Ἕνα σχόλιο πάνω στὴν ἐπαναλειτουργία τῶν σχολικῶν μονάδων
τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Ἡ ἐπανέναρξη τῶν μαθημάτων σὲ Γυμνάσια καὶ Λύκεια πραγματοποιεῖται ὄχι μόνο ἐν μέσῳ φόβου (ἡ πλειονότητα τῶν πολιτῶν συνεχίζει νὰ φοβᾶται τὸν κορωνοϊό, ὅσο κι ἂν καθημερινὰ προστίθενται καινούργια ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ τόσο πολὺ εἶχε ἀρχικὰ διογκωθεῖ καὶ διεκτραγωδηθεῖ) ἀλλὰ καὶ ἐν μέσῳ βαθιᾶς σύγχυσης, λόγῳ τῶν συνεχῶν ἀντιφάσεων καὶ παλινωδιῶν τόσο τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας, ὅσο καὶ τοῦ ἐπίσημου «ἐπιστημονικοῦ» της ἐκπροσώπου, ποὺ ἐπανειλημμένα «συλλαμβάνονται» παρουσιάζοντες νέα καὶ (μὲ ἄγαρμπα προφανῆ τρόπο) ἀλληλοσυγκρουόμενα ἕως καὶ ἀλληλοαναιρούμενα «δεδομένα».
Καὶ στὴν πράξη βεβαίως παρατηροῦμε τὸ μᾶλλον ἀναμενόμενο, δηλαδὴ τὸ ὅτι οἱ περισσότεροι γονεῖς ἐπιλέγουν νὰ μὴ στείλουν πίσω τὰ παιδιὰ τους γι᾿ αὐτὲς τὶς τελευταῖες 3-4 ἑβδομάδες. Ἐδῶ ὅμως θὰ ἐπιχειρήσω νὰ σταθῶ κυρίως στὴ...θεωρία. Στὸ σκεπτικὸ δηλαδὴ μὲ τὸ ὁποῖο ἔφτασε ἡ πολιτεία σὲ αὐτὴ τὴν ἐπιλογή, τὸ κατὰ πόσον αὐτὸ στέκεται θεωρητικὰ καὶ τὸ ποιὰ «λογικὴ» ἐμπεριέχει.
Ἐνῶ λοιπὸν τὰ σχολεῖα ἔκλεισαν στὶς ἀρχὲς Μαρτίου μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι «οἱ συναθροίσεις νέων ἀποτελοῦν ὑγειονομικὲς βόμβες» φτάσαμε πιὰ στὴν ἐπαναλειτουργία μὲ τὸ ἀντίστροφο σκεπτικὸ (ὅτι δὲν ἀποτελοῦν σοβαρὸ κίνδυνο μετάδοσης) καὶ μὲ τὸ «ἐπιχείρημα» ἀκόμη ὅτι ἡ πανδημία βρίσκεται σὲ ἀποδρομή. Ἐδῶ, πρὸς τὸ παρόν, δὲν θὰ πῶ τί ἀπὸ τὰ δύο κατὰ τὴ γνώμη μου ἰσχύει (γιατί φυσικὰ μόνο ἕνα ἀπὸ τὰ δύο μπορεῖ νὰ ἰσχύει).
Εἶναι προφανὲς ὅμως πὼς ἐφόσον δεχθοῦμε ἔστω καὶ ὡς ὑπόθεση ἐργασίας ὅτι ὁ κίνδυνος ἀπὸ τὸν κορωνοϊὸ εἶναι ὑπαρκτὸς καὶ σοβαρός, τὸ ἄνοιγμα τῶν σχολείων ἀποτελεῖ ἀπαράδεκτη καὶ ἀνεύθυνη κίνηση. Καὶ μιλῶ πρωτίστως γιὰ τὰ Γυμνάσια καὶ τὶς δύο πρῶτες τάξεις τοῦ Λυκείου, ἀποδεχόμενος «κατ᾿ οἰκονομίαν» τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Γ' Λυκείου, ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως θὰ πρέπει νὰ ἐμπλακεῖ στὴ διαδικασία τῶν Πανελληνίων Ἐξετάσεων (χωρὶς αὐτὸ ὅμως νὰ σημαίνει πὼς ἀκόμη καὶ ἡ δική της ἐπιστροφή, ὄχι ἁπλῶς γιὰ ἐξετάσεις ἀλλὰ καὶ στὰ θρανία γιὰ ἕνα μῆνα, δὲν προσέκρουσε σὲ μεγάλα πρακτικὰ ἐμπόδια).
Πολὺ μεγαλύτερα ὅμως γίνονται τὰ ἐμπόδια, ἂν μποῦν στὴν ἐξίσωση καὶ τὰ ὑπόλοιπα παιδιά, ποὺ ἐπανακάμπτουν στὶς αἴθουσες στὶς 18 Μαΐου. Δυστυχῶς γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἐπιβεβαιώνεται τὸ πάλαι ποτὲ πολυδιαπιστωμένο συμπέρασμα ὅτι οἱ λαμβάνοντες κεντρικὰ τὶς ἀποφάσεις διατελοῦν σὲ κάποιο παράλληλο κόσμο καὶ καμία σχέση δὲν ἔχουν μὲ τὴ σχολικὴ πραγματικότητα καὶ τὰ πραγματικά της προβλήματα.
Γιατί, ἀκόμη κι ἂν ξεπεράσεις ὅλα τὰ λοιπὰ ὀργανωτικὰ καὶ συντονιστικὰ θέματα, καὶ πάλι παραμένει τὸ μεῖζον χωροταξικὸ πρόβλημα. Τὸ ὅτι δηλαδὴ εἶναι παντελῶς ἀδύνατον νὰ κρατήσεις τὶς ἀποστάσεις ἀσφαλείας μεταξὺ τῶν μαθητῶν (καὶ ἐννοῶ ἀκόμη καὶ τοὺς μαθητὲς Λυκείου, καθὼς γιὰ ἐκείνους τῶν Γυμνασίων - πόσο δὲ μᾶλλον τῶν Δημοτικῶν - δὲν τὸ συζητᾶμε κἂν) καὶ νὰ διασφαλίσεις τὸν μὴ συγχρωτισμό τους.
Αὐτὸ ἀκόμη κι ἂν ὅλα τὰ ὑπόλοιπα δουλέψουν ἄψογα καὶ τὰ σχολεῖα λειτουργήσουν μὲ τὸ μισὸ ἐναλλακτικὰ μαθητικὸ δυναμικό τους, ὅπως ἤδη ἔγινε αὐτὴ τὴ βδομάδα γιὰ τὴ Γ' Λυκείου. Ποὺ καὶ αὐτὸ ὅμως εἶναι τεράστιος ἀριθμός, δεδομένου ὅτι πάμπολλα σχολεῖα ἔχουν 400 καὶ 500 μαθητὲς ἢ καὶ ἀκόμη περισσότερους.
Καὶ ποὺ θὰ παραμείνει μεγάλος ἀριθμός, ἀκόμη κι ἂν ἡ μαθητικὴ προσέλευση ἐξακολουθήσει καὶ στὴ συνέχεια νὰ εἶναι μειωμένη, ὅπως ἐξάλλου ἀναμένεται.
Νὰ γιατί θεωρῶ λάθος τὴν ἐπαναλειτουργία τῶν σχολικῶν μονάδων, ἐφόσον (ἐπαναλαμβάνω ὅτι) συνεχίζουμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ὑπαρκτὴ ἐπιδημία: στὴν οὐσία ὡς πολιτικὴ ἡγεσία ἀκυρώνεις τὴν ἀρχική σου ἐπιλογὴ νὰ τὶς κλείσεις καὶ ἐπαναφέρεις ἕνα τεράστιο ἀριθμὸ ἀνθρώπων (μαθητές, γονεῖς καὶ φυσικὰ καθηγητὲς) σὲ ἐπαφὴ μὲ αὐτὸ ποὺ ἡ ἴδια ξορκίζεις ὡς μέγα κίνδυνο καὶ ποὺ φυσικὰ συνεχίζεις νὰ ἰσχυρίζεσαι πὼς δὲν ἔχει περάσει (ἐξ οὗ καὶ τὰ συνεχιζόμενα μέτρα, ἔστω καὶ μὲ δῆθεν ἀποκλιμάκωση).
