Πορφυρίτης: «Τό ἀποτύπωμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου!»

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

Κοιτάζοντας στόν καθρέπτη τῆς ἐποχῆς μας, τόν ὁποῖο ὑψώνει ἀπέναντί μας ὁ μέγιστος τῶν Ἀποστόλων, Παῦλος, φρίττουμε μέ τήν κατάντια μας, καθώς βλέπουμε να εἴμαστε (οἱ περισσότεροι) ἄνθρωποι ὅλα αὐτά πού περιγράφει στόν Τιμόθεο γιά τά ἔσχατα. Μεταξύ αὐτῶν: φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, ἀσεβεῖς, διαβολεῖς, ἄγριοι, προδότες, φιλήδονοι καὶ ὄχι φιλόθεοι, εὐσεβιστές, διεφθαρμένοι στὸ μυαλό, ἀνάξιοι τῆς Πίστεως. ᾿Αλλὰ δὲν θὰ προκόψουμε περισσότερο. Διότι ἡ ἀφροσύνη μας θὰ γίνει ὁλοφάνερη σὲ ὅλους[1]. 

 

Καί παραφράζοντας τά λόγια τοῦ μέγιστου τῶν Ἁγίων Πατέρων, Ἰωάννη Χρυσοστόμου, θά λέγαμε «Οὐκ ἐκ τῆς προφητείας ἡ ἀποστασία τῶν ἐσχάτων καιρῶν, ἀλλ' ἐκ τῆς ἀποστασίας ἡ προφητεία»[2].

 

Κλῆρος καί λαός πορευόμαστε μέ σπουδή, γιά νά οἰκοδομηθεῖ ἡ «θρησκεία τοῦ μέλλοντος»[3], νά ἑτοιμασθεῖ ὁ ἐρχομός τοῦ Ἀντιχρίστου. Οἱ λίγοι συνειδητοί πιστοί θαυμάζουν τήν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ καί θλίβονται μέ τήν ἐξαθλίωση τῆς πάλαι ποτέ Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας μας. Παρακολουθοῦν μέ τήν ἐλπίδα στραμμένη στόν Θεό τόν κατήφορο τοῦ ἔθνους μας, ὁ ὁποῖος δέν φαίνεται νά ἔχει τέλος. Αὐτό διαπίστωσε καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπός μας: «Σίγουρα αὐτό πού συμβαίνει εἶναι μιά παρακμή. Εἴχαμε πεῖ κάποτε ὅτι ἡ κρίση θά περάσει, ἡ κάθε κρίση περνάει, αὐτή πού μένει εἶναι ἡ παρακμή. Ἡ παρακμή εἶναι μεγάλη καί τή βλέπουμε κάθε μέρα καί περισσότερο. Μήπως πρέπει νά συνέλθουμε; Ὅλα αὐτά μέ ἀπασχολοῦν πάρα πολύ καί λυπᾶμαι, περνᾶμε μιά κρίση, μιά παρακμή.»[4].

Πορφυρίτης: «Ἡ πολιτική δέν ἔχει τίποτε τό κοινόν μέ τήν ἠθικήν» «Τά ἔργα ὅσων συνεργάζονται μέ τόν διάβολο, ἀναπόφευκτα θά εἶναι σατανικά!»

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

«Ἡ πολιτική δέν ἔχει τίποτε τό κοινόν μέ τήν ἠθικήν[1]. Ἡ Κυβέρνησις, ἥτις ἀφίνεται νά ὁδηγῆται διά τῆς ἠθικῆς, δέν εἶναι πολιτική καί ἑπομένως ἡ ἐξουσία της εἶναι εὔθραυστος.»[2]. Αὐτά ἀναγράφονται περί τῆς πολιτικῆς, στό Α΄ κεφάλαιο τῶν Πρωτοκόλλων τῶν «Σοφῶν τῆς Σιών», στά πρακτικά δηλαδή τοῦ συνεδρίου τῶν Σιωνιστῶν, στήν Bâle τῆς Ἐλβετίας τό 1897.[3]

 

«Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θέλει νά ἐπικρατήσῃ», συνεχίζουν οἱ «σοφοί», «ὀφείλει νά εἶναι καί πανοῦργος καί ὑποκριτής. Τά μεγάλα λαϊκά προτερήματα - ἡ εἰλικρίνεια καί ἡ τιμιότης - εἶναι ἐλαττώματα εἰς τήν πολιτικήν, διότι ἀνατρέπουσι τούς βασιλεῖς ἐκ τοῦ θρόνου τῶν εὐχερέστερον ἀπό τόν ἰσχυρότερον ἐχθρόν. Τά προτερήματα ταῦτα ὀφείλουσι νά εἶναι τά προσόντα τῶν Χριστιανικῶν Βασιλείων, ἡμεῖς δέν ὀφείλομεν καθόλου νά τά λαμβάνωμεν ὡς ὁδηγούς. [...] Τό σύνθημά μας εἶναι: ἡ ἰσχύς καί ἡ ὑποκρισία. Μόνη ἡ ἰσχύς δύναται νά θριαμβεύσῃ ἐν τῇ πολιτικῇ καί πρό πάντων ἐάν ἐμφωλεύῃ εἰς τά προτερήματα τά ἀναγκαία εἰς τούς πολιτευομένους. Ἡ βία ὀφείλει νά εἶναι μία ἀρχή, ἡ πανουργία καί ἡ ὑποκρισία κανών διά τάς κυβερνήσεις, αἵτινες δέν θέλουσι νά παραδώσωσι τό κῦρος των εἰς χεῖρας τῶν πρακτόρων νέας ἰσχύος. Αὐτό τό κακόν εἶναι τό μόνον μέσον διά νά ἐπιτύχῃ τις τόν σκοπόν, δηλ. τό καλόν. 

Πορφυρίτης: «Κήρυγμα (ὑποθετικό καί μυθοπλαστικό) τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου» [μέ Ψηφίδες μυθοπλαστικῆς πραγματικότητος]

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

«Νέοι καί νέες,

Εἶστε τά ἄνθη τῆς φυλῆς, ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ σοφός Ἕλληνας Κοραὴς, καί καλεῖσθε νά ἀνταποκριθεῖτε στίς σύγχρονες προκλήσεις καί προσκλήσεις μιᾶς νέας ἐποχῆς, ὅπου κυριαρχεῖ τό σύγχρονο τεχνολογικό καί ἐπιστημονικό πνεῦμα καθώς καί ὁ ἐκσυγχρονισμένος θεολογικός λόγος. Ἡ κάθε ἐποχή ἔχει τά δικά της προβλήματα καί ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ἀναπροσαρμόζει τή διδασκαλία της, νά ἀφουγκράζεται τοὺς χριστιανοὺς, τί λένε, ποιὸ θεωροῦν σωστό. Ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὸ ποὺ οἱ χριστιανοὶ μας θεωροῦν σωστό, ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ἐμεῖς θὰ ὑπερασπιζόμαστε αὐτὸ ποὺ λένε οἱ χριστιανοί μας, γιατί οἱ Χριστιανοὶ μας ἔφτιαξαν τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἔφτιαξε τὸ Εὐαγγέλιο τὴν Ἐκκλησία.

 

Ἀδήριτη ἀνάγκη εἶναι καί τό ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας· εἶναι ἀναγκαῖο νά βγεῖ ἀπό τό καβούκι της, ἀπό τήν αὐτάρεσκη θέση ὅτι εἶναι ἡ μοναδική ἐκκλησία καί νά ἀνοιχτεῖ στόν κόσμο. Πρέπει νά ξεφύγουμε ἀπό τόν ἀρτηριοσκληρωτικὸ ἐγκλωβισμὸ σὲ διδασκαλίες, κείμενα καὶ πιστεύματα τοῦ παρελθόντος (ἄλλωστε ὑπάρχουν καί ἄλλα ὑπέροχα κείμενα, ὅπως τὸ Κοράνιο τό ὁποῖο εἶναι ἴσο μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἱερό, ὅπως αὐτὴ), τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ βοήθησαν τὴν ἐποχή στὴν ὁποία πρωτοεμφανίστηκαν καὶ ἀναπτύχθηκαν, ἀλλά, τό ὀρθό εἶναι νά λέμε αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία, δηλ. τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν, ἐπικαιροποιημένο.

