Πάλι ἐδῶ εὐλογημένε;
-Πάλι πάτερ μου, συγχωρέστε με!
-Γιατί παιδί μου νὰ συγχωρέσω;
Αὐτὸ εἶναι τὸ σωστὸ... Τώρα στὴν νέα ἀρχή σου πασχίζεις νὰ καθαρίσεις τὴν ψυχή σου... Μοιάζει αὐτὴ σὰν ἕνας μαντρότοιχος πολυκαιρισμένος ...
Σκόνες, λάσπες, λερωμένα, μπογιὲς μὲ συνθήματα ἀρνησίθεα... Καὶ ἐσὺ ἔχεις πάρει μιὰ βούρτσα καὶ τὴν βουτᾶς συνέχεια στὸν ἀσβέστη... Καὶ δῶς του νὰ περνᾶς τὶς βρωμιὲς νὰ ἀσπρίσει ὁ τοῖχος...
Ἀλλὰ τώρα στὸ ξεκίνημα θέλει πολλὰ χέρια νὰ τὸν περάσεις... Γι᾿ αὐτὸ καὶ μοῦ ἔρχεσαι συνέχεια!
Καὶ σὲ παρακαλῶ ὅποτε βρίσκεις κανένα σημεῖο τοῦ τοίχου νὰ ξασπρίζει, νὰ ἔρχεσαι νὰ τὸ... ἀσβεστώνουμε!
Ἀκηλίδωτος νὰ μένει ὁ τοῖχος τῆς ψυχούλας σου!
Τοῦ εἶπε λοιπὸν καὶ πάλι ὅσα φρέσκα εἶχε θυμηθεῖ ἐκ νεότητός του. Καὶ ἐκεῖνος κατάλαβε ξανὰ μὲ ἀγάπη καὶ συγχώρεσε ὁ φιλανθρωπότατος Πατέρας καὶ ἔδωσε εὐλογία ὁ λειτουργός του γιὰ θεία μεταλαβιᾶ!
Γονάτισε καὶ τοῦ διάβασε τὴν εὐχὴ ὁ παπᾶ Λιᾶς. Ἔκανε νὰ φύγει, μὰ ἐπέστρεψε ἀμέσως πρὶν ἔρθει ὁ ἑπόμενος ποὺ εἶχε σειρά.
-Πάτερ, μὲ συγχωρεῖτε... Κάτι ἀκόμα νὰ σᾶς ρωτήσω...
Ἔχω ἕναν λογισμὸ ποὺ ὅλο μοῦ λέει ὅτι κάτι θὰ κολλήσω ἂν μπροστά μου εἶναι κανένας ἄρρωστος ἢ ὑπερήλικας... Καὶ προσπαθῶ νὰ κοινωνάω πρῶτος!
Βλέπω καὶ τὰ παιδάκια ποὺ τὰ βάζετε μπροστὰ...
-Ἄχ παιδί μου... δὲν εἶσαι ὁ μόνος Σὲ πολλοὺς μπαίνει αὐτὸς ὁ λογισμὸς... Τὸν βάζει ὁ πονηρὸς...
Τὰ παιδιὰ τὰ βάζουμε πρῶτα γιὰ νὰ μὴν τὰ ἀποθαρρύνουμε τώρα ποὺ δὲν ἔχουν ἑδραία ἀκόμα τὴν πίστη...
Κανονικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε... Ἀλλὰ κάνουμε μιὰ οἰκονομία! Λέγε παιδί μου τὴν εὐχὴ καὶ μὴν φοβᾶσαι... Δὲν κολλάει κανέναν μὲ ἀρρώστια ὁ Χριστός μας!
Δὲν ἔχω ἀσθενήσει ποτὲ μου. Ξέρεις τί ἔπρεπε νὰ εἰσπράττω κάθε φορά; Ἀτομική βόμβα μικροβίων συγκεντρώνεται ἂν μεταλάβουν 50- 100 ἄνθρωποι τὶς Κυριακὲς...
Δὲν συζητάω γιὰ τὶς μεγάλες μέρες ποὺ κοινωνοῦν 200 καὶ βάλε ἄνθρωποι! Κάτι ἐλάχιστο νὰ ἔχει ὁ καθένας θὰ ἔπρεπε ἐγὼ στὸ τέλος, ποὺ καταλύω μὲ τὴν ἁγία λαβίδα ὅ,τι μένει στὸ Ἅγιο Ποτήριο, νὰ πέφτω κάτω καὶ νὰ πεθαίνω ἀκαριαῖα!
Μὴν φοβᾶσαι λοιπὸν παιδί μου! Ὅπως ἔρχεται ὁ λογισμός, ἔτσι νὰ τὸν ἀφήνεις νὰ φεύγει!
Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκύνησης στάθηκε στὴν μεγάλη σειρὰ νὰ μεταλάβει! Προσπαθοῦσε νὰ μὴν κοιτᾶ μπροστά του καὶ νὰ διώχνει τὸν λογισμὸ ποὺ ἐρχόταν γιὰ νὰ τοῦ ψιθυρίσει: κοίτα δίπλα σου, ἔλεγξε ποιὸς εἶναι μπροστά σου...
Ἔλεγε τὴν εὐχὴ μαζὶ μὲ κάτι ποὺ τοῦ ἄρεσε καὶ εἶχε μάθει νὰ ἐπαναλαμβάνει... Θαρρῶν τῷ ἐλέει σου προσέρχομαι Κύριε, θαρρῶν τῷ ἐλέει σου! Ἔριχνε μόνο κλεφτὲς ματιὲς στὸν παππούλη ποὺ ὁλόχαρος καὶ πολὺ προσεχτικὸς μετελάμβανε τὸν κόσμο. Εἶχε φτάσει σχεδὸν ἡ σειρά του.
