(Β΄ Πέτρ. 2,1: «καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας)
Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Ἀναμφίβολα, ὁ χαρακτηρισμός τοῦ Τέοντορ Ἀντόρνο (κοινωνιολόγος) γιὰ τὸν φιλόσοφο Γκεὸργκ Λούκατς, μεταφέρεται χωρὶς προχειρότητα καὶ στὸν δέσμιο μὲ τὴν ἁλυσίδα τῆς αἱρέσεως «Ἐπίσκοπο» Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα. Γράφει ὁ Ἀντόρνο (Adorno):
«Χτυπιέται στὶς ἁλυσίδες του καὶ φαντάζεται πὼς ὁ τριγμός τους σημαίνει τὴν προέλαση τοῦ Παγκοσμίου Πνεύματος» (Βλέπε Th. Adorno, NotenZurLiteruturII, Φραγκφούρτη 1970, σέλ. 185).
Ἡ ἄρνηση τῆς μοναδικότητος τοῦ παραδοσιακοῦ (ὀρθοδόξου) Βαπτίσματος («ἕν Βάπτισμᾳ») ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Ζηζιούλα, εἶναι αἱρετικὴ πράξη στὴν ἐννοιολογική της δομή, ποὺ τὴν προέκτεινε ὡς «θεωρία τῆς Βαπτισματικῆς ἑνότητας» μὲ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ πιστεύουν ὅτι ἔχουν βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἡ θεωρία αὐτή, κάθετα ἀντίθετη μὲ τὴν διδασκαλία (περὶ Βαπτίσματος) τῆς Γραφῆς, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Πατέρων, ἀποτελεῖ βαρειὰ ἁλυσίδα, ποὺ ὅσο ἦτο ἐν ζωῇ δὲν τὴν ἀπαρνήθηκε (δημοσίως), δυστυχῶς! Γράφει σχετικὰ ὁ Περγάμου:
«Τὸ Βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ Βάπτισμα, Ὀρθόδοξον ἢ μή, ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία περιλαμβάνει Ὀρθοδόξους καὶ ἑτεροδόξους... Ἐκτὸς βαπτίσματος δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία». Ἀντιθέτως, «ἐντός του βαπτίσματος, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα, δυνάμεθα νὰ ὁμιλῶμεν διὰ Ἐκκλησίαν»!
Κατὰ τὸν Περγάμου καὶ τὸ ἐκτὸς Ἐκκλησίας βάπτισμα, ἂν καὶ τελεῖται ἀπὸ αἱρετικούς, εἶναι ἔγκυρο! Ὁ Περγάμου ἀλλοίωσε – διέστρεψε τὴν διαχρονικὴ ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἔχει τονίσει: «Εἰς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμᾳ» (Ἐφ. 4, 5).
Ἔμμεσα μᾶς ἐλέγχει ὡς φορεῖς «ψευδοῦς» συνείδησης περὶ Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία (συνείδηση) τώρα διαμορφώνεται «ὀρθά», πάνω στὴ βάση τοῦ οἰκουμενισμοῦ!
Ἔχουμε φανερὰ στὴν θεωρία του μιὰ ἔμμεση τοποθέτησή του, ποὺ θέλει τοὺς Πατέρες σὲ «λάθος» ἑρμηνευτικὴ ὄχθη.
Αὐτὴ ἡ παραπλανητικὴ ἐργαλειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς ὁ δογματικός – ἐκκλησιολογικὰ ἐκτροχιασμός, μέσῳ ὁμοιότητας μὲ λέξεις ποὺ ὑπάρχουν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τοὺς ἁπλοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς ὠθήση πέρα ἀπὸ τὸ ὅριο – σύνορο τῆς Ὀρθόδοξης συνειδητοποίησης καὶ νὰ βρεθοῦν στὸ χῶρο οἰκουμενιστικῶν ἀντιλήψεων – παραδοχῶν.
Ὁ Περγάμου καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο (Βαρθολομαῖος), ἔχουν στοιβάξει στὸν ἱερὸ περίγυρο τῆς Ἐκκλησίας ὅλους (σχεδὸν) τοὺς αἱρετικοὺς τῶν Χριστιανικῶν ὁμολογιῶν. Ἂν ρίξει κάποιος (καλοπροαίρετος) μιὰ ματιὰ στὴν «Περὶ Μικτῶν Γάμων» ἐγκύκλιο τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας ἐκεῖ θὰ διαπιστώσει τὴ νόθευση τῆς Πίστεως, ποὺ ἔχει πραγματοποιήση ἡ ἐπίσημη ἐκκλησία, ὡς συνειδητὰ ἐφαρμόζουσα τὶς ἀποφάσεις τῆς Κρήτης (2016).
Στὴν Ἐγκύκλιο 15 (Ἀριθμ. πρωτ. 1468) – Καρδίτσα 25/8/2016, τοῦ Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων Τιμοθέου, περὶ «ΜΕΙΚΤΩΝ ΓΑΜΩΝ», διαβάζουμε:
«Ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία «κατ᾿ οἰκονομίαν» καὶ ἐξ ἐπιεικοῦς ἐμπνεομένη πνεύματος ἐπέτρεψε τὴν σύναψη μεικτῶν γάμων, δηλ. γάμων μεταξὺ μελῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ ἑτεροδόξους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἔχουν τριαδικὸ βάπτισμα, ὅπως εἶναι λ.χ. οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, οἱ Διαμαρτυρόμενοι, Λουθηριανοί, Καλβινιστές, Ἀγγλικανοὶ καὶ ἄλλοι ἀποσχισθέντες ἀπὸ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία, ἤτοι Μεθοδιστές, Βαπτιστές, Εὐαγγελιστές, Πρεσβυρετιανοί, καθὼς καὶ ὅσοι ἀνήκουν στὶς διάφορες Ἀντιχαλκηδόνιες – μονοφυσιτικὲς ἐκκλησίες, ὅπως εἶναι ἡ Αἰθιοπική, ἡ Ἀρμενική, ἡ Ἰακωβιτική, ἡ Κοπτικὴ Ἐκκλησία».
1η παρατήρηση: Οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι – μονοφυσίτες ἀναγνωρίζονται ὡς ἐκκλησία, ἀντίθετα πρὸς τὸ Πηδάλιο (σελ. 180), ὅπου διαβάζουμε ὅτι ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (630 Ἅγιοι Πατέρες), στὴν ἐν Χαλκηδόνι Σύνοδο τοὺς καταδίκασε ὡς αἱρετικούς.
2η παρατήρηση: Ὅλα τὰ ψηφίσματα τῆς Κρήτης, ἐγκρίθηκαν ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ στάλθηκαν στὶς Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος (καὶ στὶς ἐνορίες).
Ὅλοι οἱ ἱερεῖς (πλέον) γνωρίζουν· παρ᾿ ὅλα αὐτὰ μνημονεύουν τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους, σ᾿ ἀντίθεση μὲ τὸ Πηδάλιο. Μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα ψεύδονται ὅταν ἐκφωνοῦν: «Μνήσθητι Κύριε τόν... ὀρθοτομοῦντα τὸν Λόγον τῆς Σῆς Ἀληθείας». (τέλος παρατηρήσεως)
Ἄρα, γιὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, τὰ «βαπτίσματα» τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἔγκυρα!
Ὁ Περγάμου δημιούργησε «κλίμακα πίστεων», ὡς κανόνα θεολογικοῦ δικαίου, μέσα στὴν βαπτισματική του θεωρία. Σ᾿ ἀντίθεση μὲ τὴν Θεόπνευστη θέαση τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὅτι «Εἰς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμᾳ» (Ἐφεσ. 4, 5), ὁ οἰκουμενιστὴς Περγάμου Ἰωάννης κατέστησε «ὁμοτράπεζες» πολλὲς αἱρέσεις μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐδῶ στὸν Βόλο (Ἱ. Μ. Δημητριάδος), πολλοὶ «διακεκριμένοι» πνευματικοί, ἐπιτρέπουν στὰ πνευματικά τους παιδιὰ συμμετοχὴ συμπροσευχῆς σὲ Μεικτὸ Γάμο, ἐφ᾿ ὅσον ὁ εἷς ἐκ τοὺς συζύγους εἶναι Ὀρθόδοξος, ὁ Γάμος τελεῖται σὲ Ὀρθόδοξο Ναὸ καὶ κατὰ τὸ ὀρθόδοξο τυπικό.
Δυστυχῶς, οἱ ὑποκειμενικὲς ἰδέες τῶν «πνευματικῶν» καὶ ὄχι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καθορίζουν (σήμερα), ἐν πολλοῖς, τὴν λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ζωὴ τῶν πιστῶν. Στὴν περίμετρο τῶν λέξεων «Μία πίστις», περικλείεται ὁ θησαυρὸς τῶν λόγων τοῦ Λόγου· σ᾿ αὐτὴ τὴ διδασκαλία, ὡς δεξαμενὴ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, δὲν ὑπάρχουν περιοχὲς ἀσάφειας· Εἶναι σὰν νὰ λέει ὁ Κύριος: «ἄνθρωποι, πλησιάστε καὶ ἀκοῦστε τὰ λόγια τῶν Ἀποστόλων, γιὰ νὰ ὑπάρχει ταυτότητα πίστεως μέσα στὴν Ἐκκλησία, «διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη΄, 19-20).
Ἡ «Μία πίστις» παραμένει σταθερὴ καὶ ἀναλλοίωτη. Οἱ αἱρετικοὶ καὶ διαμαρτυρόμενοι (προτεστάντες) χρησιμοποιοῦν ὑπάρχουσες λέξεις ἐκ τῆς Γραφῆς, ἀλλάζοντας τὴ σημασία τους.
Στὸ βιβλίο «Μίλα μου γιὰ Γλῶσσα», τοῦ κ. Φοίβου Παναγιωτίδη, διάβασα μιὰ ὡραία μεταφορά, διδακτικὴ γιὰ τοὺς παπικούς – προτεστάντες. «Ἂν οἱ λέξεις εἶναι δομικὰ ὑλικά, ὅπως τὰ τοῦβλα καὶ οἱ πέτρες, σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε πὼς ὅποιος ἔχει ἕναν σωρὸ ἀπὸ δομικὰ ὑλικὰ ἔχει αὐτομάτως μιὰ συνοικία μὲ κτίρια, δρόμους καὶ πλατεῖες» (Σελ. 20).
Μὲ ἁπλὰ λόγια, ἡ ἑρμηνεία τῆς Γραφῆς, φράσεων καὶ προτάσεών της εἶναι συνάρτηση τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο στοὺς Ἀποστόλους τόνισε – ἀποκάλυψε ὅλες τὶς θεολογικὲς ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ παπικοὶ καὶ οἱ Λουθηροκαλβίνοι κατέφυγαν σὲ αὐθαίρετες (ἑρμηνευτικὲς συλλογὲς) προσεγγίσεις τῆς Γραφῆς, διαγράφοντας τὴν σχετικὴ Ἀποστολικὴ διδασκαλία. Ἔτσι ἔχουν δημιουργήσει πολλὲς «πίστεις» καὶ πολλὲς «ὁμολογίες». Ἡ ποικιλία τους ἔχει τὸ ὄνομα «αἱρέσεις»· ἔτσι δὲν ἔχουν τὴν «Μία πίστη», οὔτε καὶ τὸ ἕνα σωτήριο Βάπτισμα, δὲν ἀνήκουν πλέον στὴν Ἐκκλησία.
Εἰλικρινὰ ἀπορῶ, πὼς οἱ μορφωμένοι (κατὰ κόσμο) Βαρθολομαῖος καὶ Ἰωάννης Περγάμου, ἔχουν παραμερίσει τὶς Ἀποστολικὰ κυρωμένες θεολογικὲς ἀλήθειες, ἀγνοῶντας ἢ ἀρνούμενοι τὴν εὐκρίνεια καὶ τὴν συνοχὴ τῆς Γραφῆς, γενόμενοι «ὁραματιστὲς» τοῦ οἰκουμενισμοῦ, σὲ μιὰ προσπάθειά (τους) ὑπέρβασις τῆς διαχρονικῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἐντύπωση προκαλεῖ, ἀκόμη, καὶ ἡ σύνολη Ἐπισκοπικὴ (σημερινὴ) αἱρετικὴ φιλοσοφία, ὡς συνέχεια τοῦ αἱρετικοῦ στοχασμοῦ τῶν Βαρθολομαίου καὶ Ἰωάννη Ζηζιούλα. Σημεῖα τῶν καιρῶν!
Υ.Γ. Καλλιέργεια τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης – αὐτογνωσίας, δημιουργοῦν καὶ οἱ Λόγοι τοῦ Ἁγ. Μάξιμου τοῦ Γραικοῦ, ὁ ὁποῖος ἀσκεῖ σὲ βάθος ἔλεγχο τῶν Λατινικῶν αἱρέσεων.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου