Ἰωάννης Πελίτης: Χρέος ἡ ἀναμέτρηση

 

Γράφει ὁ Ἰωάννης Πελίτης Θεολόγος 

 

Ὅλες οἱ ἀξιόπιστες μελέτες γιὰ τὴν ψηφιακὴ ταυτότητα συγκλίνουν στὴ διαπίστωση ὅτι ὁδηγεῖ σὲ ἠλεκτρονικὴ σκλαβιὰ ἀσύγκριτα χειρότερη ἀπὸ κάθε προηγούμενη. 

Γνωρίζουμε ἀπὸ τὶς πηγὲς ὅτι ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» - ἀθάνατος, ἐλεύθερος καὶ λογικός, συστατικὰ ἰδιώματά του, δίχως τὰ ὁποῖα δὲν ὑφίσταται ἄνθρωπος. Ἐλεύθερος ὡς τὸ σημεῖο νὰ ἀρνεῖται ἀκόμη καὶ τὸν Θεὸ (σὰ νὰ εἶναι θεὸς καὶ ὁ ἴδιος), εἴτε νὰ ἀνάγεται σὲ ὁμοίωση μὲ τὸν Θεό, «κοινωνὸς θείας φύσεως», μέτοχος σὲ ἄκτιστη ἀγάπη, ἀφοῦ «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί». Ἀκριβῶς γιατί χωρὶς ἐλευθερία εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀγαπήσῃ, ἀφοῦ ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, ἀπὸ τὴν φύση της μὲ βία δὲν ἐπιβάλλεται. Δικαίωση τῆς ἐλευθερίας, ἡ ἀγάπη. 

Τὸ νὰ παραδώσῃ κάποιος τὴν ἐλευθερία του στὰ πάθη ποὺ τὸν μηχανοποιοῦν, ἢ σὲ δυνάστη, εἶναι δυνατότητα, ἀλλὰ ὄχι δικαίωμα, ἀφοῦ δὲν εἶναι αἴτιός της ὁ ἴδιος. Καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶναι αὐτοσκοπὸς ἡ ἐλευθερία, χρέος κάθε ἀνθρώπου, ὄχι μόνο νὰ τὴν ὑπερασπιστῇ, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν ἀναπτύξῃ σύμφωνα μὲ τὴν δυναμική της, ὡς θέωση, συνεργῶντας μὲ τὸν Θεάνθρωπο. 

Πρόσωπο μὲ ὄνομα ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ του ὁ πιστός, καθὼς θεώνεται, δικαιώνει τὴν Ἀνάσταση Του, ποὺ λυσσοῦν νὰ ματαιώσουν οἱ ἀντιάνθρωποι, καλῶντας τον νὰ ἐκπέσῃ ἀπ’ τὴν ἐλευθερία του (γιὰ νὰ ἀπαλλαγῇ καὶ ἀπὸ τὴν εὐθύνη τῆς ὕπαρξής του), ἀποδεχόμενος ὡς «προσωπικὸ» τὸν ἀριθμὸ ποὺ τὸν ἀποπροσωποποιεῖ. Ἀκόμη κι ἂν δὲν περιέχει τὰ ἑξάρια αὐτὴ ἡ ταυτότητα, καὶ μόνο ποὺ ἀντικαθιστᾶ, σταδιακὰ ἢ ἄμεσα, μὲ ἀριθμὸ τὸ ὄνομα μὲ τὸ ὁποῖο ὁ πιστός, μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἄρνηση κατ’ ἐπέκταση καὶ τοῦ Βαπτίσματος, πού – ἂν καὶ δὲν ἐξαλείφεται οὔτε στὴν κόλαση- καθίσταται ἀνενεργό. 

Κάποιοι θεωροῦν χάραγμα μόνο τὸ νὰ τυπωθοῦν τὰ ἑξάρια στὴν παλάμη ἢ στὸ μέτωπο, παρ’ ὅτι ὁ Ἅγιος Παΐσιος θεωροῦσε πτώση καὶ τὴν ταύτιση τοῦ ὀνόματος μὲ τὰ ἑξάρια στὴν ταυτότητα, ποὺ ὑπογράφεις καὶ χρησιμοποιεῖς. Ἴσως λένε μετανοιώσουν τότε καὶ γιὰ τὴν ταυτότητα. Μετάνοια ἐκ προμελέτης; Καὶ δὲν θὰ εἶναι πολλαπλάσια πιὸ δύσκολο τότε ἀφοῦ τὰ πνεύματα θὰ ἔχουν ἐξουσία στὶς ψυχές τους ἐξ αἰτίας τῆς ταυτότητας; Ποιός ἐγγυᾶται ἐξάλλου ὅτι θὰ ζοῦν; 

Λίγο ἀργότερα θὰ τὸν καλέσουν νὰ παραιτηθῇ καὶ ἀπ’ τὸν νοῦ του, ἀναθέτοντας στὴν «τεχνητὴ νοημοσύνη» νὰ τοῦ ὑπαγορεύῃ μέσῳ ἐμφυτευμένου βιοτσίπ, σκέψεις, διαθέσεις καὶ ἀποφάσεις, ἴσως καὶ ἀπὸ δαίμονες, ποὺ καθόλου ἀπίθανο νὰ τὸν ἐξωθήσουν σὲ αὐτοκτονία ἢ νὰ τὸν σκοτώσουν. Νοῦς ἀνελεύθερος, ἕρμαιο τοῦ θανάτου καὶ ἀπόλυτης ἀπόγνωσης. 

Ποιός νὰ τοὺς προλάβῃ γιὰ νὰ φυλαχτοῦν ἀπὸ ἀσύλληπτη, ἀτελεύτητη ὀδύνη. Ὅσο ἀρνούμαστε οἱ πολλοὶ καὶ μιὰ σταγόνα αἷμα γιὰ τὴν πίστη μας, θὰ λυμαίνονται τὴν Στρατευόμενη Βαρθολομαῖοι καὶ Ἱερώνυμοι, πρόθυμοι νὰ δώσουν ὡς παράδειγμα τὴν πτώση τους στὴν πιὸ ἀκραία αὐτοκαταδίκη. Γιὰ κανέναν ὅμως δὲν θὰ εἶναι πρόφαση αὐτοὶ γιὰ νὰ ἐνδώσῃ. Οὔτε βέβαια ὁ ἀλλόκοτος ποὺ καμώνεται τὸν κυβερνήτη τοῦ ἀνελλήνιστου ἑλλαδικοῦ κρατιδίου, ποὺ μολύνει καὶ τὰ μάτια ὅσων τὸν βλέπουν, ἀσχημίζοντας τὸ ἑλληνικὸ τοπίο καὶ τὴν παιδεία μας. Νὰ ἐλπίσουμε σὲ πατριώτη κυβερνήτη, μὲ φυτεμένους τέκτονες σὲ καίριες θέσεις; 

Ὅσοι Ὀρθόδοξοι, δηλητηριασμένοι ὡς τὴν ρίζα, δέχτηκαν γιὰ φῶς τὰ δυτικὰ σκοτάδια, δίχως ἴχνος αἴσθησης τῆς ἱερότητας καὶ τῆς συντριπτικῆς ἀνωτερότητας τῆς ἱστορίας, τοῦ πολιτισμοῦ τους, καὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους, δὲν χρειάζονται κακοὺς ποιμένες γιὰ νὰ πλανηθοῦν, ἀφοῦ, καὶ πρὶν τὸ χάραγμα ἔχουν προδώσει τὴν οὐράνια γιὰ τὴν ἐπίγεια Ἐδέμ. Μήπως ὅμως ὑποφέρουν περισσότερο ἀπ’ ὅσο οἱ Χριστιανοί, στὰ ἐπερχόμενα, ὅταν θὰ ἐπιβιώνουν μὲ κάποια ἀποθέματα; 