Πορφυρίτης: «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος· ἅγιος»! (2) (Ἀφιερωμένο στά 12 χρόνια ἀπό τήν κοίμηση ἑνός Ἁγίου)

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

«Ὁ Αὐγουστῖνος ὅμως εἶχε κηρύξει πόλεμο στήν ἐπαρχία του κατά τοῦ καρναβαλιοῦ καί ἡ διαφορετική ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος ἀπό ἕναν κορυφαῖο ἱεράρχη τῆς Ὀρθοδοξίας τόν ἐξόργισε. Πολύ περισσότερο φαίνεται ὅτι τόν ἐξόργισαν τά ὅσα εἰπώθηκαν ἀπό τό Μελίτωνα γιά τήν ἀνάγκη νά ζεῖ ἡ Ἐκκλησία στήν ἐποχή της, νά κατανοεῖ τίς ἀγωνίες τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου καί νά μήν σκανδαλίζεται μέ τήν ‘‘παγκόσμιον ἐπανάσταση τῆς νεολαίας’’.»^[1].  

Κανονικά τό προηγηθέν κείμενο δέν θά ἔπρεπε νά χρήζει ὀρθοδόξου σχολιασμοῦ· δέν θά ἔπρεπε νά ὑπάρχει «ἀπολογία» γιά τίς αὐτονόητες, φυσικές καί ἐπιβαλλόμενες ἐνέργειες ἑνός Ἐπισκόπου, ἑνός ἁγίου Ἐπισκόπου. Τί σημαίνει ὅτι εἶναι «ἀνάγκη νά ζεῖ ἡ Ἐκκλησία στήν ἐποχή της»; Χρειάζεται διαρκή ἐκσυγχρονισμό ἡ Ἐκκλησία; Δέν ἰσχύει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας μας, εἶναι κατά τήν πατερική διδασκαλία, ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας»^[2]; 

Πορφυρίτης: «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος· ἅγιος»! (1) (Ἀφιερωμένο στά 12 χρόνια ἀπό τήν κοίμηση ἑνός Ἁγίου)

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

«Μοναδική ὑπῆρξε στά ἑλληνικά ἐκκλησιαστικά πράγματα ἡ περίπτωση τοῦ μητροπολίτη Φλώρινας Αὐγουστίνου Καντιώτη...»[1]. Πράγματι, ὁ μακαριστός πατήρ Αὐγουστίνος Καντιώτης ἄφησε «ἐποχή» στά ἑλληνικά ἐκκλησιαστικά χρονικά. Τό ἀκέραιο τοῦ χαρακτῆρος του, τό θυσιαστικό του πνεῦμα καί ἡ ἀγάπη του γιά  Χριστό καί Εὐαγγέλιο, τόν ὁδήγησαν σέ πολλές περιπέτειες ἐπί γῆς. Τό ἀγωνιστικό του φρόνημα, οἱ ἐνέργειές του γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, τῆς Πατρίδος καί τοῦ ἀνθρώπου καί γενικότερα ὅλος ὁ βίος του, ἀποτέλεσαν μέ βεβαιότητα τήν ἀπόδειξη, γιά τούς μέν πιστούς ὅτι εἶναι ἕνας μεγάλος ἅγιος, γιά δέ ὅλους τούς ἄλλους ὅτι εἶναι «φονταμενταλιστής»[2], ὁ «Χομεϊνί τῆς Μακεδονίας»[3]!

 

«Αὐτός ὁ ἱεράρχης στηλίτευσε ἔντονα, ἔως εἰσαγγελικοῦ βαθμοῦ, τά κακῶς κείμενα τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί πολιτικῆς ζωῆς τῆς χώρας. Φάνηκε στήν περίοδο τῆς δικτατορίας περισσότερο νά ἐνδιαφέρθηκε γιά θέματα ‘‘ἠθικῆς’’ καί πιστῆς τήρησης τῶν Ἱερῶν Κανόνων, παρά γιά τήν καταπίεση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Οἱ ὀργανώσεις τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη καί ὁ ἴδιος ἐκδήλωσαν τίς πλέον ἐμφανεῖς τάσεις φονταμενταλισμοῦ στά πλαίσια τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας...»[4].

