Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής του Τυφλού- 2 Ιουνΐου 2019

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 13 Μαΐου 2018, τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. θ΄ 1-38)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν.
ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα. ῎Αγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ᾿ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. ῎Ηκουσεν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.

1. ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Στὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὁ Κύριος θεραπεύει ἕναν τυφλὸ πολὺ γνωστὸ στοὺς κατοίκους τῆς Ἱερουσαλήμ. Ὅμως στὸ συγκεκριμένο θαῦμα δὲν προσέρχεται ὁ τυφλὸς πρὸς τὸν Κύριο, ἀλλὰ ὁ Κύριος πρὸς τὸν τυφλό. Δὲν παρακαλεῖ ὁ τυφλὸς τὸν Κύριο νὰ θεραπεύσῃ τὰ μάτια του, ἀφοῦ ἄλλωστε δὲν μποροῦσε νὰ δῇ τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ ἔρχεται πρὸς τὸν τυφλὸ πρῶτος ὁ Χριστὸς καὶ τὸν θεραπεύει, προτοῦ ὁ τυφλὸς προλάβῃ νὰ ἐκφράσῃ τὶς παρακλήσεις του γιὰ τὸ θαῦμα.

Αὐτὸ συμβαίνει συχνὰ καὶ στὴν ζωὴ κάθε ἀνθρώπου. Ὁ Κύριος, ποὺ γνωρίζει τὴν πνευματική μας ἀδυναμία καὶ τύφλωσι, ἔρχεται πρῶτος νὰ μᾶς συναντήσῃ καὶ νὰ θεραπεύσῃ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ φωτίσῃ τοὺς «ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένους». 

Ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μεταδώσῃ φῶς σ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦσαν πνευματικῶς τυφλοὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πνευματικὸ φῶς, «τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον». Εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ποὺ σκορπίζει τὶς πνευματικές του ἀκτῖνες ὄχι μόνο στοὺς σωματικὰ τυφλούς, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο σ’ ὅλους ὅσοι ἔχουμε τὰ μάτια μας καὶ βλέπουμε, ἀλλ’ εἶναι κλειστὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας. 

Ὁ Ἴδιος τὸ διακήρυξε: «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. η΄ 12). Αὐτὸς μᾶς φωτίζει μὲ τὴν διδασκαλία του, μὲ τὰ θαύματά του, μὲ τὴν ἁγία ζωή του. Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ εἶναι καὶ σύμβολο τοῦ πνευματικοῦ φωτισμοῦ, τὸν ὁποῖο μεταδίδει ὁ Κύριος. Ὁ τυφλὸς ἐκείνη τὴ στιγμὴ σὰν νὰ ἐκπροσωποῦσε ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ ἦταν βυθισμένος στὸ πνευματικὸ σκοτάδι. Καὶ μᾶς παρακινεῖ αὐτὸ τὸ θαύμα νὰ προσερχώμαστε στὸ φῶς τὸ ἀληθινό, στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Μόνο σ’ Αὐτὸν θὰ βρίσκουμε τὸ φῶς μας, τὸν δρόμο πρὸς τὴν σωτηρία μας, τὴν ζωή μας καὶ τὴν εὐφροσύνη μας.

2. ΜΕ ΠΗΛΟ

Πῶς ἐθεράπευσε ὁ Κύριος τὸν τυφλό; Μ’ ἕναν τρόπο ποὺ φαίνεται ἀρχικῶς πολὺ παράδοξος. Ἐπιχρίει τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ μὲ πηλό. Ὅταν ὅμως τοποθετῆται πηλὸς σὲ ὑγιῆ μάτια, τυφλώνεται γιὰ κάποιο διάστημα ὁ ἄνθρωπος. Γιατί λοιπὸν ὁ Κύριος προχώρησε στὴν θεραπεία μὲ τὴν μέθοδο αὐτή; Βέβαια ὅλοι μας καταλαβαίνουμε ὅτι ἐγνώριζε Ἐκεῖνος ὅτι ἔπειτα ἀπὸ αὐτὴν τὴν πρακτικὴ θὰ ἀκολουθοῦσε θεραπεία θαυμαστή.

