Δυστυχῶς εἶναι σημεῖο τῶν καιρῶν, ὅταν ἐπίσκοποι ἄγονται καὶ φέρονται κατὰ τρόπο ποὺ δὲ συνάδει μὲ τὸ ἀξίωμά τους καὶ τὴν εὐθύνη ποὺ τοὺς ἔχει ἀναθέσει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
Ἀντιγράφουν σὲ πράξεις καὶ λόγους, πολιτικοὺς καὶ μάλιστα τῆς ἐκπεσούσης νέας ἐποχῆς.
Διπλωματία, γρῖφοι, παρασκήνιο, κυβιστήσεις ἄνευ προηγουμένου.
Αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ εἰκόνα ἐπισκόπου, ἀλλὰ καρικατούρα τῆς νέας τάξης πραγμάτων.
Τή μιὰ τὰ λένε ἔτσι, τὴν ἄλλη ἀλλιῶς, ἀνάλογα μὲ τὴ δεκτικότητα, τὴν ἀπάθεια ἢ τὴν ἀντίδραση τῶν πιστῶν. Ὁ λόγος τους δὲν θεμελιώνεται πάνω στὸ βράχο τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ στὸ ἕλος τῶν ἀνθρωπίνων ὀρέξεων καὶ τοῦ ὀρθολογισμοῦ.