Πορφυρίτης: Ἀπολογητική δευτερολογία ἑνός «ἀνωνύμου»!

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης 

 

Ὅπως φαίνεται, κάναμε ἕνα μεγάλο λάθος! Στό προηγούμενο κείμενό μας[1], δέν εἴχαμε διανοηθεῖ ὅτι θά ἀσχοληθεῖ μαζί μας ἕνας «Ἄρχοντας», καθώς εἴμαστε κοινοί καί ἁμαρτωλοί θνητοί. Ἐκ τῶν πραγμάτων ὅμως, ἀσχολήθηκε, ὄχι φυσικά γιά νά ἀπαντήσει στήν «βάναυση προσβολή», ὅπως χαρακτήρισε τό κείμενό μας στό σημεῖο πού ἀφορᾶ στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη. Οὔτε συνεπεῖᾳ τοῦ ἁγιογραφικοῦ: «ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου»[2]. Ἀλλά, γιά νά μᾶς ...ἀπειλήσει.

 

Ἴσως δέν ἐνδιαφέρεται τόσο γιά τά γραφόμενα, ἄν δέν ἀληθεύουν νά τά διαψεύσει, νά ὑποστηρίξει θεολογικῶς τήν ἄποψή του, ὡς θεολόγος, ὅσο γιά  τήν ἐπωνυμία τοῦ γράφοντα. Θαρρεῖς καί θά ἄλλαζε κάτι ἀπό τήν οὐσία τοῦ κειμένου! Ἀπ’ αὐτό μποροῦμε νά κρίνουμε ὅτι δέν ἐνδιαφέρεται πραγματικά γιά τόν Πατριάρχη, γιά τήν Πίστη, γιά τήν Ἀλήθεια, ἀλλά ἔχει ἀλλότριους σκοπούς. 

Πορφυρίτης: «Ἕνας Ἄρχων Ὑψηλῆς Συμπαντικῆς Διανόησης»

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης 

 

Ὁ μέγας «Ἄρχων Δικαιοφύλαξ», συνεχίζει νά ὑπερασπίζεται μέ σθένος τά «δίκαια» τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, τώρα καί μέ τή βούλα! Ἡ ὁλοκληρωτική του ἀφοσίωση καί οἱ ἀγῶνες του δικαιώθηκαν ἀπό τόν Ἴδιο (!) τόν Μέγα Αὐθέντη του: «Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐπιβραβεύει σήμερον, [...] τήν εἰλικρινή ἀφοσίωσιν ὑμῶν εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, ἀπονέμουσα, ἰδίαις ἡμῶν Πατριαρχικαῖς χερσί»[1].

 

Ὁ μέγας «Ἄρχων», ἐπί πολλά ἔτη καταφέρεται σέ ὅσους ἀσκοῦν Ὀρθόδοξη θεολογική κριτική στίς ἐνέργειες τοῦ «Κυρίου καί Αὐθέντη» του, μέ εἰρωνίες, κατηγορητήρια, ἀερο-λασπο-λογίες καί ἀπαξιώσεις προσώπων, ἄνευ ὅμως θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων! Μπροστά στή βλασφημία τοῦ Χριστοῦ ἤ τῆς Παναγίας στέκεται ἀνεκτικός, ἴσως λόγῳ «ἀλληλοκατανοήσεως μέ τό διαφορετικόν», ἴσως διότι ἔχει «ανοικτούς ορίζοντας», ὁ «Κύριός» του οἶδε. Ἐκεῖνο ὅμως πού δέν ἀνέχεται, εἶναι τούς ἀνθρώπους πού κρίνουν θεολογικά τόν «Κύριό» του, τόν «πάσῃ τῇ κτίσει Πατριάρχη», τόν σαρκωτή τῆς «οἰκουμενικότητας σέ κάθε στιγμή καί μέ κάθε τρόπο», τόν Πατριάρχη «τῆς ἐλευθερίας»!

Πορφυρίτης: «Θλιβερή μασκοφορία»

(σ.σ. Παράδειγμα πρὸς μίμηση...)

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

Ἡ θλιβερή μασκοφορία ἑντός τῶν ἱερῶν, ἁγιασμένων ναῶν μας συνεχίζεται ἀκάθεκτα. Οἱ πιστοί, μέ ὁλιγοπιστία ἤ καί ἀπιστία, εἰσέρχονται στίς ἐκκλησιές μας μέ «κημῷ καί χαλινῷ»! Φοροῦν τή μᾶσκα, αὐτή πού ὁμοιάζει μέ μουσούδα ζώου καί προσφέρει, σύμφωνα μέ τούς «εἰδικούς», ὑπερ-προστασία, καί «ἀσπάζονται» τόν Νυμφίο Χριστό στό πρόσωπο! Εἰκόνα τρομερή, πού φέρνει στό νοῦ τόν Ἰούδα!

Ἄν ἀναλογισθοῦμε, πόσο ἀναπολόγητοι θά εἴμαστε, ἐάν ὑπάρχει ἔστω καί ἕνας αἱρετικός ἤ ἀλλόθρησκος πού εἰσέρχεται στόν ναό του (παπικό, βουδιστικό, τέμενος, κλπ) ἄνευ μᾶσκας, ἀπό ἐμπιστοσύνη στόν ψευτοθεό του, θά πρέπει νά κλαῖμε ὁλημερίς καί ὁλονυκτίς. Τί θά ἀπαντήσουμε καί πῶς θά δικαιολογηθοῦμε στόν μόνο ἀληθινό καί ζῶντα τριαδικό Θεό πού μᾶς κοιτᾶ ἀπό τόν Σταυρό;

Οἱ ἀπορίες καί οἱ ἀνησυχίες πολλές καθώς καί οἱ ἐνδοιασμοί. Οἱ πραγματικοί ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, γιά νά τίς ἀπαντήσουν μέ πίστη, λιγοστοί. Ἐρωτοῦν λαϊκοί καί κληρικοί, ἀναζητῶντας ἐρείσματα: ποῦ τό γράφει αὐτό στήν Καινή Διαθήκη ἤ στήν Ἁγία Γραφή;

Πορφυρίτης: «ΜΜΕ: Τά ἀγαπημένα παιδιά τῆς ἐξουσίας»

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

 (Δημοσιεύθηκε στόν Ὀρθ. Τύπο)

 

Τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης, ἔχουν χαρακτηρισθεῖ ὡς «Τέταρτη Ἐξουσία» διότι ἔχουν ἀποκτήσει τή δύναμη νά ἐλέγχουν καί νά ἐπηρεάζουν τούς πολίτες, ἀνάλογα μέ τή βούληση αὐτῶν πού τά ἐλέγχουν. Ἡ δύναμή τους φάνηκε ἀπό πολύ νωρίς. Τόν  Ὀκτώβριο τοῦ 1938, ὅταν τό ραδιόφωνο στίς Ἡ.Π.Ἀ. μετέδωσε ὅτι οἱ Ἀρειανοί ἐπιτέθηκαν στή Γῆ, οἱ ἀκροατές πίστεψαν τήν παραστατική διήγηση τοῦ ἐκφωνητή Ὄρσον Γουέλς καί βγῆκαν στους δρόμους πανικόβλητοι![1] Ἐνῷ, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1957, τό δελτίο εἰδήσεων τῆς βρετανικῆς τηλεόρασης, μετέδωσε ἕνα ρεπορτάζ γιά τίς καλλιέργειες μακαρονιῶν στήν Ἐλβετία. Τήν ἐπόμενη μέρα, ἑκατοντάδες τηλεθεατές τηλεφώνησαν στό σταθμό, γιά νά μάθουν πῶς νά προμηθευτοῦν σπόρους γιά μακαρονόδεντρα![2]

Πορφυρίτης: «Περί συνομωσιολογίας τό ἀνάγνωσμα!»

 

«Ἡ ρετσινιά τοῦ συνωμοσιολόγου εἶναι στήν οὐσία ἡ ἄμυνα τοῦ συνωμότη.»[1]

 

 Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

«Μά εἶναι δυνατόν νά πιστεύεις τέτοιες ἀνοησίες; Ἡ Ἑλλάδα εἶναι μία κουκίδα στόν παγκόσμιο χάρτη, ποιός ἀσχολεῖται μαζί της; Τί συνωμοσιολογίες εἶναι αὐτές;». Τά γνωστά τηλεοπτικά παπαγαλάκια -ἀλλά καί οἱ ἔχοντες ὑποστεῖ πλύση ἐγκεφάλου ἀπό αὐτά- εἶναι ἐκπαιδευμένα στήν ἀπαξίωση καί τόν εὐτελισμό τῶν γεγονότων πού ὡς στόχο ἔχουν τήν ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Μιά ἀπό τίς ἀγαπημένες τους καραμέλες εἶναι ἡ ἀναγωγή καί ταυτόχρονα ὑποβάθμιση, ἀπόψεων μέ πραγματικά ἐρείσματα, σέ «συνωμοσιολογίες» καί «θεωρίες συνωμοσίας».

Πορφυρίτης: Γράμμα πρός σκληροκάρδιους ἱερεῖς πού κρύβονται πίσω ἀπό σκληροκάρδιους δεσπότες-δεσμῶτες!

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

Μετά ἀπό κάποια κυριακάτικη θ. Λειτουργία, ἀντίκρυσα μία κυρία μέ μάτια κλαμμένα. Τή ρώτησα ἄν εἶναι καλά καί μοῦ ἀπάντησε: «μά, ἀπό πού μᾶς διώχνουν;». Αὐτομάτως θυμήθηκα τήν αὐστηρή ἀπειλή τοῦ ἱερέως, «νά τηροῦμε τά ὑγειονομικά μέτρα, γιατί αὐτό ἐπιτάσσει ὁ νόμος τοῦ κράτους καί ἡ Ἐκκλησία, καί σέ ὅποιον ἀρέσει. ῎Οσοι δέ συμμορφώνονται καί δέ φοροῦν μάσκα, ἔξω... γιά νά μή πιάσω ἕναν ἕναν καί τούς βγάζω ἔξω»!

Ἐκείνη τήν ὥρα εἷδα τό σκληρό πρόσωπο τοῦ ἱερέα, ἄκουγα ἄφωνος αὐτά πού ἔλεγε καί σκέφτηκα ὅτι ἐπικαλέστηκε τό νόμο, ἀλλά ὁ νόμος τοῦ κράτους ἰσχύει μέχρι τήν ἐξώπορτα τῆς ἐκκλησίας, ἔτσι τουλάχιστον νομίζω, καί ἐπιπλέον ἡ πολιτεία ἔχει ἕνα σωρό νόμους ἀντίθετους ἀπό τήν ἠθική τῆς Ἐκκλησίας μας καί κρατᾶ, στά λόγια, μιά οὐδέτερη στάση ἀπέναντί της, ἐνῶ στήν πράξη οὐσιαστικά εἶναι ἐχθρική.

Πορφυρίτης: Ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Θεοῦ καί τά φρικτά συμβαίνοντα ἐν αὐτῷ!

(Δημοσιεύθηκε στόν Ὀρθ. Τύπο)

Φόβος καί τρόμος καταλαμβάνει τούς ἀκατήχητους, καί ἐν πολλοῖς ἀδιάφορους νεοέλληνες περί τῆς Ὀρθοδόξου καί ἀμωμήτου Πίστεώς μας, γιά τό ἐσχάτως ἀνακῦψαν θέμα, τό ὑπερβολικῶς καί παγκοσμίως προβαλλόμενο ὡς θανατηφόρα μάστιγα τοῦ κορωνοϊοῦ. Φόβος καί τρόμος, στούς λαϊκούς, στούς ἱερεῖς, ἀλλά καί στούς ἐπισκόπους. Τό ἀποτέλεσμα γνωστό: νά κλείσουν οἱ ἱεροί ναοί, ἤ στήν καλύτερη περίπτωση νά ὑπολειτουργοῦν, λαμβανομένων αὐστηρῶν ὑγειονομικῶν μέτρων, καί ὅλα τά ἱερά καί ὅσια τῆς Πίστεώς μας νά θεωρηθοῦν μολυσματικά!

 

Εἶναι πραγματικά, ἀξιοθαύμαστος αὐτός ὁ παράταιρος συντονισμός, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας μέ τήν κρατική, σάν νά ἦταν ἀπό πολλά ἔτη ἔτοιμη, γιά νά τό πράξει! Βεβαίως, ἡ ἀρρωστημένη πνευματική κατάστασις τῆς χώρας μας τίς τελευταῖες δεκαετίες καθώς καί οἱ προφητεῖες περί τῶν ἐσχάτων καί περί τῶν ἀσεβῶν ἱερέων καί ἀρχιερέων ἀπό ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν προετοιμάσει τούς συνειδητούς πιστούς γιά τό τί θά ἀκολουθήσει.

Πορφυρίτης: «Οἱ ταραξίες τῆς οἰκουμένης»[1] καί ὁ ταραξίας τῆς οἰκουμένης!

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, παρουσιάζεται γλαφυρά ὁ ἀγώνας τῶν Ἀποστόλων νά ἐδραιώσουν τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Οἱ τά συμφέροντα ἔχοντες, κατηγοροῦν αὐτούς ὡς ἀνθρώπους πού «ἐκταράσσουσιν»[2] τήν πόλη τους, πού κηρύττουν «ἔθη ἅ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδέ ποιεῖν»[3], κηρύττουν, δηλαδή, «ἔθιμα πού δέν ἐπιτρέπεται σέ ἐμᾶς νά παραδεχόμαστε καί νά τηροῦμε», καί τούς προσήγαγον βιαίως στούς πολιτᾶρχες τῆς ἐποχῆς, τούς ἄρχοντες τῆς πόλεως, μέ τήν κατηγορία: «καί οὖτοι πάντες ἀπέναντι τῶν δογμάτων Καίσαρος πράσσουσι»[4], δηλαδή, «καί ὅλοι αὐτοί ἐνεργοῦν ἀντιθέτως πρός τά διατάγματα τοῦ Καίσαρα»! Μᾶς θυμίζει κάτι αὐτό;

«Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε΄, 10)

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο γεγονός ὅτι ὅσοι ἀγωνίζονται κατά Χριστόν, κυρίως στήν πονηρή ἐποχή μας κατά τήν ὁποία νοιώθουμε τήν ἀνάσα τοῦ ἀντιχρίστου καί ὅλα καί ὅλοι ἔχουν ὑποστεῖ μιά τρομερή μετάλλαξη πρός τό χειρότερο, διώκονται ἀπό τό ἐρμαφρόδυτο κράτος. Ἐάν αὐτοί δέ εἶναι κληρικοί, ὑφίστανται διπλό διωγμό: ἀπό τό κράτος καί ἀπό τήν διοικοῦσα Ἐκκλησία!

Ἕνας ἀπό τούς κληρικούς πού διώκεται ἐσχάτως, εἶναι καί ὁ Πατήρ Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος! Πατήρ μέ «Π» κεφαλαῖο! Ἡ δίωξή του ἀποτελεῖ παράσημο, μίμηση τῶν ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων, κριτήριο, ὅτι «βαδίζει καλῶς» σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ πνευματικοῦ γίγαντα τοῦ αἰώνα μας, τοῦ ἁγίου Γέροντος Αὐγουστίνου. «Ἂν δεῖτε παπά», ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος, «ἂν δεῖτε θεολόγο, ἂν δεῖτε μητροπολίτη καὶ ἀρχιεπίσκοπο, ποὺ δὲν διώκεται, ἀλλὰ ἀπολαύει τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐκτιμήσεως ὅλων, τότε ἔχει ἐφαρμογὴ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ “Οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι”, νὰ ξέρετε πολὺ καλὰ ὅτι αὐτὸς δὲν βαδίζει καλῶς.».