Μιὰ ἐξήγηση γιὰ τὶς παρερμηνεῖες προφητειῶν, εἶναι ὅτι ἡ συχνότητα τοῦ προφητικοῦ καὶ ἱστορικοῦ χρόνου δὲν συμπίπτουν. Φαίνεται ὅμως ὅτι τὸ ἐφιαλτικό τους καθεστὼς θὰ τὸ ἀνατρέψῃ ὁ Θεὸς μὲ ἄλλα γεγονότα ποὺ ἤδη ἀρχίζουν, μόλις ξεκίνησε ἡ ἔκδοση τῆς ταυτότητας. Κι ὅταν ἀκόμη ἀργεῖ ἡ ἐπαλήθευση μιᾶς προφητείας, σὲ καμία περίπτωση, καμιὰ θυσία γιὰ τὴν πίστη, δὲν πάει ποτὲ χαμένη. Εἶναι παρήγορο ὅτι ἡ ἐποχή μας δὲν συμπίπτει μὲ τοῦ ἀντιχρίστου, ἀφοῦ ἀκόμη ὁ πλανήτης δὲν εἶναι ἕνα κράτος, οὔτε ἔχει κηρυχτεῖ στὴν οἰκουμένη ἡ Ὀρθοδοξία. Σύντομα θὰ εἶναι, ἄρα, ἡ δοκιμασία ὡς τὸν Θεόσταλτο. 

Ἄλλα ἀπασχολοῦν ὅμως τὴ Σύνοδο, ποὺ δείχνει νὰ ἀποδέχεται ὡς ἐλευθερία τὸ νὰ διαθέτῃ κάποιος ὅσα ἀπαγορεύονται στοὺς ἀσφράγιστους πιστούς. Συμφωνοῦν ἄρα στὴν ὕβρη τῆς ἀπόλυτης παραποίησης τοῦ ἀνθρώπου – τῆς εἰκόνας Θεοῦ – σὲ μετάνθρωπο; Νούμερα (μὲ RFID στὴν ταυτότητα) ἢ ἄνθρωποι μεταλαμβάνουν τὸν Χριστό; Θὰ δώσουν ἀριθμὸ καὶ στὸν Θεάνθρωπο, τὸ Πρότυπο κάθε προσώπου; Γιατί ἀναβολὴ στὸν πόλεμο, ὅταν κινδυνεύουν οἱ ψυχὲς ἀπὸ ποιμένες σὰν αὐτούς; Θὰ εἶναι δύσκολος ὁ ἀγῶνας μὲ ὅσους καθαροὺς ἱερεῖς, μὲ ὅση ὀργάνωση ἀλληλεγγύης γιὰ κοινὴ ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων, ποὺ χωρὶς τὴν Χάρη καὶ τὴν χαρὰ τῆς Παρουσίας Του, ἀνυπόφορη ὅποια στέρηση. 

Ἀναίμακτα Ὀρθόδοξοι, ἀλλότριοι στὴν Ἀνάσταση. Ν’ ἀξιωθοῦμε ν’ ἀνοιχτοῦμε ὁλόψυχα στὸν Δωρητὴ ποὺ ζωοδοτεῖ μὲ τὸ αἷμα Του τὴν τελική μας προοπτική, εἶναι συστράτευση ἀποτελεσματικὴ ἐνάντια στὴν ἀσχήμια τοῦ ἀνοημάτιστου καὶ τῆς φθορᾶς. Οὐσιαστικὴ ἀντίσταση, ἡ ἐμπνευσμένη ἄνωθεν ἐγκαρδιότητα, ποὺ δὲν χωράει προδιαγραφὲς καὶ ὁρισμούς, ὡς ἡ βαθύτερη ἀλήθεια καὶ κορύφωση τοῦ αὐθεντικοῦ ἀνθρώπου, ἀπρόσιτη στοὺς δουλωμένους αὐτόθεους. Καίρια ἀπάντηση, ἡ θέωση τοὺς ἑαυτοῦ μας, καὶ τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου μας. Χωρὶς νὰ ἐξαντλεῖται μὲς στὴν ἱστορία ἡ δυναμική της, τὴν ἀποφασίζει μεταβάλλοντας τὸν συσχετισμὸ τῶν πνευματικῶν δυνάμεων ποὺ τὴν κινοῦν. Νὰ συνταχτοῦμε σὲ Ὀρθόδοξο πολίτευμα ὡς συνεργοὶ τοῦ Θεανθρώπου, μ’ ὅλη τὴν ἀναξιότητά μας, εἶναι ἀπόκριση στὴν πρόκληση, ὅποιο φωτεινὸ ἀποτέλεσμα σημειωθεῖ στὸν χρόνο, ἀφοῦ καὶ στὰ ὅριά του – ὅπου ὁ πόλεμος γιὰ τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσα εἰρήνη – παρουσία ὁ Ἀναστημένος Μᾶς Καλεῖ. 

___________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»