Ὅμως πίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴν πρακτικὴ τοῦ Κυρίου κρύβεται κάτι ἀκόμη βαθύτερο, κρύβεται ἕνα μυστήριο. Μὲ τὴν μέθοδο αὐτὴ ὁ Κύριος συνεσκιασμένα μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι ὁ Δημιουργός μας. Χρίει μὲ πηλὸ τὰ κατεστραμμένα μάτια τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, γιὰ νὰ μᾶς δείξῃ ὅτι μόνον Αὐτὸς μπορεῖ νὰ δημιουργῇ ἐξ ἀρχῆς μάτια, διότι εἶναι ὁ Ἴδιος ποὺ ἔπλασε καὶ τὰ μάτια ὅλων τῶν ἀνθρώπων· εἶναι ὁ Ἴδιος ποὺ ἔπλασε ἀπὸ πηλὸ ὅλο τὸ σῶμα τοῦ Ἀδὰμ κατὰ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου· εἶναι ὁ κτίστης καὶ δημιουργὸς ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὅλης τῆς κτίσεως. Εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέγῃ: Ἀπὸ πηλὸ τότε ἔπλασα τὸν Ἀδάμ, ἀπὸ πηλὸ καὶ τώρα πλάθω τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ.

3. Η ΚΟΛΥΜΒΗΘΡΑ

Ἴσως ὅμως διερωτηθῇ κάποιος: Γιατί ὁ Κύριος δὲν ἐθεράπευσε ἀμέσως τὸν τυφλό, ἀλλὰ τὸν ἔχρισε μὲ πηλὸ καὶ κατόπιν τὸν ἔστειλε στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ; Δὲν μποροῦσε ὁ Κύριος ἀμέσως νὰ ἐπιτελέσῃ τὸ θαῦμα; Ἀσφαλῶς καὶ μποροῦσε! Ὁ Χριστὸς κάνει τὸ πρῶτο βῆμα πρὸς τὸ θαῦμα, ζητεῖ ὅμως κι ἀπὸ τὸν τυφλὸ νὰ Τοῦ δείξῃ ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ κάνῃ τὸ δεύτερο βῆμα γιὰ νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ θαῦμα. 

Ἡ τοποθέτησι τοῦ πηλοῦ στὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ὅμως θὰ ἔμενε χωρὶς ἀποτέλεσμα, ἐὰν δὲν ἐπακολουθοῦσε τὸ δεύτερο βῆμα, τὸ βῆμα τοῦ ἀνθρώπου: ἡ πορεία δηλαδὴ τοῦ τυφλοῦ πρὸς τὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ καὶ ἡ νίψις τῶν ματιῶν του. Διότι ἔπρεπε νὰ φανῇ καὶ ἡ πίστις καὶ ἡ ὑπακοὴ τοῦ τυφλοῦ. Ὅπως κι ἔγινε. Θὰ μποροῦσε πολὺ λογικὰ νὰ σκεφθῇ ὁ τυφλός: Γιὰ ποιὸ λόγο νὰ πάω στὴν κολυμβήθρα νὰ νιφθῶ; Ἀλλὰ ὁ τυφλὸς δὲν ἀν-τιδρᾷ, ὑπακούει καὶ προχωρεῖ. Καὶ τὸ θαῦμα ἀκολουθεῖ.

Ὁ Θεὸς λοιπὸν ἀποστέλλει τὴν Χάρι του στὸν καθένα μας καὶ κάνει τὴν πρώτη κίνησι. Ἀλλὰ θέλει κι ἐμεῖς νὰ κάνουμε τὴν δεύτερη κίνησι, δηλαδὴ νὰ ἀνταποκρινώμαστε στὶς ἐπισκέψεις του καὶ νὰ ἀποδεχώμαστε τὴν Χάρι του. Νὰ γινώμαστε συν-εργάται του, νὰ προσφέρουμε καὶ τὴν δική μας μικρὴ συμβολή. Τότε ὁ Χριστὸς θὰ ἔρχεται καὶ θὰ θεραπεύῃ τὴν πνευματική μας τύφλωσι καὶ θὰ γεμίζῃ τὴν ζωή μας μὲ φῶς καὶ χαρά.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀπόστολος: Κυρ. ς΄ Πράξεων (Πραξ. ις΄ 16-34)

16 Ἐγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν πα­ρεῖ­χε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. 17 αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. 18 τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολ­λὰς ἡμέρας. διαπο­νη­θεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. 19 Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπι­λαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρ­χοντας, 20 καὶ προσαγαγόντες αὐ­τοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶ­πον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες, 21 καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. 22 καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱ­­­μάτια ἐκέλευον ραβδίζειν, 23 πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· 24 ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠ­­σφα­λίσατο εἰς τὸ ξύλον. 25 Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. 26 ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. 27 ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀ­­­νεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μά­­χαι­ραν ἔμελλεν ἑαυ­τὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπε­φευγέ­ναι τοὺς δεσμίους. 28 ἐφώνησε δὲ φωνῇ με­γά­λῃ ὁ Παῦλος λέγων· μη­δὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπα­ντες γάρ ἐσμεν ἐν­θάδε. 29 αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσε­πήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύ­λῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, 30 καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; 31 οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. 32 καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. 33 καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, 34 ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πα­νοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θε­­­ῷ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

16 Κάποια μέρα, καθώς πηγαίναμε στόν τόπο τῆς προ­σ­ευ­­χῆς, συνέβη νά μᾶς συναντήσει μιά νεαρή δούλη πού εἶχε μαντικό πνεῦμα καί ἀπέφερε πολλά κέρδη στούς κυρίους της. Διότι μέ τίς μαντεῖες της φανέρωνε τά ἄγνωστα καί πληρωνόταν γι’ αὐτό. 17 Αὐτή ἀκολούθησε ἀπό πίσω τόν Παῦλο καί τόν Σίλα καί φώναζε λέγοντας: Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, καί μᾶς γνωστοποιοῦν τό δρόμο τῆς σωτηρίας καί τόν ἀσφαλή τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά σωθεῖτε. 18 Κι αὐτό τό ἔκανε γιά πολλές ἡμέρες, ὄχι βέβαια μέ καλό σκοπό. Ἀλλά τό μαντικό πνεῦμα ἐπεδίωκε νά ἑλ­κύσει πάνω του τήν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη τοῦ λα­οῦ καί νά τήν ἐκμεταλλευθεῖ τελικά μέ δολιότητα καί πα­νουργία. Ἀγανακτώντας λοιπόν ὁ Παῦλος στράφηκε πίσω πρός τή δούλη αὐτή πού τόν ἀκολουθοῦσε καί εἶπε πρός τό πνεῦμα: Σέ διατάζω, ἐπικαλούμενος τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά βγεῖς ἀπ’ αὐτήν. Καί πραγματικά τήν ἴδια στιγμή τό πονηρό πνεῦμα βγῆκε. 19 Ὅταν ὅμως εἶδαν τά ἀφεντικά της ὅτι ἔφυγε μαζί μέ τό δαιμόνιο καί ἡ ἐλπίδα τῆς κερδοφόρου ἐργασίας καί ἐπιχειρήσεώς τους, συνέλαβαν τόν Παῦλο καί τόν Σίλα καί τούς ἔσυραν στήν ἀγορά γιά νά τούς παρουσιάσουν στούς ἄρχοντες. 