(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πρὸς τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα» - π. Αὐγουστίνου Καντιώτου -1973)
Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Οἱ σύγχρονοι «πολιτικοὶ ἡγέται δὲν θέλουν νὰ βλέπουν τὸν λαόν μας ὡς χριστεπώνυμο πλήρωμα, ἀλλ᾿ ἁπλῶς ὡς ἕνα λαόν, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ ἐξελίσσεται ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ κατὰ τὰς νεωτέρας περὶ ἠθικῆς ἀντιλήψεις», τονίζει ὁ (ὄντως) Ἐπίσκοπος π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὸ βιβλίο του «πρὸς τὸ Χριστεπώνυμον πλήρωμα», στὸν πρόλογό του (Σελ. 11).
Πράγματι, μετὰ τὸν Ι. Καποδίστρια, στὸν πολιτικὸ – κοινωνικὸ χῶρο, τὰ νομοθετικὰ μέτρα ἔρχονται (μέχρι σήμερα) σὲ σύγκρουση μὲ τὸν Χριστόν, ποὺ εἶναι ὁ αἰώνιος Νομοθέτης – Κυβερνήτης τοῦ Σύμπαντος Κόσμου.
Ἡ φιλοσοφία τῶν πολιτικῶν εἶχε (καὶ ἔχει) δύο ἐπίκεντρα:
Πρῶτα τὴν ἀστικὴ (ἐπικούρεια) σκέψη καὶ τὴν περιθωριοποίηση τῆς ἐκκλησίας ἡ ὁποία, σήμερα, δὲν βλέπει τὸ πλήρωμα ὡς «ὀρθόδοξο χριστεπώνυμο πλήρωμα», λόγῳ τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἡ Ἐπικούρεια φιλοσοφία, ἐν πολλοῖς φιλοσοφία τῶν σημερινῶν πολιτικῶν καὶ κυβερνήσεων, ἐμπεριέχει τίς ἑξῆς βασικὲς (θεμελιώδεις) συνιστῶσες:
Α) Ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει ν᾿ ἀντιμετωπίζῃ τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς ἀπὸ μόνος του, χωρὶς νὰ περιμένῃ τὴν βοήθεια τῶν θεῶν.
1ο Σχόλιο: Στὴν «πανδημία» τὸ κράτος καὶ ἡ ἐκκλησία (διοίκηση), στηρίχθηκαν στὸ κλείσιμο τῶν Ἱ. Ναῶν, στὶς μάσκες, στὴν ἀπαγόρευση τῆς κυκλοφορίας τῶν ἀνθρώπων καὶ στὰ ἐμβόλια, χωρὶς νὰ ἐπικαλεσθοῦν (στὴν πράξη) τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων.
Β) Ἡ μακαριότητα τῶν θεῶν (κατὰ τὸν Ἐπίκουρο), τοὺς ἐμποδίζει νὰ παρέμβουν στὴν ἀνθρώπινη καθημερινότητα, στὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων (ἀδύναμων ὄντων).
2ο Σχόλιο: Στὴν ἐπικούρεια «θεολογία», ὑπάρχει δηλ. μιὰ ἄρνηση τῆς θείας πρόνοιας, ἡ ὁποία συνεχίζεται στὰ πολιτικὰ προγράμματα τῆς κυβερνήσεως καὶ τῶν πολιτικῶν κομμάτων (γενικά).
Γ) Νὰ σημειώσουμε, ὅτι οἱ Ἐπικούρειοι ἔπαιρναν μέρος στὶς γιορτὲς – τελετὲς γιὰ τοὺς θεούς, θεωρῶντας χρέος τους νὰ τοὺς τιμοῦν – θυμοῦνται.
3ο Σχόλιο: Σὲ ἀτομικὸ καὶ συλλογικὸ ἐπίπεδο αὐτὴ ἡ διάσταση τῆς ἐπικούρειας φιλοσοφίας ἔχει τὸ ἀντίστοιχό της στὴ συμπεριφορὰ τῶν σημερινῶν πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι στὶς μεγάλες ἑορτὲς – πανηγύρεις δίδουν τὸ παρών, χωρὶς ἀπαραίτητα νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν λύση τῶν προβλημάτων τῆς Ἐκκλησίας. ἰδιαίτερα δέ, δὲν θεωροῦν ἀπαραίτητη τὴν θεμελίωση τοῦ ἠθικοῦ – κοινωνικοῦ βίου στὸ ἔδαφος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀπόδειξη τὰ νομοθετήματά τους!