Καὶ τὸ πράττεις μάλιστα μὲ δυσεφάρμοστα μέτρα, χωρὶς ἰατρικὰ τέστ, μὲ ἁπλὲς θεωρίες ὅτι «δὲν ὑπάρχει κίνδυνος γιὰ τοὺς νέους» (ἀπὸ πότε καὶ πῶς ἀποδείχθηκε;) καὶ μὲ κίνδυνο νὰ χάσεις ὅλα ὅσα (ἰσχυρίζεσαι πὼς) κέρδισες μετὰ ἀπὸ 2 μῆνες ἐγκλεισμοῦ καὶ παράλληλα χωρὶς κάποιο ἁπτὸ κέρδος (καθότι δὲν γνωρίζω οὔτε ἕναν ποὺ νὰ τολμᾶ νὰ ἰσχυριστεῖ πὼς μπορεῖ πλέον νὰ γίνει κανονικὸ καὶ ἀπερίσπαστο μάθημα ὑπὸ τέτοιες συνθῆκες).
Φυσικὰ ὅμως ὑπάρχει πάντοτε καὶ ἡ ἄλλη ἐκδοχή: ὅτι ὅλα εἶναι τελείως ψέματα ἢ ἔστω ἐξαιρετικὰ ὑπερεκτιμημένα καὶ ἀφοῦ, ὡς κράτος-μαριονέτα ξένων ἀφεντάδων ποὺ εἶσαι, ἔπαιξες τὸν ρόλο ποὺ σοῦ ἀναλογοῦσε στὴν παγκόσμια νεοταξικὴ πρόβα κι ἐκτέλεσες ὅλες τὶς ἐντολές, τώρα ἐκτονώνεις σιγά-σιγά τὸν ἀτμὸ στὴ χύτρα γιὰ λίγο (μέχρι τὴν ἑπόμενη πρόβα, ποὺ προφανῶς δὲν θὰ ἀργήσει). Ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν φημίζεσαι καὶ γιὰ τίς...τρομακτικές σου ἐπιδεξιότητες ὡς καθεστώς, τὸ πράττεις ἄγαρμπα καὶ μὲ ἀποκαλυπτικὴ προκλητικότητα.
Ἔτσι ἑρμηνεύονται καὶ οἱ παλινωδίες καὶ τὰ συνεχῆ ἤξεις ἀφήξεις τοῦ «δελτίου τρόμου τῶν 6 μ.μ.», ποὺ μάλιστα λέγονται μὲ τὸν πιὸ κατηγορηματικὸ καὶ ἀγέρωχο τρόπο, ὡς σχεδὸν θέσφατα, μέχρι νὰ ἐκπέσουν λίγες μέρες ἀργότερα καὶ νὰ καταρριφθοῦν μὲ κάποιο νέο ἀφήγημα. Ἔτσι ἑρμηνεύεται καὶ ὁ τρόπος ποὺ πᾶς νὰ περάσεις τὴν ὀργουελικά φασιστικὴ σύλληψη μὲ τὶς κάμερες μέσα στὶς σχολικὲς τάξεις (ποὺ φυσικά, θὰ ἐπανέλθει κάποια στιγμή, ἄσχετα ποὺ στὴν παροῦσα χρονικὴ στιγμὴ πιθανότατα δὲν θὰ ἐφαρμοστεῖ).
Πᾶς νὰ τὴν περάσεις, ἔχοντας ἤδη ὡς καθεστὼς διασφαλίσει πὼς ἀρκετοὶ μαθητὲς ἐξαιτίας τοῦ φόβου ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῶν διευκολύνσεων ποὺ παρέχεις (μὲ τὶς κωμικὰ μὴ ἐλέγξιμες ὑπεύθυνες δηλώσεις ἐξαίρεσης ἀπὸ τὸ μάθημα) θὰ μείνουν στὸ σπίτι καὶ θὰ ἔχεις ἔτσι τὸ πάτημα καὶ τὸ ἄλλοθι γιὰ νὰ «ἐπιχειρηματολογήσεις» ὑπὲρ τῆς τηλε-ἀναμετάδοσης τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας.
Καὶ ἂν ὅμως δὲν ἐπαρκοῦν ἡ ἀδεξιότητα καὶ ἡ πολιτικὴ ἀνικανότητα γιὰ νὰ ἑρμηνευθοῦν ὅλα αὐτά, ὑπάρχει καὶ ἕνας ἀκόμη πολὺ βασικὸς ἑρμηνευτικὸς παράγοντας: τὸ θράσος. Τὸ νὰ μὴ σὲ νοιάζει κἂν δηλαδὴ νὰ δικαιολογήσεις τὰ ἀδικαιολόγητα. Γιατί; Ἐπειδὴ ἁπλᾶ μπορεῖς.
Συνεπῶς, γιὰ νὰ ἀνακεφαλαιώσουμε: εἴτε τὰ σχολεῖα κακῶς ἔκλεισαν τὸν Μάρτιο, εἴτε κακῶς ξανάνοιξαν τώρα. Προσωπικὰ ἤμουν σχεδὸν ἐξαρχῆς πεπεισμένος ὑπὲρ τῆς πρώτης ἐκδοχῆς, ἀλλὰ ἴσως καὶ νὰ μὴν ἔχει τόση σημασία ἐδῶ ἡ προσωπική μου γνώμη. Τὸ σίγουρο πάντως εἶναι ὅτι καὶ τὰ δύο αὐτὰ μαζὶ δὲν χωροῦν στὴν ἴδια λογικὴ πρόταση (ὅσο κι ἂν προσπαθοῦμε ἀκόμη νὰ βροῦμε ὁτιδήποτε λογικὸ σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ συνολικὴ ἱστορία).
Ὁπότε ἢ συνεχίζεις ὡς κράτος νὰ μιλᾶς γιὰ σοβαρὸ ὑγειονομικὸ κίνδυνο καὶ κρατᾶς τὰ σχολεῖα κλειστὰ μέχρι τὸν Σεπτέμβριο (μὲ μόνη ἐξαίρεση τὶς Πανελλήνιες τῆς Γ' τάξης) ἢ τὰ ξανανοίγεις, ὁμολογῶντας ὅμως ταυτόχρονα ὅτι κακῶς ὑπερεκτίμησες τὴ σημασία τῆς δῆθεν ἐπιδημίας, κακῶς προώθησες καὶ ἐξάπλωσες ὅλη αὐτὴ τὴν τρομο-ὑστερία καὶ ἄρα κακῶς ἐπέβαλες καὶ ὅλα τὰ μέτρα ἐγκλεισμοῦ (καὶ μαζὶ καὶ τὸν ἀντορθόδοξο διωγμό), ἀλλὰ κακῶς ἐπιχείρησες καὶ τὴν ἀθλιότητα μὲ τὶς κάμερες ἐντὸς τῶν σχολικῶν αἰθουσῶν.
Ἐπειδὴ ὅμως βέβαια αὐτὰ δὲν πρόκειται (γιὰ πασιφανέστατους λόγους) νὰ τὰ κάνεις, θὰ συνεχίσεις τὶς παλινωδίες καὶ τὸν ἐμπαιγμό, ποντάροντας στὴν ἰσχὺ σου ὡς ἐξουσία καὶ στὴ μνήμη χρυσόψαρου τῶν ἰθαγενῶν τῆς ἀποικίας. Ἀνατρέποντας μὲ θράσος καὶ ἀλαζονεία (καὶ χωρὶς καμία δικαιολογία καὶ ἀπόπειρα τεκμηρίωσης) γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὴ γνωστὴ παροιμία γιὰ τὸν σκύλο καὶ τὴ πίτα. Ἁπλᾶ ἐπιλέγεις νὰ παρουσιάζεις καὶ τὸν πρῶτο χορτᾶτο καὶ τὴ δεύτερη ὁλόκληρη.
Ἐπειδὴ ἁπλᾶ μπορεῖς...
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου