Σάββατο 22 Ιουνίου 2019

Ο παππάς της Σπιναλόγκα.



Ήμουνα λεπρός. Έζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η κατάστασή μας ήταν φρικτή. Η αρρώστια παραμόρφωνε τα πρόσωπά μας, έτρωγε τα άκρα μας. Πολλοί λεπροί ήταν χωρίς φρύδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη, χωρίς χείλη, χωρίς δάκτυλα χεριών και ποδιών. 

Πολλών το σώμα σκεπαζόταν από μια φρικτή κρούστα. Οι πληγές ξερνούσαν πολλές φορές ακαθαρσίες και έτσι κολλούσε το σώμα με τα ρούχα. Και είχαν οι πληγές μια τρομερή βρώμα από πύο! 

Η ιατρική περίθαλψη ήταν ασήμαντη. Υπήρχε στο νησί ένας γιατρός και ήμαστε οι άρρωστοι περίπου εξακόσιοι! Και δεν έφταναν αυτά. Ζούσαμε οι περισσότεροι σε σπίτια μικρά, υγρά και ανήλια.

Ο φόβος της μόλυνσης έκανε όλους τους υγιείς ανθρώπους να μην τολμούν να μας πλησιάσουν. Ήταν τούτο κάτι ανώτερο από τις δυνάμεις τους. Δεν μπορούσε η ψυχή να νικήσει τη σάρκα.

Ο γιατρός, οι νοσοκόμες, οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι γυναίκες, που έπλυναν τα ρούχα μας, άφηναν το νησί της φρίκης λίγο πριν τη δύση του ηλίου και πήγαιναν με βενζινάκατο στην Πλάκα, που ήταν δυτικά και απέναντι της Σπιναλόγκας. Φεύγοντας έκλειναν την πελώρια πύλη του βενετσιάνικου τείχους, που χώριζε την αποβάθρα από το χωριό μας. 

Και μέναμε οι λεπροί ολομόναχοι. Συντροφιά με τη μοίρα μας! Η απομάκρυνσή τους βέβαια από το νησί ήταν δικαιολογημένη. Έπρεπε να ζήσουν μερικές ώρες μακριά από το «νησί των ζωντανών νεκρών», όπως αποκαλούσαν τη Σπιναλόγκα τότε δημοσιογράφοι των αθηναϊκών εφημερίδων.

Τις δύσκολες ώρες όλοι μας, όταν δεν μπορούμε να σταθούμε όρθιοι με τα μάτια καρφωμένα στο συνάνθρωπό μας, γονατιστοί στρέφομε τα μάτια μας προς τα άνω. Και εμείς, βρισκόμενοι στη Σπιναλόγκα, στο Γολγοθά του ανθρώπινου πόνου, πηγαίναμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα και στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και προσευχόμαστε σιωπηλά. 

Νιώθαμε όλοι την ανάγκη ενός ιερέα. Εκείνος μόνο θα μπορούσε να μας παρηγορήσει με το λόγο του Θεού, να μας συμπαρασταθεί πνευματικά. Όμως ιερέας ερχόταν στο νησί μας από την Ελούντα μόνο δύο φορές το μήνα. Ερχόταν Σαββατόβραδο, έκανε τον εσπερινό και έφευγε. 

Ερχόταν πάλι την επόμενη μέρα, τελούσε τη Θεία Λειτουργία και έφευγε. Ερχόταν και άλλες φορές. Τότε όμως ερχόταν από αναπότρεπτη ανάγκη, για να κηδέψει τους νεκρούς μας!

Κάποια μέρα καθόμαστε μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί, για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. 

Όλοι μας όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του, για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. 

Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη.

Την άλλη μέρα πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια. Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. 

Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της Λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. 

Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεχτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι.

Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να καταλύει ο,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! 

Ανοίξαμε όλοι τα ματιά μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβρυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ο,τι απέμενε από τη μετάληψή μας -ασφαλώς κατά θεία οικονομία- το έχυνε στο χωνευτήρι.

Ο ιερομόναχος Χρύσανθος έμενε κοντά μας νύκτα και μέρα. Και έμεινε κοντά μας δέκα χρόνια! Τα χρόνια αυτά εκδήλωσε σε όλους μας όχι μόνο την αγάπη της γλυκύτητας, αλλά και την αγάπη της ευποιίας. Μας επισκεπτόταν στα σπίτια μας. 

Μας καθοδηγούσε όλους. Ενίσχυε με τα λίγα χρήματα που είχε τους φτωχούς. Και έκανε τούτο τηρώντας το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. ΣΤ´, 3). Ευγνωμονώ, όπως και όλοι οι άρρωστοι της Σπιναλόγκας, τον πατέρα Χρύσανθο για…

Δεν ολοκλήρωσε όμως τη φράση του. Ξέπασε σ᾽ ένα βουβό κλάμα.

Η Αστυνομική Ταυτότητα του ιερομονάχου Χρυσάνθου, όπου αναγράφεται ως κατοικία του η Σπιναλόγκα.





