη νηστεία και την προσευχή, αργότερα. Η υπακοή είναι κατάλληλη για τους αρχαρίους, η νηστεία για τους μέσους που έχουν γνώση και ανδρεία. Γιατί το να τηρηθεί ανόθευτη η διά μέσου των εντολών υπακοή στο Θεό, είναι κατορθωτό από πάρα πολύ λίγους και επίπονο ακόμα και γι’ αυτούς τους ανδρείους.
