Ο κ. Ανδρέας Νικολάου από τα Καλομόδια Άρτας σημειώνει:
«Οι
γονείς μου και κυρίως η γιαγιά μου από πολύ μικρό μου μιλούσαν για την
γιαγιά Λαμπρινή και τα χαρίσματά της. Ειδικά η γιαγιά μου την
ακολουθούσε παντού σε όποιες Εκκλησίες πήγαινε και περπατούσαν ώρες
μέχρι να φθάσουν. Δεν έδινα και μεγάλη σημασία σ' αυτά που άκουγα, για
τις ατέλειωτες ώρες προσευχής, για τις ελάχιστες ώρες ύπνου (δύο ώρες το
εικοσιτετράωρο), για τα χαρίσματα της.
Την σεβόμουνα σαν γριούλα
πού ήταν, αλλά όσο μεγάλωνα διαπίστωνα ότι υποβάλλεται με χαρά σε
μεγάλες και σκληρές δοκιμασίες (νηστείες και αγρυπνίες). Παρατηρούσα
κάθε φορά που μεταλάμβανε στην Εκκλησία το πρόσωπο της να λάμπει.