Ἄκουσε πίσω του ἐκείνη τὴν στιγμὴ μιὰ γυναικεία φωνὴ νὰ λέει... συγγνώμη νὰ περάσουμε... Ἦταν μιὰ γυναῖκα ποὺ εἶχε πάρει στὴν ἀγκαλιά της μιὰ μεγάλη κοπέλα γύρω στὰ 16...
Τὴν εἶχε σηκώσει ἀπὸ τὸ καροτσάκι τὸ ἀναπηρικὸ... Ἀνήμπορο τὸ κορίτσι μὲ μιὰ σπαστικότητα ἔντονη καὶ τὸ προσωπάκι της γεμᾶτο μὲ σάλια ποὺ ξέβγαιναν ἀπὸ τὸ στόμα της...
Κατέβηκε ὁ παππούλης τὰ σκαλοπάτια τῆς ὡραίας Πύλης καὶ τὴν μετέλαβε προσεχτικὰ σκουπίζοντάς την ἀργὰ μὲ τὸ μάκτρο!
Ἀνέβηκε ἔπειτα καὶ τὸν κοίταξε μὲ μιὰ διαπεραστικὴ ματιὰ ποὺ πόσα δὲν τοῦ μήνυσε μυστικὰ ἐκείνη τὴν ὥρα... Μὴν φοβᾶσαι παιδί μου! Δὲν μολύνει ὁ Χριστός!
Πλησίασε λοιπὸν προσπαθῶντας νὰ κατανικήσει τοὺς νέους λογισμοὺς φόβου καὶ ἀμφιβολίας ποὺ τὸν συνάντησαν στὴν θέα ἐκείνου τοῦ ἀνήμπορου πλάσματος...
Πόσο ντρεπόταν γιὰ τὴν ἰσχνή του πίστη Καὶ ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὁ παπᾶ Λιᾶς ἔκανε κάτι ποὺ δὲν θὰ τὸ ξεχάσει ὅσο ζεῖ . Ἔβαλε τὴν ἁγία λαβίδα στὸ δικό του τὸ στόμα καὶ ἄρχισε νὰ τὴν «καθαρίζει» μὲ τὰ χείλη του. Ἐπανέλαβε πάνω ἀπὸ 10 φορὲς αὐτὴν τὴν κίνηση!
Δὲν εἶχε σκοπὸ νὰ ἐντυπωσιάσει τους γύρω του!
Ἤθελε μόνο νὰ κηρύξει, ὄχι μὲ μὰ ἐμπράκτως, μὲ βίωμα!
Ἑκατοντάδες ὁμιλίες καὶ ἀμέτρητα βιβλία κι ἂν διάβασε ἀπὸ τότε γιὰ τὸ ζωντανὸ θαῦμα τῆς πίστης μας καὶ γιὰ τὸ ἀπρόσβλητό του ἀπὸ τὰ μέτρα καὶ τὶς λογικὲς τούτου τοῦ κόσμου, ποτὲ δὲν βρῆκε κάτι τόσο πειστικὸ ὅσο ἐκείνη τὴν γεμάτη ἀπὸ ἀγάπη καὶ πίστη «ἀπολύμανση»...
Τοῦτες τὶς μέρες ποὺ ὁ ἄνεμος τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς Θεομαχίας μᾶς κυνηγᾶ... τὸ παράδειγμα ἐκείνου τοῦ ταπεινοῦ παπᾶ ἀπὸ τ᾿ Ἀνάπλι θὰ μποροῦσαν νὰ τὸ ἀκολουθήσουν ὅλοι οἱ Ποιμένες μας.
Σκεφτόμαστε αὐτὴν τὴν Κυριακὴ μπροστὰ στὶς «ἀχόρταγες» κάμερες τῶν τηλεοράσεων ὅλους τοὺς Ἀρχιερεῖς μας, μπροστάρηδες, νὰ καθαρίζουν συνεχῶς μὲ τὰ χείλη τους τὴν ἁγία λαβίδα... στέλνοντας τὸ δικό τους βιωματικὸ μήνυμα πρὸς ὅλους μας:
Ἀδελφοί, δὲν κοινωνᾶμε ψωμὶ καὶ κρασί, μὰ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Ζωντανοῦ Θεοῦ.
Κι αὐτὰ δὲν μολύνονται!!!
Εἶναι τὰ πιὸ ἰσχυρὰ θεραπευτικὰ καὶ ἁγιαστικὰ ἀντισώματα ποὺ ἐξαφανίζουν ἐπιδημίες καὶ λοιμώξεις...
Εἶναι τὰ πιὸ δυνατὰ ἐμβόλια ποὺ μᾶς μπολιάζουν μὲ Ἀθανασία.
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ κείμενο μὲ τίτλο:
"Ἐκείνη τὴν Κυριακὴ"
Ἀφιερωμένο στὸν παπᾶ Λιᾶ μας.
Νὰ ἔχουμε ὅλοι τὴν εὐχή του.
Περισσότερα γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ταπεινοῦ Λειτουργοῦ τοῦ Ὑψίστου στὸ βιβλίο μας: «Πόσα χωρᾶνε σ ἕνα Ἀμὴν» τὸ ὁποῖο κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὴν Ἱεραποστολικὴ συναλληλία ‘'Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας''.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου