Δεν πρόλαβε να τελειώσει η μνημονιακή υποδούλωση της χώρας και ήρθε η
κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, προκειμένου να δοθεί από την
κυβέρνηση και το πολιτικό κατεστημένο η χαριστική βολή στην εργασία και
την κοινωνία.
Σήμερα το Εργατικό Δίκαιο αποτελεί, πλέον, μεγάλο ανέκδοτο και παρελθόν για τον “νομικό πολιτισμό” της χώρας.
Ο σταθερός, ημερήσιος και εβδομαδιαίος χρόνος δουλειάς, που αποτελούσε
τον πυρήνα των εργατικών κατακτήσεων, έχει πεταχτεί, πλέον, στα
σκουπίδια.
Ακόμα και οι ελάχιστες εναπομείνασες συλλογικές συμβάσεις που βρίσκονταν σε ισχύ, καταργήθηκαν.