Ο πατήρ Χρύσανθος, κατά κόσμον Ματθαίος Κατσουλογιαννάκης, γεννήθηκε στα Έξω Μουλιανά της Επαρχίας Σητείας στις 15 Ιουλίου 1893. Παρακολούθησε μαθήματα της έκτης τάξης του δημοτικού σχολείου χωρίς να πάρει απολυτήριο. 

Ο επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Αμβρόσιος τον έκρινε μοναχό το 1911 και τον τοποθέτησε στη Μονή Τοπλού. Στις 20 Ιανουαρίου τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο και στις 26 Σεπτεμβρίου 1920 ιερομόναχο. Το 1941, έπειτα από αίτησή του, ο επίσκοπός του Φιλόθεος Μαζοκοπάκης τον μετέθεσε στην Μονή Φανερωμένης Ιεράπετρας. Εξεδήμησε εις Κύριον στις 3 Απριλίου 1972 και ενταφιάσθηκε στη Μονή Τοπλού.

Ο παππάς της Σπιναλόγκα.

Πηγή:http://apantaortodoxias.blogspot.com/
«Πᾶνος» 

4 σχόλια:

  1. Εναν τετοιο αγιο παπα χρειαζομαστε και 'μεις οι σημερινοι..."ελληνες".
    Οχι για να μας συμπαρασταθει σε καποια αρρωστεια η να δειξει συμπονια και φιλευσπλαχνια αλλα να μας ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΛΕΠΡΑ
    ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΣΗΜΕΡΑ...
    Λεγοντας πνευματικη λεπρα εννοω ασφαλως την "παραμορφωση" και μη αναστρεψιμη αλλοιωση της πνευματικοτητας και της ιστορικης καταγωγης μας που μεγαλουργησε καποτε σε ολη την οικουμενη και που "ανοιξε τα ματια" στην τοτε ανθρωποτητα σαν παγκοσμιος φαρος που ακτινοβολουσε,πολιτισμο,σοφια,τεχνες
    επιστημες,δικαιοσυνη,εκπαιδευση,
    παιδεια,μορφωση πολυεπιπεδη κλπ..
    Ολα αυτα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ εχουν
    χαθει,ειμαστε "φορεις" αναξιοπιστιας
    αμορφωσιας,ακοινωνησιας,αθε'ι'ας,
    δεν εχουμε ζηλο,αγαπη,προσφορα, αλληλεγγυη ο ενας για τον αλλον και ολοι για την πατριδα μας ειναι σαν να μας "σκεπαζει" ενα αορατο πεπλο
    "λεπρας" πασχουμε εσωτερικα, συνηδεισιακα,ηθικα,ΠΑΣΧΟΥΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤ'ΑΝΑΛΟΓΙΑΝ ΠΑΠΑ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ...Απο που θα παρουμε δυναμη,κουραγιο,ελπιδα..???
    ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ,ΑΝ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΛΕΠΡΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ
    ΚΑΙ ΜΑΣ ΛΑΜΠΡΥΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΩΔΗ ΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΗ.ΑΜΗΝ.
    Ιωαννης


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Ἰωάννη!

    Μήπως δὲν εἴμαστε ἄξιοι γιὰ ἕναν τέτοιο παπά καὶ γιὰ αὐτὸ δὲν μᾶς στέλνει ὁ Θεὸς;

    Μὲ τόσα αἴσχη ποὺ γίνονται καὶ ἀνωμαλία ποὺ ὑπάρχη καὶ δὲν κουνιέται φύλλο, πιστεύεις ὅτι ὁ Ἅγιος παπὰς μᾶς λείπει γιὰ νὰ καθαριστοῦμε;

    Σὲ διαβεβαιῶ, πὼς ὑπάρχουν πολλοὶ τέτοιοι Ἅγιοι παπᾶδες καὶ ὅσοι ἀγωνίζονται ἐν Χριστῶ ἀληθινά, πίστεψέ με ἔχουν ἐπαφὲς μὲ τέτοιους ἀνθρώπους καὶ παίρνουν μεγάλη βοήθεια.

    Γιὰ τοὺς ἀδιάφορους καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς νὰ κατέβαινε δὲν θὰ ἄλλαζε τίποτα γιὰ αὐτοὺς!

    Καλὴ Κυριακὴ σοῦ εὔχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δυστυχως ειναι πολλοι οι αδιαφοροι στην πατριδα μας,αλλα θελω να πιστευω πως αυτη η αδιαφορια, θα μεταστραφει σε μετανοια και πιστη προς τον ΚΥΡΙΟ, λογω και των διαφορων σοβαρων γεγονοτων που αναμενονται στην πατριδα μας...
    Ας ελπισουμε η Θεια Χαρις του ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ να μας φωτιζει και να μας σωζει ολους μας.-

    Να εισαι παντα υγιης και ευλογημενος.
    Ιωαννης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΙΣΨΣ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΟ,ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΜΕΣΤΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ.ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΝΕΕΣ ΜΑΝΕΣ ΝΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ ΤΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣΑΥΤΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΜΕΝΑ, ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΩ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ.ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή