Ὅπως ἐξελίσσονται τὰ γεγονότα, ἀναποδράστως δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἑορτάσουμε Χριστούγεννα –μόνον τυφλὸς δὲν βλέπει τὴν μεθόδευσι- ὅπως καὶ ὅτι σὲ λίγο θὰ ἀπαιτηθῇ ἀπὸ ὅλους νὰ ἐμβολιάζονται γιὰ νὰ μπαίνουν στοὺς ναούς. Μετὰ ἀπὸ τόση ἀδράνεια, σύγχυσι καὶ διαίρεσι τοῦ λαοῦ οἱ πολιτικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες προχωροῦν τὸ σχέδιο τους ἀργὰ, ἀλλά σταθερά, μέχρι τὴν πλήρη φασιστικοποίησι τῆς ζωῆς καὶ τὴν ὑποδούλωσι τῶν πάντων. Μποροῦμε νὰ κάνουμε κάτι ἤ θὰ
περιμένουμε σὰν μαρμαρωμένοι ἰδεῖν τὸ
τέλος;
Μὲ ἀφορμὴ τὴν
παραπομπὴ σὲ δίκη τοῦ π. Στυλιανοῦ Καρπαθίου ἀπὸ τὸν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη
Πειραιῶς Σεραφείμ, ξεκίνησα νὰ γράφω κάποιες σκέψεις ἐντὸς τοῦ εὐρυτέρου πλαισίου
πάντοτε τῶν γεγονότων καὶ τῶν λόγων, ἐνεργειῶν ἀλλὰ καὶ παραλείψεων ἀρχιερέων, ἱερέων καὶ λαϊκῶν.
Δὲν εἶναι
σκοπὸς ἡ ὑπεράσπισις τοῦ π. Στυλιανοῦ ἤ ἡ στόχευσις τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς
βεβαίως. Εἶναι ἡ προσπάθεια νὰ συνειδητοποιηθῇ ἡ ἀθλία κατάστασις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ
σώματος ξεκινῶντας ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, πηγαίνοντας στοὺς ἱερεῖς καὶ
καταλήγοντας στοὺς λαϊκούς. Καὶ αὐτὸ ὄχι γιὰ τὴν περιφρόνησι τῆς ἐκκλησίας, ἐννοεῖται,
ἀλλὰ γιὰ τὴν ὑπεράσπισί της ἀπὸ τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ ὑφίσταται καὶ ἔχει γίνει ἀγνώριστη,
ὅπως βλέπουμε καὶ ζοῦμε. (Θὰ πῇ κανεὶς «σιγά ρὲ φίλε, θὰ κομίσῃς γλαῦκαν εἰς Ἀθήνας»,
καὶ ἔχει δίκιο, ἀλλὰ πάλι λέγω ὅτι αὐτὰ ποὺ γράφω δὲν ἀπευθύνονται στοὺς
γνωρίζοντες, οὔτε στοὺς ὑποτακτικοὺς ἄνευ ὅρων σὲ ὅτι πεῖ ὁ κάθε ρασοφορεμένος.
Μιλῶ μόνο γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔχοντες μιὰ στρεβλὴ ἀντίληψι περὶ ἐκκλησίας, διότι ἔτσι
τοὺς ἔμαθαν, μαλώνουν μὲ τὴν συνείδησί τους ποὺ τοὺς λέει ἄλλα, καὶ
προβληματίζονται μέσα στὸν γενικώτερο ζόφο. Ἴσως, ἄν δὲν τοὺς μπερδέψουν
περισσότερο ὅσα γράφω, νὰ ἀποτελέσουν κίνητρο γιὰ ψάξιμο. Φροῦδες ἐλπίδες ἴσως,
ἀλλὰ χρέος ὅμως πρὸς τοὺς ἐλαχίστους ἀδελφούς...)