Ο Κώστας Γραμματόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916 και καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών κατά τα έτη 1934-1940, έχοντας καθηγητή ζωγραφικής τον Ουμβέρτο Αργυρό και χαρακτικής τον Γιάννη Κεφαλληνό.
Αυτή είναι η ιστορία του, όπως παρουσιάστηκε από την ιστοσελίδα citypatras.gr και την Κορίνα Φαρμακόρη.
Ο πατέρας της είναι δωρητής σπέρματος…
Καθώς πληθαίνουν οι περιπτώσεις παιδιών από δωρεά σπέρματος αποκαλύπτονται και τα ειδικά προβλήματα αυτού του δήθεν «φιλάνθρωπου» τρόπου τεχνητής ανθρώπινης αναπαραγωγής. Οι πελάτες του ανδρικού γενετικού υλικού, υπογόνιμα ανδρόγυνα, μεμονωμένες γυναίκες, ομόφυλα γυναικεία ζεύγη, ας κατανοήσουν πως μεταξύ των άλλων, και η επιλογή της χρήσης ξένου ανδρικού γενετικού υλικού βάζει τα παιδιά τους σε απροσδιόριστες περιπέτειες.
Αφορμή δίνει η περίπτωση μιας 20χρονης από το Maryland/ΗΠΑ, της Brenna Siperko, η οποία πήρε την απόφαση να κάνει γενετικό έλεγχο. Από αυτόν ανακάλυψε ότι έχει τουλάχιστον 60 ετεροθαλή αδέρφια… και ο αριθμός τους πιθανότατα θα εξακολουθήσει να αυξάνεται.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκᾶ 8,41-56]
ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΥΡΙΛΛΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
«Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; (: Τότε λοιπὸν κάποια γυναῖκα ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ αἱμορραγία ἐδῶ καὶ δώδεκα χρόνια, ἡ ὁποία μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα βάσανα τῆς ἀρρώστιας της εἶχε ξοδέψει καὶ ὅλη τὴν περιουσία της σὲ γιατροὺς καὶ δὲν μπόρεσε νὰ θεραπευθεῖ ἀπὸ κανέναν, ἀφοῦ πλησίασε τὸν Ἰησοῦ ἀπὸ πίσω, ὥστε νὰ μὴν τὴν ἀντιληφθεῖ κανείς, ἐπειδὴ ντρεπόταν νὰ γίνει φανερὴ ἡ ἀρρώστιά της, ἄγγιξε τὴν ἄκρη τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐνδύματός του κι ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμορραγία της. Καὶ εἶπε ὁ Ἰησοῦς: "Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ μὲ ἄγγιξε;")» [Λουκ. 8, 43-45].
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ [: Λουκᾶ 8,41-56]
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«Θεὸς ἐγγίζων ἐγὼ εἰμί» [Ἰερεμ. 23,23]
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 9-11-1986]
(Β167)
Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου, μᾶς διηγεῖται πῶς ὁ Κύριος ἀνέστησε τὴν θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου. Ἐνῶ ὅμως ὁ Κύριος πήγαινε πρὸς τὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου, συνέβῃ ἕνα ἄλλο θαυμαστὸ περιστατικό, ποὺ ἦταν ἡ θεραπεία μιᾶς αἱμορροούσης γυναικός.
Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΗΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΙΑΕΙΡΟΥ
«Ταῦτα αὐτοῦ λαλοῦντος αὐτοῖς ἰδοὺ ἄρχων εἷς προσελθὼν προσεκύνει αὐτῷ λέγων ὅτι ἡ θυγάτηρ μου ἄρτι ἐτελεύτησεν· ἀλλὰ ἐλθὼν ἐπίθες τὴν χεῖρα σου ἐπ᾿ αὐτὴν καὶ ζήσεται (:Κι ἐνῶ τοὺς ἔλεγε αὐτὰ ὁ Ἰησοῦς, τὴν ὥρα ἐκείνη κάποιος ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς Τὸν πλησίασε καὶ Τὸν προσκύνησε λέγοντας ὅτι "ἡ κόρη μου πρὶν ἀπὸ λίγο πέθανε. Ἔλα ὅμως καὶ βάλε τὸ χέρι σου πάνω της καὶ θὰ ζήσει")» [Ματθ. 9,18].