Συνεχίζουμε: Ἡ φιλοσοφικὴ ποικιλία τῶν πολιτικῶν μας θυμίζει, παράλληλα, καὶ τοὺς Στωικοὺς φιλοσόφους, ἐκ τῆς Στοᾶς προερχόμενοι...
Γιὰ τὸν μακαριστὸ – ἅγιο Ἐπίσκοπο Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνο, ὅπως καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία δὲν εἶναι (ἁπλὰ) μιὰ λειτουργικὴ σύνθεση τῶν μεγεθῶν: πληθυσμός, ἔδαφος, πολιτισμός, στὴ βάση τῆς διαρκοῦς αὐτοσυντήρησης καὶ ἀναπαραγωγῆς της.
Τὴν Ἐκκλησία ἐνδιαφέρει πάντοτε ἡ ὑγιὴς ἀνέλιξη τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας καί, κυρίως, νὰ ὁδηγῆται σὲ ἀνώτερες μορφὲς ἐκκλησιαστικῆς – πνευματικῆς ζωῆς. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι σαφής, ἀποκαλυπτικὸς καὶ κατηγορηματικός:
«Eγὼ ἦλθον, ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν» (Ἰωὰν 10, 10).
Ἐξηγεῖ τὸ πνευματικὸ νόημα τοῦ λόγου ὁ Ι. Χρυσόστομος:
«καὶ τί ζωῆς περισσότερον, εἰπὲ μοι· Βασιλεία οὐρανῶν∙ Ἀλλ᾿ οὔπω λέγει τοῦτο, ἀλλὰ τῆς ζωῆς ὄνομα περιστρέφει, ὅπερ ἢν αὐτοῖς γνώριμον».
Ἑρμηνεία: «Ἐγὼ ὅμως ἦλθον διὰ νὰ ἔχουν ζωὴν καὶ μάλιστα κάτι περισσότερον. Καὶ εἰπέ μου, τί ὑπάρχει περισσότερον ἀπὸ τὴν ζωήν; Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἀλλὰ δὲν τὸ λέγει ἀκόμη αὐτό, ἀλλ᾿ ἐπαναλαμβάνει τὸ ὄνομα τῆς ζωῆς ποὺ ἦτο γνωστὸν εἰς αὐτοὺς» (Ὁμιλία ΝΘ΄- Εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην – ΕΠΕ 14, Σελ. 104-105).
Στὴν κοσμοχαλασιὰ τῆς φιλοσοφίας γιὰ τὴν «Λογικὴ» καὶ τὴν «Αἴσθηση» καὶ γιὰ τὰ βασικὰ (φιλοσοφικὰ) προβλήματα, ἀπαντοῦν (σὲ συνεχῆ ροὴ) ἡ Γραφή, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ ἔμπρακτος βίος τῶν Ἁγίων.
Στὶς Ἐγκυκλίους τοῦ π. Αὐγουστίνου ἀναδύονται οἱ πιὸ πολλὲς ἀπαντήσεις στὰ προβλήματα αὐτά, μέσα ἀπὸ ἐμπεριστατωμένες καὶ ἀλληλοσυμπληρούμενες ἀναλύσεις. Ἀπαντήσεις καθαρὲς – διαυγεῖς, ποὺ λάμπουν ἐκ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος καὶ ἡ σύνολη κοινωνία, μποροῦν ν᾿ ἀναγνωρίσουν τὸν ἑαυτό τους μέσα ἀπὸ αὐτὲς τίς ἐγκυκλίους.
Τὸ περιεχόμενο τῶν ἐγκυκλίων του πρὸς τὸ πλήρωμα, ἀποτελεῖ κοινωνικὴ – θεολογικὴ ὅραση μέσα στὴν πραγματικότητα· μιὰ ὅραση ποὺ στεροῦνται (θεληματικὰ) οἱ «σημαντικοὶ» τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν. Ὁ ἀποκαρδιωμένος σήμερα Ἕλληνας, μέσα στὸ σημερινὸ πνιγηρὸ κλίμα, πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικά, μπορεῖ νὰ ἀναπνεύση μέσα ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ π. Αὐγουστίνου τὸν ζωογόνο ἄνεμο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Αὐτὴ τὴ ζωογόνο πνοὴ δὲν τὴν θέλουν οἱ περισσότεροι τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων καὶ ἰδίως οἱ ἐκ τῆς Στοᾶς φιλόσοφοι (Στωικοὶ), οἱ ὁποῖοι μαζὶ μὲ τοὺς Ἐπικουρείους συναδέλφούς τους, προσπαθοῦν νὰ ἀκυρώσουν τὸ διαχρονικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, λέγοντας (ἀφρόνως) μέσα ἀπὸ τὰ νομοθετήματά τους: «ἀκουσόμεθά σου πάλι περὶ τούτου» (Πράξ. ιζ΄, 32).
Αὐτοὶ οἱ Στωικοὶ τῶν πολιτικῶν – στρατιωτικῶν ἐκθρόνισαν καὶ τοὺς (12) δώδεκα σημαντικοὺς – ἱεραποστολικοὺς ἱεράρχας τὸ καλοκαίρι τοῦ 1974, βάζοντας φραγμὸ σὲ μιὰ ποιμαντικὴ μὲ ἀνυπολόγιστα εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία.
Θυμᾶμαι, διακεκριμένους ἐπιστήμονες – ψυχιάτρους, στὸ μοναστήρι «Μήτηρ τοῦ ἠγαπημένου» (Κλειδὶ -Θηβῶν) τοῦ μακαριστοῦ Ἠλία Δημητριάδος (εἷς ἐκ τῶν 12), ποὺ ζητοῦσαν σὲ βάθος ὁδηγίες ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο γιὰ δύσκολες (ψυχιατρικὰ) περιπτώσεις.
Στὴν Εἰσαγωγὴ (πρόλογος) τοῦ βιβλίου «Πρὸς τὸ Χριστεπώνυμον πλήρωμα», τοῦ π. Αὐγουστίνου, διαβάζουμε:
«... ἡ δολοφονία τοῦ Καποδιστρίου ἐστάθη κυριολεκτικῶς ἡ δολοφονία τῆς ἰδίας της Ἑλλάδος. Ἐδολοφονήθη ὁ ἱδρυτὴς τῆς καλῆς σχολῆς τῶν Ἑλλήνων πολιτικῶν. Καὶ ἀπὸ τότε ἐλειτούργησαν καὶ λειτουργοῦν αἱ σχολαὶ τῆς ἀρνήσεως, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς φιλοπρωτείας καὶ τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ποὺ ἀνέδειξαν τοὺς πολιτικοὺς ἄνδρας ὁλοκλήρου τῆς ἑπομένης ἑκατονταετίας τοῦ ἐλευθέρου μας ἐθνικοῦ βίου» (Ἐκ τῆς μελέτης τοῦ Ἀνδρ. Κεραμῖδα «οἱ νεοέλληνες πολιτικοὶ ἔναντι τοῦ Χριστιανισμοῦ» -Ἀθῆναι 1949, σελ. 10-11).
4ο Σχόλιο: Μιὰ αὐξανόμενη αἴσθηση Θεοῦ γεμίζει, σὲ βάθος καὶ πλάτος, τὴν καρδιὰ – συνείδηση τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ, ὅταν μελετᾷ τὰ βιβλία τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη. Μία μέγιστη πνευματικὴ ὠφέλεια προκύπτει καὶ ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν ἐγκυκλίων του (ποιμαντορικὲς), ποὺ ἀπηύθυνε σ᾿ ὅλο τὸ διάστημα τῆς Ἐπισκοπικῆς του διακονίας πρὸς τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα, πρὸς Κλῆρο καὶ Λαό.
Ἀποτελοῦν Ὀρθόδοξες εἰσηγήσεις πνοῆς μὲ διαχρονικὴ (ἐκκλησιολογικὴ – θεολογικὴ) ἐμβέλεια.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου