Καί οἱ λίθοι κεκράξονται...

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας

Μοῦ ἦρθε ξαφνικὰ στὸν νοῦ τὶς προάλλες ἡ περικοπὴ ἀπὸ τὸ Κατὰ Λουκᾶν (3.7-9). «Γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; Ποιήσατε οὖν καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας, καὶ μὴ ἄρξησθε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ. Ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται».

Πρόκειται βέβαια γιὰ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ἐπειδὴ πολλοὶ πίστευαν ὅτι ἦταν ἐκλεκτοὶ λόγῳ τῆς καταγωγῆς τους ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ καὶ ὡς ἐκ τούτου πνευματικὰ ἐξασφαλισμένοι. Ἡ μετάνοια καὶ τὰ ἔργα σας θὰ σᾶς σώσουν, τοὺς φώναζε, καὶ ὄχι ἡ καταγωγή σας, γιατί ὁ Θεὸς μπορεῖ κι ἀπὸ τὶς πέτρες νὰ βγάλει παιδιὰ τοῦ Ἀβραάμ. Ἡ ἀξίνα ὅμως εἶναι ἤδη ἕτοιμη κι ὅποιο δέντρο δὲν κάνει καλὸ καρπό, κόβεται καὶ ρίχνεται στὴ φωτιά.

Μοῦ ἦρθε λοιπὸν ξαφνικὰ στὸν νοῦ ἡ περικοπή, διαβάζοντας τὶς ἀπρόσμενες ὁμολογίες πίστεως ἀπὸ πρόσωπα τοῦ λεγόμενου καλλιτεχνικοῦ χώρου. Ἐνῶ πλεῖστοι «ἐκλεκτοί» (ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, θεολόγοι καὶ πάμπολλοι ἀκόμη αὐτοφερόμενοι ὡς πιστοὶ χριστιανοί, βαυκαλιζόμενοι ὡς ἐπιφανῆ μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου κι ἐπαναπαυμένοι στὶς «περγαμηνές» τους) σιωποῦν ἐδῶ καὶ τόσο καιρὸ αἰδημόνως, βουλιάζοντας στὸν φόβο καὶ τὴν ἀμφιβολία, ἢ καὶ ἐκτρέπονται σὲ κακοδοξίες καὶ βλασφημίες, προδίδοντας τόσο θλιβερὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, κάποιοι ἄλλοι θαυμαστά την ἀνακαλύπτουν καὶ μὲ παρρησία ποὺ πραγματικὰ ἐκπλήσσει, ὁμολογοῦν Χριστό. 

Ἀδιάφοροι γιὰ τὸν πόλεμο χλεύης καὶ εἰρωνίας ποὺ αὐτόματα ξεσπᾶ ἐναντίον τους, ἄφοβοι ἀπέναντι στὴν ἀνθρωποφαγική λύσσα τοῦ διαδικτύου καὶ τῶν ἀντίχριστων ΜΜΕ. Καὶ ἐνῶ οἱ δῆθεν ἐκλεκτοὶ κατασκανδαλίζουν τὸν λαὸ μὲ τὴ στάση τους, ἔρχονται κάποιοι ἄλλοι - κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὸ πουθενά - καὶ μὲ τὴ δική τους στάση τὸν ἐμψυχώνουν. 

Ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περιμένεις, ἔρχεται ἡ ἔκπληξη, γιὰ νὰ γεμίσει κατὰ κάποιο τρόπο τὸ κενὸ καὶ νὰ ἀναπληρώσει τὸ ἔλλειμμα τῶν ἐκλεκτῶν ποὺ καθημερινὰ ζυγίζονται, μετρῶνται καὶ εὑρίσκονται ἐλλιπεῖς. Καινούργια «παιδιὰ τοῦ Ἀβραὰμ» πλέον αὐτά. Πασιφανῶς βγαλμένα μέσα ἀπὸ τοὺς λίθους.

Ὅταν ἄλλωστε οἱ ἐνοχλημένοι Φαρισαῖοι ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ ἐπιτιμήσει ὅσους τὸν ὑμνοῦσαν καὶ τὸν ὁμολογοῦσαν ὡς Μεσσία, Ἐκεῖνος δὲν τοὺς εἶχε πεῖ ξεκάθαρα ὅτι «ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται»; Ἐκεῖνος δὲν τοὺς εἶπε γιὰ τὴν δοξολογία ποὺ θὰ ἔρθει «ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων»; Μήπως ἀκόμη δὲν μᾶς εἶχε ξεκάθαρα δηλώσει ὅτι «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»; Ἢ μήπως ξεχάσαμε ποιὸς ἦταν ὁ πρῶτος στὴν Ἱστορία τῆς Ἀνθρωπότητας ποὺ ἄνοιξε τὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου καὶ εἰσῆλθε, «βαλλών κλεῖδα το «μνήσθητί μου>»>;

Ἀφοῦ λοιπὸν τόσοι «φιλόσοφοι» ἐδείχθησαν ἄσοφοι, τόσοι καὶ τόσοι θεολόγοι ἐφάνησαν ἄλογοι καὶ τόσοι δεινοὶ συζητηταὶ ἐμωράνθησαν, ἔρχονται ἄνθρωποι τῆς νύχτας καὶ πρώην δεδηλωμένες ἄθεες νὰ ὁμολογήσουν Χριστὸ καὶ νὰ ἀφήσουν τὰ ἀλαζονικὰ «τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ» ἀναπολόγητα. 

Ναί, θὰ ἔρθει ὁ Βέρτης, ἡ Σολωμοῦ κι ὁ Οικονομόπουλος. Βγαλμένοι ἅπαντες μέσα ἀπὸ τοὺς λίθους. Κι ὕστερα μπορεῖ νὰ σηκωθοῦν καὶ νὰ ὁμολογήσουν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ λίθοι.

Θὰ τὸ ξαναποῦμε ὡστόσο γιὰ μιὰ φορὰ ἀκόμη: κρησάρα μεγάλη οἱ σκοτεινὲς μέρες ποὺ ζοῦμε. Καιροὶ καταλυτικοί, κείμενοι εἰς πτῶσιν καὶ εἰς ἀνόρθωσιν πολλῶν. Καὶ συνάμα αἰτία γιὰ μεγάλα καὶ γιὰ δραματικὰ ἀποκαλυπτήρια. Ἀποκαλυπτήρια καὶ ἐπώδυνα, ἀλλὰ καὶ θαυμαστά.

Καὶ ἀσφαλῶς ἔχουμε πάρα πολλὰ νὰ δοῦμε ἀκόμη...

«Πᾶνος»