Τὰ λόγια τὰ πρόφτασαν τὰ ἔργα, ὥστε ἀκόμη περισσότερο νὰ ἀποστομωθοῦν οἱ Φαρισαῖοι· διότι αὐτὸς ποὺ ἦρθε ἦταν ἀρχισυνάγωγος καὶ τὸ πένθος του ἦταν βαρύ· ἐπειδὴ τὸ εἶχε μονάκριβο τὸ παιδὶ καὶ εἶχε γίνει δώδεκα χρονῶν, δηλαδὴ αὐτὸ βρισκόταν στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του· αὐτὸ λοιπὸν τὸ ἀνέστησε εὐθέως ὁ Κύριος. Ἐὰν ὅμως ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς λέει ὅτι ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὴν οἰκία τοῦ ἀρχισυναγώγου ἦλθαν λέγοντας «Μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου (:Πέθανε ἡ κόρη σου˙ μὴν κουράζεις ἄλλο καὶ μὴν ἐνοχλεῖς πιὰ τὸν διδάσκαλο)» [Λουκ. 8,49], ἑρμηνεύουμε ὡς ἑξῆς, ὅτι ἡ φράση «ἡ θυγάτηρ μου ἄρτι ἐτελεύτησεν (:ἡ κόρη μου πρὶν λίγο πέθανε)» [Ματθ. 9,18] ποὺ εἶπε ὁ Ἰάειρος, ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, προῆλθε ἀπὸ τίς σκέψεις ποὺ ἔκανε ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἐνῶ βάδιζε πρὸς τὸν Ἰησοῦ ἢ ὅτι Τοῦ τὸ εἶπε γιὰ νὰ παρουσιάσει μὲ δραματικότερο τρόπο τὴν συμφορά του· διότι εἶναι συνήθεια σὲ ἐκείνους ποὺ παρακαλοῦν καὶ ζητοῦν κάτι, νὰ μεγαλοποιοῦν μὲ τὰ λόγια τὰ βάσανά τους καὶ νὰ λένε κάτι παραπάνω ἀπὸ τὴν πραγματική τους κατάσταση, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποσπάσουν μεγαλύτερη τὴν συμπάθεια ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἱκετεύουν.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκᾶ 8, 40-56]
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΣ»
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 7-11-1993]
(Β 287)
Ἐκπληκτικὸ θαῦμα, ἀγαπητοί μου, ἡ ἀνάστασις τῆς θυγατρὸς τοῦ Ἰαείρου. Καὶ μάλιστα, διπλοῦν θαῦμα! Γιατί ὅταν ὁ Κύριος κατευθύνετο πρὸς τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου, ἕνα ἄλλο θαῦμα ἔλαβε χώρα. Ἦταν τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης ἐκείνης γυναικός. Καὶ ὅσα ἐκεῖ ἐλέχθησαν μὲ τὴν αἱμορροοῦσα γυναῖκα, ἔχουν βάθος πίστεως καὶ βάθος θεολογίας.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ [: Γαλ. 2, 16-20]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
«Εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ (:Ἐπειδὴ ὅμως μάθαμε ἀπὸ τὴ δική μας πείρα ὅτι δὲν γίνεται δίκαιος ὁ ἄνθρωπος καὶ δὲν σώζεται μὲ τὴν τήρηση τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστό, γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν καὶ ἐμεῖς πιστέψαμε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ γίνουμε δίκαιοι καὶ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου· διότι ὅπως ἀναφέρεται καὶ στοὺς Ψαλμούς, μὲ τὰ ἔργα τοῦ νόμου δὲν θὰ δικαιωθεῖ καὶ δὲν θὰ σωθεῖ κανένας ἄνθρωπος)» [Γαλ. 2,16· ἐρμ. ἀπόδοση Παν. Τρεμπέλα].