Ἀνοικτή ἐπιστολή στόν Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου καί Αστυπάλαιας

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

Δεσπότη μου,

Διαβάζω στό διαδίκτυο γιά τά κατορθώματά σας, ἀλλά δέν ἤθελα, δέν εἶχα σκοπό νά γράψω κάτι γι’αὐτά. Ὥσπου, ἡ φήμη σας ἔφθασε καί στήν τηλοψία. Τό μεγάλο σας κατόρθωμα ἔγινε εἴδηση στούς τηλεοπτικούς σταθμούς τῆς χώρας. Σᾶς ἔκαναν τήν μεγίστη τιμή, οἱ περίφημοι δημοσιογράφοι τῶν τηλεοπτικῶν σταθμῶν τῆς χώρας μας, νά ἐξάρουν τίς ἐνέργειές σας. Ὁποίᾳ τιμῆ! Ποιό ἄραγε, τό κατόρθωμά σας;

Οἱ ἱεροί ναοί μας, ἐστίες θανάτου;

 

Γράφει ὁ Πορφυρίτης

 

Ὁ μακαριστός θεολόγος πατήρ Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἔλεγε ὅτι «ἀπὸ δῶ καὶ πέρα τὸ πρόβλημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θὰ εἶναι οἱ Ἐπίσκοποί της, τί πίστη ἔχουν»[1]. Ἀυτή είναι καί ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος, τῆς βαθιᾶς κρίσης σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, πού σήμερα βιώνουμε: ἡ πίστη τῶν ἐπισκόπων, ἡ ὁποία δέν ταυτίζεται μέ ὅ,τι ἡ Ἐκκλησία πιστεύει καί διδάσκει. Στήν καλύτερη περίπτωση, ἄλλα διδάσκουν τά χείλη τους καί ἄλλα εἶναι γραμμένα στήν καρδιά τους, ἐπαληθεύοντας τόν λόγο τοῦ προφήτη Ἠσαΐα: «Καὶ εἶπε Κύριος· ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσι με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ· μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες ἐντάλματα ἀνθρώπων καὶ διδασκαλίας» (Ἠσ. 29, 13)[2]. Γι’αὐτό, συνεχίζει παρακάτω, θά προσθέσω ἄλλη τιμωρία, θά ὁδηγήσω τόν λαό αὐτόν σέ αἰχμαλωσία ἀπομακρύνοντας αὐτόν ἀπό τή χώρα του καί ἔτσι θά καταστρέψω τή σοφία τῶν σοφῶν ἀνθρώπων του καί τή σύνεση τῶν συνετῶν του θά ἐξαφανίσω. (Ἠσ. 29, 14).

 

Τά ἀνωτέρω ἐνθυμεῖται κανείς, ἀναγιγνώσκοντας ὅσα δηλώνει ὁ μητροπολίτης Δράμας, παλαιότερα, ἀλλά καί στήν χριστουγεννιάτικη ἐγκύκλιό του. Δηλώνει μέ τόν ἀπαραίτητο πόνο ψυχῆς: «... Τα Ιερατικά μας καθήκοντα τα επιτελούμε ως εκπρόσωποι του λαού, χωρίς τον λαό είναι κολοβωμένη η Θεία Λατρεία», «Η σχέση του Ορθόδοξου πιστού με τον Θεό δεν είναι προτεσταντικού τύπου, ζούμε εν Χριστώ μέσα στην Εκκλησία τρώμε και πίνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού, όταν το καταργούμε αυτό φέρνουμε το θάνατο», «Το Σώμα της Διοικούσας Ιεραρχίας έχουμε την μεγαλύτερη ευθύνη γιατί τους παραδίδουμε τα κλειδιά επί του δίσκου», «...εμείς ως ποιμένες πρέπει να δώσουμε τη μάχη μας με την μεταφυσική διάσταση του κορωνοϊού επειδή πολεμάει και τον Χριστό προσπαθώντας να Τον αποκλείσει από τη ζωή του πιστού. Είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε τρόπο ο Χριστός να είναι στη ζωή των πιστών που θέλουν να τον έχουν ως πρωταρχικό ρόλο στη ζωή τους. Δεν πρέπει να εορτάσουμε όπως την Ανάσταση τα φετινά Χριστούγεννα». [3]