Ο
μέγας Παχώμιος, βλέποντας ότι ο μαθητής του Θεόδωρος ήταν σε όλα
συνετός και, ενώ ήταν νέος, όχι μόνο δεν είχε τη νοοτροπία των νέων,
αλλά στήριζε και άλλους πιο αδύνατους στην άσκηση, χαιρόταν πολύ γι’
αυτό.
Υπήρχε
η συνήθεια στο μοναστήρι να συγκεντρώνονται κάθε απόγευμα όλοι σε έναν
χώρο και να ακούν τη διδασκαλία του μεγάλου Παχωμίου.
Κάποτε
που συγκεντρώθηκαν όλοι γι’ αυτόν τον σκοπό, πρόσταξε εκείνος τον
Θεόδωρο, που ήταν νέος, όπως είπαμε, και δεν είχε περάσει τα είκοσι
χρόνια, να πει στους αδελφούς τον λόγο του Θεού. Αυτός αμέσως, χωρίς
καμία αντιλογία ή παρακοή, άνοιξε το στόμα του και τους είπε πολλά
ωφέλιμα.
Μερικοί
λοιπόν από τους πιο παλιούς γέροντες, όταν το είδαν αυτό, δεν θέλησαν
να τον ακούσουν, λέγοντας μεταξύ τους: «Επειδή μας διδάσκει αυτός ο
αρχάριος, δεν θα τον ακούσουμε». Και αφήνοντας τη συγκέντρωση, πήγε ο
καθένας στο κελλί του.