Ὅποιος ἐπιχειρεῖ τοῦτο χωρίς ἀνάγκη, παρακαλώντας τόν Θεό καί ἐπιθυμώντας νά γίνουν γιά χάρι του θαύματα καί δυνάμεις, εὑρίσκεται θῦμα τῶν πειρασμῶν τοῦ ἀπατεῶνος δαίμονος στήν διάνοιά του, καυχησιάρης καί ἀσθενής στήν συνείδησι.
Διότι εἶναι πρέπον νά ζητοῦμε τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ κατά τίς θλίψεις μας, ἀλλά τό νά πειράζωμε τόν Θεό χωρίς ἀνάγκη εἶναι ἐπικίνδυνο. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ τοῦτο, δέν εἶναι πραγματικά δίκαιος. Ἐκεῖνο πού πράττει ὁ Κύριος χωρίς παράκλησι ἀναφέρεται σέ ὅλους τούς ἁγίους, ἐνῶ ὅποιος θέλει καί ἐπιθυμεῖ τοῦτο μέ τό θέλημά του, χωρίς νά ὑπάρχει ἀνάγκη, πέφτει ἀπό τήν παραφύλαξι καί ὀλισθαίνει ἀπό τήν γνῶσι τῆς ἀληθείας.