20 Κι ἀφοῦ τούς ὁδήγησαν μπροστά στούς στρατηγούς, εἶπαν: Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι ταραξίες Ἰου­δαῖ­οι, καί προ­καλοῦν ταραχές στήν πόλη μας. 21 Κηρύττουν θρησκευτικά ἔθιμα πού δέν ἐπι­τρέ­πεται σέ μᾶς πού εἴμαστε Ρωμαῖοι νά τά παραδεχόμαστε καί πολύ περισσότερο νά τά τηροῦμε καί νά τά ἐφαρ­μό­ζου­με. 22 Τότε ὁ ὄχλος πού εἶχε μαζευθεῖ ἐκεῖ ξεσηκώθηκε ἐναντίον τους. Καί οἱ στρατηγοί ξέσχισαν τά ροῦχα τῶν δύο ἀποστόλων καί διέταξαν νά τούς ραβδίσουν, γυμνούς ὅπως ἦταν, μπροστά σ’ ὅλο ἐκεῖνο τό πλῆ­θος. 23 Κι ἀφοῦ τούς ἔδωσαν πολλά χτυπήματα, τούς ἔριξαν στή φυλακή, δίνοντας στό δεσμοφύλακα τήν ἐντολή νά τούς φρουρεῖ ἀσφαλισμένους καλά, γιά νά μή δραπετεύσουν. 24 Κι αὐτός, ἐφόσον εἶχε πάρει τέτοια ἐντολή, τούς ἔβα­λε στό πιό βαθύ διαμέρισμα τῆς φυλακῆς κι ἔδε­­σε σφι­χτά τά πόδια τους στό τιμωρητικό ὄργανο πού λεγό­ταν ξύ­λο, γιά νά μήν μποροῦν πλέον οἱ ἀπόστολοι οὔ­τε στό ἐλάχιστο νά μετακινηθοῦν. 25 Γύρω στά μεσάνυχτα ὁ Παῦλος καί ὁ Σίλας, σάν νά μήν τούς εἶχε συμβεῖ τίποτε καί σάν νά μήν αἰσθάνονταν κανένα πόνο, ἔψαλλαν ὕμνους πρός τόν Θεό. Τούς ἄκουγαν μάλιστα καί οἱ ἄλλοι φυλακισμένοι. 26 Καί ξαφνικά ἔγινε τόσο μεγάλος σεισμός, ὥστε σαλεύθηκαν τά θεμέλια τῆς φυλακῆς· καί ἄνοιξαν τή στιγμή ἐκείνη ὅλες οἱ θύρες, καί λύθηκαν ὅλων τῶν φυλακισμένων οἱ ἁλυσίδες, μέ τίς ὁποῖες ἦταν δεμένοι. 27 Στό μεταξύ ξύπνησε ὁ δεσμοφύλακας, καί μόλις εἶ­δε ἀνοιχτές τίς θύρες τῆς φυλακῆς, τράβηξε τό μαχαί­ρι του ἕτοιμος νά αὐτοκτονήσει, ἐπειδή νόμιζε ὅτι εἶ­χαν δραπετεύσει οἱ φυλακισμένοι καί συνεπῶς θά τοῦ ἐπι­βαλ­λόταν ἡ ποινή τοῦ θανάτου. Γιά νά μή θιγεῖ ἡ ἀξι­­ο­πρέπειά του λοιπόν, θεώρησε προτιμότερο νά αὐ­το­κτονήσει παρά νά θανατωθεῖ μέ τό στίγμα τῆς καταδίκης. 28 Ὅμως ὁ Παῦλος τοῦ φώναξε μέ δυνατή φωνή: Μήν κάνεις κανένα κακό στόν ἑαυτό σου. Εἴμαστε ὅλοι ἐδῶ. Δέν πρόκειται νά σοῦ ζητηθοῦν εὐθύνες καί νά τι­μω­ρη­θεῖς. 29 Μετά λοιπόν ἀπ’ αὐτό ὁ δεσμοφύλακας ζήτησε νά τοῦ φέρουν φῶτα καί πήδησε μέσα στή φυλακή. Κι ὅταν ἀντιλήφθηκε τό θαῦμα καί σκέφτηκε ὅτι εἶχε κακο­με­­­ταχειρισθεῖ τούς δούλους αὐτούς τοῦ Θεοῦ, κυρι­εύ­θη­­κε ἀπό τρόμο κι ἔπεσε στά πόδια τοῦ Παύλου καί τοῦ Σίλα. 30 Ἔπειτα, ἀφοῦ τούς ἔβγαλε ἔξω στήν αὐλή τῆς φυ­λα­κῆς, τούς εἶπε: Κύριοι, τί πρέπει νά κάνω γιά νά ἀπο­κτή­σω κι ἐγώ τή σωτηρία πού κηρύττετε; 31 Κι αὐτοί τοῦ ἀπάντησαν: Πίστεψε στόν Ἰησοῦ Χρι­στό ὡς μόνο Λυτρωτή καί ὑπέρτατο Κύριο, καί θά σω­θεῖς καί σύ καί ὅλη ἡ οἰκογένειά σου. 32 Κι ἄρχισαν τότε νά ἀναπτύσσουν σ’ αὐτόν καί σ’ ὅ­­λους ὅσους ἦταν στό σπίτι του τίς θεμελιώδεις ἀλή­θει­ες τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου. 33 Τότε ὁ δεσμοφύλακας τούς πῆρε μαζί του τήν ἴδια ἐκεί­νη ὥρα τῆς νύχτας, τούς ἔλουσε ἀπό τά αἵματα πού εἶχαν τρέξει ἀπό τά τραύματα τῶν ραβδισμῶν κι ἀμέ­σως βαπτίσθηκε κι αὐτός καί ὅλοι οἱ δικοί του. 34 Κι ἀφοῦ τούς ἀνέβασε στό σπίτι του, τούς ἑτοίμασε τραπέζι καί αἰσθάνθηκε μεγάλη χαρά μαζί μέ ὅλη του τήν οἰκογένεια· καί ἡ αἰτία τῆς χαρᾶς του αὐτῆς ἦταν τό ὅτι εἶχε πιστέψει στό Θεό.

Πηγή: Ο Σωτήρ

«Πᾶνος»