«Ὅποιος ἐλέγχει τὸ παρελθόν, ἐλέγχει τὸ μέλλον!», λέει ὁ Ὄργουελ στὸ 1984. Καὶ οἱ ἐπὶ δεκαετίες ἐναλλασσόμενοι ἐγκάθετοι ἥσσονες οὐραγοί, ποὺ ὡς Κράτος, πατῶντας στὸ πτῶμα τῆς Δημοκρατίας λυμαίνονται τὴν ἱερά μας Πατρίδα ἐπιταχύνοντας τὸν ἐποικισμό της μὲ βαρβαρικά, ἀλλόθρησκα, ἀλλότροπα ἀφροασιατικὰ παράσιτα, προωθῶντας τὴν γενοκτονία μας, τὸ γνωρίζουν. Ἡ Παιδεία μας, σὲ ὄλα τὰ ἐπίπεδα, κινήθηκε στὰ πλαίσια τοῦ ἀφελληνισμοῦ τῶν νέων καὶ τοῦ ἐκμαυλισμοῦ τῶν παλαιοτέρων. Θεωρῶντας λοιπὸν τὴν ἀδράνειά μας ὡς ἐπιβεβαίωσιν, ἀποθρασυμένοι καὶ ἀνεπαίσχυντοι, ἀσύστολοι συκοφάντες, ἰταμοὶ καὶ αὐθαδόστομοι, παραποιοῦν κατὰ τὸ δοκοῦν ἢ ἀπαλείφουν τὶς μεγαλειώδεις στιγμὲς τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας.
Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης
Παρότι υπάρχουν σημεία οίκησης ήδη από το 1660-1100 αιώνα π.Χ, οι ιστορικές αναφορές για το Καστελλόριζο αρχίζουν από τον 4ο αιώνα π.Χ, όπου καταγράφεται με το όνομα Μεγίστη ή Μεγίστα, όνομα το οποίο προέκυψε από ότι είναι το μεγαλύτερο νησί από τη συστάδα των δεκατεσσάρων (ανάμεσά τους και η Ρω εκεί όπου η Δέσποινα Αχλαδιώτη, επί 40 χρόνια από το 1943 ως το θάνατό της το 1982, ύψωνε την ελληνική σημαία) ή σύμφωνα με το μύθο, στον Μεγιστέα, τον πρώτο οικιστή. Μετά την κατάκτηση του νησιού από τους Ιωαννίτες ιππότες τον 14ο αιώνα, υπάρχουν ονομασίες όπως Castel Roux, Castellorizo, Castello Rozzo, Castello Rugio, ενώ μία πηγή αναφέρει ότι το Καστελλόριζο προέκυψε από το Castello Rosso, λόγω του κόκκινου χρώματος του βράχου από τον οποίο χτίστηκε το κάστρο από τους Ιωαννίτες.
| Ἑλλάς | 219 |
| Νορβηγία | 61 |
| Γαλλία | 43 [ὑπερδύναμη τῆς ἐποχῆς] |
| Πολωνία | 30 |
| Βέλγιο | 18 |
| Ὁλλανδία | 4 |
| Γιουγκοσλαβία | 3 |
| Δανία* | 0 |
| Τσεχοσλοβακία | 0 |
| Λουξεμβοῦργο | 0 |
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
Γιὰ τὰ ἡρωϊκὰ κατορθώματα τῶν ἀγωνιστῶν μας στὸν πόλεμο τοῦ ’40 ἔχει χρησιμοποιηθῇ ὁ ὅρος ἐποποιΐα. Ὄχι ἀτυχῶς. Πῶς ἀλλοιῶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρίσῃ κανεὶς τὰ ἀνδραγαθήματα τῶν Ἑλλήνων στὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο ἀλλὰ καὶ μετά, στὴν γερμανικὴ ἀντίσταση, παρὰ ὡς ἔργα μεγάλα καὶ θαυμαστά, ποὺ ξεπερνοῦν πράγματι τὴν σφαῖρα τῆς λογικῆς καὶ ἀγγίζουν τὰ ὅρια τοῦ θαύματος; Ἀλλὰ καὶ τί λόγια νὰ βρῆ κανείς, γιὰ νὰ περιγράψῃ τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τῶν ἀνδρῶν αὐτῶν ποὺ δὲν δείλιασαν οὔτε μπροστὰ σὲ πολυαριθμότερους οὔτε μπροστὰ σὲ ἀρτιώτερα ἐξοπλισμένους μαχητές!
