ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Μᾶρκ. 10,32-45] Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου «ΜΑΡΤΥΡΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ» [ 13-4-1997] Β 354 ] [Ἔκδοσις Β΄]

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [:Μᾶρκ. 10,32-45]

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«ΜΑΡΤΥΡΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ»

[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 13-4-1997] 

[Β 354 ]                                                                                                                                    [Ἔκδοσις Β΄]

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου, ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος μᾶς διηγεῖται: «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν· ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται».

Καθὼς ὁ Κύριος διηγεῖται, ἀγαπητοί μου, τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν, ἀνερχόμενος εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, παθαίνομε ὅ,τι ἔπαθαν καὶ οἱ μαθηταί. Μᾶς διηγεῖται πάλι ὁ Μᾶρκος ὅτι «Ἦσαν ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντες εἰς Ἱεροσόλυμα· καὶ ἦν προάγων αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐθαμβοῦντο καὶ ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο». Δηλαδή, «ἐνῷ ἦσαν ἀναβαίνοντες εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ὁ Κύριος Ἰησοῦς προπορευόταν καὶ οἱ μαθηταὶ ἀκολουθοῦσαν σὲ κάποια ἀπόσταση· καὶ ἐθαμβοῦντο, δηλαδὴ ἔμενον ἔκπληκτοι καὶ πῶς εἶχε ὁ Κύριος τόσο θάρρος καὶ δὲν ἐφοβεῖτο».  

Ἐξάλλου, εἶχε προηγηθεῖ ἕνα μικρὸ ἐπεισόδιο μεταξὺ τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Κύριε, ἵλεώς σοι, ποῦ πηγαίνεις; Πηγαίνεις στὰ Ἱεροσόλυμα; Ἐσὺ δὲν μᾶς εἶπες ὅτι θὰ σὲ ὑποβάλουν σὲ μαρτύρια καὶ σὲ θάνατο οἱ ἄρχοντές μας; Ποῦ πηγαίνεις;». Καὶ τοῦ εἶπε ὁ Κύριος: «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ». Γιατί; Διότι διὰ τοῦ στόματος τοῦ Πέτρου ἐμπόδιζε ὁ σατανᾶς τὴν ἄνοδο τοῦ Ἰησοῦ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα διὰ νὰ μὴ σταυρωθῇ καὶ ἔτσι νὰ μὴ σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ἔτσι, λοιπόν, οἱ μαθηταὶ τώρα ἐθαμβοῦντο. Ἔμεναν ἔκπληκτοι διὰ τὴν ἀφοβίαν τοῦ Κυρίου. Οἱ ἴδιοι, ὅμως, ἐφοβοῦντο. «Καὶ ἀκολουθοῦντες», λέει ὁ Εὐαγγελιστής, «ἐφοβοῦντο». Δηλαδὴ ὁ θαυμασμός. Πῶς; Τόσο θάρρος...! Ἦταν μία ἀνάβασις τοῦ Κυρίου, ποὺ προκαλοῦσε σὲ Ἐκεῖνον, τὸν Ἰησοῦν, τὸ θάρρος, στοὺς μαθητὰς τὸν φόβον. Καὶ τὸ ἀπέδειξαν μέχρι καὶ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως αὐτὸ οἱ μαθηταὶ γιὰ τὸν ἑαυτό τους, πόσο ἐφοβοῦντο.  

Ἀλλ᾿ ἐκείνη ἡ ἀνάβασις ποὺ ἦταν τοπική... ἀνήρχοντο. Εἴδατε, τὰ Ἱεροσόλυμα ἦσαν ψηλότερα ἀπὸ τὸν χῶρο ποὺ εὑρίσκοντο. Ἐνῷ ἦταν τοπική, γι᾿ αὐτὸ λέει «ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα», ἔμελλε νὰ γίνῃ αὐτὴ ἡ ἀνάβασις τροπική. Ἀσφαλῶς, ἦταν μία ἀνάβασις μαρτυρική. Ἀλλ᾿ ἀκριβῶς γι’ αὐτὴν τὴν «ἀνάβαση», -τώρα τὴν λέξη «ἀνάβαση» θὰ τὴν ἔβαζα ἐντὸς εἰσαγωγικῶν- ἦλθε ἀπὸ τοὺς οὐρανούς. Ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό. Ἦλθε ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ ἐπιτελέσῃ τὴν ἀνάβαση στὰ Ἱεροσόλυμα, δηλαδὴ τὴν θυσίαν, καὶ πάλι νὰ ἀνέλθῃ εἰς τοὺς οὐρανούς.  

Πράγματι, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ Θεὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, κατέρχεται ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, γίνεται ἄνθρωπος, ἀναβαίνει στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ θυσιαστῇ ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων, καὶ διὰ τοῦ θανάτου, διὰ τοῦ σταυρικοῦ δὴ θανάτου καὶ τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς Ἀναλήψεως, νὰ ἀνέλθῃ πάλι εἰς τοὺς οὐρανούς, ἀφοῦ θὰ εἶχε ἐπιτελέσει τὸ λυτρωτικὸν Του ἔργον.  

Ὅταν κάποτε, μετά τὸν χορτασμὸν τῶν πεντακισχιλίων, ἀρκετοὶ ἀπὸ τὸν εὐρὺ κύκλο τῶν μαθητῶν, ἠγανάκτησαν ποὺ ἄκουσαν ὅτι ἔπρεπε νὰ φάγουν τὸ σῶμα Του καὶ νὰ πιοῦν τὸ αἷμα Του. Εἶπαν μάλιστα: «Τὶς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;». Τότε ὁ Κύριος τοὺς ἀπεκάλυψε τὸ ἑξῆς: «Τοῦτο ὑμᾶς σκανδαλίζει; (Αὐτό σᾶς σκανδαλίζει; Ποὺ σᾶς εἶπα: ‘’Ἐὰν δὲν φᾶτε τὸ Σῶμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν πιεῖτε τὸ Αἷμα Του, δὲν θὰ ἔχετε τὴν αἰώνιον ζωήν;’’). Ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον; (:Ἐὰν θὰ βλέπατε τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀνεβαίνῃ ἐκεῖ ποὺ ἦταν πρῶτα;)». Καὶ τὸ εἶδαν. Τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως. «Καὶ βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη ἀπ᾿ αὐτῶν». «Κι ἐνῷ ἔβλεπαν, ‘’ἐπήρθη’’, σηκώθηκε καὶ ἀνῆλθε στοὺς οὐρανούς». Βραδέως. Γιὰ νὰ τυπώσουν τὴν εἰκόνα. Καὶ νὰ πάρουν καὶ τὴν βεβαίωση ἀπὸ δύο ἀγγέλους, ὅτι κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ὁ Κύριος θὰ ξαναέλθῃ εἰς τὸν κόσμον αὐτόν, διὰ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμον. Καὶ τότε ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε: «Θὰ ξανάρθω καὶ θὰ σᾶς παραλάβω μαζί μου καὶ τότε θὰ ἀνέλθομε στὸν οὐρανόν». Καὶ ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Καὶ τότε πάντοτε σὺν Κυρὶῳ ἐσόμεθα». «Καὶ θὰ εἴμεθα πάντοτε μαζὶ μὲ τὸν Κύριο». 

Καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του εἶπε -μάλιστα τὸ εἶπε πρῶτα εἰς τὶς μαθήτριες: «Ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρα μου καὶ Πατέρα ὑμῶν» κ.λπ. «Ἀναβαίνω».

Τέλος, μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του εἰς τοὺς οὐρανούς, σημειώνει ὁ Λουκᾶς ὅτι ὁ Κύριος ἀνέβη καὶ ἄγγελοι ὑμνοῦσαν τὴν ἄνοδόν Του. Θὰ μοῦ πεῖτε, αὐτὸ δὲν τὸ γράφει ὁ Εὐαγγελιστής. Ναί. Ἀλλὰ λέγεται προφητικὰ καὶ ἐνδεικτικότατα ἀπὸ ἕναν εἰδικὸν ψαλμόν. Ἀνερχόμενος ὁ Κύριος, λέγουν μεταξύ των οἱ ἄγγελοι: «Ποιός εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἔρχεται; Ποῦ ἀνεβαίνει; Ὁ Κύριος τῆς δόξης!». Διότι ἦταν πρωτόγνωρο, πρωτοφανές, νὰ βλέπουν ἄνθρωπον, διότι μὲ τὴν ἀνθρωπίνη Του φύση ὁ Κύριος ἀνέβηκε, νὰ ἀνέρχεται εἰς τοὺς οὐρανούς. «Ἄνθρωπος; Ἀνθρωπίνη φύσις εἰς τοὺς οὐρανούς;». Ἐμᾶς πόσο μᾶς κατέπληξε, ὅταν ἄνθρωποι, ἐπίγειοι, μπῆκαν σὲ ἕνα σκάφος κι ἄρχισαν νὰ περιφέρονται εἰς τοὺς αἰθέρες... Κι αὐτὴ ἡ ἄνοδος τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὰ διαστημόπλοια κ.λπ. εἶναι τίποτα. Εἶναι τίποτα... Εἶναι ἕνα πήδημα, τολμηρὸν βέβαια, ὡστόσο ἕνα πήδημα στὴν παραπάνω γειτονιά μας. Ὁ Κύριος, ὅμως, ἀνῆλθε εἰς αὐτοὺς τοὺς οὐρανούς. Ἔξω ἀπὸ τὸ σύμπαν. Καί... βρεῖτε τὴν ἄκρια τοῦ σύμπαντος... Δηλαδή, τί βλέπομε ἐδῶ; Ὁ Κύριος Ἰησοῦς νὰ κατέρχεται καὶ νὰ ἀνέρχεται. Νὰ κατέρχεται εἰς τὴν Γῆ καὶ νὰ ἀνέρχεται εἰς τὸν οὐρανόν. Ἀφοῦ, βεβαίως, πρῶτα ἀνῆλθε εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Καὶ μάλιστα εἶπε: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν». Ὄχι «ἀναβαίνω». «Ἀναβαίνομεν». Αὐτὸ ἔχει πάρα πολλὴ σημασία.  

Αὐτή, ὡστόσο, τὴν διαδρομὴ τῆς ἀναβάσεως τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ μετὰ ταῦτα τὶς λοιπὲς ἀναβάσεις, ὀφείλει κάθε πιστὸς νὰ τὶς ἀκολουθήσῃ. Μόνο μία ἀνάβασις ἀνήκει στὴν θέληση τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ ἄλλες, ὄχι στὴν θέλησή του. Καὶ αὐτὸ τί εἶναι; Ὅταν γίνει συναναβάτης τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ Πάθος. Νὰ πάρῃ κανεὶς τὴν ἀπόφαση νὰ ζήσει τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἀνέβῃ εἰς τὸν Γολγοθᾶ του. Τὸ εἶπε σαφῶς ὁ Χριστός: «Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ, τότε νὰ σηκώσῃ τὸν σταυρό του καὶ νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ».  

Οἱ ἄλλες οἱ ἀναβάσεις δὲν εἶναι θεληματικές μας. Δὲν ἀνήκουν στὴν θέλησή μας. Θέλετε νὰ τὸ δεῖτε; Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Θεσσαλονικεῖς: Ὅτι «τότε ἐμεῖς -Πότε; Κατὰ τὴν Δευτέραν τοῦ Χριστοῦ Παρουσία- θὰ μᾶς παραλάβῃ ὁ Κύριος ὑπὸ νεφέλην καὶ θὰ ἀνέλθομε εἰς τοὺς οὐρανούς». Θὰ μᾶς παραλάβῃ, λοιπόν, Ἐκεῖνος. Θέλομε δὲν θέλομε -ἐννοεῖται θέλομε- διότι θὰ παρθοῦμε, θὰ ἀνυψωθοῦμε εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ἐκεῖ θὰ μᾶς πάρῃ Ἐκεῖνος. Τώρα ὀφείλομε ἐμεῖς νὰ ἀνεβοῦμε στὰ «Ἱεροσόλυμα» - τὴ λέξη «Ἱεροσόλυμα» τὴν βάζω ἐντὸς εἰσαγωγικῶν. Νὰ περάσομε δηλαδή, ἀπὸ τὴν τοπικότητα στὴν τροπικότητα.  

Ἀλλὰ γιατί ὁ Κύριος θέλει συναναβάτας ἐμᾶς, τότε τοὺς μαθητάς Του καὶ τοὺς ὅποιους μαθητὰς Του εἰς τὸ Πάθος Του; Διότι γενόμενος ἄνθρωπος, γίνεται ἀρχηγὸς τῆς σωτηρίας μας. Καὶ πρέπει ἔτσι νὰ μετέλθομε κι ἐμεῖς τὰ στάδια ἐκεῖνα ποὺ μετῆλθεν Ἐκεῖνος. Λέγει ὁ Παῦλος: «Ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ Βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον». Κοιτᾶξτε. Βαπτισθήκαμε καὶ βαπτισθήκαμε στὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ συνταφήκαμε, μπήκαμε κι ἐμεῖς εἰς τὸν τάφον. Τὸ νερό τῆς κολυμβήθρας ἔχει πολλὲς σημασίες. Ἐδῶ ἔχει τὴ σημασία τῆς γῆς. Καὶ ὅταν γίνεται ἡ τριπλῆ κατάδυσις καὶ ὁ βαπτιζόμενος εἶναι ὑπὸ τὸ νερό, ὑπὸ τὸ ὕδωρ, δηλοῖ συμβολικὰ τὸν τάφον. Ἡ κολυμβήθρα, λοιπόν, γίνεται ὁ τάφος τοῦ πιστοῦ. Ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τώρα γίνεται καὶ ὁ τάφος τοῦ πιστοῦ. «Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. Εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου Αὐτοῦ -Εἴδατε; Ὁμοίωμα θανάτου. Ἡ κολυμβήθρα δὲν εἶναι θάνατος. Εἶναι ὁμοίωμα θανάτου. Εἶναι σύμβολον δηλαδή. Ἀλλὰ γινήκαμε ὅμως μὲ τὸ σύμβολον, σύμφυτοι. Αὐτὸ τὸ «σύμφυτοι» ἔχει πάρα πολλὴ σημασία. Σύμφυτος-, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα (:θὰ εἴμεθα σύμφυτοι καὶ τῆς ἀναστάσεως. Θὰ ἔχομε φυτευθεῖ σ᾿ αὐτὴν τὴν ὕπαρξή Του. Θὰ ἔχομε ἐμβολιαστεῖ σὲ αὐτὴν τὴν ὕπαρξή Του. Γιατί ἀποτελοῦμε μέλη Του. Ὄχι συμβολικά, ἀλλὰ ὀργανικὰ μέλη Του). Εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῷ». Λέγει στοὺς Ρωμαίους: «Ἐὰν πιστεύομε ὅτι πεθάναμε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, πιστεύομε ὅτι καὶ θὰ ζήσομε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό». 

Πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι ὅλα τὰ γεγονότα ποὺ συνιστοῦν τὸν ἀνθρώπινον βίον τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν Ἐνανθρώπηση μέχρι τὴν Ἀνάληψη, αὐτὰ ὅλα τὰ γεγονότα -προσέξτε, γεγονότα- νὰ τὸ ξαναπῶ;- γεγονότα, Ἱστορία, γεγονότα, δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ συνιστοῦν τὴν πορεία τοῦ πιστοῦ· τὴν ὁποία πορεία βαδίζει ὁ πιστὸς στὴν παροῦσα ζωή, ἀρχηγὸς δὲ εἶναι ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὸν δρόμο. Ἔτσι, ἂν ἀνεβῶ στὰ «Ἱεροσόλυμα», πεθάνω, αἴροντας τὸν σταυρό μου, πιστεύοντας εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, θὰ ἀναστηθῶ εἰς ζωὴν αἰώνιον. Γιατί δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀναστηθῇ τὸ σῶμα μου, ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε ἀναστηθεῖ. Καί, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, αὐτὰ ποὺ ἐργάστηκε ὁ Χριστός, τὰ γεγονότα Του, γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «σεσοφισμένοι μῦθοι», «ἐπινοημένα παραμύθια», τότε, ἀκολουθοῦμε, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Θεσσαλονίκης ὁ Καβάσιλας ὅτι εἶναι τὰ «ποιητικὰ τῆς σωτηρίας μας».

Ρῖξτε μιὰ ματιὰ στὴ Θεία Λειτουργία γιὰ νὰ τὸ καταλάβετε αὐτό. Πέστε μου, σὲ ποιό σημεῖο τῆς Θείας Λειτουργίας ἀναφέρονται τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ; Πουθενά. Ἡ παρατήρηση δὲν εἶναι δική μου. Εἶναι τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα. Ἀλλὰ τί ἀναφέρονται; Ὅλα ἐκεῖνα ποὺ συνιστοῦν τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τῆς ἐπιγείου τοῦ Χριστοῦ, διότι αὐτὰ εἶναι τὰ «ποιητικά» -ἀπὸ τὸ ρῆμα «ποιῶ»- «τῆς σωτηρίας μας». Ἂν ἔκανε θαύματα ὁ Χριστός, ἔδωσε μίαν πίστωσιν τοῦ Ἑαυτοῦ Του, ἀνέστησε νεκροὺς κ.τ.λ., γιὰ μένα αὐτὰ δὲν ἔχουν σημασία, παρὰ ἔχουν σημασία αὐτὴ αὕτη ἡ Ἐνανθρώπησις, αὐτὸς οὗτος ὁ θάνατος ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, αὐτὴ αὕτη ἡ Ἀνάστασις, αὐτὴ αὕτη ἡ Ἀνάληψις. Αὐτὰ εἶναι τὰ «ποιητικὰ τῆς σωτηρίας» μου. Πότε θὰ ἔφθανα στὸν οὐρανό; Θὰ μποροῦσα ποτὲ νὰ φθάσω ἐγώ; Ἀνθρωπίνη φύσις; Ποῦ; Καὶ ὅμως, ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς κατέβηκε καὶ ἀνέβηκε, κι ἐγὼ θὰ ἀνέβω. Ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος, θὰ ἀνέβω στοὺς οὐρανούς. Εἶναι καταπληκτικὰ πράγματα. Δὲν πειράζει ἂν κάνω ἐπαναλήψεις. Θυμᾶμαι ὅτι τὸ εἶπα. Αὐτὰ ὅλα δὲν εἶναι «σεσοφισμένοι μῦθοι», δὲν εἶναι παραμύθια ποὺ τὰ ἐπινοοῦν, ὅπως στὰ ποικίλα θρησκεύματα ποὺ ὑπάρχουνε, τὰ λεγόμενα «φυσικὰ θρησκεύματα». Καὶ εἶναι ἀποτελέσματα μιᾶς ἐπινοήσεως αὐτῶν τῶν ἱδρυτῶν τῶν θρησκειῶν. Εἶναι γεγονότα. Γεγονότα. Χειροπιαστά. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι γεγονότα.

Ἀπέθανε ὁ Χριστός; Κι ἐμεῖς. Ἀνέστη ὁ Χριστός; Κι ἐμεῖς. Ἀνελήφθη ὁ Χριστός; Κι ἐμεῖς. Εἰσῆλθε ὁ Χριστὸς στὸν οὐρανόν; Κι ἐμεῖς. Ὅ,τι ὁ Χριστὸς καὶ ἐμεῖς. Ἐδῶ βρίσκεται τὸ μυστήριον καὶ τὸ βάθος τῆς σωτηρίας μας. Εὐτυχὴς ἐκεῖνος ποὺ τὸ ἔχει καταλάβει αὐτό.

Ἀγαπητοί, κι αὐτὸ γίνεται, ἀλήθεια, πότε; Μέσα στὴν καθημερινότητα. Ὁ Χριστὸς εἶπε, στὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον εἶναι, ποὺ προσθέτει κάτι ποὺ δὲν τὸ βάζουν οἱ ἄλλοι Εὐαγγελισταί: «Ἐκεῖνος ποὺ θὰ σηκώσῃ τὸν καθ᾿ ἡμέραν σταυρόν». Ἄλλοι Εὐαγγελισταὶ λέγουν: «Τὸν σταυρόν του». Αὐτὸ δὲν εἶναι ἐφάπαξ, δὲν εἶναι μία φορά. Ὁ Λουκᾶς μᾶς τὸ ἀποκαλύπτει αὐτό: «Τὸν καθ᾿ ἡμέραν σταυρόν». Καὶ ποιός εἶναι ὁ «καθ᾿ ἡμέραν σταυρός;». Ὅ,τι μπορεῖ κανεὶς νὰ περνᾶ δύσκολα, στὴν παροῦσα ζωή, ἂν αὐτὴ ἡ δυσκολία προέρχεται γιατί πιστεύει στὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀλλὰ εἶναι καὶ οἱ ἄλλες περιπέτειες τῆς ζωῆς, οἱ ἄλλες περιπέτειες. Εἶμαι στὸ καροτσάκι τοῦ πόνου, δὲν ξέρω ποῦ βρίσκομαι, δὲν ἔχω νὰ φάω ἐὰν δείξω ὑπομονήν. Εἶναι, λοιπόν, δύο οἱ ἄξονες. Θὰ τὸ ξαναπῶ. Νὰ μὲ συγχωρεῖτε ποὺ κάνω τὶς ἐπαναλήψεις. Ὁ ἕνας ἄξων εἶναι πάσχω γιατί πιστεύω στὸν Χριστό. Μὲ κοροϊδεύουν οἱ ἄλλοι, μὲ βάζουν στὸ περιθώριο. Γιατί πιστεύω. Ὁ ἄλλος ἄξων εἶναι ἡ καθημερινότητα, στὴν ὁποία θὰ δείξω τὴν ὑπακοή μου, τὴν ὑπομονή μου. Εἶναι ἡ ταλαιπωρία τῆς ζωῆς ἐν ὑπομονῇ Χριστοῦ.  

Ἐνήστευσεν Ἐκεῖνος; Κι ἐμεῖς. Γιατί, μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ἡ νηστεία δὲν εἶναι τί ἄλλο παρὰ μιὰ μικρογραφία καὶ ἐπανάληψη μιᾶς κακοπαθείας. Ἡ νηστεία εἶναι εἰκόνα μιᾶς κακοπαθείας τῆς ζωῆς. Ὅταν ἔχω ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ λέγω «Ὄχι, δὲν θὰ φάγω». Γι’ αὐτὸ ἡ Σαρακοστὴ εἶναι μία μικρογραφία τῆς δικῆς Του νηστείας εἰς τὴν ἔρημον. Ἐνήστευσε, λέγει, ὁ Ἰησοῦς 40 ἡμέρες. Ἐπείνασε Ἐκεῖνος; «Ὁ Ἰησοῦς», λέει, «ἐπείνασε». Κι ἐμεῖς. Ἔστω ἀρνούμενοι νὰ λάβομε τροφή. Δηλαδὴ ὁ Κύριος δὲν εἶχε κάτι νὰ φάῃ. Ἐνθυμηθεῖτε τὴν συκιά, γιὰ νὰ μὴν λέγω πιὸ πολλά. Ἐδίψασε Ἐκεῖνος; Εἶπε στὴ Σαμαρείτιδα: «Δῶσ᾿ μου νὰ πιῶ νερό». Τελικὰ δὲν Τοῦ ἔδωσε νερὸ στὴ σαστιμάρα της γιὰ ὅ,τι εἶχε προηγηθεῖ. Καὶ στὸν Σταυρὸ ὁ Κύριος εἶπε: «Διψῶ». Ἐδίψασε λοιπὸν Ἐκεῖνος; Κι ἐμεῖς νὰ διψάσομε γιὰ τὸ ἔργο τὸ δικό Του. Ἐπόνεσε Ἐκεῖνος; Κι ἐμεῖς νὰ πονέσομε γιὰ τὴν ἀγάπη τὴ δική Του. Κουράστηκε Ἐκεῖνος; Κι ἐμεῖς γιὰ τὴν δική Του διακονία. Ἐχλευάσθη Ἐκεῖνος; Κι ἐμεῖς, σὰν δικοί Του.  

Ὅλα αὐτὰ τί εἶναι; Ἂν συμβοῦν; Γινόμαστε αὐτὸ ποὺ εἴπαμε: «Σύμφυτοι» γινόμαστε τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι Ἐκεῖνος κι ἐμεῖς. Καὶ γιὰ νὰ πῶ ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Παῦλος ὅτι ἡ ζωή μας θὰ εἶναι κρυμμένη μέσα στὴν δική Του ζωή. «Ἀπεθάνετε γάρ -πρὸς Κολοσσαείς- καὶ ἡ ζωὴ ὑμῶν (: ἡ ζωή σας) κέκρυπται (: εἶναι κρυμμένη) σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ. Ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν (:ποὺ εἶναι ἡ ζωή μας), τότε καὶ ὑμεῖς (:τότε καὶ σεῖς) σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ (:Θὰ φανερωθεῖτε κι ἐσεῖς τότε μὲ δόξα)». Ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν τὸ βαθὺ μυστικὸ καὶ νόημα μυστικόν: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα». Σὲ πληθυντικὸ σχῆμα. Γιατί δείχνει συνανάβαση στὸ Πάθος Του, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ἀνάστασή Του. Καὶ «ἀνάβαση» σημαίνει αὐτοθυσία, ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, κόπος, ἱδρῶτας. 

«Ἀνάβαση», ἀκόμα, σημαίνει νὰ στέκεσαι πιὸ πάνω ἀπὸ κάθε μικρότητα τῆς ζωῆς. «Εἰ οὖν συνηγέρθητε -λέει πάλι ὁ Παῦλος- τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστὸς ἐστίν, ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος· τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς». Τὸ μυστήριον τοῦ Χριστοῦ, σὰν μυστικές, ἱστορικὲς ἀναβάσεις, ἔζησαν ὅλοι οἱ δίκαιοι, μὴν σᾶς κάνει ἐντύπωση, καὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ Ἀβραὰμ εἶχε μαρτυρικὴ ἀνάβαση στὸ ὅρος ποὺ ἀνέβηκε γιὰ νὰ θυσιάσῃ τὸν Ἰσαάκ, σὰν πατέρας, τὸ μονάκριβο παιδί του· ὁ ὁποῖος βεβαίως, εἶναι τύπος, ὁ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀνέβηκε ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, τὴν χώρα τῆς δουλείας, τῆς σκιᾶς καὶ τοῦ θανάτου, στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, περνῶντας ἀπὸ τὴν δοκιμασία τῆς ἐρήμου 40 ὁλόκληρα χρόνια!

Ὁ Μωυσῆς ἀκολούθησε τὴν πορεία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, λέει στὴν «πρὸς Ἑβραίους» κάτι καταπληκτικό, «μᾶλλον ἑλόμενος (:μᾶλλον προτιμῶν) συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ -Εἴδατε; Νὰ συγκακουχεῖται μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ στὴν ἔρημο- ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν -εἶχε υἱοθετηθεῖ ἀπὸ τὴν κόρη τοῦ Φαραώ- (:θεώρησε ὅτι αὐτὰ εἶναι τίποτα, ὁ πλοῦτος τῆς Αἰγύπτου) τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ». «Προτίμησε τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ». Ποιόν «ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ»; 1500 χρόνια πρίν! Ναί. Ζῆσαν ὅλοι οἱ ἅγιοι, οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸ πάθος καὶ τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ. Ἕνα μυστήριο.  

Ὁ μαρτυρικὸς προφήτης Ἠλίας ἀνέβηκε στὸ Καρμήλιον ὅρος γιὰ νὰ δείξῃ καὶ ἀποδείξῃ τὸν ἀληθινὸ Θεό. Πρᾶγμα ποὺ τοῦ κόστισε τὴν φυγὴ ἀπὸ προσώπου Ἰεζάβελ. Καὶ ὅμως αὐτὸς ὁ προφήτης πρῶτα ἔπρεπε νὰ ἀνέλθῃ τὸ Καρμήλιον ὅρος καὶ μετὰ νὰ ἀναληφθῇ εἰς τὸν οὐρανόν. Εἶναι τύπος ὁ προφήτης Ἠλίας τί θὰ γίνομε ὅλοι ἐμεῖς. Καὶ τὸ καταπληκτικὸν εἶναι ὅτι μετὰ τὴν ἐπανεμφάνισή του μὲ τὸν Ἐνώχ, ποὺ κι αὐτὸς ἀνελήφθη, στὶς ἡμέρες τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ συλληφθοῦν καὶ οἱ δύο καὶ θὰ κρεμαστοῦν στὴν κεντρικὴ πλατεῖα τῆς ἱστορικῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀπὸ τὸ Καρμήλιον στὸ ἰκρίωμα καὶ ἀπὸ τὸ ἰκρίωμα στὸν οὐρανόν.  

Ἀγαπητοί, πρέπει νὰ ζήσομε αὐτὲς τὶς μυστικές, μαρτυρικὲς ἀναβάσεις, μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ φθάσομε στὴν τελικὴ ἀνάβαση στὸν οὐρανό. Καὶ τὸ σπουδαῖον· μὲ τὰ σώματά μας. Καὶ τὸ σπουδαῖον; Μὲ τὰ σώματά μας! Νὰ τὸ τυπώσετε καλὰ αὐτό, ἀδελφοί μου. Ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἰδοῦ, ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα», ὅπου ἐπρόκειτο νὰ πάθῃ, ἔδωσε μία περίληψη, μία ἐπιτομὴ τοῦ πνεύματος τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὸ εἶναι τὸ Εὐαγγέλιον. Ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι μία πορεία, μία ἀνάβαση, ἕνα πάθος. Αὐτὸ καὶ ἀποτελεῖ τὸ βαθύ του μυστήριον. Πάντα θεμελιωμένο εἰς τὰ γεγονότα. Δὲν ὑπάρχει, τὸ λέω τρίτη φορά, «σεσοφισμένος μῦθος». Κι εὐτυχὴς ἐκεῖνος ποὺ μπόρεσε αὐτὸ νὰ τὸ ἀντιληφθῇ, γιατί συνιστᾶ αὐτὴν τὴν ἴδια του τὴν σωτηρία.
 

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
καὶ μὲ ἀπροσμέτρητη εὐγνωμοσύνη στὸν πνευματικό μας καθοδηγητή,
μακαριστὸ γέροντα Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο,
ψηφιοποίηση καὶ ἐπιμέλεια τῆς ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας:
Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

 

ΠΗΓΕΣ: 

• Ἀπομαγνητοφώνηση ὁμιλίας διὰ χειρὸς τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ἀθανασίου Κ.
• https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_714.mp3

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»