Τὸ πρῶτο μέρος ΕΔΩ
Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐὰν δὲν εἶναι τίποτα ἐκεῖνο τὸ «κάτι πρὶν τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς καρδιᾶς» ἢ ἐκεῖνο τὸ (κάτι πρὶν τὸ πρῶτο «σῆμα» τοῦ ἐγκεφάλου), τότε γιατί τρέχουμε πανικόβλητοι νὰ βροῦμε χάπια τῆς «ἑπόμενης ἡμέρας», τὲστ ἐγκυμοσύνης καὶ νὰ κανονίσουμε «διακοπὴ κύησης», ὅπως εὐφημιστικὰ ἀποκαλοῦμε τὴν ἔκτρωση ἀντὶ νὰ τὴν ποῦμε διακοπὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἐμβρύου, δηλαδὴ φόνο;
Τί προσπαθοῦμε νὰ ἀποφύγουμε καὶ νὰ προλάβουμε, ἀφοῦ δὲν εἶναι τίποτα αὐτό;
Μήπως, τὴν ἴδια τὴ ζωὴ γιὰ νὰ μὴ μετασχηματιστεῖ σὲ κάτι ποὺ θὰ ἔχει εὐθύνες καὶ θὰ μᾶς βγάλει ἔξω ἀπὸ τὸ σχέδιο ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς γιὰ μιὰ ἀνέμελη ζωὴ ἀπολαύσεων ἢ γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὰ κακὰ σχόλια καὶ τὴν καταδίκη μᾶς ἀπό τους γύρω μας ἢ γιὰ νὰ σταματήσουμε ἔγκαιρα τὴ συνείδησή μας γιὰ νὰ μὴ μᾶς ἐλέγξει;