Ἄλλωστε, τό ᾿χει ἡ μοῖρα τῶν Ἑλλήνων, νά ᾿ναι πάντοτε «πολλὰ ὀλίγοι» καὶ νὰ ἀγωνίζωνται διαρκῶς, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα, γιὰ νὰ διαφυλάσσουν τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά των ἀπὸ τοὺς κάθε λογῆς εἰσβολεῖς καὶ δυνάστες. Δὲν τοὺς ἔλλειψαν ποτὲ οἱ ἀγῶνες, ἀλλὰ καὶ δὲν ἡττήθηκαν ποτέ, ὅσο ἀγωνίζονταν ἑνωμένοι, γιατί ἀναπλήρωναν τὴν ἀριθμητικὴ ὑστέρηση μὲ τὴν ὑπεροχὴ τῆς ψυχῆς, τὴν ἀδυναμία μὲ τὴν πίστη στὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὴν ἐλευθερία.
Δὲν ξέρω ἂν ἦταν ὄνειρο, ἢ πραγματικότητα. Ὅραμα, ἢ ἀποκύημα φαντασίας παιδικῆς.
Μὰ τόσο πολὺ ἐπέδρασε στὴν ψυχή μου, ποὺ χάραξε πολλὲς σελίδες τῶν τρυφερῶν μου χρόνων.
Ἦταν παραμονὴ μεγάλης ἑορτῆς. 27η Ὀκτωβρίου. Νωρὶς ξάπλωσα, γιατὶ τὸ πρωί θὰ παρήλαυνα μὲ τὸ σχολεῖο.
Προσπάθησα, μὰ δὲν μποροῦσα νὰ κοιμηθῶ. Στριφογύριζα νευρικά, ἐν ὄψει τῶν ἑορταστικῶν ἡμερῶν, τῆς χαρᾶς καὶ ἀναμονῆς τῶν ἐντυπωσιακῶν ἐκδηλώσεων.
Πῆρα νὰ διαβάσω ἕνα βιβλίο. Τίτλος του, «Τὸ Ἔπος τοῦ ΄40».
ΕΠΕΤΕΙΟΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΟΧΙ»
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 28-10-2001]
Ὅσο περισσότερο ὁ χρόνος ἀπομακρύνει τὰ γεγονότα, ἀγαπητοί μου, τόσο περισσότερο σφαιρικὰ φαντάζουν στὰ μάτια μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὴν ἀπόσταση 61 ὁλοκλήρων χρόνων, δηλαδὴ δύο τριακονταετίες, βλέπουμε τὰ γεγονότα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 καλύτερα. Ἀλήθεια, πέρασαν ἕξι δεκαετίες... Πόσο γρήγορα πέρασαν... Γιά ᾿κείνους μάλιστα ποὺ τότε ἔζησαν τὰ γεγονότα καὶ σήμερα ἔχουν κάποια ἡλικία.
Θαυμάζει κανείς τό ρωμαίϊκο ἦθος, τή λεβεντιά καί τήν περιφρόνηση τοῦ θανάτου τῶν στρατιωτῶν τῆς ἱστορίας πού ἀκολουθεῖ καί πρό πάντων τοῦ ἱερέως χάριν τῆς ταφῆς τῶν νεκρῶν. Σήμερα ὄχι μόνο ἀτιμάζουν κάποιοι τήν πατρίδα μας καί καλλιεργοῦν τόν κακομοίρικο βόλεμα, ὄχι μόνο καταφρονοῦν τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ἀλλά καί προπαγανδίζουν χωρίς ντροπή τήν καύση τῶν νεκρῶν σάν νά πρόκειται γιά ἄχρηστα σκουπίδια. Ἄς ἀναβαπτισθοῦμε νοερά ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς ἀληθινῆς αὐτῆς ἱστορίας.
ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ [:Εβρ.9,1-7]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
[:Υπομνηματισμός των εδαφίων Εβρ.9,1-14]
«Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν· σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος(:Ας βγάλουμε τώρα κάποιο συμπέρασμα για όσα είπαμε σχετικά με την ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης και ας τα διασαφηνίσουμε περισσότερο.
